บททั้งหมดของ เขยอีสาน จาติรัช: บทที่ 11 - บทที่ 20

“โสดมั้ย” คริสถามพลางจ้องหน้าเลขาพี่ชายเพื่อนยิ้ม ๆ“เอ่อ...” สุรชาติอึกอัก *แล้วกูจะรู้หรือวะ* สุรชาติคิดในใจ“โสด แฟนทำคนบ้านเดียวกันท้องตอนนี้อยู่กับเพื่อน” รองประธานเป็นคนตอบเองพลางกระดกเหล้าเข้าปากหน้าตาเฉย“อืม...พักอยู่ที่ไหนรู้มั้ย” คุณหมอเบะปากพยักหน้าถามขึ้นแบบไม่ระบุคนตอบพลางแอบสบตากับเพื่อนแล้วยิ้มที่มุมปากขำ ๆ โดยที่พี่ชายไม่รู้ตัว“หอพักสีชมพูหน้าตลาดใหญ่ขายน้ำปั่นที่ตลาดเย็นเป็นสุขช่วยเพื่อนหลังเลิกงาน” คำตอบแสนละเอียดมาอีกประโยคจากปากชมพูเข้มของพี่ชายคนโตของบ้าน“อืม...” เจเดนพยักหน้าพลางหันไปยักคิ้วกับเพื่อนรักแล้วหันไปพูดกับสุรชาติยิ้ม ๆ “พี่ชาติไปถามหอนั้นว่ามีห้องว่างมั้ย”“ฮะ!” สุรชาติอ้าปากค้าง “แล้วคุณหมอจะเช่าทำไมครับ”“กูก็จะเช่าให้พี่ชายกูไปนอนเล่นไง” เจเดนว่าพลางหัวเราะเหมือนไม่ใช่เรื่องจริงจังนัก“เอ่อ...” เลขาหันไปมองหน้าบอสหนุ่มเหมือนรอคำสั่งว่าจะให้ทำยังไง *แล้วจะเช่า

ช่วงเที่ยงสุรชาติกลับเข้ามาในออฟฟิศพร้อมกับอาหารหลายอย่างเขารอจนหญิงสาวทั้ง 2 ออกจากห้องจึงได้เดินออกมาจากบันไดหนีไฟด้านข้างแล้วเข้าห้องล็อกจากด้านใน เคาะประตูเรียกผู้เป็นนายในห้องด้านหลัง“บอสครับ ผมกลับมาแล้วครับ” สิ้นเสียงเลขาประตูห้องถูกปลดล็อกทันที ชายหนุ่มชี้ไปที่โต๊ะมุมห้องโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมาสายตามองหน้าจออย่างใจจดใจจ่อ ในขณะที่หูมีสมอล์ทอล์กเหน็บอยู่ สุรชาติจำต้องเดินไปวางอาหาร กาแฟที่ชายหนุมสั่งไว้บนโต๊ะเดินไปเปิดดูตู้เย็น ออกจากห้องเข้าไปที่ครัวกลางหยิบน้ำออกมาหลายขวดไปใส่ตู้เย็นไว้ให้ แล้วหอบเอาแฟ้มเอกสารที่เขาเซ็นเรียบร้อยออกมา ก่อนจะกลับเข้าไปรอรายงานสิ่งที่ไปทำเมื่อครู่ให้ผู้เป็นนายเงียบ ๆ“ว่ายังไง” เสียงทุ้มเอ่ยถามหลังจากที่เอาสมอล์ทอล์กออกจากหู“ผมทำสัญญาเช่ารายปีที่ตึกนั้นให้บอสแล้วครับอยู่ชั้น 3 ติดบันไดชั้นเดียวกับห้องน้องหมี่ พอดีเขาเพิ่งย้ายออกเมื่อวานยังไม่มีคนมาดู” สุรชาติรายงานยิ้ม ๆ “อืม...เข้าได้เมื่อไหร่” พยักหน้าถามหากำหนดการอย่างพอใจ“ผมเข้ามาเบิกค่าเช่าแ

“เล่มนี้น้องหมี่ตรวจ อีกเล่มผมให้ริชชี่ตรวจแต่น้องหมี่ก็เอามาตรวจเองอยู่ดี” สุรชาติรายงานพลางถอนหายใจนั่งลงตรงเก้าอี้ด้านหน้ามองคนนั่งถอดเสื้อทำงานขำ ๆ *คนอะไรมันจะโปร่งแสงขนาดนั้นวะ ทำงานมาสิบกว่าปีกูก็เพิ่งจะเคยเห็นรองประธานบริษัทถอดเสื้อนั่งทำงานในห้องแอร์ 22 องศานี่แหละ เอ้อ...ชิลด์เกิ๊นพ่อกู...* เลขาแอบนินทาผู้เป็นนายในใจ“กูเห็นแล้ว” ชายหนุ่มว่าพลางถอนหายใจมองหน้าเลขาแล้วลุกขึ้นหยิบเสื้อยืดคอกลมที่ใส่มาเมื่อเช้ามาใส่“วันนี้ไม่ได้เอาเสื้อแขนยาวมาหรือครับ” คนรู้จริงถามขึ้น ชายหนุ่มจะชอบใส่เสื้อยืดคอกลมสวมทับด้วยเสื้อแขนยาวกับกางเกงผ้าร่มตัวใหญ่ขับรถมอเตอร์ไซค์เข้ามาทำงานมากกว่าชุดทำงานเวลามีประชุมหรือต้องไปพบลูกค้า เพราะเป็นคนขี้ร้อนและการนั่งทำงานนาน ๆ ด้วยชุดพอดีตัวทำให้รู้สึกอึดอัด ซึ่งเลขาเองก็เข้าใจและกลายเป็นภาพชินตาไปแล้วจากการทำงานร่วมกันมาเป็นปี“ไม่! เมื่อคืนกูไปนอนที่ห้องไอ้เจมายังไม่ได้กลับบ้าน” คำตอบนี้ทำให้เลขารู้ได้ทันทีว่าเสื้อที่ใส่มานี่ก็น่าจะของน้องชายเพราะดูจะตัวเล็กกว่าปกติที่เคยเห็น“งั้นอีกซักครึ่งชั่วโมงค่อยออกไปเถอะครับ ถึงจะ 6 โมงเย็นแล้วแต่แดดก็ยังจ้าอย

“กลัวผู้ช่วยรู้? นี่แกเกรงใจผู้ช่วยขนาดนั้นเลยหรือ” คุณอาแกล้งถามพลางสบตากับสุรชาติ“ก็ผู้ช่วยไอ้ชาติมี 2 คนนี่ครับอา มัดหมี่รู้ไม่เป็นไร แต่ถ้าอีกคนรู้ผมว่าคุณย่ามาที่นี่แน่ ๆ แล้วอาคิดว่าผมจะเบรกมั้ยครับ” ชายหนุ่มให้เหตุผลของตัวเองทำเอาทั้งพ่อทั้งอาสามัคคีกันถอนหายใจมองหน้าเจ้าของห้องอย่างสงสาร“ผมจะบอกหมี่ว่าท่านประธานมา” สุรชาติแก้ปัญหายิ้ม ๆ “แล้วอีกคนล่ะ”“ไม่สายไม่เข้าหรอกครับ แต่น้องหมี่ไม่เคยสายแต่ถ้าไม่ถามผมก็ไม่พูด ขออนุญาตนะครับท่าน” เลขาว่าพลางขออนุญาตออกมาด้านนอก ซึ่งไม่นานผู้ช่วยสาวที่สุรชาติกล่าวถึงก็มาถึงที่ทำงาน หญิงสาวทักทายเลขาท่านรองประธานเสียงดังเข้าไปในห้องเหมือนเช่นทุกวัน ซึ่งเสียงหวาน ๆ ของเธอทำให้ใครบางคนอารมณ์ดีขึ้นอย่างไม่รู้ตัว สุรชาติบอกให้หญิงสาวเอาสัญญาจ้างของริชชี่ที่รองประธานเซ็นเรียบร้อยไปให้ฝ่ายบุคคลชั้นล่างเธอกลับขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับแฟ้มเอกสารหลายเล่มที่หอบกลับมาด้วย“ไปหอบมาทำไม ทำไมไม่ให้เขาเอามาส่งกันเอง” สุรชาติดุเสียงดังมองแฟ้มห

“เมื่อไหร่พี่จาจะกลับมา” คำถามเศร้า ๆ ทำเอาหลานชายที่นั่งฟังอยู่ในห้องอยากออกมากอดคุณย่าของเขาใจแทบขาด แต่ก็ต้องทำใจแข็งเพราะถ้าออกมาตอนนี้คนที่นี่ต้องรู้ว่าเขาอยู่ที่ไทยและจะวุ่นวายไม่จบสิ้น“คุณแม่ลืมหรือครับว่าจามันมีบริษัทของตัวเองต้องดูแล ตอนนี้โรมก็มาทำงานได้มันก็ต้องไปดูแลบริษัทมันสิครับ มันแค่มาช่วยเราเฉย ๆ นะ” คุณสรัญพูดกับคุณแม่ยิ้ม ๆ พลางยกข้อมือดูนาฬิกา “ตอนนี้ 11 โมงกว่าแล้วเดี๋ยวเราออกไปทานข้าวกันเลยดีกว่า ผมจะพาคุณแม่ไปหาหมอเองนะครับ”“ก็ได้ งั้นหนูริชชี่ไปทานข้าวกับคุณย่านะคะลูก” ตอบรับลูกชายแล้วหันไปมาชวนคนที่อยากได้เป็นหลานสะใภ้ยิ้ม ๆ“แต่ว่าตอนนี้ยังไม่เที่ยงเลยนะคะคุณย่า ริชว่า...”“ไม่เป็นไรหรอกหนู ยังไงวันนี้หนูก็มาสายอยู่แล้วนี่ ตอนนี้หนูก็ยังไม่เริ่มทำงานเลย ฉันจะถือว่าเธอลางานช่วงเช้าก็แล้วกัน เอาเป็นว่าไปกินข้าวด้วยกันหมดนี่แหละ ไปชาติลุก” ท่านประธานตัดบทเพราะไม่อยากขัดใจคุณแม่ หันไปชวนเลขาหลานชายและเลยไปเรียกสาวสวยตัวเล็กที่นั่งหน้าประตูไปด้วย “หนูก็ด้