All Chapters of เด็กดื้อของท่านประธาน: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่12“แม่ จะลากอันทำไมเนี่ย!” ผมบ่น เมื่อถูกคุณหญิงเธอฉุดกระชากลากผมออกมาจากในลิฟท์ เมื่อถึงชั้น 35 ซึ่งเป็นชั้นของห้องทำงานนายดาวเหนือนั่น“ก็แกมัวแต่ลีลา อย่าคิดว่าฉันตามแกไม่ทันนะอันดา”“ลีลาอะไร อันตื่นสายเป็นปกติแม่ก็รู้”“เลิกเถียง แล้วรีบเดินตามฉันมา แล้วก็ช่วยทำตัวดี ๆ ด้วยเวลาอยู่ต่อหน้าตาเหนือ อย่าทำให้ฉันขายหน้าเด็ดขาด” หันมาพูดแกมบังคับพร้อมทั้งทำหน้าดุใส่กันอีกถามว่ากลัวไหม? แม่ก็น่าจะรู้จักนิสัยลูกชายคนนี้ดีนะ“สวัสดีค่ะคุณหญิง” หญิงสาวที่อยู่หน้าห้องยกมือไหว้ทำความเคารพคุณแม่ของผม ดูแล้วน่าจะเป็นเลขาหน้าห้องของนายดาวเหนือนั่นแหละ“สวัสดีจ้ะคุณอร ตาเหนืออยู่ใช่ไหมจ๊ะ”“อยู่ค่ะ เชิญคุณหญิงด้านในได้เลยค่ะ” พูดจบคุณอรก็เปิดประตูห้องให้ผมกับคุณแม่เรียบร้อยผมเดินตามหลังคุณแม่เข้ามาภายในห้องทำงาน แต่พอได้เห็นหน้าของเจ้าของห้องเท่านั้นแหละ ผมถึงกับหน้าชาไปเลย แข้งขาก็พลอยจะก้าวไม่ออกไปด้วย“สวัสดีครับคุณน้า” เขาลุกจากเก้าอี้ แล้วเดินมาต้อนรับผมกับแม่“สวัสดีจ้ะตาเหนือ นี่อันดาลูกชายน้าไงจ๊ะ” เขามองผ่านคุณแม่มาที่ผม ก่อนที่จะอึ้งจนพูดอะไรไม่ออกเหมือนกันใครจะไปคิดว่าโลกมันจ

บทที่14“…ฮ่าฮ่าฮ่า” อยู่ดี ๆ เขาก็หัวเราะออกมาเสียอย่างนั้นแหละ“คุณหัวเราะอะไร นี่คุณจะบ้าหรือไง”“อะไรทำให้เราคิดว่าพี่ข่มขืนเราเนี่ย ดูละครมากไปหรือเปล่า”“ก็คุณทำจริง ๆ รอยที่คอนั่นก็อีก”“รอยที่คอน่ะ พี่ยอมรับว่าพี่ทำจริง แล้วพี่ก็ต้องขอโทษอันด้วย แต่เรื่องที่ว่าเรามีอะไรกันน่ะ เราไม่รู้จริง ๆ เหรออันดา ว่าตัวเองมีความผิดปกติอะไรหรือเปล่า”“ก็…”“อะไรทำให้คิดว่าพี่กับอันมีอะไรกันแล้วเนี่ย”“ก็วันนั้น ผมปวดไปทั้งตัวเลย โดยเฉพาะตรงสะโพก แล้วสภาพของผมก็ดูแย่มากด้วย”“แค่นั้น”“…” ผมเพียงพยักหน้าตอบรับ“แล้วตรงนั้นล่ะ ผิดปกติหรือเปล่า”“ไอ้คนลามก!”“พี่ไม่ได้ลามก ก่อนที่จะคิดว่าตัวเองถูกข่มขืนน่ะ เช็คร่างกายตัวเองดีแล้วหรือยัง” เป็นคำถามที่ผมก็ตอบไม่ถูกเหมือนกัน“อย่าบอกนะว่าเราไม่รู้” ผมพยักหน้าเหมือนเดิม“อันดา! นี่เรายังไม่เคย…”“เลิกพูดเรื่องนี้ ผมไม่อยากพูดถึงมันอีก” ผมพูดตัดบท แล้วก็กลับไปสนใจอาหารบนโต๊ะแทนรู้อย่างนี้แล้ว ก็รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก อย่างน้อยผมก็ยังไม่ได้เสียตัวให้ใครแต่ถ้าจะถามว่าผมมองนายดาวเหนือเปลี่ยนไปจากตอนแรกไหม ก็ต้องตอบว่ายังเพราะถึงเขาจะไม่ได้ข่มข

บทที่16ดาวเหนือ“ขยับไปไกล ๆ หน่อยได้ไหม ผมอึดอัด” เสียงบ่นของตัวแสบที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ใกล้ ๆ กันกับผม เอ่ยขึ้นอย่างขัดใจดื้อนักใช่ไหม คุณหนูเอาแต่ใจอย่างอันดา ก็ต้องเจอแบบนี้แหละ“เลิกขยับตัวไปมาได้แล้ว”“ก็คุณมานั่งเบียดผมอยู่เนี่ย ผมร้อน” ยังไม่เลิกโวยวายตอนนี้ผมลากเก้าอี้ของอันดามานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของผม นั่งคู่อยู่กับผมนี่แหละ ให้มันรู้กันไปว่าจะแผงฤทธิ์ได้สักแค่ไหน“เลิกบ่น แล้วอ่านเอกสารการขายได้แล้ว เพราะพี่ก็จะทำงานเหมือนกัน”“นั่งอยู่แบบนี้ ผมอ่านไม่รู้เรื่องหรอก”“ทำไม? อยู่ใกล้พี่แล้วไม่มีสมาธิหรือไง”“ใช่ ไม่มีสมาธิ ไม่มีอารมณ์ด้วย” อันดาตอบกลับมาด้วยใบหน้างอหงิก ไม่พอใจขั้นสุด“แต่พี่มีอารมณ์นะ” ผมแกล้งเอื้อมมือไปโอบไหล่บาง ที่ครั้งหนึ่งผมเคยสัมผัสความนุ่มลื่นนั้น ความรู้สึกในตอนนั้นยังตราตรึงผมอยู่เลย“ไอ้บ้ากาม! เอามือออกไปจากตัวผมเดี๋ยวนี้นะ”“ทำไมล่ะ ไม่ชอบเหรอ?” ผมละมือจากไหล่มน แล้วเลื่อนลงมารั้งเอวคอดเข้าหาตัว คนดื้อจึงเสียหลักเอนตัวตามมือผมที่รั้งเข้ามาอย่างไม่ทันระวังร่างของเราทั้งคู่จึงแนบชิดกัน เพราะเก้าอี้ถูกยกที่พักแขนขึ้นเอาไว้ตั้งแต่แรก“อย่าคิดว่าเ

บทที่18ผมมองคนที่นอนหลับสนิทอยู่บนโซฟา นั่งลงใกล้ ๆ กับใบหน้าหวาน ที่มันเคยสะกดผมตั้งแต่ครั้งแรกที่เราได้เจอกันเมื่อหลายวันก่อนมาแล้วแก้มเนียนที่อมชมพูสุขภาพดี ดึงดูดผมให้ต้องยกมือขึ้นเกลี่ยความนุ่มลื่นนั้นอย่างห้ามใจไม่อยู่ แต่เหมือนว่ายิ่งใกล้ชิดเข้าไปมากเท่าไหร่ ผมยิ่งห้ามตัวเองยากขึ้นเท่านั้นภาพเมื่อหลายคืนก่อนฉายชัดเข้ามาในหัวของผมอย่างช่วยไม่ได้ กลิ่นกายที่ชวนหลงใหลของคนตรงหน้า ยังตราตรึงในความรู้สึกของผมในตอนนี้อยู่เลย จมูกโด่งเจ้ากรรมก็เลื่อนต่ำลงไปเรื่อย ๆ จนมันมาจรดเข้ากับแก้มเนียนเจ้าปัญหาอย่างห้ามไม่อยู่ความนิ่ม ความหอมที่ได้สัมผัสทำให้จิตใจของผมวุ่นวายไปหมด จากที่ตอนแรกแค่หอมแก้ม ความต้องการของผมในตอนนี้มันชักจะมากขึ้นเรื่อย ๆ จุดหมายต่อไปคงไม่พ้นริมฝีปากบางแดงที่เชิญชวนให้ผมต้องจรดริมฝีปากลงไปสัมผัส แตะเบา ๆ อย่างห้ามไม่อยู่ได้คืบจะเอาศอกถ้าอันดาตื่นขึ้นมาเวลานี้ ผมคงถูกตราหน้าว่าเป็นพวกโรคจิต แอบขโมยจูบคนที่กำลังหลับอยู่ ได้อย่างหน้าตาเฉยแต่ในเวลานี้ ความหน้ามืดตามัวมันเข้าครอบงำ จนผมลืมคิดถึงผลที่จะตามมาเสียแล้วและมันก็เป็นจริงอย่างที่คิด เพราะอยู่ ๆ ร

บทที่20ผมผละออกตามสัญชาตญาณ ก่อนที่จะผลักตัวของเขาให้ออกห่างจากตัวของผมด้วย“ไปอาบน้ำค่ะ”คะขาอะไร? อย่ามาพูดจาแบบนี้นะ“ไม่ บอกแล้วไงว่าผมจะไม่ไปทำงานกับคุณ”“ไม่ได้ค่ะ ถ้าไม่อยากเจอดี”“เจอดีอะไร? คุณคิดว่าคุณจะมาทำอะไรก็ได้ตามใจชอบอย่างนั้นเหรอ อย่าลืมนะว่าที่นี่บ้านของผม แล้วนี่ก็ห้องของผมด้วย”“นั่นนะสิ พี่จะทำอะไรดีล่ะคะ”“เลิกพูดคะขาได้แล้ว ผมไม่ชอบ”“ไม่ชอบเหรอคะ?” พูดจบเขาก็ผลักร่างของผมให้นอนราบไปกับที่นอน ก่อนที่ตัวของเขาจะขึ้นมาคร่อมร่างของผมไว้ผมพยายามขัดขืน แต่เพราะขนาดตัวของผมกับเขาที่แตกต่างกัน ผมเลยถูกกักขังอยู่ใต้อาณัติของเขาอย่างง่ายดายเมื่อรู้ว่าหมดทางสู้ ผมทำได้เพียงจ้องมองหน้าของคนที่อยู่บนตัวของผมอย่างเอาเรื่อง“คุณจะทำอะไร?”ไม่มีคำพูดใด ๆ หลุดออกมาจากปากของเขา มีเพียงแววตาที่มองสบเข้ามาในดวงตาของผมแทนผมเหมือนคนที่ถูกมนต์สะกด เพียงแค่ได้สบกับดวงตาคู่นั้น เราไม่เคย ใกล้ชิดกันขนาดนี้ ชนิดที่ว่ารู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนที่เป่ารดมาที่ผมหัวใจของผมในเวลานี้ มันเต้นรัวเหมือนกับว่าเพิ่งออกไปวิ่งมาแล้วหลายกิโล ความรู้สึกแปลกประหลาดก่อเกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัวและในจังห