All Chapters of พิษรักร้ายหมอมาเฟีย: Chapter 11 - Chapter 20

-เช้าวันต่อมา-"มามี้อยู่หนายครับ ฮื่อ จาหามามี้" เสียงเด็กน้อยร้องไห้งอแง หลายวันมาแล้วที่แม่หายไป ทุกครั้งแม่หายไปนานก็จริง แต่ก็ไม่เคยนานขนาดนี้"มาหาเตเตครับ" ว่าแล้วคนที่นั่งร้องไห้ก็ขยับตัวขึ้นแล้ววิ่งมากอดคนที่นั่งอยู่บนโซฟา"คิดถึงมามี้เหรอครับ""ฮึก!" เด็กน้อยที่กำลังน้ำตาไหลพรากได้แต่พยักหน้าหงึก ๆ ก่อนจะมีเสียงสะอื้นตามมาไม่ขาดสาย"มามี้ใจย้าย ฮื่อ""โอ๋ ๆ เตโทรหามามี้ให้ดีไหมครับ" เด็กน้อยพยักหน้าให้อย่างรวดเร็ว ที่จริงเมื่อวานเขาติดงานเลยฝากแม็กซ์เวลไว้กับทอมชั่วคราวพอเขาทำธุระเสร็จก็รีบไปรับแม็กซ์เลย แต่ทว่ากลับมีเรื่องให้น่าแปลกใจ เพราะจู่ ๆ ทอมก็เอ่ยถามถึงเรื่องแฟนเก่าของมิลินขึ้นมาซะงั้นซึ่งเขาเองก็ไม่เคยรู้จักเช่นกัน แค่เคยได้ยินมิลินพูดเมื่อนานมาแล้ว จากนั้นเขาก็ไม่เคยเซ้าซี้ถามอะไรเธออีกทว่าตอนนี้กำลังแปดโมงเช้า ที่ไทยก็น่าจะประมาณบ่าย มิลินก็น่าจะว่างคุยกับเขาเสียงรอสายดังขึ้นพร้อมกับอีกคนที่กำลังนั่งมองหน้าจอโทรศัพท์อย่างใจจดใจจ่อ รอดูคนที่กำลังจะรับสายด้วยความตื่นเต้น(ว่าไงครับ ค

คิมหันต์พยักหน้าให้ แต่ก็คิดในใจกลับคิด ถ้าไม่บังเอิญเจอจ้างให้ก็ไม่เจอหรอก เพื่อนแต่ละคนสิงอยู่แต่ในโรงพยาบาล ถ้าไม่มีเมียเป็นหมอ ก็ล่อพยาบาลกันไปตามระเบียบนั่นแหละส่วนเขาจะพยาบาลหรือจะหมอก็พักก่อนไม่นานมาเฟียหนุ่มก็เดินเข้าห้องพักก่อนจะล้มนั่งลงบนโซฟาอย่างแรง เสียงถอนหายใจดังขึ้นก่อนที่ศีรษะของเขาจะวางบนพนักบนโซฟา ดวงตาคมเข้มจ้องมองดูเพดานก่อนจะดึงแว่นสายตาที่สวมใส่อยู่ออกปลายนิ้วบีบนวดเข้าที่หัวคิ้วเบา ๆ เมื่อรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย พรุ่งนี้เขาก็จะได้กลับเมืองไทยแล้วสินะ นี่ต่างหากคือสิ่งที่เขากำลังรอแพทย์หนุ่มดึงโทรศัพท์ของตัวเองออกมามองดูก่อนจะเห็นข้อความจากเลขาส่วนตัวของเขาเอง จึงเปิดเข้าไปอ่านไม่ได้มีอะไรมาก มีแค่การรายงานการติดตามมิลินในแต่ละวัน ช่วงนี้เห็นว่าเข้าออกบ้านของนาเดียอยู่บ่อย ๆ สงสัยเขาคงต้องติดสินบนน้องชายเพื่อนบ้างแล้วสิคิดเสร็จก็ไม่รอช้า จัดการโทรหาคนที่กำลังคิดถึงทันที(ฟ้าถล่มไหม เฮียโทรหาผม) กี่ปีก็เหมือนเดิม กวนประสาทไม่เคยเปลี่ยน"ถ้าฟ้าถล่ม มึงก็ตายก่อนใคร"(ผมคงไม่ตายคนเดียว แต่จะมีคนอื่น

 -อีกด้าน- "แม็กซ์อย่าซนกับคุณอาเข้าใจไหมครับ" เสียงของเตวิชเอ่ยขึ้น ช่วงนี้เขายังต้องไปจัดการธุระที่บริษัทอย่างเร่งด่วน หน้าที่ของการไปส่งแม็กซ์เวลกลับประเทศจึงตกไปอยู่ที่ทอมอีกตามเคย "ไปทำงานเถอะ ไอดูแลแม็กซ์เอง" "ขอบใจมากนะทอม รบกวนยูอีกแล้ว"  "ทำเป็นคนอื่นคนไกลไปได้ ไอก็ถือโอกาสไปเที่ยวด้วยเลยไง ช่วงนี้ที่ไทยน่าเที่ยวนะ แต่อย่าลืมแวะเข้าไปดูงานที่ร้านให้ไอด้วยล่ะ" "ได้ ไม่มีปัญหา ฝากแม็กซ์ด้วยนะ" "อืม" ทอมพยักหน้าให้เตวิชรับรู้ ก่อนจะหันไปมองดูเด็กตัวเล็ก ๆ ที่นั่งอยู่เบาะหลัง มองสองข้างทางอย่างตื่นเต้น ไม่นานรถก็เลื่อนมาจอดที่สนามบินอย่างรวดเร็ว โชคดีที่เอกสารของแม็กซ์เวลมีครบทุกอย่าง มิลินอาจจะเตรียมการเรื่องนี้ไว้ตั้งนานแล้ว เลยไม่ต้องรออะไรนาน "แม็กซ์อย่าดื้อกับอาทอมนะครับ" "ครับ แม็กซ์จะเป็นเด็กดี" เด็กน้อยพยักหน้าหงึก ๆ ให้เตวิชก่อนจะยิ้มแฉ่งและมองดูสนามบินอันใหญ่โตที

ทั้งแพทย์หนุ่มและทอมต่างก็มองหน้ากันอย่างนึกตกใจ แต่ทว่าคิมหันต์กลับแปลกใจมากกว่า ทั้งที่แม็กซ์มีพ่ออยู่แล้ว แต่ทำไมเขาถึงไม่รู้จัก มันดูแปลก ๆ ไป"ถ้าแบบนั้นพ่อคงเสียใจแย่""พ่อไม่มี ไม่มีพ่อ" คิมหันต์หันมองทอมทันที แล้วที่เด็กน้อยเรียกเตเตนั่นใคร ไม่ใช่พ่อของเขาเหรอ "เหรอครับคุณทอม" "เออ... มีสิครับ แม็กซ์ก็พูดไปแบบนั้นแหละครับ พอดีเขาไม่ได้อยู่กับพ่อก็เลยอาจจะจำไม่ได้นะครับ" คิมหันต์ก็พยักหน้าให้ ก่อนจะลูบผมของเด็กน้อยเบา ๆ "งั้นไว้ไปกินไอศกรีมกัน ถ้ามามี้ไม่ว่างโทรมานะ เดี๋ยวคิมมารับ" ยิ่งอยู่ด้วยก็ยิ่งเอ็นดูแม็กซ์เวลมากขึ้นเรื่อย ๆ"ครับ บ๊ายบาย ม๊วฟ" ว่าแล้วก็จูบเข้าที่แก้มของคิมหันต์ทันที แพทย์หนุ่มได้แต่ยิ้ม คงไม่ใช่แค่เขาที่ถูกชะตากับเด็กคนนี้ ดูเหมือนแม็กซ์ก็ชอบเขาเอามาก ๆ "ไปนะ ฟอดด" ไหน ๆ เด็กจูบเขาแล้ว ถ้าไม่ทำตอบก็ดูใจร้ายแย่เลย ก็เลยหอมแก้มไปฟอดหนึ่ง นี่แหละมาดหมอ ต้องรักเด็กอยู่แล้ว กับคนอื่นเขาคงไม่ทำแบบนี้ แต่ยกเว้นกับแม็กซ์ไว้คนหนึ่งก็แล้วกัน"บ๊ายย" เด็กน้อยยกมือโบกลาแพทย์หนุ่มที่ทั้งเล่นทั้งใช้เวลาอยู่ด้วยกันตั้งหลายชั่วโมง ก่อนจะมองดูทอมที่จ้องมองแม็กซ์เวลอยู

-วันต่อมา-"อื้อ มามี้" เด็กน้อยที่ตื่นขึ้นมามองหาแม่ทั่วทั้งห้อง แต่ทว่าตอนนี้ในห้องกลับไม่มีใคร หรือว่าแม่หายไปอีกแล้วแม็กซ์เวลขยับตัวคลานลงจากเตียงทันทีก่อนจะเปิดประตูห้องออกมา ในบ้านที่เขาไม่คุ้นเคย เด็กน้อยยื่นหัวออกมานอกห้อง ก่อนจะมองทางซ้ายที ทางขวาทีที่นี่ที่ไหนกัน ไม่เคยเห็นเลย"มามี้" เขาสงเสียงเรียกแม่ แต่ทว่ากลับไม่มีเสียงตอบรับ แม็กซ์เวลจึงขยับตัวออกมาด้านนอกซึ่งเป็นระเบียงทางเดินในบ้าน"เอ้าแม็กซ์ ตื่นแล้วเหรอ" เด็กน้อยที่อยู่ในชุดนอนเอียงซ้ายเอียงขวามองดูคนที่เอ่ยถาม เขาเป็นใครทำไมไม่เคยเห็นหน้า"จะหามามี้""อ้อ น่าจะอยู่ที่ห้องครัว ลงไปไหม อาพาไป" แม็กซ์มองดูหน้ามาเฟียหนุ่มที่ยื่นมือเข้ามา แต่ทว่าเด็กน้อยกลับยืนนิ่งไม่ตอบ ไคล์จึงขยับตัวนั่งยอง ๆ แล้วเอ่ยถาม"กลัวอาเหรอ ไม่ต้องกลัวนะ อาเป็นเพื่อนของมามี้ไง" สงสัยว่าเด็กคงจะรักมิลินมาก ถึงกับเรียกว่าแม่เลย "เพื่อนมามี้" แม็กซ์พยักหน้าหงึก ๆ "เหมือนอาทอม" เขาเข้าใจคำว่าเพื่อนที่แม่เคยสอน "งั้นเราลงไปข้างล่างกัน" "ครับ" ว่าแล้วทั้งสองก็เดินลงมาถึงด้านล่างก่อนจะเจอมิลินกับนาเดียที่กำลังทำอาหารอยู่"มามี้ทำอะไย" เสียงแ