All Chapters of ของขวัญที่ด้อยค่า: Chapter 11 - Chapter 20

12:00 น. “ยายวา ยายวา! นั่งเหม่ออะไรน่ะ มากินข้าวได้แล้ว” ทำเอาคนที่กำลังนั่งคิดอะไรเพลิน ๆ ถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ รีบปาดเช็ดน้ำตาออกจนหมด ฉีกยิ้มกว้างส่งให้กับคนเป็นแม่ในทันที “เปล่าจ้ะ แม่ วาคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ” หญิงสาวมองอาหารพื้นบ้านง่าย ๆ ที่ไม่ได้มีราคาแพง แค่เป็นฝีมือของแม่มันก็คืออาหารที่อร่อยที่สุดในโลกสำหรับวาสิตาแล้ว เป็นมื้อแรกในรอบปีที่ได้นั่งรับประทานอาหารร่วมกับมารดาอีกครั้ง หญิงสาวช่างใจอยู่นานว่าเธอควรจะบอกกับมารดาเรื่องเด็กในท้องได้หรือยัง วาสิตาจับจ้องมองใบหน้าของคนเป็นแม่อย่างรู้สึกผิด นางวารุณีจ้องมองใบหน้าของลูกสาว สีหน้าที่ดูเศร้าทำให้นางต้องเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง “แกมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าวา แกมองหน้าแม่แบบนี้นานแล้วนะ อยากจะพูดอะไรแกก็พูดออกมาสิ” วาสิตาน้ำตาร่วงหล่นลงอีกครั้ง เธอไม่อยากจะปกปิดความลับที่มีกับแม่ หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ตัดสินใจแล้วว่าแม่ควรจะรับรู้เรื่องนี้เป็นคนแรก “แม่... วาท้องจ้ะ” ช้อนในมือของนางวารุณีร่วงลงกระทบลงกับจาน สีหน้าที่เริ่มเหี่ยวย่นจับจ้องมองดูลูกสาวเหมือนกับไม่เชื่อหูของตัวเอง วาสิตาร้องไห้

สี่เดือนแล้วที่มาเป็นคนงานในไร่แห่งนี้ มีความสุขกับงานที่ได้ทำ แม้จะไม่ได้สุขสบายเหมือนทำงานบ้านที่กรุงเทพฯ ถึงแม้จะต้องตากแดดตากลมแต่อย่างน้อยก็ยังมีงานให้ได้ทำ มีเงินเดือนให้พอกับค่าใช้จ่าย แถมยังมีเงินเก็บเพื่อเลี้ยงดูอีกหนึ่งชีวิตที่กำลังจะเกิดมาในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้ด้วย เธอได้ลูกชายสมความตั้งใจที่ร้องขอ หนึ่งชีวิตน้อย ๆ ที่กำลังเกิดมาเป็นเหมือนน้ำหล่อเลี้ยงสายใหม่ ช่วยชะโลมหัวใจให้ชุ่มฉ่ำและมีกำลังใจที่จะก้าวเดินกับวันพรุ่งนี้ที่ยังคงมืดมัว “มานั่งทำอะไรตรงนี้นะวา ค่ำมืดแล้วไม่ไปนอนพักผ่อนหน่อยล่ะ พรุ่งนี้ต้องทำงานอีกแล้วนะ” หญิงสาวหันไปมองตามเสียงของมารดา ไร่ส้มแห่งนี้ในยามค่ำคืนช่างสวยงามนัก มีแสงหิ่งห้อยที่เธอชอบให้นั่งมอง บินวนเวียนให้แสงสว่างชวนมองเพลินแบบนี้ในทุกวัน “อีกสักพักจ้ะแม่ ถ้าแม่ง่วงก็ไปนอนก่อนเลยนะจ๊ะ” นางวารุณีเดินมานั่งเคียงข้างกับลูกสาว ฝ่ามือที่หยาบกร้านลูบวนที่หน้าท้องของลูกสาวเบา ๆ “ไม่ใช่ลูกแกง่วงนอนแล้วเหรอวา แกควรจะพักผ่อนให้มันเยอะ ๆ กลางวันแกก็ทำงานหนักมาทั้งวันแล้วนะ เดี๋ยวลูกจะไม่แข็งแรงเอาหรอก” “เขาจะต้องเติบโตมาอย่างแข็งแรงและแข

รุ่งทิวามองคนตรงหน้าด้วยความสงสาร เหมือนกับเห็นชีวิตตัวเองในอดีตที่ผ่านมา แต่เธอยังโชคดีกว่าวาสิตานักที่สุดท้ายแล้วลูกสาวของเธอได้มีพ่อและอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาเป็นครอบครัวที่อบอุ่นอย่างตอนนี้ รุ่งทิวากอบกุมฝ่ามือของวาสิตาที่แลดูหยาบกร้านจากการทำงานหนัก ลูบหลังมือให้กำลังใจอีกคนไปมาเบา ๆ “สู้ ๆ นะคะ รุ้งเชื่อว่าคุณวาจะผ่านเรื่องราวเหล่านี้ไปได้ วันที่เขาเกิดมาลืมตาดูโลก คุณวาจะยิ้มและมีความสุขกับสิ่งที่มีค่าที่สุด อย่าไปให้ค่ากับผู้ชายที่ไร้ความรับผิดชอบแบบนั้นเลย รุ้งจะอยู่เป็นกำลังใจให้คุณวานะคะ รุ้งจะช่วยคุณวาเท่าที่รุ้งจะช่วยได้ คุณวามีโทรศัพท์ไหมเอาเบอร์รุ้งไว้สิคะ หากวันไหนที่คุณวาต้องการคนที่อยากพูดคุยด้วย ติดต่อรุ้งมาได้ทุกเมื่อเลยนะ รุ้งจะอยู่ตรงนี้และเป็นกำลังใจให้คุณวาเอง” “ขอบคุณนะคะ คุณรุ้งช่างเป็นผู้หญิงที่มีจิตใจดียิ่งนัก” สองคุณแม่ตั้งครรภ์ปลอบโยนซึ่งกันและกันอย่างเข้าใจหัวอกของผู้หญิงที่เคยเดินทางผิดพลาด ความเจ็บปวดที่มาพร้อมกับของขวัญชิ้นพิเศษเป็นทั้งความสุขและความทุกข์ในเวลาเดียวกัน... เวลาสี่โมงเย็น วาสิตาเพิ่งจะทำงานในไร่เสร็จ หญิงสาวกำลังเดินกลับไปยัง

“คุณกรเป็นอะไรไปอีกคะ?” สติคุณากรกลับคืนมาอีกครั้ง ดวงตาจ้องมองไปยังว่าที่ภรรยาสาวคนสวย เขาและเธอกำลังจะเข้าประตูวิวาห์กันเดือนหน้านี้แล้ว ถ้าสมมุติว่าวาสิตากำลังท้องลูกของเขาอยู่ เขาควรจะแก้ไขปัญหานี้อย่างไรดี “รุ้ง คนท้องเขานับการตั้งครรภ์แบบไหน ถ้าท้องเจ็ดเดือนต้องมีเพศสัมพันธ์ประมาณเมื่อไหร่?” สีหน้าที่จริงจังถามกลับ ตอนนี้หัวใจของเขาร้อนรุ่มจนแทบจะนั่งไม่ติดเก้าอี้อยู่แล้ว “ตามที่หมอนับก็จากวันที่ประจำเดือนมาครั้งสุดท้าย น่าจะประมาณสิงหากันยาค่ะ” คุณากรถึงกับยกมือขึ้นประสานลูบไล้ใบหน้าของตัวเองไปมาอีกครั้ง ทุกอย่างดูประจวบเหมาะและคิดว่าใช่เกินห้าสิบเปอร์เซ็นต์ คงไม่มีใครรู้ดีเท่าวาสิตาอีกแล้ว ถ้าอยากรู้เขาคงต้องคาดคั้นเอาคำตอบนั้นจากปากของเธอ คุณากรรู้สึกปวดหัวขึ้นมาเฉียบพลัน กลัวว่ามันจะใช่แล้วเขาควรจะทำอย่างไรกับผู้หญิงทั้งสองคนในตอนนี้ ต่างคนต่างไม่มีความผิด แต่เหมือนกับว่าเขาเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวมากกว่าใคร จะบอกกับว่าที่ภรรยาอย่างไรถ้าเด็กในท้องของวาสิตาคือลูกของเขาจริง ๆ รสาจะเข้าใจหรือเปล่านะ แล้ววาสิตาเธอจะยอมให้เขารับผิดชอบเด็กร่วมกันด้วยหรือเปล่า “รุ้ง ถ้

คุณากรตัดสินใจเดินทางมาหารสาถึงคอนโดที่พัก วันนี้เขาอยากคุยเรื่องสำคัญกับเธอ สองจิตสองใจยังไม่รู้เลยว่ารสาจะเข้าใจในสิ่งที่เขาอยากจะสื่อสารออกไปหรือเปล่า “หน้าเครียดมาอีกแล้ว ตั้งแต่อยู่เชียงใหม่แล้วนะคะ พี่กรเป็นอะไรกันแน่คะ ทำไมเหมือนมีเรื่องไม่สบายใจอยู่ตลอดเวลา พี่ไม่คิดจะบอกรสาจริง ๆ เหรอ?” คุณากรเดินไปหย่อนก้นนั่งลงบนโซฟา ใบหน้าหล่อจับจ้องมองผู้หญิงตรงหน้า หญิงสาวเป็นคนที่เขารักและอยากจะใช้ชีวิตด้วยกันมากที่สุด “รสา ผม... ถ้าผมจะบอกคุณว่าผมทำผู้หญิงท้องคุณจะว่ายังไง?” สีหน้าของรสาแลดูเปลี่ยนไป เมื่อกี้เธอยังยิ้มรับทันทีที่เห็นใบหน้าหล่อเดินเข้ามาในห้อง แต่ทว่าในเวลานี้คำถามที่เขาถามออกมาทำให้เธอรู้สึกอึ้งหนักไม่ต่างกัน “พี่กรนอกใจรสาเหรอคะ พี่กรหักหลังรสาใช่ไหมคะ?” คุณากรรู้สึกผิดอยู่มาก เพราะสีหน้าและท่าทางของรสาแสดงออกถึงความเจ็บปวดที่เธอกำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้ “รสา ผมไม่ได้ตั้งใจ มันเกิดขึ้นแค่ครั้งเดียวจะเรียกว่าผมนอกใจรสาก็ไม่ถูก” “ครั้งเดียวไม่เรียกว่านอกใจ แล้วจะต้องทำกี่ครั้ง จะต้องเกิดเรื่องอีกกี่หนกันล่ะคะถึงจะเรียกแบบนั้นได้?” น้ำเสียงที่สั่น