All Chapters of ของหวงพี่ชายแสนร้าย: Chapter 41 - Chapter 50

“ยุงกัด! ตรงนั้นยุงชุม ไม่ใช่แบบที่แกคิดแน่นอน”“แกรู้เหรอว่าฉันคิดอะไร” มีนาขมวดคิ้ว เธอยังไม่ได้พูด แต่พลอยไพลินกลับเอ่ยไปไกลเสียแล้ว“มีไม่กี่อย่างหรอกที่แกคิด แกมันคนประเภทคิดแต่เรื่องลามก”“ฮ่า ๆ” มีนาหัวเราะออกมาอย่างชอบใจที่เพื่อนรู้ทัน“แต่ยุงคงจะตัวใหญ่มากเลยเนอะ กัดคอแกเป็นรอยกว้างเชียว” มีนากัดฟันพูด ยุงกัดงั้นเหรอ เธอไม่เชื่อ!“ก็ฉันเกาไง มันเลยเป็นรอยกว้างแบบนี้แหละ แกไม่เคยถูกยุงกัดหรือไง”“เคยสิ แต่มันไม่รอยใหญ่ขนาดนี้ และมันก็ไม่เคยกัดคอฉันด้วย พื้นที่บนแขนขามีตั้งเยอะตั้งแยะให้กัด มันจะไปเลือกกัดที่คอทำไม”“เอ้า มันก็กัดได้ทุกที่นั่นแหละที่มันอยากกัด แกก็ดูชุดที่แกให้ฉันสวมสิ” พลอยไพลินยังพยายามเอาตัวรอด และภาวนาให้มีนาหายข้องใจสักที เธอไม่มีอะไรจะแก้ตัวแล้วนะ“อืม ๆ ฉันจะพยายามหลับหูหลับตาเชื่อแล้วกัน” ขี้เกียจเถียงต่อ เพราะตอนนี้ตัวเองมึนหัวไม่ไหว เอนศีรษะพิงไปกับพนักโซฟา หลับตาลงช้า ๆ“แฮปปีเบิร์ธเดย์ครับ”มีนาลืมตาขึ้น ก็เห็นหน้าใครบางคน พร้อมกับยื่นกล่องของขวัญมาให้“พี่วิน!” หญิงสาวดีดตัวลุกขึ้นยืนทันที แล้วรีบเดินออกไปรับ“แฮปปีเบิร์ธเดย์ครับ มีความสุขมาก ๆ”“ข

@เช้าวันต่อมาก๊อก ก๊อก ก๊อกคนตัวเล็กขยับตัวเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นดูก็พบว่าเช้าแล้ว ผละใบหน้าขึ้นมองเจ้าของห้อง ก็พบว่าอีกฝ่ายยังไม่ตื่นแต่เดี๋ยวนะ! เสียงเคาะประตูเมื่อกี้?ก๊อก ก๊อก ก๊อก“นาวิน เปิดประตูให้แม่หน่อยลูก” คนที่ยืนอยู่หน้าประตูร้อนใจ เนื่องจากถึงเวลามื้ออาหารแล้ว แต่ไม่เห็นลูกทั้งสองลงไปกิน จึงตามขึ้นมาดูบนห้องเธอแวะห้องของพลอยไพลินก่อน เพราะอยู่ติดกับบันไดแต่กลับพบว่า ไม่มีใครอยู่ในนั้น ไม่ว่าจะเป็นในห้องนอน หรือในห้องน้ำเมื่อวานพลอยไพลินบอกเธอว่าจะไปกินวันเกิดบ้านเพื่อน แล้วจะให้เพื่อนมาส่ง เธอก็อนุญาตแต่ทำไมเช้ามา ลูกสาวเธอถึงไม่อยู่ในห้องอย่าบอกนะว่าพลอยไพลินไม่ได้กลับมาบ้าน แล้วลูกเธอจะไปอยู่ที่ไหนกันความร้อนใจทำให้เธอทำอะไรไม่ถูก จึงเลือกเดินมาเคาะห้องลูกชาย เผื่อนาวินจะเห็นน้องบ้าง“พี่วินคะ!” พลอยไพลินเขย่าร่างกายเจ้าของห้องให้ตื่นนาวินค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมองคนในอ้อมกอด ที่เขานอนกอดทั้งคืน กำลังจะถามว่าอะไร ทว่ากลับได้ยินเสียงเคาะประตูก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!“วิน เปิดประตูให้แม่หน่อยลูก!”“พี่ออกไปรับหน้าแม่หน่อยค่ะ เดี๋ยวพลอยจะไปแอบในตู

ทานข้าวเสร็จ พลอยไพลินยืนส่งพ่อกับแม่ขึ้นรถ เพราะท่านทั้งสองจะออกไปที่ร้านพอพ้นท้ายรถของพวกท่าน เธอจึงเดินขึ้นบ้านเพราะกะจะไปนอนต่อเหมือนเธอเมาค้าง มันง่วงอยู่ตลอดเวลา ข้าวยังกลืนแทบไม่ลงเปิดประตูเข้าห้องไป กลับต้องตกใจเมื่อเจอใครบางคนมานอนอยู่บนเตียงของเธอ สภาพไม่ต่างจากที่เธอเห็นเขาเมื่อเช้า มีบ็อกเซอร์ตัวเดียว“พี่วิน! พี่เข้ามาในห้องของพลอยทำไมคะ” เพิ่งบอกไปหยก ๆ ว่าอย่าพาเธอเข้าห้องของเขา แล้วดูเขาทำสิ“ก็เธอไม่ได้บอกนี่ว่าห้ามให้ฉันเข้าห้องของเธอ” ในเมื่อไม่อยากไปนอนห้องเขา ได้ เดี๋ยวเขามานอนห้องของพลอยไพลินเอง“พี่วิน...” พลอยไพลินเรียกชื่ออีกฝ่ายออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายใจ ความจริงเขาน่าจะรู้ แต่แสร้งทำไม่สนใจมากกว่า“แล้วพี่จะอยากเข้าห้องของพลอยทำไมคะ ทำไมไม่อยู่ห้องของตัวเอง”“หวงว่างั้น?”“...”“เธอกำลังหวงพื้นที่ใส่ลูกชายเจ้าของบ้านอยู่นะ หรือคิดว่าตัวเองเป็นลูกสาวคนโปรดของแม่ อยากทำยังไงก็ได้”“ปะ...เปล่าค่ะ พลอยไม่ได้คิดแบบนั้น แต่พลอยมองว่ามันไม่เหมาะสม เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกันค่ะ”ขอให้เธอตอบแทน เธอก็ทำแล้วขอให้เธอแลกเปลี่ยนกับการที่เขาไม่บอกพ่อกับแม่ว่าเธอแอบไปเที่ย

รถยุโรปคันหรูขับมาหยุดที่หน้าโรงเรียนมัธยมคันคายส่วนคนที่มารอขึ้นรถกลับบ้านแต่แรก จำได้ก็รีบขึ้นไปนั่งเบาะข้างคนขับทันทียกมือขึ้นไหว้ก่อนจะดึงเบลต์มาคาด คนเป็นพี่ก็ออกรถไปขับมาได้สักพักรถเริ่มติด มือหนาเคาะบนพวงมาลัยไปตามเสียงเพลงที่เปิดคลอเอาไว้เบา ๆพลอยไพลินสังเกตเห็นว่า วันนี้พี่วินไม่ดูหงุดหงิดเหมือนทุกวัน มันจะเหมาะสมหรือเปล่า หากว่าเธอจะถามคำถามหนึ่งที่คิดทบทวนมาแล้วทั้งวันพี่เขาจะยินดีตอบไหม หรือไม่ตอบส่วนเธอ ถ้าไม่ได้ถาม คงคาใจไปอีกนาน งั้นถามไปเลยแล้วกัน หากว่ามันเป็นอย่างไร เธอจะได้เข้าใจ“พี่วินคะ”นาวินเหลือบมองคนตัวเล็กเพียงนิด ก่อนจะดึงสายตากลับไปมองถนน เคาะมือไปตามเสียงเพลงอย่างเก่าแต่พอเห็นพลอยไพลินไม่พูด เขาจึงหันไปมองอีกที“อะไร เรียกแล้วทำไมไม่พูด”“อะ...เอ่อ...” ถามดีไหม มันจะดีหรือเปล่า เมื่อกี้พี่เขาดูอารมณ์ดีนะ แต่พอเธอเรียก เหมือนจะหงุดหงิดขึ้นมาแล้วแบบนี้พอเจอคำถามของเธอไป ไม่หงุดหงิดยิ่งกว่าเดิมเหรอ“ให้โอกาสอีกครั้ง”พลอยไพลินสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะหลับตาลง แล้วเอ่ยประโยคบางอย่างออกมา“พะ...พี่ชอบพลอยเหรอคะ”นาวินชะงักไปเมื่อได้ยินแบบนั้น เหลือบมอ

“อยากไปเที่ยวที่ไหนไหม” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ทำให้บรรยากาศเงียบ ๆ ในห้องถูกทำลายหลังจากร่วมรักกันไป ยังไม่มีใครลุกจากที่นอนสักคน เพราะต่างคนก็ต่างเหนื่อย“เที่ยวไหนเหรอคะ” พลอยไพลินที่นอนหนุนแขนเขาอยู่เงยหน้าขึ้นถาม“ฉันถามเธอ” นาวินมองลง“อะ...อ๋อ พี่จะพาไปเหรอคะ”“เลือกมาสักที่สิ”“อืม...” พลอยไพลินทำท่าครุ่นคิดว่าตัวเองอยากไปไหน ทะเล ภูเขา หรืออะไรดี“ไปตอนไหนเหรอคะ” เธอจะได้เลือกถูกว่า ช่วงที่จะไปเที่ยว ควรไปที่ไหนดี จะได้เหมาะกับบรรยากาศในช่วงนั้น“ไปตอนนี้”“คะ?”“เลือกมา”“อะ...เอ่อ...” เธอก็นึกว่าพี่วินจะพาไปช่วงวันหยุดหรือปิดเทอมซะอีก จะไปตอนนี้เลยงั้นเหรอแต่ไปตอนนี้ มันจะไปที่ไหนได้บ้าง ถ้าไม่ใช่“สวนสาธารณะค่ะ” ที่นั่นจะมีของกินมาขายตอนกลางคืน เธออยากกินน้ำปั่นเย็น ๆ“อืม”พลอยไพลินรีบลุกขึ้นแต่งตัวเมื่อพี่เขาตอบตกลง ทาแป้งนิดหน่อย ก่อนจะหยิบลิปมันมาทา ไม่นานมันก็เปลี่ยนเป็นสีชมพูทว่า ปากของพลอยไพลินกลับโดนนิ้วโป้งมือของใครบางคนปาดออก“ไปแค่นี้ ทำไมต้องแต่งหน้า?” บอกเสร็จเดินออกจากห้องพลอยไพลินมองตามหลังอีกฝ่ายอย่างงง ๆ แล้วทำไมเธอจะทาไม่ได้ปาดลิปมันอีกที ก่อนจะเดินตามหลั