บททั้งหมดของ ของหวงพี่ชายแสนร้าย: บทที่ 11 - บทที่ 20

@ห้างสรรพสินค้า“วินจะกลับเลยไหมลูก ไม่ต้องสนใจพ่อเราหรอก แม่กับน้องไม่เป็นไร แค่นี้สบายมาก”“ไม่เป็นไร ผมไม่ได้รีบ” เดี๋ยวบ่ายเขาค่อยเข้าไปตรวจงานอีกทีหากงานออกมาไม่ตรงตามแบบวิศวกร เขาก็ให้ลูกน้องทุบทำใหม่ แล้วก็หักเงินคนงานซะก็สิ้นเรื่องด้วยเหตุนี้ ทำให้งานเขาไม่ค่อยพลาด การทำแบบนี้ จะทำให้ลูกน้องตั้งใจทำงาน ไม่ปล่อยงานไม่ตรงตามแบบออกมาความจริงเขาไม่เคยคิดอยากหักเงินคนงานด้วยซ้ำ แต่พอไม่ทำ งานก็พลาดบ่อยเกินแต่พอมีกฎ งานก็ผิดพลาดน้อยลง ไม่เสียเวลา และค่าวัสดุไปฟรี ๆ“ขอบใจมากนะลูก” ถึงนาวินค่อนข้างมีโลกส่วนตัวสูง และคำพูดคำจาได้พ่อมาเยอะหน่อย แต่ด้านความเป็นห่วงแม่แล้ว นาวินยังคงมีมากไม่ต่างจากพ่อของตัวเองแค่ไม่ชอบแสดงออกทางคำพูด แต่ออกมาทางการกระทำมากกว่าเหมือนสามีของเธอ ถึงจะพูดจาหวาน ๆ ไม่เป็น แต่ทุกการกระทำก็คือ บ่งบอกว่าเป็นห่วงเมีย“ไปกันเถอะจ้ะ” เดินไปจับมือคนตัวเล็กแล้วเดินไปพร้อมกันน้ำหนึ่งเลือกเสื้อผ้า และของใช้ช่วยพลอยไพลิน โดยมีนาวินทำหน้าที่เป็นคนเข็นรถเข็นเดินตามหลัง จนมาหยุดอยู่โซนชุดนอน“ชุดนี้สวยมากเลยพลอย” หยิบชุดสีแดงขึ้นมาให้คนตัวเล็กดู ทำเอาพลอยไพลินชะงักไ

บนรถไม่มีบทสนทนา เสียงเพลงก็ไม่มี ได้ยินแค่เสียงถอนหายใจของอีกฝ่ายออกมาเป็นระยะ ไม่แน่ใจว่าพี่วินหงุดหงิดหรือเปล่าด้านนอกรถติดมาก เป็นปกติของในตัวอำเภอที่มีผู้คนออกไปใช้ชีวิตไหนจะคนทำงาน ไหนจะพ่อแม่ที่ต้องส่งลูกหลานไปโรงเรียน ทำให้รถขยับได้ทีละนิดพลอยไพลินคิดแล้วคิดอีกว่าจะบอกดีไหม ทั้งกลัว ทั้งเกรงใจ แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจเอ่ยออกไป“พี่วินคะ”ร่างสูงเหลือบมองอีกคนเล็กน้อย ก่อนจะดึงสายตากลับไปมองท้องถนนอย่างเก่า ทำให้พลอยไพลินเก็บพับเรื่องที่จะเอ่ยลงไป“จะพูดอะไรก็พูดมาสิ” เรียกแล้วไม่พูด จะเรียกทำไมพลอยไพลินหันไปมองอีกฝ่าย อ้าว...ก็นึกว่าเขาไม่อยากฟังนี่นา เห็นทำเฉย“อะไร” ถามอีกที เงียบอยู่นั่น วันนี้จะได้รู้ไหม“พี่วินไม่ต้องไปส่งพลอยถึงที่หน้าโรงเรียนก็ได้นะคะ รถติดมาก กว่าจะไปถึง เดี๋ยวพลอยนั่งวินมอเตอร์ไซค์ไปเองก็ได้ค่ะ”“ถ้ากลัวไปสายทำไมไม่ตื่นตั้งแต่ตีห้า” จะมาว่าเพราะเขามาส่งเลยทำให้ตัวเองต้องไปสายงั้นเหรอ“คะ มะ...ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ” พลอยไพลินส่ายหัวเมื่อคิดว่าเขาเข้าใจผิด เธอไม่ได้ว่าตัวเองจะไปสายมันทันอยู่แล้ว แต่แค่กลัวเขาหงุดหงิดแค่นั้นเองแม่บอกว่า ปกติพี่วินจะออกบ้าน

สองสาวเดินไปที่โรงอาหาร เลือกซื้อขนมกว่าหลายอย่าง ก่อนจะหอบมานั่งกินด้วยกันระหว่างรอเข้าแถว“เล่าเลย” มีนากระตุ้นเพื่อน ขณะที่กินขนมมันฝรั่งทอดกรอบไปด้วย“ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่กับแม่ที่ ‘หมู่บ้านเนินอูม’ แล้วนะมีนา แต่ย้ายมาอยู่ในอำเภอคันคายแทน”“ทำไม?”“แม่ให้คนมารับฉันไปส่งให้เสี่ย”“ฮะ! แกพูดจริง?” เธอรู้ว่าคนนั้นไม่ใช่แม่แท้ ๆ ของพลอยไพลิน แต่อีกฝ่ายก็ดูแลเพื่อนของเธอมาและที่ผ่านมา เธอก็มักได้ยินจากปากเพื่อนว่าโดนแม่ตีและดุด่าอยู่บ่อย ๆ แต่ไม่คิดว่าครั้งนี้จะรุนแรงถึงขั้นเอาเพื่อนของเธอไปส่งให้เสี่ย“ใช่ เชื่อไหมว่าตอนที่คนพวกนั้นกำลังจะพาตัวฉันไปให้เสี่ย ฉันกลัวมาก ตอนรถติดไฟแดง ฉันจึงรีบวิ่งลงจากรถแบบไม่คิดชีวิต แต่คนพวกนั้นก็วิ่งตามฉันมา ฉันคิดไม่ออกว่าจะทำยังไงดี ฉันก็เลยวิ่งให้รถชน”“ฮะ! แกวิ่งให้รถชน?” มีนาไม่รู้จะตกใจกับประโยคไหนก่อนดี ทั้งแม่เลี้ยงเอาเพื่อนของเธอไปขาย หรือพลอยไพลินวิ่งให้รถชน“ใช่ ตอนนั้นฉันคิดไม่ออกไง ให้ตายยังดีกว่าที่ต้องไปนอนกับใครที่ไหน”“แม่งเอ๊ย! ทำไมยัยแม่เลี้ยงของเธอมันถึงได้ใจดำขนาดนี้เนี่ย” มือเรียวทุบโต๊ะอย่างแรงด้วยความรู้สึกโมโห“ตะ...แต่ฉันไม

“ใครมารับครับ” ร่างสูงในชุดข้าราชการครูถามนักเรียนของตัวเองออกมา เขาจำนักเรียนของตัวเองได้ เพราะเป็นนักเรียนในห้องเขาออกมาซื้อของกินที่หน้าโรงเรียน เพราะต้องกลับค่ำหน่อย เนื่องจากมีงานให้เคลียร์พลอยไพลินชะงักไป รีบยกมือขึ้นไหว้ แล้วตอบกลับครูประจำชั้น“พี่ชายมารับค่ะ”ครูหนุ่มขมวดคิ้ว พลอยไพลินมีพี่ชายด้วยเหรอ ที่จำได้ อีกฝ่ายเป็นลูกคนเดียวนี่พ่อแม่เสียหมด ปัจจุบันอยู่กับแม่เลี้ยงสองคน“ญาติห่าง ๆ ค่ะ” รีบอธิบายเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้าสงสัย“มาตอนไหนครับ”หญิงสาวส่ายหัวออกมา พี่วินบอกเลิกเรียนแล้วให้มารอด้านหน้า แต่ไม่ได้บอกว่าจะมารับตอนไหนผ่านมายี่สิบนาทีแล้ว นักเรียนเริ่มบางตา ก็ยังไม่เห็นรถของอีกฝ่ายเลยไม่แน่ใจว่ารถติด หรือพี่เขาติดงาน อยากโทรไปถามก็ไม่มีมือถือ เธอไม่เคยได้ใช้โทรศัพท์อย่างเพื่อนคนอื่น ๆ อาศัยสลับสับเปลี่ยนกับมีนาเล่น“เอามือถือครูโทรหาพี่ชายเราไหม” บอกก่อนแล้วทำท่าจะล้วงโทรศัพท์ออกมา ถ้าเด็กนักเรียนตัวเองยังไม่กลับบ้าน เขาก็นึกเป็นห่วง“พลอยไม่รู้เบอร์พี่ค่ะ”ครูหนุ่มขมวดคิ้ว กำลังจะถาม ทว่าหางตาเหลือบเห็นรถหรูยี่ห้อยุโรปคันหนึ่ง ขับมาจอดเทียบด้านหน้า จึงเงยหน้า

“อีพลอย!”ร่างบางหันขวับกลับไปมองด้านหลัง ขณะเดียวกันเบียดกายเข้าหาคนพี่อย่างหวาดกลัว ทำให้นาวินต้องรีบนำคนตัวเล็กไปหลบด้านหลังของตัวเอง“มึงมานี่เดี๋ยวนี้นะ มึงกลับบ้านกับกูเดี๋ยวนี้อีลูกทรพี!”นาวินขมวดคิ้วเมื่อได้ยินอีกคนเรียกพลอยไพลินว่าลูกทรพี อย่าบอกนะว่านี่คือ?“พี่วินช่วยพลอยด้วย นี่แม่เลี้ยงพลอยเองค่ะ” หญิงสาวกระซิบบอกเสียงสั่น ก่อนนาวินจะดึงสายตากลับไปมองคนที่เดินเข้ามาใกล้“อีพลอย กูบอกให้มึงมานี่ไง มึงหูหนวกเหรอฮะ!”“ไม่มีใครหูหนวกหรอก ถ้าเด็กมันอยากกลับด้วย คงไม่หนีมาอย่างนี้” นาวินเอ่ยเสียงเข้ม จ้องหน้าคนอายุเยอะกว่าเขม็ง หน้าตาไม่ดีแล้วยังใจร้ายอีก แบบนี้ก็กล้าเกิดมาเป็นคน“แล้วมึงมาเสือกอะไรด้วยฮะ! นี่ลูกกู กูจะพามันกลับ”“แน่ใจนะว่าลูกป้า?”“กูไม่ใช่พี่ของพ่อมึง อย่ามาเรียกกูว่าป้า”“แน่ใจนะว่าลูกมึง?”พลอยไพลินได้ยินอย่างนั้นตกใจ ไม่คิดว่าพี่วินจะกล้าเอ่ยแบบนี้กับคนที่อายุเยอะกว่าหญิงวัยกลางคนอ้าปากค้าง“ไอ้เด็กเมื่อวานซืน มึงกล้าขึ้นมึงกับกูเหรอฮะ!” ลูกเต้าเหล่าใคร ทำไมพ่อแม่มันไม่สั่งสอน ถึงกล้ามาขึ้นมึงขึ้นกูกับคนที่อายุเยอะกว่า“สาดคำพูดร้าย ๆ ใส่คนอื่นก่อน คิดว