Semua Bab ช่วยด้วย! ข้าถูกตัวร้ายปักธงเข้าให้แล้ว: Bab 1 - Bab 10

เสี่ยวชุนสูดน้ำมูก นั่งตัวตรงขึ้นเล็กน้อย พยายามเรียบเรียงความทรงจำที่เจ็บปวดอย่างสุดความสามารถ ดวงตาของนางมองพื้นไม่กล้าสบสายตาที่เฉียบคมเกินวัยของคุณหนูที่ดูคล้ายไม่เหมือนคนเดิม            "เรื่องมันเริ่มขึ้น...หลังจากที่เหมยลี่ฮูหยินได้รับแต่งตั้งเป็นฮูหยินเอกเจ้าค่ะ" นางเริ่มเล่าเสียงสั่น "ทุกอย่างในจวนก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไป คนเก่าแก่ของฮูหยินใหญ่ทุกคนได้ถูกย้ายไปทำงานส่วนนอก ไม่ก็ถูกหาเรื่องจับผิดจนต้องลาออกไปเอง..."            "แล้วเรื่องที่ข้าถูกส่งมาที่นี่ล่ะ? เหตุผลที่แท้จริงคืออะไร?"จื่อเหยาถามแทรกขึ้น แม้น้ำเสียงของนางจะเรียบเฉยแต่ก็แฝงความกดดันอยู่ในที            เสี่ยวชุนสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะตอบตะกุกตะกักด้วยความสับสนว่าเหตุใดคุณหนูของตนจึงจำไม่ได้...กระนั้นด้วยความที่เคยถูกอบรมมาว่านายถามอะไรก็ต้องตอบ...นางจึงได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้       &nbs

แสงอรุณของวันใหม่สาดส่องผ่านรอยแตกของประตูไม้เข้ามา ปลุกให้เสี่ยวชุนที่หลับใหลอยู่บนพื้นฟางลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย            ร่างกายของนางยังคงปวดเมื่อย แต่ความหิวโหยที่เคยทรมานได้ทุเลาลงไปมากแล้ว สิ่งแรกที่นางเห็นคือคุณหนูของตนกำลังนั่งขัดสมาธินิ่งสงบอยู่บนแคร่ไม้            แววตาคู่นั้นที่จ้องมองมายังนางไม่มีความสับสนหรือเกรี้ยวกราดหลงเหลืออยู่เลย มีเพียงความนิ่งลึกที่ยากจะหยั่งถึง            "ตื่นแล้วหรือ" จื่อเหยาเอ่ยทัก            "เจ้าค่ะคุณหนู" เสี่ยวชุนรีบลุกขึ้นนั่งอย่างเรียบร้อย            "ดี" จื่อเหยาพยักหน้า "กินหมั่นโถวที่เหลือเสีย จะได้มีแรงทำงาน"            หลังจากที่ทั้งสองแบ่งปันอาหารมื้อเ

เมื่อประตูห้องพักถูกปิดลงและเงาของนายอำเภอหวังหายลับไป ความเข้มแข็งที่จื่อเหยาแสดงออกมาเมื่อครู่ก็ดูเหมือนจะจางหายไปเล็กน้อย นางทรุดตัวลงนั่งบนแคร่ไม้ สูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อระงับอาการสั่นเทาของร่างกายที่ยังคงอ่อนแอ            เสี่ยวชุนรีบถลาเข้ามาคุกเข่าลงเคียงข้าง น้ำตาไหลพรากด้วยความกลัวและความอัดอั้นตันใจ            "คุณหนู! ทำอย่างไรดีเจ้าคะ! ปิ่นนั่น...ปิ่นนั่นเป็นของคุณหนูจริง ๆ ตอนนี้พวกเขาปรักปรำเราซึ่งหน้าแล้ว เราจะทำอย่างไรดี!"            จื่อเหยามองสาวใช้ที่กำลังตื่นตระหนกด้วยแววตาที่สงบนิ่งแต่แฝงไว้ด้วยประกายบางอย่าง นางยื่นมือที่เย็นเฉียบของตนเองออกไปจับมือของเสี่ยวชุนเอาไว้เบา ๆ ซึ่งสัมผัสนั้นทำให้บ่าวตัวน้อยชะงักและเงยหน้าขึ้นมอง            "เสี่ยวชุน" นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำแฝงความหนักแน่น "มองข้า...แล้วฟังให้ดี"

หลังจากที่นายอำเภอหวังได้ลากตัวบัณฑิตเฝิงและเสี่ยวชิวผู้เป็นฆาตกรตัวจริงจากไปแล้ว คืนนั้นทั้งคืนเรือนเมฆาคล้อยก็ตกอยู่ในความเงียบงันอันน่าประหลาด            ไม่มีแม้แต่เสียงกระซิบกระซาบใด ๆ มีเพียงสายลมยามค่ำคืนที่พัดหวีดหวิวราวกับกำลังขับขานเรื่องราวที่น่าสะพรึงกลัวซึ่งเพิ่งเกิดขึ้น            เช้าวันรุ่งขึ้น ข่าวลือก็ได้แพร่สะพัดออกไปไกลเกินกว่าแค่ในเรือนพัก...ชาวบ้านในหมู่บ้านเมฆาคล้อยต่างร่ำลือกันปากต่อปากถึงคุณชายหลี่เหยาบัณฑิตหนุ่มปริศนาผู้ปรากฏตัวขึ้นเพียงชั่วข้ามคืน            แต่กลับสามารถคลี่คลายคดีฆาตกรรมซ้อนที่ซับซ้อนได้ราวกับมีตาทิพย์ สามารถมองเห็นเรื่องราวทะลุปรุโปร่งไปเสียทุกอย่าง แต่เจ้าของตำนานคนใหม่ในยามนี้กลับกำลังนั่งขมวดคิ้วอยู่เงียบ ๆ ภายในห้องพักของตน            หลังจากจื่อเหยาพักผ่อนได้ไม่นาน ร่างโปร่งแสงสองร่าง