All Chapters of ของขวัญที่ด้อยค่า: Chapter 31 - Chapter 40

สุดท้ายแล้ววาสิตาตัดสินใจเดินทางมาพร้อมกับคุณากร เขาไม่ได้พาเธอกลับไปยังบ้านที่กรุงเทพฯ แต่กลับพามาที่บ้านพักริมทะเลสวยหรูที่พัทยาแทน ทันทีที่รถยนต์คันหรูจอดสนิท แม่บ้านก็วิ่งเข้ามาต้อนรับพร้อมกับช่วยกันยกของลงจากรถอย่างรู้หน้าที่ของตัวเอง วาสิตาได้แต่ยืนนิ่งอยู่ที่หน้าบ้าน สายตากวาดมองบ้านหลังใหญ่ บ้านหลังนี้เขาซื้อเพื่อเป็นเรือนหอของเขากับผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่านะ เธอเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาและผู้หญิงของเขาไปไม่ถึงฝั่งฝันแบบนั้นสิใช่ไหม? “เข้าบ้านสิ จะยืนตากแดดอยู่ตรงนี้อีกนานไหม เดี๋ยวก็ป่วยไข้กันพอดี หัดเป็นห่วงลูกบ้างนะ วาสิตา” เป็นคำพูดที่เหมือนสอนสั่งมากกว่าห่วงใย หญิงสาวจึงเดินตามหลังเขาเข้าไปภายในบ้านอย่างเงียบ ๆ บ้านพักที่ดูหรูหราสมฐานะของคนมีต้นทุนชีวิต ตายอีกกี่ชาติถึงจะได้อยู่บ้านราคาแพงแบบนี้ ภาพพรีเวดดิ้งของเขาและผู้หญิงคนนั้นทำเอาสะดุดตา วาสิตายืนจ้องมองอยู่นานด้วยสีหน้าที่ดูเศร้าจนปกปิดไม่มิด คุณากรจ้องมองอากัปกิริยาของหญิงสาว ก่อนที่เขาจะมองไปที่รูปถ่ายของคนในอดีตเช่นกัน ที่นี่เป็นบ้านที่เขาเตรียมเอาไว้เป็นเรือนหอ จึงไม่แปลกที่จะมีรูปภาพติดผนังเอาไว้หลายรู

หลายวันผ่านไป หลังจากที่ได้อยู่ร่วมบ้านกับวาสิตา หญิงสาวแทบจะไม่พูดคุยกับเขาเลย แม้จะอยู่บ้านหลังเดียวกัน พบเจอหน้ากันทุกวันก็ตาม คุณากรยังคงเดินทางไปทำงานที่โรงแรมเหมือนเดิม กลับบ้านมาก็เห็นวาสิตานั่งหน้าเศร้าและเหงาหงอยอยู่ที่ห้องรับแขกอย่างเช่นทุกวัน “นั่งทำหน้าเศร้าอะไรตรงนี้ เป็นอะไรหรือเปล่า?” เสียงทุ้มถามขึ้นเหมือนเป็นห่วงเป็นใย วาสิตาได้แต่ส่ายหน้าแทนคำตอบ “อยากออกไปไหนหรือเปล่า เดี๋ยวฉันจะพาไป ไปเลือกซื้อของเพิ่มเติมมาไว้ให้ลูกหน่อยดีกว่าไหม?” แม้ว่าจะซื้อของมาไว้ในห้องเด็กไว้เต็มมากมายแล้วก็ตาม แต่เพราะอยากให้หญิงสาวมีสีหน้าที่ดีขึ้นกว่านี้ เขาถึงอยากชวนเธอออกไปเลือกซื้อของใช้เด็กด้วยกัน เพราะว่าสองวันก่อนเขาพาเธอไปเดินชอปปิงเลือกของใช้เด็กอ่อนวาสิตาดูจะมีความสุขและแฮปปี้มากตอนที่อยู่ในร้าน บางทีเขาก็ชอบเห็นเธอยิ้มมากกว่าทำหน้าเศร้าเหมือนคนเบื่อโลกอยู่เช่นนี้ “มีครบแล้วค่ะ วาไม่อยากได้อะไรเพิ่มแล้วค่ะ” “แล้วเธอชอบมานั่งทำหน้าเศร้าอยู่แบบนี้เนี่ยนะ เห็นแล้วน่ารำคาญชะมัด เป็นอะไรของเธอ คิดถึงแม่ อยากได้อะไร อยากไปที่ไหน เธอบอกฉันได้นะวาสิตา ฉันพาเธอมาอยู่ที่นี่ให้มีค

วาสิตาออกจากโรงพยาบาลกลับมาพักฟื้นที่บ้านเรียบร้อยแล้ว ห้าคืนที่อยู่กับหมอและพยาบาลไม่ได้วุ่นวายเหมือนสามคืนที่ผ่านมานี้เลยสักนิด พ่อแม่มือใหม่ที่เพิ่งเคยมีลูกต่างต้องเรียนรู้และปรับตัวกันในทุก ๆ ชั่วโมง เพราะบางทีลูกน้อยก็ทำเอาตกอกตกใจ ร้องไห้แบบไม่มีปี่มีขลุ่ยเลย เตียงนอนที่ถูกจัดเอาไว้ในห้องลูก กลายเป็นที่หลับนอนของพ่อและแม่ไปแล้ว เพราะคุณากรอยากช่วยวาสิตาเลี้ยงลูกน้อย เขาไม่ยอมไปนอนที่ห้องของตัวเอง เป็นแบบนี้มาตั้งแต่วันที่กลับมาอยู่บ้านแล้ว ทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมาพบเจอหน้าคุณากรทำเอาหญิงสาวรู้สึกแปลกและเขินอายอยู่ไม่น้อย ทั้งที่ไม่ได้มีการถูกเนื้อต้องตัวกันเลยสักครั้ง หนึ่งอาทิตย์มานี้คุณากรดูแลเธอกับลูกดีทุกอย่าง ทำให้แอบรู้สึกดีใจไม่ได้แต่ไม่รู้ว่าจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานสักแค่ไหน หญิงสาวจับจ้องมองใบหน้าที่ดูหล่อเหลา ลูกชายของเธอได้หน้าตาของพ่อมามากจนไม่ต้องจับตรวจดีเอ็นเอเลย คุณากรที่ลืมตาตื่นขึ้น ใบหน้าของวาสิตาอยู่ห่างกับเขาไม่ถึงคืบ หญิงสาวแทบจะหุบยิ้มในทันที พร้อมกับรีบหยัดตัวลุกขึ้นนั่ง หันหน้าหนีไปอีกทางด้วยความเขินอาย “แอบมองฉันหลับงั้นสิ ฉันหล่อหรือเปล่าล่ะ?” เหมือนจ

จากอาทิตย์กลายเป็นเดือน เวลาช่างผ่านไปรวดเร็วมากเหลือเกิน เลี้ยงลูกจนลืมวันเดือนปีเห็นจะไม่ไกลเกินกว่าคำนี้ วาสิตายังคงทำหน้าที่ของตัวเองได้ดีไม่มีที่ติ เพราะลูกชายสุดที่รักเป็นเหมือนดั่งแก้วตาดวงใจ เธอแทบจะไม่สนอะไรรอบตัวเลยด้วยซ้ำ เพราะชีวิตของเธออุทิศให้กับคำว่าดูแลลูกจนแทบจะไม่ได้ใส่ใจตัวเองเลย สามเดือนที่อยู่ใกล้ชิด เป็นสามเดือนที่คุณากรเห็นหลายสิ่งหลายอย่างในตัวของวาสิตา เธอยังคงเป็นคนพูดน้อยและเก็บเงียบกับทุกความรู้สึกที่มี บางครั้งก็ดูมีความสุข แต่หลายครั้งก็ทำหน้าอมทุกข์ไม่รู้ว่าเป็นอะไร วันนี้เป็นวันหยุดคุณากรจึงใช้เวลาอยู่ที่บ้าน ช่วยหญิงสาวดูแลลูกชายวัยย่างเข้าสี่เดือน กำลังแก้มจ้ำม่ำพูดคุยเสียงอ้อแอ้ชวนให้รู้สึกดีมากไม่น้อย ยิ้มเก่งและสดใสร่าเริง เป็นเหมือนเครื่องชาร์จพลังที่ดีเยี่ยมสำหรับคนเป็นพ่อเป็นแม่ ที่ไม่ว่าเวลาทำงานจะเหนื่อยมามากแค่ไหน พอได้เห็นรอยยิ้ม ได้ยินเสียงหัวเราะก็ทำให้หายเป็นปลิดทิ้งเหมือนกับได้ยาวิเศษหลายแขนง “ออกไปทานข้าวนอกบ้านกันไหม อยู่แต่บ้าน เธอคงจะเบื่อแย่เลย” “วาไม่ได้เบื่อนี่คะ กินข้าวที่ไหนก็อิ่มเหมือนกัน อร่อยเหมือนกันนั่นแหละค่ะ ป้าผกาท

“ร้องไห้อีกแล้ว ร้องทำไมนักหนานะ บ่อน้ำตาตื้นเกินไปแล้วรู้ตัวหรือเปล่า?” คุณากรมองวาสิตาด้วยความเอ็นดู เขารู้ดีว่าที่คนเป็นแม่เดินทางมาตามคำเชิญเพราะอะไร นางไม่ได้มีปัญหากับวาสิตาอีกแล้ว นางลดอีโก้ที่มี เปลี่ยนความคิดที่เคยมีจนหมดสิ้น แม้ตอนนี้จะยังไม่ได้พูดคุยกับวาสิตา แต่คงรอจังหวะและโอกาสดี ๆ ที่จะพูดคุยอยู่ “วาดีใจค่ะ อย่างน้อยทิวากรก็มีคุณปู่คุณย่าที่รักแก” “เขาเป็นลูกฉันนี่นา สายเลือดเมธาวินอย่างชอบธรรม อีกหน่อยพ่อแม่ฉันก็คงยกมรดกให้หลานหมด พ่ออย่างฉันคงไม่เหลือสมบัติอะไรติดตัวเลยสักอย่าง” “วาไม่ได้อยากให้ลูกได้รับสิ่งมีค่าเหล่านั้นหรอกคุณกร วาขอให้เขาได้มีความสุขกับสายเลือดที่แท้จริง ขอแค่คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายรักและเอ็นดูลูกของวา วาก็ดีใจมากแล้ว” “อย่ามัวแต่มายืนร้องไห้อยู่ตรงนี้เลย เอาเค้กไปให้ลูกเป่ากันเถอะ วันใหม่คงอยากแย่งน้องเป่าเค้กจะแย่แล้ว” หญิงสาวเดินกลับเข้าไปทางห้องครัวอีกครั้ง เพื่อจัดเตรียมเค้กฉลองขวบปีแรกของลูกชายสุดที่รักของเธอ “คุณเป็นอะไรคุณชิดชนก สีหน้าคุณดูไม่ดีเลยนะมันเป็นแบบนี้มาตั้งหลายเดือนแล้ว คุณไม่คิดจะเล่าอะไรให้ผมฟังเลยหรือยังไง