All Chapters of ช่วยด้วย! ข้าถูกตัวร้ายปักธงเข้าให้แล้ว: Chapter 31 - Chapter 40

คำพูดที่เจ้าเล่ห์และเย็นเยียบนั้น ทำให้จื่อเหยาที่กำลังถูกเหนี่ยวรั้งคอเสื้ออยู่ถึงกับขมวดคิ้วมุ่น นางไม่ได้แสดงอาการหวาดกลัวแต่กลับเงยหน้าขึ้นสบตากับคนผู้นี้อย่างตรงไปตรงมา            "หากท่านผู้บัญชาการปล่อยมือที่เสียมารยาทของท่านออกไปเสียก่อน...บางทีข้าน้อยอาจจะมีสมาธิในการช่วยท่านคิดหาปริศนาที่ว่านั่นได้ดีขึ้น"            น้ำเสียงของนางราบเรียบและเย็นชาไม่แพ้กัน ซึ่งคำกล่าวของนางที่ไม่คาดคิดนั้นไม่ได้ทำเซี่ยเว่ยหลงเท่านั้นยังต้องเลิกคิ้วขึ้นมองด้วยด้วยความประหลาดใจ            เพราะแม้แต่คนของเขารวมถึงจ้าวเฟิงกับเฉินเกอเองต่างก็มองมายังนางด้วยแววตาระคนทึ่งไม่น้อยที่เจ้าตัวกล้าต่อปากต่อคำกับผู้เป็นนายของพวกเขา            และที่ทำให้ทุกคนในที่นั้นแปลกใจมากกว่าก็คือ ผู้เป็นนายที่ได้ขึ้นชื่อว่าแค่เด็กได้ยินชื่อยังต้องหยุดร่ำไห้เพราะความ

คำพูดและการกระทำที่ดูไม่รู้ร้อนรู้หนาวนั้น ทำให้บรรยากาศที่เคยตึงเครียดพลันแปลกประหลาดไปในทันที จ้าวเฟิงและสวี่โยวถึงกับมองหน้ากันอย่างกลั้นขำ...ใต้หล้านี้คงมีเพียงคุณชายหลี่ผู้นี้กระมัง ที่กล้าพูดเช่นนี้ต่อหน้ายมทูตหน้านิ่ง            เซี่ยเว่ยหลงหรี่ตามองร่างเล็กตรงหน้า...นางดูอ่อนเพลียและใบหน้าซีดเซียวจริง ๆ แต่แววตาที่ท้าทายคู่นั้นกลับไม่มีความหวาดกลัวอยู่เลยแม้แต่น้อย            เขามองนางราวกับกำลังมองหมูโง่ตัวหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันออกมาเบา ๆ "เจ้าเป็นหมูเช่นนั้นรึ? ถึงได้คิดถึงแต่เรื่องกินกับเรื่องนอน...ไม่รู้จักเวล่ำเวลา"            คำพูดกระแนะกระแหนนั้นทำให้จื่อเหยาถึงกับคิ้วกระตุก! นางกำลังจะอ้าปากโต้ตอบกลับไป!            โครก...            แต่แล้ว...

"พวกเจ้ารีบไป!" จ้าวมามาหันไปสั่งบ่าวรับใช้หญิงสองคนที่ติดตามมาด้วย "ช่วยกันจับตัวคุณหนูใหญ่ไปอาบน้ำชำระล้างร่างกาย! เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ข้าเตรียมมาให้เรียบร้อย! เราจะให้ท่านเจ้ากรมหลี่เห็นหลานสาวสุดที่รักในสภาพเช่นนี้ไม่ได้เป็นอันขาด!"            บ่าวรับใช้หญิงร่างกำยำสองคนรับคำแล้วเดินตรงเข้ามาหาจื่อเหยาทันที แต่ยังไม่ทันที่มือหยาบกร้านของพวกนางจะได้แตะต้องตัวของจื่อเหยา!            เสียงกรีดร้องอย่างแหลมหูของเด็กสาวที่นั่งขดอยู่เป็นก้อนกลมพลันส่งเสียงออกมา...พร้อมกันนั้นนางก็ได้ดีดตัวลุกขึ้นราวกับกระต่ายตื่นตูม! นางถอยกรูดไปจนชิดมุมห้อง แววตาเบิกกว้างเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและบ้าคลั่งอย่างสมจริง!            ไม่เพียงแค่นั้น นางยังคว้าแจกันดินเผาที่ร้าวบิ่นใบหนึ่งขึ้นมาถือไว้ในมือเพื่อเป็นอาวุธอีกด้วย ซึ่งท่าทางของนางในยามนี้ทำให้จ้าวมามาถึงตกตะลึง      &

ช่วงเย็นจนถึงช่วงหัวค่ำภายในโรงเตี๊ยมจิ่นซิ่วของเมืองอันคังผ่านไปอย่างเงียบสงัด...แต่สำหรับหรงจื่อเหยาแล้ว นางรู้ดีว่านี่เป็นเพียงความเงียบที่ซ่อนเร้นไว้ซึ่งกระแสคลื่นใต้น้ำอันรุนแรง ทั้งนี้เป็นเพราะนางรู้เรื่องแผนการบางอย่างมาจากสายลับพิเศษนั่นเอง            หากจะเป็นเรื่องอันใดนั้น คงต้องย้อนกลับไปก่อนหน้าในตอนที่นางสั่งให้วิญญาณของนางจางไปตามติดอยู่กับจ้าวมามา          'นายหญิงเจ้าคะ...' เสียงกระซิบที่เย็นเยียบของวิญญาณป้าจางดังขึ้นในหัวของนางตั้งแต่ตอนที่ขบวนรถม้าเพิ่งผ่านเข้าประตูเมืองอันคังมาได้ไม่นานนัก          'เมื่อครู่...ข้าน้อยได้ยินนางพูดคุยกับบ่าวรับใช้ที่ชื่อเสี่ยวถัง...นางกำชับนังเด็กนั่นว่าเมื่อไปถึงเมืองอันคัง ให้รีบไปติดต่อญาติห่าง ๆ ของนางที่ชื่อจิ่วกุ่ยหวัง ฉายาหวังขี้เมา...ดูเหมือนว่าพวกมันจะวางแผนใช้ชายผู้นี้ให้มาสร้างเรื่องอื้อฉาวเพื่อทำลายชื่อเสียงของนายหญิงในคืนนี้เจ้าค่ะ!'

หลายเดือนผ่านไปนับตั้งแต่วิกฤตการณ์ที่เมืองเหยียนสุ่ย...ผ่านพ้น ในตอนนี้ฤดูร้อนที่ร้อนระอุได้ผ่านไปนานแล้วและถูกแทนที่ด้วยสายลมเย็นสบายแห่งต้นฤดูใบไม้ร่วง ใบไม้รอบเรือนเมฆาคล้อยเริ่มเปลี่ยนจากสีเขียวชอุ่มเป็นสีเหลืองทองอร่าม บรรยากาศที่เคยเต็มไปด้วยความตึงเครียด บัดนี้กลับสงบสุขและเต็มไปด้วยชีวิตชีวา            จื่อเหยาได้ใช้ช่วงเวลาหลายเดือนนี้ในการฟื้นฟูร่างกายและสร้างฐานอำนาจเล็ก ๆ ของนางขึ้นมาอย่างเงียบเชียบ โดยอาศัยชื่อเสียงของคุณชายหลี่เหยาที่ตอนนี้ได้กลายมาเป็นตำนานที่เล่าขานกันไปทั่วทั้งอำเภอ แต่กลับไม่มีผู้ใดล่วงรู้ตัวตนที่แท้จริงของเขาเลยแม้แต่คนเดียว            บ่ายวันหนึ่ง ขณะที่จื่อเหยากำลังนั่งอ่านตำราแพทย์ที่พ่อบ้านสวีอุตส่าห์ไปหามาให้อย่างใจเย็น โดยมีเหลิ่งเยว่ยืนเฝ้าอารักขาอยู่ไม่ห่างนั้นเองที่ตัวตนของนางถูกจื่อเหยารู้แล้วจากอาการบาดเจ็บในครั้งก่อน...เสียงฝีเท้าที่รีบร้อนของพ่อบ้านสวีก็ดังขึ้นจากทางเดินหน้าห้องพัก   &nb