บททั้งหมดของ ของหวงพี่ชายแสนร้าย: บทที่ 31 - บทที่ 40

“ทำไมมันโป๊แบบนี้ล่ะมีนา” พลอยไพลินมองตัวเองในกระจกตรงหน้า เมื่อสวมชุดเดรสที่เพื่อนเอามาให้ ทั้งสั้น ทั้งรัด เนินนมก็ทะลัก ด้านล่างก็แทบเห็นแก้มก้น จนคิดว่า หากนั่งลง มันคงเห็นไปถึงไหนต่อไหนแน่นอน“โป๊ที่ไหน สาว ๆ ในคลับยิ่งกว่านี้อีก แค่นี้อนุบาลมาก” มีนาบอกก่อนจะสวมชุดของตัวเองบ้าง ของเธอเป็นเดรสสายเดี่ยวเส้นสปาเกตตีสีขาว มีขนนกฟรุ้งฟริ้งประดับประดา จะได้ดูเหมือนเจ้าหญิงตัวน้อย หยิบมงกุฎอันเล็กมาใส่บนหัว จะได้แยกออกว่าใครเป็นเจ้าของวันเกิด“แล้วทำไมแกไม่เห็นใส่ชุดเหมือนฉันบ้างเลย” ของเธอเป็นเกาะอก ส่วนของมีนาเป็นสายเดี่ยว ไม่รัดรูปด้วย ไม่เหมือนของเธอเลย“วันนี้ฉันอยากเรียบร้อยย่ะ” ไม่ได้กะเอาเซ็กซี่อย่างเช่นทุกครั้ง แต่อยากน่ารักน่าทะนุถนอมมากกว่า อยากเป็นเจ้าหญิงที่สวยที่สุดในงานหากเธอแต่งตัวโป๊มาก ก็แยกไม่ออกน่ะสิว่าใครเป็นใคร เพราะสาวเสิร์ฟที่คลับมีแต่คนแต่งตัวโป๊กันทั้งนั้น“มีนา ฉันขอชุดใหม่เถอะนะ” จับแขนของเพื่อน บอกอย่างไม่สบายใจเพราะนอกจากเธอจะใส่ทั้งรัดทั้งสั้นแล้ว มีนายังเก็บผมขึ้นให้เธอด้วย ไม่มีอะไรปกปิดบริเวณหน้าอกเลย“หึย...ชุดนี้แหละ เดี๋ยวไปไม่ทันเวลาเป่าเค้ก” นี่

“คุณตาขา!” มีนารีบวิ่งเข้าไปกอด ‘นายกสุเมธ’ อย่างดีใจ ที่เห็นอีกฝ่ายมาวันเกิดของเธอด้วยถึงปกตินายกสุเมธจะมาทุกปีอยู่แล้วก็เถอะ เธอก็ตื่นเต้นและดีใจทุกครั้งตาเธอเป็นถึง ‘นายกเทศบาลตำบลคันคาย’ เลยนะ เป็นเจ้าของ ‘คันคายรีสอร์ต’ อีกด้วย อีกฝ่ายมากับเมีย“สวัสดีค่ะคุณยายของขวัญคนสวย” มีนาไหว้ย่อ ฝ่ายนั้นก็รีบเขยิบเข้ามากอดเธอ“สุขสันต์วันเกิดนะคะคนสวย ขอให้หนูสุขภาพแข็งแรง ไม่มีโรคภัยไข้เจ็บ ได้แฟนหล่อ ๆ นะคะ”“หล่อกว่าคุณตาใช่ไหมคะ?” มีนาผละออกถาม“เดี๋ยวแกจะโดน!” นายกสุเมธได้ยินอย่างนั้นทำท่าจะเขกหัวหลานสาว ทำเอามีนารีบวิ่งไปหลบหลังคุณยายทันที“งื้อคุณยายขา ช่วยมีนาด้วยค่ะ คนแก่จะทำร้ายมีนา”“ยัยหลานคนนี้นี่!” มาว่าเขาแก่ได้ไงฮะ ถึงจะอายุมากแล้ว แต่ก็ยังหล่อ และยังดูดี อีกอย่าง หรรมก็ยังแข็งแรงดี ฟิตทุกวัน และเขาจะหรรมแข็งไปจนถึงพันปี!มีนาเบะปากอย่างไม่ค่อยเชื่อ เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะปีนี้ คุณตาของเธออายุมากแล้วไงเฮ้ออออ...ตอนเธอเกิดมา คุณตาก็ห้าสิบสามแล้วนะ ตอนนี้อายุเท่าไหร่บวกไปเลย ไม่แก่ก็ไม่รู้จะว่ายังไงแต่จะว่าไป ถึงคุณตาเธอจะอายุมากแล้ว แต่คุณยายยังสาวอยู่นะ เพราะคุณตากับคุ

‘แฮปปีเบิร์ธเดย์ทูยู แฮปปีเบิร์ธเดย์ทูยู แฮปปีเบิร์ธเดย์ แฮปปีเบิร์ธเดย์ แฮปปีเบิร์ธเดย์...’“เดี๋ยว ๆ ค่ะ!” มีนาที่นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ บอกให้ทุกคนหยุดร้อง เธอยังเป่าเทียนตอนนี้ไม่ได้กวาดสายตามองหาใครบางคน เมื่อพบว่าไม่อยู่ตรงนี้ด้วย มองยังไงก็ไม่เจอ จึงขอไมค์จากออร์แกไนซ์“มีใครเห็นพลอยไหมคะ” เอ่ยออกไปแล้วเงียบฟัง ทุกคนเองต่างก็เงียบเหมือนกันด้านพลอยไพลินที่ได้ยินชื่อตัวเอง รีบมุดตัวไปหาเพื่อนทันที จะเป่าเค้กอยู่แล้ว เรียกหาเธอทำไมเนี่ยมีนาตาโต ชี้หน้าเพื่อนทันทีเมื่อเจอหน้า“ยัยพลอย! แกไปไหนมาฮะ ฉันจะเป่าเค้กอยู่แล้วเนี่ย” ยืนท้าวเอวแล้วตำหนิเพื่อน เธอคงไม่สามารถเป่าเค้กได้ หากไม่มีเพื่อนสาวอยู่ตรงนี้ด้วย“พะ...พอดี...ไม่ได้ไปไหน อยู่ด้านหลังแฮ่ ๆ”“หึย มานี่” อ้าแขนออกรอเพื่อนมายืนข้างตัวเอง แล้วกอดคอพลอยไพลินเอาไว้ อีกฝ่ายสำคัญกับเธอมากเลยนะ สำคัญพอ ๆ กับครอบครัวเธอยกให้เป็นที่หนึ่งเลยสำหรับมิตรภาพของความเป็นเพื่อน เพราะฉะนั้น วันที่เธอมีความสุข เธอก็อยากให้เพื่อนอยู่ข้าง ๆ ด้วยเหมือนกัน“แฮปปีเบิร์ธ...เดย์...ทู...ยู...” มีนาร้องท่อนสุดท้ายด้วยตัวเอง ก่อนจะก้มลงเป่าเค้ก จนเ

พลอยไพลินที่พยายามดื่มน้ำเปล่าเยอะ ๆ เพื่อให้ตัวเองหายเมาเร็วขึ้น เกิดปวดฉี่ขึ้นมา จึงลุกเดินไปเข้าห้องน้ำนั่งบนชักโครกได้สักพัก ทำธุระให้เสร็จแล้วเดินออกมาทว่าคนตัวเล็กกลับชาไปทั้งตัว เมื่อเจอใบหน้าของใครบางคน“พี่วิน” พลอยไพลินกลืนน้ำลายหนืด ๆ ลงคอ เพราะไม่คิดว่าจะเจออีกคนที่นี่ไหนมีนาบอกว่า วันนี้พ่อของมีนาปิดคลับจัดเลี้ยงงานวันเกิด แล้วพี่วินมาได้ยังไงหรือว่า...ทางบ้านมีนาชวนพี่วินมาด้วย?ใช่! ต้องใช่แน่ ๆ ก็มีนาบอกเองว่าพ่อมีนาเป็นเพื่อนกับพ่อพี่วินโอ๊ย! ทำไมถึงลืมคิดนะ ตายแน่ ๆ ยัยพลอย!“แม่จะคิดยังไงนะ ที่ลูกสาวคนโปรดแอบหนีมาเที่ยวในที่แบบนี้”นาวินเอามือกอดอก แล้วมองอีกคนนิ่ง ๆ สายตาสำรวจร่างกายของพลอยไพลินตั้งแต่หัวจรดเท้าสวมเดรสรัดรูปสีดำที่รัดเอานมขาว ๆ เพียงครึ่งเต้า ส่วนที่เหลือทะลักออกมาส่วนความยาวด้านล่าง ถ้าวัดจากขอบบิกินี ก็น่าจะคืบเดียว แทบปิดอะไรไม่มิดพลอยไพลินหน้าซีด ยอมรับว่าเธอกังวล ทำใจเดินช้า ๆ เข้าไปจับแขนของอีกคน มองใบหน้าหล่ออย่างออดอ้อนปนขอร้อง“พี่วินอย่าบอกพ่อกับแม่เลยนะคะ พลอยมีความจำเป็นจริง ๆ ถึงต้องมาที่นี่ค่ะ”“มีความจำเป็นยังไง?”“เจ้าของงาน

พลอยไพลินเหนื่อยจนเกือบหลับ ทว่าได้ยินประโยคอะไรบางอย่างจึงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา“พี่ว่าอะไรนะคะ” เอียงหน้าถามคนที่ให้เธอนอนบนตัวด้วยเบาะเดียวกัน เพราะได้ยินไม่ชัด“โทรไปบอกเพื่อนของเธอว่าจะกลับแล้ว” เขาอยากกลับไปพักผ่อนเต็มทีหญิงสาวได้สติกลับมา ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน นี่เธอเพลินจนลืมเพื่อนไปได้ยังไง รีบดันตัวเองลุกขึ้นนั่งแล้วแต่งตัว“จะไปไหน” นาวินรั้งแขนเรียวเอาไว้เมื่อเห็นอีกคนมีท่าทางรีบ ๆ“พลอยจะกลับเข้าไปในงานค่ะ ป่านนี้มีนาคงตามหาแล้ว” เพื่อนเธอยิ่งไม่เหมือนใครอยู่ด้วย ไม่เห็นเธอแค่สิบนาที มีหวัง หากเจอหน้าวีนเธอชัวร์“นี่ดึกแล้ว” ดูนาฬิกาข้อมือ บ่งบอกเวลาเที่ยงคืน เขามีอะไรกันกับพลอยไพลินนานนับชั่วโมง ไม่รวมที่นอนพักด้วย“ไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวมีนางอน” หญิงสาวรีบดึงกระจกมองหลังลงมาดูว่าใบหน้าและสภาพตัวเองเป็นยังไง ก็เห็นลิปเลอะที่ขอบปาก จึงหยิบทิชชูมาเช็ดแล้วทาใหม่อีกทีส่วนตรงคอที่พี่วินดูดจนมันขึ้นรอยแดง รีบเอาแป้งมาปิด ถึงจะปิดไม่มิด แต่ดีกว่าไม่ทำอะไรเลยนาวินมองภาพนั้นด้วยความหงุดหงิด กลัวเพื่อนงอน แล้วเขาล่ะ ไม่กลัวเขางอนบ้างหรือไงสนใจแต่เพื่อน“พลอยไปก่อนนะคะ” บอกแล้วทำท่าจะลงจา