บททั้งหมดของ ของขวัญที่ด้อยค่า: บทที่ 61 - บทที่ 70

“หนูรุ้งไปไหนเหรอตาชิน ทำไมน้องไม่ออกมาช่วยต้อนรับแขกล่ะ” คุณจันทร์กระจ่างถามหาเด็กสาวคนที่ลูกชายอุปการะเลี้ยงดูมาตั้งแต่เป็นสาวแรกรุ่น ทุกครั้งที่นางมาที่นี่นางมักจะชอบพารุ่งทิวาออกไปเปิดหูเปิดตาเป็นเพื่อนกันเสมอ เด็กสาวน่ารักและนิสัยดี แถมชีวิตก็น่าสงสารเป็นที่สุด นางยังจำได้ว่าตอนที่ลูกชายมาขออุปการะเลี้ยงดูน้องสาวของเพื่อนที่เสียชีวิตไปจากอุบัติเหตุ นางไม่เคยจะเห็นด้วยเพราะตอนนั้นลูกชายเพิ่งจะเรียนจบมาหมาด ๆ ไม่เชื่อมั่นว่าลูกชายจะดูแลชีวิตของใครได้เลย ตอนนี้ผ่านมานานนับสิบปีแล้ว ลูกชายกลับดูแลและให้ชีวิตใหม่กับรุ่งทิวาได้ดีไม่มีที่ติ นางต้องยอมรับในความสามารถที่นางเองก็คาดไม่ถึง ไม่เคยต้องลำบากพ่อกับแม่เลยสักครั้ง เพราะอชิรวัฒน์รับปากเพื่อนรักที่เป็นพี่ชายของรุ่งทิวาว่าจะช่วยดูแลน้องสาวและส่งเสียจนเรียนจบมหาวิทยาลัย แถมรุ่งทิวายังเป็นคนที่ว่านอนสอนง่าย นางจึงรู้สึกรักเหมือนมีลูกสาวที่น่ารักมาเติมเต็มให้กับชีวิตด้วยอีกคน “เขาคงอยู่ในครัวกับบรรดาแม่บ้านนั่นแหละครับแม่” “แล้วแกไม่ชวนน้องออกมาร่วมงานบ้างล่ะ ไปเรียกหนูรุ้งออกมาทำความรู้จักหนูฟ้าหน่อยไป เผื่อว่าอีกหน่อยจะได้มาอยู

ตกดึกของค่ำคืนนั้น รุ่งทิวากำลังนอนหลับสบายอยู่ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมา เมื่อจมูกโด่งเป็นสันดอมดมพวงแก้มและลำคอขาวระหง การถูกรบกวนในยามวิกาลเช่นนี้คงไม่ใช่ใครคนอื่น นอกจากเจ้าของบ้านที่ดูเหมือนจะเมามาย ลมหายใจคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ มือไม้ที่อยู่ไม่เป็นสุขลูบไล้ไปทั่วร่างกายขาวผ่อง ก่อนที่ร่างบอบบางจะโดนลอกคราบให้เหลือเพียงชุดวันเกิด เหมือนกับว่าอชิรวัฒน์จะมาหาเธอเพื่อสิ่งนี้โดยเฉพาะ “พี่ชิน พี่ชินเมามากแล้วนะคะ” “หุบปาก ทำหน้าที่ของเธอซะรุ้งหรือจะต้องให้ฉันไปทำกับคนอื่นแทน?” ภายใต้ความมืดสลัว อชิรวัฒน์ไม่อาจมองเห็นดวงตาคู่สวยที่ดูเศร้า เธอเป็นได้เพียงเท่านี้สำหรับเขา แต่ทำไมเธอยังอยากอยู่ใกล้ทั้งที่หัวใจรู้สึกเจ็บ หลังจากวันนี้ ความสุขในชีวิตจะเหลืออีกสักกี่วัน จะได้อยู่ข้างกายเขาไปอีกนานสักเท่าไหร่กัน แขนเรียวเล็กยกขึ้นโอบกอดรอบคอคนตัวโตที่คร่อมร่างอยู่ด้านบน ฝ่ามือเล็กลูบไล้แก้มสากสัมผัสไปมาเบา ๆ จะต้องทำอย่างไรให้หัวใจเลิกรักผู้ชายอย่างอชิรวัฒน์ได้ ร่างกายที่เป็นของเขา หัวใจที่จงรักภักดี ยอมให้เขาได้เสพสุขและทำในสิ่งที่กำลังปรารถนา แม้รู้ว่าพรุ่งนี้จะต้องเจ็บปวดเจียนตาย แ

สามวันแล้วที่พ่อกับแม่ของอชิรวัฒน์และฟ้ารดามาอยู่ร่วมบ้าน รุ่งทิวายังคงทำหน้าที่ของตัวเองไม่มีขาดตกบกพร่อง กลางวันต้องไปเรียนที่มหาวิทยาลัย ตอนเย็นกลับบ้านมาต้องคอยรับใช้คุณจันทร์กระจ่างและคุณอิทธิพล คอยอ่านหนังสือให้พวกท่านทั้งสองได้ฟัง พาทำกิจกรรมที่จะไม่ให้คนแก่ต้องรู้สึกเบื่อหน่าย เพราะคนทั้งคู่เคยทำแต่งาน ไร่ส้มก็เป็นกิจการอีกอย่างหนึ่งของครอบครัวอชิรวัฒน์ที่ทำเงินให้มหาศาลในแต่ละปี แทบจะไม่มีเวลาได้หยุดพักเลยสักวัน การมากรุงเทพฯ ในครั้งนี้เหมือนถือโอกาสมาพักผ่อนไปในตัวด้วย ส่วนอชิรวัฒน์และฟ้ารดา รุ่งทิวาไม่ค่อยจะได้พบเจอหน้าพวกเขาสักเท่าไหร่ ส่วนมากคนทั้งสองจะไม่ได้อยู่บ้าน ฟ้ารดามักติดสอยห้อยตามอชิรวัฒน์ออกไปทำงานด้วย เหมือนกับว่าเธอมาเพื่อเปิดตัวให้กับทุกคนได้รับรู้ว่าอีกไม่นานเธอจะได้มาเป็นครอบครัวเดียวกับอชิรวัฒน์แล้ว ทั้งที่สถานะของคนทั้งคู่ในตอนนี้ยังไม่ได้ชัดเจน แต่จากที่ดูอชิรวัฒน์แสดงออกคงเป็นเธอคนนั้นที่จะได้มาเป็นแม่ของลูกเขาจริง ๆ รุ่งทิวาได้แต่จับจ้องมองภาพความสนิทสนมของคนทั้งคู่ให้คุ้นชิน ถ้าเธอยังต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ก็คงได้เห็นภาพสวีทหวานนี้อยู่ร่ำไป ดูให้ชิ

“รุ้งเดินเองได้ค่ะ พี่ชินไม่ต้องอุ้มไปส่งก็ได้” “ถ้าฉันไม่ทำ พ่อกับแม่ฉันจะได้บ่นหูชาน่ะสิ น่ารำคาญ คิดว่าฉันอยากอุ้มเธอนักหรือไง?” “ขอบคุณนะคะ รุ้งไม่ได้อยากจะเป็นภาระของพี่ชินเลย” “ไม่ได้อยากเป็นภาระ ก็หัดดูแลตัวเองให้ได้ ไม่ใช่ทำแต่เรื่องวุ่นวายให้ฉันต้องปวดหัวอยู่แบบนี้” “ค่ะ รุ้งจะระวังตัวเองให้มากขึ้น” ร่างสูงเดินจากไปพร้อมกับคนในอ้อมแขน คนสูงวัยทั้งสองจ้องมองด้วยความรู้สึกเป็นห่วงรุ่งทิวาจับหัวใจ ผิดกับหญิงสาวอีกคนที่อยู่เคียงข้าง เธอรู้สึกไม่พอใจที่เห็นอชิรวัฒน์ต้องปรนนิบัติกับรุ่งทิวาแบบนั้น เหตุการณ์ในวันนี้เป็นสิ่งที่เธอตั้งใจให้มันเกิด ยังนึกเสียดายอยู่เลยที่พลาดโดนแค่ขา น่าจะราดรดลงไปทั้งตัวรวมถึงใบหน้าขาวผ่องนั่นด้วยซ้ำ ความรู้สึกไม่ชอบพอรุ่งทิวา เกิดขึ้นเพียงเพราะเธอรับรู้ถึงบางสิ่งบางอย่างระหว่างอชิรวัฒน์และเด็กในปกครองของเขา รุ่งทิวาไม่ใช่แค่เด็กในอุปการะแต่หญิงสาวเป็นเมียลับ ๆ ของอชิรวัฒน์ที่ไม่มีคนล่วงรู้มาก่อนเลย ถ้าคืนวันก่อนไม่บังเอิญไปเห็นเข้าเธอก็จะไม่ระแคะระคายกับเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ แต่การกระทำที่บังเอิญได้เห็นมา ทำให้เธอต้องคิดหาแผนการที่จะกำจัด

อาหารเช้าถูกนำมาเสิร์ฟลงตรงหน้าทุกคน ก่อนที่ข้าวต้มกลิ่นหอมกรุ่น ใส่กระเทียมเจียวเป็นพิเศษจะถูกวางลงตรงหน้าของรุ่งทิวา ซึ่งเป็นสิ่งที่หญิงสาวชอบและโปรดปรานเวลาทานข้าวต้มกุ้งต้องใส่กระเทียมเจียวเยอะแบบนี้ แต่ดูเหมือนว่าวันนี้กลิ่นอาหารที่อยู่ตรงหน้าเป็นเหมือนของแสลงที่ชวนให้อยากอาเจียนออกมาเหลือเกิน หญิงสาวทำสีหน้าพะอืดพะอม ก่อนที่เธอจะรีบวิ่งเข้าไปอาเจียนในห้องน้ำซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้องอาหารมากนัก ทำให้คนที่อยู่บนโต๊ะอาหารตกใจและงงงวยกับอากัปกิริยาที่รุ่งทิวาแสดงออก ฟ้ารดาถึงกับมีสีหน้าที่เป็นกังวล เธอพอจะรู้และเดาออกว่าสิ่งที่รุ่งทิวาเป็นอยู่อาจเป็นอาการของหญิงที่กำลังตั้งครรภ์ ถ้าหากว่าเป็นแบบนั้นจริง ๆ พ่อของเด็กในท้องรุ่งทิวาคงหนีไม่พ้นว่าที่สามีในอนาคตของเธอแน่ หรือว่าเธอต้องจัดการทั้งรุ่งทิวาและมารหัวขนให้พ้นทางกันแน่นะ จะได้ไม่ต้องอยู่เป็นมารขวางความสุขในอนาคตที่กำลังจะมาถึงของเธอ “หนูรุ้ง เป็นอะไรน่ะลูก ไปหาหมอหน่อยไหม?” คุณจันทร์กระจ่างถามด้วยความรู้สึกเป็นห่วงเป็นใย รุ่งทิวาส่ายหน้าปฏิเสธ ทั้งที่สีหน้าซีดเผือดจนเห็นได้ชัด เธอไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกเหม็นอาหารที่หน้าตาแส