All Chapters of ช่วยด้วย! ข้าถูกตัวร้ายปักธงเข้าให้แล้ว: Chapter 21 - Chapter 30

เมื่อไป๋หลี่รู้ว่าบุตรในครรภ์ของตัวเองปลอดภัยดี นางจึงได้กล่าวออกมาเสียงสั่น "ขอบพระคุณคุณหนูใหญ่เจ้าค่ะ"            แต่จื่อเหยาหาได้หยุดแค่นั้น เพราะนางคิดว่าแค่นี้ยังไม่เพียงพอที่จะทำให้พ่อบ้านสวีเป็นพวกเดียวกับตนเอง นางจึงยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้ไป๋หลี่เงียบลงก่อน            "ชู่ว์...ยังมีอีกเรื่อง"            สองผัวเมียมองหน้ากันอย่างเคลือบแคลง กระนั้นพวกเขาก็ยังคงรับฟังแต่โดยดี            "แม่นางไป๋เจ้าช่วยวางมือข้างขวาลงบนหมอนจับชีพจรเถอะ เพราะยังมีบางเรื่องที่ข้าอยากตรวจสอบให้แน่ใจ"            "ดะ...ได้เจ้าค่ะ" ไป๋หลี่ไม่รอช้าแม้จะยังจับต้นชนปลายไม่ได้ในคำสั่งของคนตรงหน้า กระนั้นนางก็ยอมทำตามแต่โดยดี ไม่นานหลังจากนั้นจื่อเหยาเองก็แสร้งหลับตาลง ทำเป็นใช้สมาธิอย่างสูงสุด

"คุณหนู! หนีเร็วเจ้าค่ะ!" เสี่ยวชุนร้องเสียงหลง นางรีบคว้าแขนจื่อเหยาเพื่อจะดึงให้หนี แต่จื่อเหยากลับยืนหยัดอยู่กับที่ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย ดวงตาคู่สวยกลับฉายแววเย็นชาและเด็ดเดี่ยวอย่างที่ไม่เคยปรากฏให้เสี่ยวชุนเห็นมาก่อน            อาซิงเองก็หาได้เกรงกลัว แม้ร่างกายของเขาจะยังไม่แข็งแรงมากนัก แต่ดวงตาของเขาก็จ้องเขม็งไปยังกลุ่มชายฉกรรจ์อย่างไม่หวาดหวั่นเคียงข้างจื่อเหยาราวองครักษ์ไม่มีผิด ในมือใหญ่ของเขากำท่อนไม้ที่หามาได้จากแถวนั้นเอาไว้แน่น พร้อมที่จะเข้าช่วยเหลือคุณหนูของตนเองทุกเมื่อ            ด้านบนกิ่งไม้สูงไม่ไกลนัก ร่างของเฉินเกอที่กำลังซุ่มซ่อนตัวอยู่ภายใต้ร่มเงาของใบไม้หนาทึบ ดวงตาคมกริบของชายหนุ่มได้สังเกตการณ์ทุกการเคลื่อนไหวเบื้องล่างอย่างใจเย็น เมื่อเห็นท่าทีที่แข็งกร้าวของจื่อเหยา เขาก็อดที่จะเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยไม่ได้            (ดูเหมือนว่าคุณหนูใหญ่ผู้นี้จะไม่ใช่สตรีอ่อนแอ อ

"เอาเถอะ...พวกเจ้ารออยู่ตรงนี้ก่อน" เขากล่าวเสียงเรียบ "ข้าจะลองไปเรียนคุณหนูใหญ่ให้...แต่นางจะช่วยเหลือหรือไม่นั้น ข้ามิอาจรับปากได้" หลังกล่าวจบเจ้าตัวก็ได้สั่งให้บ่าวยืนยามดูแลสองสามีภรรยาไว้ก่อน ก่อนที่เขาจะรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงไปยังเรือนพักของจื่อเหยาทันที            ในขณะเดียวกันนั้นจื่อเหยาซึ่งตื่นขึ้นมาตั้งแต่ได้ยินเสียงฆ้องป่าวประกาศขานเวลาได้ชั่วครู่แล้ว กำลังยืนรออยู่ในห้องนอนของตนอย่างใจเย็นด้วยเครื่องแต่งกายมิดชิด ซึ่งนับตั้งแต่นางตื่นนอน เด็กหญิงก็ได้ยินเรื่องราวทั้งหมดผ่านทางองครักษ์วิญญาณนางจางเรียบร้อยแล้ว            ทางด้านพ่อบ้านสวีใช้เวลาไม่นานนักเจ้าตัวก็ได้เดินมาจนถึงหน้าเรือนพักของจื่อเหยาโดยมีเหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าผาก แม้ว่าอากาศยามค่ำคืนจะเย็นสบายก็ตาม เขายกมือที่สั่นเทาของตนเองขึ้นหมายจะเคาะประตูที่ปิดสนิทบานตรงหน้า            ทว่า...ยังไม่ทันที่ข้อนิ้วของเขาจะได้สัมผัสกั

ในขณะเดียวกันภายโรงเก็บเกลือร้างแห่งหนึ่งแถบชานเมืองเหยียนสุ่ย...กลิ่นอับชื้นของเกลือเก่าและหยากไย่ลอยคละคลุ้งอยู่ในอากาศที่เงียบสงัด            เงาร่างสีดำสนิทขององครักษ์นายหนึ่งปรากฏขึ้นจากความมืดราวกับภูตผี เขาคุกเข่าลงข้างกายของเซี่ยเว่ยหลง         ที่กำลังยืนพิจารณาร่องรอยบนพื้นดินอย่างเงียบขรึม            "เรียนนายท่าน" องครักษ์เงารายงาน "จากการตรวจสอบบัญชีของทางการ...ไม่มีบันทึกว่าโรงเก็บเกลือแห่งนี้ถูกใช้งานมาแล้วนานกว่าสามปีขอรับ"            "แต่กลับมีร่องรอยล้อเกวียนใหม่ ๆ อยู่ทั่วบริเวณ"   จ้าวเฟิงกล่าวเสริมพลางชี้ไปยังรอยล้อที่ยังคงเห็นได้ชัดบนพื้นดินที่อ่อนนุ่ม "และทิศทางของรอยล้อทั้งหมด...มุ่งหน้าขึ้นเหนือ"            เซี่ยเว่ยหลงไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่ย่อตัวลงแล้วใช้นิ้

หลังจากจื่อเหยารู้แน่ชัดถึงตำแหน่งที่ตั้งของศาลเจ้าร้างท้ายเมืองแห่งนี้ นางก็อาศัยความว่องไวของตัวเองจากชาติภพเก่าที่เคยถูกฝึกมาอย่างเข้มงวด เคลื่อนไหวไปตามตรอกซอกซอยที่เงียบสงัดและซับซ้อนของเมืองเหยียนสุ่ยราวกับเงาที่ไร้ร่องรอย            เมื่อนางเดินทางมาถึงบริเวณชายป่าท้ายเมืองในขณะที่แสงสุดท้ายของวันกำลังจะลับขอบฟ้าพอดี บรรยากาศรอบกายของนางพลันเย็นเยียบลงอย่างน่าประหลาด เสียงลมพัดหวีดหวิวผ่านกิ่งไม้แห้งฟังดูคล้ายเสียงกระซิบของวิญญาณไม่มีผิด            ศาลเจ้าร้างที่ตั้งอยู่เบื้องหน้าดูเก่าแก่และทรุดโทรม ที่น่าขนลุกมากที่สุดก็คือที่หน้าศาลเจ้ามีของเซ่นไหว้ที่ชาวบ้านนำมาวางไว้กองอยู่เต็มไปหมด แต่กลับไม่มีร่องรอยของสัตว์ป่าตัวไหนกล้าเข้าใกล้เลยแม้แต่นิดเดียว            จื่อเหยาสูดลมหายใจเข้าลึก เนื่องจากนางสัมผัสได้ว่าที่นี่มีบางอย่างอยู่นั่นเอง...และไม่นานหลังจากนั้น นางก็ได้ก้าวเท้าข้ามธรณีประต