ช่วยด้วย! ข้าถูกตัวร้ายปักธงเข้าให้แล้ว

ความเจ็บปวดแสนสาหัสที่ท้ายทอยคือความรู้สึกสุดท้ายที่จื่อเหยาจำได้...เนื่องจากก่อนหน้านั้น สติสัมปชัญญะทั้งหมดของเธอกำลังจดจ่ออยู่กับวัตถุพยานในมือ

            สิ่งนั่นก็คือไดรฟ์ข้อมูลขนาดจิ๋วที่เก็บความลับอันโสมมของนักการเมืองระดับประเทศ คดีฆาตกรรมต่อเนื่องที่เธอผู้ซึ่งอยู่ในฐานะแพทย์นิติเวชมือหนึ่งของกรมตำรวจได้ทุ่มเทเวลามากกว่าครึ่งปีเพื่อไขปริศนา

            ทว่า...มาบัดนี้ ความจริงทั้งหมดได้อยู่ในกำมือของตัวเองแล้ว...แต่ว่าภาพสุดท้ายที่เธอจำได้ก็คือ...ในตอนนั้นเธอเห็นแสงไฟจากท่าเรือร้างที่กำลังสาดส่องเป็นเงาวูบวาบ คละคลุ้งมากับกลิ่นสนิมเหล็กผสมกับกลิ่นอับชื้นของน้ำทะเลลอยมาแตะจมูก

            และเธอกำลังจะก้าวออกจากที่ซ่อนตัวเพื่อส่งสัญญาณให้ทีม แต่แล้ว...ทุกอย่างก็ดับวูบลง พร้อมกับแรงกระแทกที่รุนแรงจนสมองสั่นสะเทือน

            (พลาด...จนได้สินะ...) นี่คือความคิดสุดท้ายของนักนิติเวชสาว...

            ก่อนที่ความรู้สึกตัวจะกลับมาอีกครั้งอย่างเชื่องช้า แต่มันไม่ใช่ความเจ็บปวดจากบาดแผลเดิม เพราะในตอนนี้กลับเป็นความทรมานจากภายในที่แตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง

            จื่อเหยารู้สึกว่าท้องของเธอบิดเกร็งอย่างรุนแรงราวกับถูกคว้าน และลำคอแห้งผากจนแทบกลืนน้ำลายไม่ได้ ลมหายใจแผ่วเบาราวกับจะขาดห้วง ร่างกายอ่อนเปลี้ยไร้เรี่ยวแรงจนแม้แต่จะขยับปลายนิ้วยังทำไม่ได้

            (ภาวะขาดน้ำและขาดสารอาหารขั้นรุนแรง...ระดับน้ำตาลในเลือดต่ำจนน่าตกใจ...) สมองของจื่อเหยาประมวลผลตามสัญชาตญาณของแพทย์นิติเวช

            และเธอก็กำลังจะพยายามลืมตาขึ้น แต่ว่า....เปลือกตาของเธอมันหนักอึ้งราวกับมีหินมาถ่วง ทว่าด้วยความไม่ยอมแพ้...ในที่สุดเธอก็สามารถเปิดเปลือกตาขึ้นมาได้สำเร็จ ก่อนที่ภาพที่เห็นพร่าเลือนในคราแรก...จะค่อย ๆ ปรับโฟกัสจนชัดเจน

            (ที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาล...แล้วมันคือที่ไหน) จื่อเหยาคิดอย่างสับสน ในเวลาเดียวกันเธอก็มองเพดานไม้เก่าคร่ำคร่ามีหยากไย่เกาะอยู่ประปราย...

            รวมถึงผนังดินที่เริ่มผุกร่อน หน้าต่างไม้บานเล็กที่ปิดสนิท แสงแดดเพียงริ้วบาง ๆ ลอดผ่านเข้ามาได้เผยให้เห็นฝุ่นละอองที่ลอยคว้างอยู่ในอากาศ เตียงที่เธอนอนอยู่ก็เป็นเพียงแคร่ไม้แข็งกระด้างปูด้วยฟูกบาง ๆ ที่ส่งกลิ่นอับชื้น

            "นี่ฉันอยู่ที่ไหน?" เธอพึมพำด้วยน้ำเสียงแหบพร่าอย่างจับต้นชนปลายไม่ถูก

            และทันใดนั้นเอง จื่อเหยาก็ได้ยินเสียงบางอย่าง ซึ่งเป็นเสียงใสแจ๋วแบบไร้อารมณ์ก็ดังขึ้นในหัวของเธออย่างไม่มีที่มา

          [ติ๊ง! ตรวจพบการย้ายโฮสต์เสร็จสมบูรณ์ กำลังเชื่อมต่อกับร่างหรงจื่อเหยา...นางร้ายในนิยายข้าเป็นคุณหนูตัวร้ายแล้วอย่างไร] เสียงนี้ยังคงดังอย่างต่อเนื่องออกมาอีก...ซึ่งจื่อเหยายังคงไม่เข้าใจ

          [เชื่อมต่อสำเร็จ! เริ่มต้นการทำงานของ "ระบบไขความจริง" ระดับ 1]

            "สะ...เสียงอะไร!...ใครเป็นคนพูด...แล้วที่ว่าร่างนางร้ายในนิยายคืออะไร" จื่อเหยาที่ยังคงสับสนเอ่ยเสียงตื่น....ด้วยความตกใจพร้อมกับคิดว่าใครคือโฮสต์...และนี่มันคือเรื่องบ้าอะไรกัน

            ในระหว่างที่เธอกำลังหาคำตอบอยู่นั้นเอง ในหัวของเธอก็ได้มีความทรงจำที่ไม่ได้เป็นของตัวเองหลั่งไหลเข้ามาในสมองราวกับสายน้ำหลาก

            ไม่ว่าจะเป็นภาพของเด็กสาววัยสิบสามปีในชุดหรูหรา ทว่า...ใบหน้ามักจะบูดบึ้งและเกรี้ยวกราด...ภาพของสตรีผู้มีรอยยิ้มอ่อนหวานแต่แววตาซ่อนมีดที่ถูกเรียกว่าท่านแม่...ภาพของบุรุษผู้เป็นบิดาที่มองมาด้วยสายตาผิดหวังระคนหน่ายใจ...

            และภาพสุดท้าย...คือการถูกกล่าวหาว่ามีนิสัยร้ายกาจก้าวร้าว จนถูกส่งตัวมาดัดนิสัยที่เรือนนอกในชนบทที่หมู่บ้านเมฆาคล้อยแห่งนี้ พร้อมกับคำสั่งลงโทษให้สำนึกผิดโดยการอดอาหารสามวัน จากชายาเอกคนใหม่ผู้เป็นแม่เลี้ยง!

            ร่างนี้...หรงจือเหยา...เด็กสาวผู้ถูกตราหน้าว่าเป็นตัวร้าย...ได้สิ้นใจไปแล้วเพราะความหิวโหยและการขาดการดูแล

            (ให้ตายสิ...จากแพทย์นิติเวชที่กำลังจะปิดคดีใหญ่ กลายมาเป็นคุณหนูตัวร้ายที่ถูกคนวางแผนฆ่าให้ตายทั้งเป็นเนี่ยนะ?) ร่างวิญญาณแท้จริงของจื่อเหยาคิดอย่างไม่ชอบใจนัก ในขณะที่เธอไม่ยินยอมอยู่นั้นเสียงบานประตูไม้เก่าก็ได้เปิดออกเพียงเล็กน้อย

            "เฮอะ! ยังไม่ตายอีกรึ?" เสียงแหลมเล็กดังขึ้นจากหน้าประตู "ข้านึกว่าจะสิ้นลมไปแล้วเสียอีก แต่ก็ดีจะได้ประหยัดแรงขุดหลุมฝังของข้า"

            "ชู่ว์! เบาหน่อยน่า เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยิน" เสียงที่สองปรามขึ้น "ฮูหยินสั่งให้พวกเราแค่ดูแลคุณหนูใหญ่ตามคำสั่ง ไม่ได้ให้ฆ่านางนะ"

            "ก็แล้วมันต่างกันตรงไหนเล่า?" เสียงแรกสวนกลับอย่างไม่ใส่ใจ "ปล่อยให้อดข้าวอดน้ำในห้องอับ ๆ แบบนี้ อีกไม่นานก็คงขาดใจตายไปเอง ถึงตอนนั้นเราก็แค่ไปรายงานว่าคุณหนูใหญ่ร่างกายอ่อนแอ ทนการดัดนิสัยไม่ไหว สิ้นใจไปอย่างน่าเวทนา...ฮูหยินต้องพอใจมากเป็นแน่"

            เสียงหัวเราะคิกคักของบ่าวรับใช้สองคนนั้นดังเสียดแทงเข้ามาในโสตประสาของวิญญาณนิติเวชสาว

            (คนของแม่เลี้ยงสินะ...) จื่อเหยาคิดในใจ ดวงตาที่เคยอ่อนล้าพลันฉายแววคมปลาบขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยปรากฏในร่างของหรงจื่อเหยาคนเดิม

            (น่าเวทนาเหรอ? เหอะ! ช่างน่าสมเพชเสียจริง พวกเจ้าคงเข้าใจผิดแล้วละ...)

            หรงจื่อเหยาคิดก่อนจะรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี เธอกัดฟันแน่นจนกรามสั่น พลิกตัวลงจากแคร่ไม้เสียงดังโครม!

            เสียงนั้นทำให้บ่าวไพร่ที่กำลังนินทาอยู่หน้าห้องถึงกับสะดุ้งสุดตัวและรีบเปิดประตูเข้ามา

            "คะ...คุณหนูใหญ่!" เมื่อพวกนางเปิดประตูเข้ามาก็ได้เห็นภาพของผู้ที่เรียกว่าคุณหนูกำลังใช้แขนยันพื้นพยุงร่างที่สั่นเทาของตัวเองลุกขึ้นมาอย่างทุลักทุเล...ซึ่งภาพนี้ทำให้คนทั้งคู่ราวกับเห็นภูตผีโผล่มาจากขุมนรกก็ไม่ปาน

            ร่างของหรงจื่อเหยาที่ผมยาวรกรุงรังปิดหน้าลงมาครึ่งหนึ่ง ประกอบกับร่างกายผอมบางของเธอยิ่งทำให้บ่าวรับใช้ถึงกับผงะและในวินาทีต่อมา...เมื่อพวกนางได้เห็นดวงตาของหรงจื่อเหยามองสบมา...นางสองคนก็รู้สึกตื่นตระหนกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เพราะมันช่างดูเย็นเยียบจับขั้วหัวใจเป็นอย่างมาก

            "น้ำ..." หรงจื่อเหยาเปล่งเสียงแหบพร่าออกมาคำหนึ่ง "ไปเอาน้ำมาให้ข้า...เดี๋ยวนี้!" น้ำเสียงนั้นไม่ใช่การอ้อนวอน แต่เป็นคำสั่งที่เด็ดขาดและถืออำนาจของผู้เป็นนายอย่างชัดเจน

            บ่าวรับใช้ทั้งสองคนถึงกับสะดุ้ง พลางก้าวถอยหลังไปด้านหลังหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว พวกนางมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ราวกับไม่เชื่อว่าคุณหนูใหญ่ที่เคยเอาแต่กรีดร้องอาละวาด จะมีสายตาและน้ำเสียงที่น่าเกรงขามได้มากถึงเพียงนี้