All Chapters of ชะตาไม่อาจฝืน หัวใจไม่อาจห้าม: Chapter 1 - Chapter 5

ความทรงจำทั้งหมดหายไป ลืมตาขึ้นมากลับพบว่าตนเองมีคนรักคอยเอาอกเอาใจอยู่ข้าง ๆ ทว่าความฝันในทุก ๆ คืนกลับไม่ใช่น้ำเสียงความนุ่มนวลอย่างที่เขาเคยพบเจอ ความทรงจำนั่นมันคืออะไรกันนะคำนำ ไป๋จิ้งเซียน บุรุษร่างกำยำในคราแรกเขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตนเองมีนามว่าอะไร ความทรงจำที่มีทั้งหมดตั้งแต่เยาว์วัยจนถึงตอนนี้เขาไม่สามารถจำได้ไม่ว่าจะนึกเท่าไหร่ก็เจ็บที่สมองทุกครา แม้ไม่มีความทรงจำแต่ก็ยังมีเรื่องดีกับเขาอยู่หนึ่งอย่างคือคนรักที่อยู่ข้างกายคอยเอาอกเอาใจไม่ว่าต้องการอะไรเพียงเอ่ยปากเขาก็หามาให้ได้เสมอ เพราะเขาคือองค์ชายห้า หลิวจื่อถง คนแรกที่จิ้งเซียนลืมตาขึ้นมาและพบเขาคอยอยู่ข้าง ๆ และบอกว่าทั้งสองรักกันมากเพียงใด เขารับความรักจากจื่อถงจนไม่อยากรู้ความทรงจำที่ผ่านมา จนกระทั่งวันหนึ่งเขาได้พบกับ ท่านชินอ๋องจินฟาน ความรู้สึกหลากหลายอย่างเข้ามาในสมองอย่างพรั่งพรู แต่ก็นึกไม่ออกเสียที สีหน้าแววตาที่เขาจ้องมองช่างเศร้าและเหงาใจแถมยังดีใจที่ได้พบเขา ไม่ทันได้เอ่ยพูดคุยกันเพียงครึ่งคำเสียงเข้มขรึมดังขึ้นด้านหลังจับกายของจิ้งเซียน พร้อมกับป่าวประกาศเสียงดัง ว่าเขาคือคนรักขององค์ชายห้า

ตอนที่ 3 เดินเล่นตลาดฮุ่ยซานชื่อเสียงเลื่องลือการตีดาบ ผู้คนส่วนมากที่มาเดินจะเป็นทหาร หรือขุนนางเสียส่วนใหญ่ กลิ่นไอเหงื่อ เหล็กสนิทที่ถูกตีคละคลุ้งในอากาศ ทั้งสองมาถึงตลาดดวงตะวันเริ่มคล้อยต่ำลงจึงรีบเดินตรงไปยังร้านที่องค์ชายจื่อถงเลือกเอาไว้แล้ว“เถ้าแก่ข้าต้องการมีดเล็กเอาไว้ป้องกันตัว ขอเป็นเหล็กกล้าอย่างดีที่ร้านของท่านคงมีอย่างที่ข้าต้องการใช่หรือไม่?” เถ้าแก่ร้านตีมีดร่างกายกำยำกำลังตีมีดที่หล่อหลอมด้วยเปลวเพลิง หยุดชะงักดึงผ้าปิดหน้าลงและหันกลับมามองผู้มาเยือน ทันทีที่เห็นว่าเป็นผู้ใดเขารีบวางมือลงและต้อนรับองค์ชายเป็นอย่างดี“ขออภัยองค์ชายหลิวจื่อถง ข้ากำลังตีดาบอยู่ไม่ทันได้สังเกตว่าองค์ชายมาเยือนที่ร้านเล็ก ๆ ของข้า มีดเล็กที่ท่านต้องการร้านของข้าย่อมมีทว่ายังตีไม่เสร็จ หากท่านต้องการจริง ๆ เอาไว้อีกสามวันให้หลังค่อยมาเอาได้หรือไม่ขอรับ” จื่อถงฉีกยิ้มมุมปาก ก่อนจะตอบตกลง“ได้อีกสามวันข้าจะมาเอา ข้าหวังว่ามีดเล็กของข้าจะออกมางดงามเพราะข้าต้องการให้เป็นของขวัญให้แก่คนของข้า” เถ้าแก่ร้านเหลือบไปมองด้านหลังเห็นชายร่างใหญ่ก็พอเข้าใจว่าเขาต้องการมีดเล็กให้แก่คนด้านหลังแน่แท้“

ตอนที่ 5 คิดถึง ตึง ตึง เสียงกลองตีบอกเวลาในยามห้า นางกำนัลในตำหนักตื่นแต่เช้าตรู่ทำหน้าที่ของตนเองอย่างแข็งขัน ร่างใหญ่นอนหลับอยู่บนเตียงดิ้นไปดิ้นมาก่อนจะรู้สึกว่าตอนนี้ข้างกายของเขามีไออุ่นอีกคนนอนกอดตนเองอยู่“อื้อ องค์ชายมาตั้งแต่เมื่อไหร่ขอรับ ท้องฟ้ายังไม่สว่างเลยนี่น่า”“ข้ารบกวนทำให้เจ้าตื่นหรือ? จะทำอย่างไรได้เล่าข้าคิดถึงเจ้าจนไม่อาจจะข่มตาหลับได้ เจ้านี่นะช่างใจร้ายไม่คิดถึงข้าแม้แต่น้อยกลับหลับสบาย อย่างนี่ต้องลงโทษหน่อยแล้ว” จื่อถงชันแขนขึ้นจ้องมองใบหน้าอีกฝ่ายอย่างหลงใหล แสงสว่างจากโคมไปด้านนอกสาดส่องเข้ามาเผยให้เห็นใบหน้าสลัว ๆ มืออีกข้างไม่อยู่นิ่งคืบคลานเข้าไปใต้ผ้าห่มลูบคำใต้สะดื้อจนอีกฝ่ายต้องส่งเสียงประท้วง“องค์ชายอย่าซุกซนนักสิขอรับ”“ข้าบอกเจ้าแล้วมิใช่หรือ อยู่กับข้าจงเรียกชื่อของข้าอีกอย่างข้ามิได้ซุกซนเพียงแต่นี่คือบทลงโทษที่เจ้าต้องพบเจอต่างหากดูสิมันสู้มือข้าขนาดนี้ จะให้ข้าหยุดได้อย่างไร" จื่อถงไม่หยุดเพียงเท่านั้นล้วงเข้าไปจับแท่งร้อนที่กำลังตั้งชูชันสู้มือของเขา จิ้งเซียนเริ่มดิ้นทุรนทุรายเมื่อมือหนาจับบีบเคล้นคลึงด้านล่าง ร่างกายเริ่มร้อนผ่าววาบหวิ