All Chapters of ของขวัญที่ด้อยค่า: Chapter 41 - Chapter 50

คุณชิดชนกนึกย้อนไปถึงอดีตของตัวเองบ้าง ก่อนที่ตัวนางจะพบเจอกับคุณเอกอนันต์ นางก็ไม่ได้มาจากครอบครัวที่ร่ำรวย แต่ชีวิตของนางก็โชคดีอยู่มากที่คุณเอกอนันต์ไม่ได้รู้สึกถึงความแตกต่างของฐานะ แถมยังช่วยส่งเสริมนำพาชีวิตของนางให้สูงขึ้น มีการศึกษาที่ดี มีชีวิตครอบครัวที่อบอุ่น ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะมีปัญหาให้ต้องทะเลาะกันวุ่นวายใหญ่โต ไม่เคยเอาภูมิหลังมาพูดให้รู้สึกแย่ แต่กลับมอบแต่ชีวิตที่ดีให้กับนางจนใครเห็นก็ต้องอิจฉา “ผมไม่อยากต่อว่าคุณหรอกนะ ผมรู้ว่าคุณอาจจะทำไปเพราะคุณรักลูกมาก แม่รักลูกมันไม่ผิดหรอกคุณนก แต่มันต้องรักให้ถูกต้อง รักอย่างมีเมตตาและเป็นธรรมกับคนอื่นเขาด้วย ไม่ใช่เอาอารมณ์และความรู้สึกของตัวเองเป็นใหญ่ นี่ใช่ไหมคือสาเหตุที่ตากรมันต้องยกเลิกงานแต่งกับหนูรสา?” “ก็คงจะใช่ค่ะ เพราะลูกชายของคุณมันโง่ มันไปบอกหนูรสาว่ามันทำผู้หญิงท้อง แทนที่จะให้เงินและรับเลี้ยงดูไปเงียบ ๆ เรื่องก็คงไม่ต้องจบลงแบบนี้หรอก อารมณ์เสียจริง ๆ ทำไมลูกสะใภ้ฉันไม่เป็นหนูรสา นี่ฉันต้องมาได้แม่วาสิตาเป็นลูกสะใภ้จริง ๆ เหรอคะ?” “คุณนก จะต้องให้พูดกันอีกสักกี่ครั้ง คุณถึงจะเข้าใจ เราเลี้ยงลูกมาก็จริ

คุณากรอุ้มลูกชายตัวน้อยเดินเล่นอยู่ที่สวนหน้าบ้าน คุณปู่ป้ายแดงจึงรีบเดินเข้าไปสมทบเพื่อพูดคุยกับลูกชายที่ไม่ได้พบเจอหน้ากันมานานหลายเดือน ถึงแม้ว่าสอง วันที่ผ่านมาจะมีโอกาสพูดคุยกันบ้างแล้วก็ตาม แต่ก็ไม่ใช่ทุกอย่างที่คนเป็นพ่ออยากจะคุยด้วย “พ่อตื่นนานแล้วเหรอครับ รับกาแฟเลยไหม ผมจะให้คนชงมาให้ที่นี่” “พ่อเรียบร้อยมาแล้ว เมื่อกี้วาสิตาเขาชงให้แล้วล่ะ เพิ่งนั่งคุยกับแม่ของวาสิตาเสร็จ พ่อก็เลยเดินออกมาหาแกกับตาหนูนี่แหละ เลี้ยงลูกเก่งเหมือนกันนะเรา ดูขะมักเขม้นเชียว เป็นพ่อคนแล้วรู้สึกยังไง ชีวิตมันดีขึ้นบ้างไหม?” คุณากรจ้องมองหน้าลูกชายอีกครั้ง ที่ไม่ว่าจ้องมองสักกี่ครา เขาก็รู้สึกขอบคุณวาสิตาทุกครั้งเสมอ “มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเลยครับพ่อ เป็นสิ่งวิเศษ เป็นสิ่งที่เติมเต็มให้กับชีวิตได้มากจนอธิบายไม่ถูกเลย ผมรู้สึกว่าสิ่งที่เป็นอยู่มันไม่ได้สายเกินไปสำหรับชีวิตผม สิ่งที่ผมสูญเสียไปกับสิ่งที่ผมได้กลับมาบางทีมันก็คุ้มที่จะแลกอยู่นะครับพ่อ” “แล้วแกจะเอายังไงต่อไปกับชีวิต กับแม่ของลูกแกแกจะให้เขาอยู่ในฐานะไหน แค่แม่ของลูกหรือว่าแกอยากเชิดหน้าชูตาให้เกียรติเขาให้สมกับสิ

หลายเดือนผ่านไป ความรู้สึกของคุณากรและวาสิตาเริ่มมีความหวานเข้ามาแทนความขมขื่นที่กัดกินหัวใจมานานนับแรมปี โชคดีของวาสิตานักที่มีแม่มาช่วยเลี้ยงดูหลาน ทำให้ชีวิตได้มีเวลาพักผ่อนและมีเวลาส่วนตัวกว่าแต่ก่อนนี้มาก “คุณกรเขาก็ดีกับแกมากนะวา พ่อเขาก็ดีกับแก แม่เห็นแบบนี้แล้วค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย” “คุณปู่ทิวาดีมากวาไม่เถียง แต่คุณย่าเขานี่สิจ๊ะแม่เขายังไม่ยอมรับลูกของวาเลย” เพราะจนป่านนี้ทิวากรจวนจะอายุครบหนึ่งปีแล้ว แต่คุณชิดชนกก็ยังไม่มาหาหลาน ผิดกับคุณเอกอนันต์นักที่ขยันมาเยี่ยมมานอนค้างเล่นที่นี่ทุกอาทิตย์เห็นจะได้ คุณากรเองเขาก็ดูไม่สนใจคนเป็นแม่เท่าที่ควรจะเป็น ไม่เคยเห็นโทรหา ไม่เคยเห็นถามไถ่ เธอเป็นสาเหตุของการบาดหมางของคนในครอบครัว ทำอย่างไรนะทุกคนถึงจะมีความสุขมากที่สุด “แกก็ว่าไปนะวา หลานแท้ ๆ ใครมันจะไม่รัก ตาทิวาน่ารักเสียขนาดนี้ใครเห็นก็ต้องรักต้องหลงสิไม่ว่า แม่ไม่น่าชวนแกคุยเรื่องนี้เลย ดูทำหน้าเข้าสิแกเหมือนคนจะร้องไห้อีกแล้วนะวา เลิกขี้แยเป็นเด็ก ๆ ซะที มีลูกโตจนจะเดินได้แล้วนะ” วาสิตาอดที่จะน้ำตาไหลพรากออกมาไม่ได้ คุณากรและคุณเอกอนันต์ดีด้วยก็อุ่นใจมากมายแล

หญิงสาวตัดสินใจเดินออกจากงานเลี้ยงเพื่อไปเดินเล่นอยู่ภายนอกโรงแรมแทน เพราะถึงจะนั่งอยู่ตรงนั้นก็คงพูดและฟังอะไรกับเขาไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว นี่เธอตัดสินใจผิดสินะที่ตามคุณากรมาจนถึงที่นี่ ถ้าเลือกได้คงบินกลับไปนอนกอดลูกชายยังจะสบายใจเสียกว่าอีก หลังจากที่วาสิตาหายไปจากโต๊ะ คุณากรชะเง้อคอมองหาแต่ก็ไม่พบ เขาต้องขึ้นกล่าวเปิดตัวโครงการจนกินเวลาไปนานร่วมชั่วโมงเลย ลงจากเวทีมาอีกครั้งก็ยังต้องมายืนพูดคุยกับหุ้นส่วนโครงการอย่างรสาอีก “คุณวาเธอไปไหนแล้วคะ รสายังไม่ได้ทักทายพูดคุยด้วยเลยนะ” “ขึ้นไปบนห้องแล้วมั้ง เขาไม่เคยออกงานแบบนี้มาก่อน คงจะเบื่อน่ะรสา” “รสาดีใจกับชีวิตครอบครัวของพี่กรด้วยนะคะ รสาดีใจที่พี่ได้ทำหน้าที่พ่อที่ดีให้กับลูก” “ผมก็ต้องขอบคุณรสาด้วยที่ทำให้ผมได้มีวันนี้ ขอบคุณรสาที่ยังคงเป็นเพื่อนที่ดีกับผมเสมอมา ขอบคุณที่ไม่โกรธกันเลย ขอบคุณจริง ๆ นะรสา” หญิงสาวยิ้มหวานให้แทนคำตอบ แม้จะเลื่อนสถานะจากอดีตคนเคยรักกลายมาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันในวันนี้แทน แต่ความปรารถนาดีก็ยังคงมีให้กันอยู่ คุณากรรู้ตัวเองมาสักระยะแล้วว่าหัวใจของเขาไม่ได้รู้สึกกับรสาอย่างที่เคยมีมาก่อน

เสียงหอบกระเส่า ริมฝีปากหนายังคงจูบซับหน้าอกอวบอิ่มซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนจะแหงนหน้าขึ้นมองร่างเล็กที่เพิ่งมอบความสุขให้อีกครั้ง วาสิตาเหนื่อยหอบไม่ต่างกัน ดวงตาปรือฉ่ำจ้องมองพร้อมกับยิ้มให้ “ขอบคุณนะ ฉันคงนอนหลับฝันดีแล้ว” “ไปอาบน้ำมานอนได้แล้วค่ะ วาง่วงนอนแล้ว” ฝ่ามือเรียวสัมผัสไปที่ไรดกดำของคุณากรอย่างแผ่วเบา “ฉันทำเธอเจ็บหรือเปล่านะ ยั้งแรงสุดฤทธิ์แต่เธอทำเอาฉันแทบคลั่งเกือบหัวใจวายตายคาอก” เสียงบ่นอู้อี้ขณะที่นอนเอาใบหน้าแนบชิดอยู่กับอกอวบที่ลูกชายชอบหลับใส่อย่างรู้สึกดี “ไม่อยากคุยแล้วค่ะ ถามอะไรก็ไม่รู้ วาอายนะ” “หึ ๆ วันนี้ยังไม่ชินเดี๋ยวมีครั้งที่สองสามสี่คงไม่รู้สึกเจ็บแล้วแต่จะฟินมากกว่า เธอว่าจริงไหม?” เสียงฝ่ามือฟาดลงบนต้นแขนป้าบเข้าให้ “คุณกร วาบอกไม่ให้พูดแล้วไงคะ พอเถอะวาอาย” ฝ่ามือหนาลูบไล้สัมผัสไปทั่วร่างผอมบางอย่างแผ่วเบา เป็นคุณแม่ลูกหนึ่งที่ไม่เหมือนคนมีลูกมาก่อนเลยสักนิด “อายทำไม ผัวเมียเขาก็คุยกันแบบนี้แหละ” “ผัวเมียอะไรคะ พูดไปเรื่อย” “หึ ๆ เธอเป็นเมียฉันแล้วนะวาสิตา ต่อไปนี้ทำหน้าที่ของตัวเองด้วย กลับบ้านไปห้ามแยกห้องนอนกันนะ เข้าใจหรื