All Chapters of ช่วยด้วย! ข้าถูกตัวร้ายปักธงเข้าให้แล้ว: Chapter 11 - Chapter 20

ไม่นานนักหัวหน้าหมู่บ้านบ้านอวิ๋น ชายชราผิวคล้ำร่างกำยำก็เดินทางมาถึงพร้อมกับพ่อบ้านสวี เขามองหรงจื่อเหยาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเคลือบแคลงสงสัย            "คารวะคุณหนูใหญ่" เขากล่าวเสียงห้วน "ไม่ทราบว่ามีเรื่องด่วนอันใดเช่นนั้นรึ ถึงได้ให้คนไปตามข้ามาพบ?"            จื่อเหยาไม่พูดพร่ำทำเพลง นางจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของผู้นำหมู่บ้านที่กำลังมองตอบมาอย่างกังขา            "ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน...ท่านคงได้ยินเรื่องที่ญาติผู้น้องของข้า คุณชายหลี่เหยาไขคดีฆาตกรรมมาแล้วบ้างกระมัง?" นางจงใจกล่าวถึงตัวตนปลอมของตัวเองขึ้นมา เพื่อย้ำเตือนถึงความสามารถที่พิสูจน์ได้จริง            หัวหน้าหมู่บ้านแซ่อวิ๋นชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารับ "ก็ได้ยินมาบ้างขอรับ"            "ถ้าเช่นนั้นก็ดี"

หลังจากที่ความจริงถูกเปิดเผย และร่างของลุงเฉินถูกนำไปจัดการฝังตามพิธีแล้ว กลุ่มชาวบ้านก็ค่อย ๆ สลายตัวไปพร้อมกับความรู้สึกผิดที่เกาะกินใจ            พวกเขาทิ้งอาซิงให้นั่งกอดเข่าตัวสั่นอยู่บนพื้นดินที่  เปียกชื้นแต่เพียงผู้เดียว แววตาของชายหนุ่มยังคงเลื่อนลอยและหวาดกลัวต่อโลกที่ไม่เคยใจดีกับเขา ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ ไม่มีใครเอ่ยคำขอโทษ มีเพียงสายตาแห่งความสมเพชเวทนาที่ทอดมองมาแล้วก็เดินจากไป            ทว่า...มีคนผู้หนึ่งที่ไม่ได้เดินจากไป นั่นก็คือจื่อเหยาในคราบของคุณชายหลี่เหยานั่นเอง นางเดินเข้าไปหาอาซิงอย่าง ช้า ๆ และนางก็ไม่ได้มองเขาด้วยสายตาดูแคลนหรือสมเพช            แต่เป็นสายตาของแพทย์ที่กำลังวินิจฉัยผู้ป่วยอย่างละเอียด...นางสังเกตเห็นอาการสั่นเทาของร่างกาย แววตาที่ไร้จุดโฟกัส ริมฝีปากที่แห้งแตกและร่างกายที่ผ่ายผอมจนหนังหุ้มกระดูก       &n

และหลังจากรวบรวมคนได้ขบวนเล็ก ๆ แต่เต็มไปด้วยบรรยากาศอันน่าเกรงขามของหรงจื่อเหยา พวกเขาทั้งหมดจึงได้มุ่งตรงไปยังร้านเหล้าซอมซ่อท้ายหมู่บ้านทันที            จื่อเหยาเดินนำหน้าสุด แผ่นหลังเล็ก ๆ ของนางตั้งตรง แผ่รังสีแห่งความเยือกเย็นและเด็ดขาดออกมาจนชาวบ้านชายฉกรรจ์สี่คนที่เดินตามหลังมายังรู้สึกหนาวเยือกไปถึงไขสันหลัง            "เถ้าแก่จาง!" หัวหน้าหมู่บ้านอวิ๋นตะโกนเรียกเสียงดังลั่น            เถ้าแก่จางซึ่งกำลังจะเก็บข้าวของเพื่อเตรียมหนีออกจากหมู่บ้าน เมื่อเห็นคุณหนูใหญ่ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับชายชราหัวหน้าหมู่บ้านและชายฉกรรจ์อีกหลายคนเจ้าตัวก็ถึงกับหน้าถอดสี เขารีบวิ่งออกมาต้อนรับด้วยรอยยิ้มฝืดเฝื่อน            "คารวะคุณหนูใหญ่...คารวะท่านหัวหน้าหมู่บ้าน...ไม่ทราบว่ามีธุระอันใดกับร้านเล็ก ๆ ของข้าน้อยหรือขอรับ?"  &nbs

ในขณะที่จื่อเหยากำลังครุ่นคิดหาทางออกอยู่นั้น เสียงของบ่าวตัวน้อยของนางก็ดังขึ้นราวกับจะสิ้นหวัง "คุณหนู...ทำอย่างไรดีเจ้าคะ" เสี่ยวชุนถามเสียงสั่น น้ำตาเริ่มคลอหน่วย "หากไม่มีน้ำโอสถแล้ว...ทุกคนจะต้อง..."            จื่อเหยากำหมัดแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด ในหัวของนางว่างเปล่าไปชั่วขณะ...นางเอาชนะความโง่เขลาและความดื้อรั้นของผู้คนได้ เอาชนะความสกปรกได้ แต่นางจะเอาชนะความขาดแคลนได้อย่างไร?            ในหมู่บ้านชนบทอันห่างไกลเช่นนี้ การจะหาเกลือและน้ำตาลกรวดจำนวนมากในเวลาอันสั้นนั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยและในตอนนี้นางก็ได้รู้สึกถึงความพ่ายแพ้เป็นครั้งแรก...            ในขณะที่จื่อเหยากำลังจมอยู่ในความสิ้นหวังนั้นเอง...นางก็รู้สึกถึงไอเย็นที่คุ้นเคยพัดผ่านเข้ามาใกล้ ซึ่งจะเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้นอกจากวิญญาณของป้าจางกับอาเฉียงที่ปรากฏกายขึ้นตรงหน้าของนาง        &n

จ้าวเฟิงมองเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา ในชีวิตของเขาเคยพบเจอผู้คนมานับไม่ถ้วน ทั้งขุนนางตงฉิน บัณฑิตจอมปลอม หรือแม้กระทั่งยอดฝีมือในยุทธภพ แต่เขาไม่เคยพบใครเหมือนเด็กหนุ่มคนนี้มาก่อน...ที่แววตาสงบนิ่งไม่หวาดหวั่นต่ออำนาจ และข้อต่อรองที่ไม่ได้เรียกร้องเพื่อตนเอง แต่เพื่อชีวิตของผู้อื่น          (หากผู้เป็นนายของตนรู้ว่าชีวิตของเขามีค่าแค่เกลือกับน้ำตาลกรวดไม่กี่กระสอบก็ไม่รู้ว่ากั๋วกงซื่อจือ[1]อย่างเขาจะว่าเช่นไร) จ้าวเฟิงลอบคิดในใจอย่างขบขัน            "เฉินเกอ!" ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจ "ไปจัดเกลือและน้ำตาลกรวดทั้งหมดที่เรามีในกองเสบียงมาให้คุณชายหลี่"            "ได้" เขารับคำสั้น ๆ แล้วจึงเดินออกจากกระโจมไปอย่างเงียบเชียบ            "ข้อตกลงถือว่าสมบูรณ์" จื่อเหยากล่าว "ถ้าเช่นนั้น...ข้าจะเริ่มการรักษานายของ