All Chapters of ของขวัญที่ด้อยค่า: Chapter 21 - Chapter 30

“ถ้าเรายืนยันว่าเราจะไม่ให้ เขาก็เอาไปจากเราไม่ได้หรอก อย่าไปคิดมากเลยวา แกหยุดร้องไห้ได้แล้ว ระยะหลังนี้แกร้องไห้บ่อยแล้วนะ ลูกในท้องรับรู้ทุกความทุกข์ของแม่ได้แล้วนะ แกต้องเข้มแข็งให้มากกว่านี้สิ แกต้องเป็นแม่ที่เข้มแข็งกว่านี้ แม่จะอยู่ข้าง ๆ แกเอง แม่จะไม่ยอมให้ใครมาพรากความสุขของแกไปได้หรอก” “หรือว่าเราต้องหนีไปจากที่นี่จ๊ะแม่ เขาจะได้ไม่ต้องมาตามรังควานเราอีก” “แกจะหนีตลอดไปไม่ได้หรอกนะวา แกต้องอยู่กับความเป็นจริง ถ้ามันเลี่ยงไม่ได้ เราเปิดอกคุยกันอีกสักรอบไหมแม่จะไปนั่งเป็นเพื่อนแกด้วย ไปพูดคุยให้มันรู้เรื่องจะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายกวนใจแล้วทำให้แกต้องร้องไห้อยู่ทุกวันแบบนี้” “แต่วาไม่อยากเห็นหน้าเขานะแม่ ถึงเขาอยากจะรับผิดชอบลูกของวา แต่ครอบครัวเขาและเมียที่บ้านคงไม่ยอม วาเองก็จะไม่ยอมให้ลูกของวาต้องไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้น ใครมันจะรักลูกวาเท่าแม่แท้ ๆ อย่างวาได้ล่ะ จริงไหมจ๊ะแม่?” นางวารุณีเห็นด้วยกับลูกสาว ยิ่งฝ่ายนั้นมีครอบครัวใหม่ไปแล้ว แม้ในเวลานี้จะอยากรับผิดชอบมากมายแค่ไหน คงไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว นางเองก็คงจะไม่ยอมให้หลานไปอยู่ในสภาพแบบนั้น ไม่รู้ว่าคนที่บ้านน

“ตากรมันบอกว่าลูกในท้องของเธอเป็นลูกของมัน เธอมีอะไรจะยืนยันหรือเปล่าว่านี่คือหลานของฉัน?” “วาไม่มีอะไรจะยืนยันค่ะ แล้ววาก็ไม่เคยจะเอาลูกไปเรียกร้องสิทธิ์ใด ๆ จากครอบครัวของคุณผู้หญิงเลยนะคะ วาอุตส่าห์เดินหนีออกมาอยู่ของวาเงียบ ๆ แล้ว แต่เป็นคุณกรต่างหากที่เข้ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของวาและเด็กคนนี้ วาบอกเขาไปแล้วนะคะว่าวาไม่ได้ต้องการความรับผิดชอบใด ๆ เลย คุณผู้หญิงสบายใจเถอะค่ะ เพราะวาไม่เคยคิดที่จะเก็บเด็กคนนี้ไว้เป็นเครื่องต่อรอง เพื่อให้ชีวิตของตัวเองสุขสบายในวันข้างหน้า แทนที่คุณผู้หญิงจะไปบอกให้ลูกชายอย่ามายุ่งวุ่นวายกับวาและลูก คุณผู้หญิงกลับมาต่อว่าด่าทอวาอย่างนี้เหรอคะ วารู้ตัวเองดีว่าวามันต่ำต้อยมากแค่ไหน วาเองก็ไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก คุณผู้หญิงกลับไปบอกคุณกรด้วยนะคะ ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของวาและเด็กคนนี้อีก เพราะเขาเป็นลูกของวาคนเดียว วาเองก็จะไม่ให้เขาไปยุ่งวุ่นวายกับตระกูลของคุณผู้หญิงเช่นกัน” “ฉันจะแน่ใจแบบนั้นได้ยังไงวาสิตา อนาคตข้างหน้าเธอจะแน่ใจได้ยังไงว่าเธอจะไม่เอาเด็กคนนี้ไปต่อรองอะไรจากลูกชายของฉันอีก?” “ข้อตกลงและสัญญา จะเป็นเครื

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา คุณากรกลับมาร่วมงานฉลองวันเกิดบิดาครบรอบ 68 ปีที่จัดขึ้นภายในบริเวณบ้าน มีเพื่อนนักธุรกิจที่สนิทสนมยี่สิบกว่าคนมาร่วมงานวันนี้ด้วย กว่าที่งานเลี้ยงจะเลิกราทำเอาชายหนุ่มรู้สึกเบื่อหน่ายอยู่มากเช่นกัน โทรศัพท์มือถือถูกสไลด์ไถดูหน้าจอเล่น ก่อนที่มารดาจะเดินเข้ามาหาพร้อมด้วยซองสีน้ำตาลยื่นส่งให้ตรงหน้า “อะไรครับแม่?” คุณากรจับจ้องมองมารดา คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอีกครั้งอย่างไม่เข้าใจเลย ก่อนจะเปิดซองออกพร้อมกับดึงกระดาษเอสี่สีขาวที่อยู่ข้างในออกมาอ่านดู ดวงตาสีน้ำตาลเข้มถึงกับเบิกโพลงขึ้น จับจ้องอ่านตัวหนังสือทุกบรรทัด ก่อนจะเห็นมีลายเซ็นของวาสิตากำกับเป็นลายลักษณ์อักษรที่สามารถใช้ฟ้องร้องตามกฎหมายได้จริง “นี่มันอะไรครับแม่ ทำไมแม่ถึงได้ให้วาสิตาเซ็นยกลูกให้กับเราแบบนี้ล่ะ เขายอมง่ายขนาดนี้เลยเหรอครับ?” “ทำไมจะไม่ยอมล่ะ สองล้านแลกกับชีวิตที่ไม่ต้องมีพันธะมาผูกคอ เป็นใครก็ต้องเอาหรือเปล่า วาสิตาไม่ใช่คนโง่นะ เขาเลยไม่คิดจะปฏิเสธ” “แล้วแม่ไปพูดกับเขาอีท่าไหนเขาถึงยอมรับเงินและเงื่อนไขแบบนี้กับแม่ได้ ทั้งที่ผมก็เสนอเงินให้เขาไม่รู้กี่ครั้งแล้วเขายังไม่เอาเลย”

จากอาทิตย์กลายเป็นเดือน ที่อยู่ใหม่ของวาสิตาทำให้หญิงสาวรู้สึกดีขึ้นมากอย่างบอกไม่ถูก แม้จะรู้สึกเป็นห่วงและคิดถึงมารดามากเหลือเกินก็ต้องอดทน แต่ยังโชคดีที่สามารถพูดคุยกันผ่านมือถือได้แทบจะทุกวัน ได้รับรู้ความเป็นอยู่ของคนเป็นแม่ให้หายห่วงขึ้นมาได้บ้าง หน้าท้องของวาสิตาตึงแน่นแทบจะหายใจไม่ออกแล้ว เพราะลูกชายในครรภ์เตรียมพร้อมจะออกมาลืมตาดูโลกในอีกสองอาทิตย์ที่จะถึงนี้ มีทั้งความหวาดกลัว อยากให้คนเป็นยายมาอยู่ข้าง ๆ ในวันที่หลานชายจะคลอด แต่คงทำแบบนั้นไม่ได้อยู่ดี เพราะคุณากรยังคงแวะเวียนมาหาบ่อยครั้ง แถมยังส่งคนมาคอยสอดแนม เหมือนกับเขาไม่เชื่อว่าคนที่ไร่นั้นจะไม่รู้ว่าเธอหายไปอยู่ที่ไหน ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาจะต้องมาวุ่นวายกับเธอและลูก ทั้งที่เธอไม่คิดอยากจะให้ลูกไปยุ่งเกี่ยวหรือพัวพันกับครอบครัวเขาเลยสักนิด “หนูวาไปกินข้าวได้แล้วลูก อาหารตั้งโต๊ะเสร็จเรียบร้อยแล้วนะ” เสียงเรียกจากคุณนวลจันทร์ดังมาแต่ไกล ทำเอาหญิงสาวต้องรีบหันไปส่งยิ้มให้ “จ้ะ ป้านวล เดี๋ยววารีบตามไป” หญิงสาวลุกขึ้นจากม้านั่งที่หน้าบ้าน ชีวิตของเธอที่นี่สุดแสนจะสุขสบาย แทบจะเรียกได้ว่ามาพักผ่อนเพราะไม่เคยได้

หลังจากออกจากโรงพยาบาลมาได้ คุณากรก็รีบตรงดิ่งไปยังสนามบินเพื่อที่จะเดินทางไปยังจังหวัดนครศรีธรรมราชในทันที โลเคชั่นที่อชิรวัฒน์ส่งให้ชายหนุ่มจับจ้องมองด้วยความหวังที่มีอยู่ท่วมอก ได้แต่ภาวนาว่าขอให้ได้พบเจอกับวาสิตาอีกครั้ง ภายในบ้านของคุณนวลจันทร์บรรยากาศกำลังครึกครื้น เพราะมีพี่สาวกับพี่เขยเดินทางแวะเวียนมาเยี่ยมเยือนและอยู่พักด้วย ให้ได้พูดคุยพอหายคิดถึงกันได้บ้าง “พี่จันทร์มาบ่อยขนาดนี้ ไม่มีใครสงสัยหรือไงนะ” คุณนวลจันทร์ถามพี่สาวขณะที่นั่งพูดคุยกันอยู่ภายในห้องรับแขกของบ้าน “พรุ่งนี้จะต้องกลับแล้วต้องรีบไปดูหน้าหลานสาวคนใหม่หน่อย หนูรุ้งเขาเพิ่งคลอดวันนี้ ตาชินมันคงแปลกใจว่าทำไมฉันกับพ่อมันไม่รีบขึ้นไปกรุงเทพฯ” “ฉันก็อยากไปเยี่ยมหลานเหมือนกันนะพี่ แต่ก็กลัวหนูวาจะคลอดก่อนกำหนด เดี๋ยวไม่มีใครดูแลในวันที่ต้องการความช่วยเหลืออีก” “เฮ้อ... พูดถึงหนูวาก็น่าสงสารอยู่นะ ถึงจะมีรอยยิ้มให้เห็นแต่ภายในจิตใจเราไม่อาจรู้ได้หรอกว่าเขากำลังรู้สึกอะไรอยู่ ขอบใจมากนะนวลที่ดูแลหนูวาแทนพี่” “ฉันก็ชอบหนูวามากเหมือนกันพี่จันทร์ หนูวาน่ารักและนิสัยดีมาก ฉันกับคุณมงคลคุยกันนะว่าอยาก