All Chapters of เด็กดื้อของท่านประธาน: Chapter 1 - Chapter 10

บทที่1ดาวเหนือแสงไฟและเสียงเพลงที่ดังอึกกระทึกครึกโครมแบบนี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสถานที่แห่งนี้คือผับ วันนี้ผมพาลูกค้ารายใหญ่ชาวต่างชาติมาเที่ยวที่ผับแห่งนี้เป็นการเลี้ยงต้อนรับ ซึ่งที่นี่เป็นผับของเพื่อนสนิทของผมเองผมชื่อดาวเหนือ เป็นประธานบริษัทส่งออกสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในประเทศก็ว่าได้ แต่ด้วยวัยเพียง 27 ปี มันเลยอาจจะดูไม่ค่อยหน้าเชื่อถือสักเท่าไหร่ เพราะวัยเพียงเท่านี้แต่กลับได้ดำรงตำแหน่งถึงประธานบริษัท แต่มันก็เป็นไปแล้ว ผมได้แสดงฝีมือและความสามารถที่มีจนทำให้เป็นที่น่าเชื่อถือของลูกค้าและหุ้นส่วนของบริษัท จนทุกคนต่างก็ให้ความไว้วางใจที่จะให้ผมอยู่ในตำแหน่งนี้ต่อหลังจากที่พ่อของผมซึ่งเป็นประธานคนเก่าได้เกษียรตัวออกไปเราเข้ามาอยู่ที่ชั้นบนซึ่งแยกตัวออกมาจาด้านหน้าทีมีผู้คนพลุกพล่าน ห้อง VIP เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับคืนนี้ เพราะมีความเป็นส่วนตัวมากกว่าด้านนอก อีกอย่างผมเองก็ไม่ค่อยชอบสถานที่แบบนี้สักเท่าไหร่ ถ้าไม่จำเป็นต้องพาลูกค้ามาเลี้ยง ผมก็คงไม่คิดจะมาแน่ๆ ถึงผมจะเป็นเพื่อนกับเจ้าของผับแห่งนี้ก็เถอะ โชคดีที่วันนี้มีธันวา คนสนิทของผมมาด้วย ทุกอย่างจึงเป็นไปด้วยความเรียบร

บทที่3ผมตัดสินใจพาอันดามาที่คอนโดของผมเอง เพราะเวลานี้ก็ตีหนึ่งกว่าแล้ว ไม่อยากรบกวนคุณน้า เอาไว้ค่อยโทรบอกอีกที หรือไม่ก็รอให้เจ้าตัวได้สติก่อนแล้วค่อยไปส่งก็แล้วกันผมค่อย ๆ วางร่างของคนในอ้อมแขนลงกับที่นอนภายในห้องนอนของผมอย่างเบามือ ก่อนจะตรงเข้าไปในห้องน้ำเพื่อหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตัวให้ แต่ก็ใช่ว่าจะทำกันได้ง่าย ๆ อันดาเล่นพลิกตัวไปมา ไม่ยอมอยู่เฉย ๆ ให้ผมเช็ดตัวได้เลย“ร้อน!” เสียงของอันดาที่ครางออกมา พร้อมทั้งปัดมือผมออกจากตัวเขา“เช็ดตัวก่อนนะ จะได้สบายขึ้น” ผมบอกกับร่างที่ไร้สติตรงหน้า แต่ก็ดูจะไร้ประโยชน์เพราะอันดาเหมือนจะไม่ได้รับรู้ในสิ่งที่ผมพูดเลย“ร้อน ผมร้อน” อันดามีอาการกระสับกระส่าย จนผมทำอะไรไม่ถูก อาการแบบนี้มันแปลก ๆ หรือจะเป็นเพราะยาที่อยู่ในแก้วเหล้านั่นความคิดของผมเป็นอันต้องหยุดชะงัก เมื่ออยู่ ๆ อันดาก็ปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออก มือบางปัดป่ายที่นอนไปทั่ว ก่อนที่จะดึงตัวผมลงไปกอดเสียดื้อ ๆ ผมถึงกับเหวอเพราะไม่ทันได้ตั้งตัวชัดเลย! อันดาโดนยาปลุกเซ็กส์จากไอ้เลวนั่นแน่ ๆ“อันดา ตั้งสติก่อน” ผมบอก ทั้งที่ยังอยู่ในการก่อกวนของคนตรงหน้า มือเรียวปัดป่ายไปจนทั

บทที่5อันดาผมกลับมาที่โรงแรมที่ผมพักอยู่ด้วยสภาพที่บอกได้คำเดียวว่าระบมไปทั้งตัว อย่างกับผ่านสนามรบมาอย่างนั้นแหละ ทั้งปวดหัวปวดตัวไปหมด ยิ่งตรงสะโพกยิ่งแล้วใหญ่กระทบแทบไม่ได้เลย เพราะไอ้เลวนั่นคนเดียวแท้ ๆ นี่ถ้าเมื่อคืนนี้ผมไม่ได้ไปที่ผับ เรื่องบ้า ๆ นั่นก็คงไม่เกิดขึ้น แต่ทำไม่ผมจำอะไรไม่ได้เลย ที่จำได้ล่าสุดคือผมไปดื่มที่นั่น แล้วหลังจากนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้แล้วมันน่าโมโหตรงที่ผมเมาจนไม่มีสติ ถึงได้ถูกไอ้เลวที่ไหนก็ไม่รู้พาไปทำชั่ว ๆ ที่ห้องของมัน กลับเมืองไทยได้แค่วันเดียวก็เสียตัวให้ใครที่ไหนก็ไม่รู้ ทั้ง ๆ ที่อยู่อเมริกาตั้งหลายปีก็ยังเอาตัวเองรอดจากปากเหยี่ยวปากกามาได้ตลอด ใครจะไปคิดว่าจะมาเสียตัวที่บ้านตัวเองแบบนี้ผมเดินมาที่หน้ากระจกมองดูรอยแดงเป็นจ้ำ ๆ ที่คอแล้วก็เจ็บใจ ทำไม่เรื่องแย่ ๆ มันถึงได้เกิดกับผมไม่รู้จบแบบนี้ นอกจากเรื่องแม่ที่ยังเคลียร์ไม่ได้ ผมยังต้องมาเจอกับเรื่องบ้า ๆ นี่อีกความจริงผมเองก็ยังไม่อยากกลับเมืองไทยตอนนี้หรอก ตั้งใจว่าจะเรียนต่อ ป.โท ที่นั่นก่อนถึงจะกลับ แต่ก็ดันถูกคุณหญิงอัญชลีตามตัวให้กลับมา (คุณหญิงอัญชลีก็แม่ผมนี่แหละครับ) เพื่อให้ผมเข้าไปท

บทที่7ผมลงมาหาอะไรกินที่ห้องอาหารของโรงแรม ไม่อยากออกไปข้างนอก เพราะนอกจากจะไม่อยากเผชิญกับรถติดแล้ว ผมยังไม่ค่อยรู้เส้นทางในกรุงเทพฯ สักเท่าไหร่ด้วย กินที่ห้องอาหารของโรงแรมนี่แหละเป็นดีที่สุดห้องอาหารของที่นี่ดูกว้างใหญ่และดูดี สมกับที่เป็นโรงแรมอันดับต้น ๆ ของกรุงเทพฯ ไม่มีผิด แถมคนที่มาทานอาหารที่นี่ก็ดูจะเป็นพวกนักธุรกิจเสียส่วนใหญ่ผมเดินเข้ามายังด้านใน เลือกที่นั่งที่อยู่ในมุมที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านสักเท่าไหร่ ไม่นานก็มีพนักงานเข้ามารับออเดอร์ ผมสั่งอาหารแค่ไม่กี่อย่างในระหว่างที่รออาหาร ผมก็นั่งมองบรรยากาศโดยรอบอย่างเพลินตา ที่นี่ถูกตกแต่งประดับประดาไปด้วยต้นไม้ และดอกไม้นา ๆ ชนิด จนทำให้รู้สึกสดชื่นและผ่อนคลายมาก ๆ เสริมให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารมีชีวิตชีวาเข้าไปอีก ไม่ว่าจะมองไปมุมไหนของห้องอาหารก็สบายตาไปเสียหมดจนกระทั่งผมไปสะดุดตาเข้ากับชายหนุ่มในชุดสูทสีเข้มเข้าอย่างจัง ชายคนนั้นมากับผู้ชายอีกคนในชุดนักศึกษา แต่ผมมองไม่เห็นหน้าของนักศึกษาคนนั้นหรอก แต่ผู้ชายที่ใส่สูทสีเข้มผมเห็นหน้าได้ชัดเจน เพราะนั่งหันหน้ามาทางผมผมจำแม่นชนิดที่ว่าชาตินี้ก็ไม่มีวันลืม“ไอ้เลว” คนเมื่อคื

บทที่9“ตาเหนือ” คุณน้าอัญชลีเอ่ยเรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงและรอยยิ้มที่แจ่มใสมาก ผมจึงต้องรีบเดินเข้าไปต้อนรับ และพามานั่งที่โซฟารับแขกที่อยู่ใกล้ ๆ กับโต๊ะทำงานของผมแทบจะทันที คุณอรจึงเลี่ยงออกไปข้างนอกเพื่อให้ผมกับคุณน้าได้คุยธุระกันตามลำพัง“คุณน้ามีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่าครับถึงได้มาหาผมด้วยตัวเองแบบนี้” ผมเอ่ยถาม เพราะปกติคุณน้าจะใช้ตัวแทนอย่างน้องวายเป็นคนมาเองเสียมากกว่า และธุระส่วนใหญ่ก็ไม่พ้นเรื่องที่จะฝากฝังอันดาให้เข้ามาเรียนงานกับผมที่บริษัทแทบทั้งสิ้น“เรื่องอันดาน่ะจ้ะ” นั่นไง! คิดแล้วไม่มีผิด“คือว่าอาทิตย์หน้าอันดาก็จะกลับจากอเมริกาแล้ว เหนือยังไม่ลืมที่รับปากกับน้าใช่ไหมจ๊ะ?”“ไม่ลืมครับ ผมจำได้ว่าคุณน้าจะให้อันดาเข้ามาเรียนงานกับผมที่บริษัท ถ้าอันดาพร้อมเมื่อไหร่ก็เข้ามาได้เลยนะครับ” ผมตอบรับออกไปนี่แสดงว่าคุณน้ายังไม่รู้เรื่องที่อันดากลับจากอเมริกาแล้วแน่ ๆ แสบจริง ๆ หนีกลับก่อนกำหนดโดยที่ไม่บอกคนที่บ้านสักคำ แล้วนี่น้องวายจะรู้เรื่องนี้ด้วยหรือเปล่าเนี่ย“พร้อมอยู่แล้วไม่ต้องห่วงเลยจ้ะ รายนั้นน่ะเป็นคนเอาการเอางาน ไม่เหมือนฮาวายที่เอาแต่เที่ยวเล่นไปวัน ๆ นี่ก็ใกล้จะ