Lahat ng Kabanata ng พิษรักร้ายหมอมาเฟีย: Kabanata 1 - Kabanata 10

เขารอเธอมาตั้งห้าปี รักเธอมานานตั้งไม่รู้เท่าไหร่ จู่ ๆ ก็มาบอกว่าเข้ากันได้ดีกับไอ้หน้าจืดคนนั้น ฝันไปชาติหน้าแล้วกันชาตินี้กูไม่ให้ “ของเก่าแบบพี่ มีสิทธิ์จะเรียกร้องอะไรด้วยเหรอ” จะเป็นอะไรก็ช่าง เขาไม่สนใจ แต่รับรองได้ว่าเธอจะไม่มีวันได้ในสิ่งที่ต้องการแน่อยากหนีจากเขาเหรอ ฝันไปเถอะ ต่อจากนี้แม้ว่าต้องล่ามโซ่เธอไว้เขาก็จะทำ อย่าหวังว่าเขาจะปล่อยเธอหายไปอีก “งั้นก็ลองรสชาติผัวเก่า ที่กำลังจะเป็นผัวใหม่อีกสักคนเป็นไง” พรึบ! “อ๊ะ พี่คิมปล่อยลินนะ” มือหนากระชากคนตัวเล็กจนเธอตัวปลิวกระแทกเข้าที่หน้าอกของเขาอย่างจัง เจ้าของใบหน้าหล่อคมเข้มขยับเข้าใกล้จนมิลินต้องขยับตัวหนี แต่ทว่ามุมปากหยักยกยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นสายตาที่ตื่นกำลังกลัวของเธอ “ปล่อย ถ้าไม่ปล่อยอย่าหาว่าลินไม่เตือน” ชุดเดรสสีโอลด์โรสดิ้นพลิ้วไสวไปตามแรงดิ้น มิลินดิ้นจนสุดแรงแต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรเธอก็ไม่สามารถหลุดจากเขาได้สักที “หึ ปากเก่งขึ้นเยอะ” “อย่ามาทำตัวต่ำแบบนี้ ถ้ามันอยากมากก็กลับไปเอาเมียที่บ้านโน้น อืมไม่สิ หมอคนนั้นก็น่าจะรออยู่นะ” “หึ นี่ไงเมีย” “เหอะ เป็นอะไรมากปะ” อยู่ ๆ ก็อยากจะกลับมาเป็นผัวเธอซ

"แต่แกรู้ใช่ไหม ว่าหมอเขาไม่ได้โง่ สักวันเขาก็ต้องรู้"เขาจะไม่มีวันรู้แน่ เพราะเธอเองไม่เคยบอกใคร ไม่มีใครรู้นอกจากนาเดีย ถ้าเธอไม่พูด นาเดียไม่พูด ก็ไม่มีใครรู้แน่"เขาจะไม่รู้ ถ้าแกไม่บอก""ฉันไม่บอกอยู่แล้ว""เรื่องอนาคตก็ช่างเถอะ ฉันกลับมาก็เพราะเป็นห่วงย่า ไม่ได้คิดว่าจะต้องเจอเขาสักหน่อย" แต่ทว่านาเดียกลับกลอกตามองบน จะไม่เจอตรงไหนเพราะแพทย์ที่เป็นเจ้าของไข้ย่าเธอก็คือหมอคิมหันต์"แกพูดใหม่ดิ ไม่เจอยังไงลิน เขาเป็นหมอที่ดูแลย่าแกนะ""ก็ช่วงที่เขามาดูแลย่า ฉันก็แค่ไม่อยู่ ให้เฮียดูแลย่าแทน เขาไม่รู้หรอก อีกอย่างตั้งห้าปีแล้ว เขาคงไม่ได้อะไรกับฉันเหมือนเมื่อก่อนแล้ว" แต่ละสิ่งที่มิลินคิดมันตรงข้ามกับความเป็นจริงทุกอย่าง เขาไม่เคยลืมเธอ แต่ที่เห็นว่าเขาไม่ตามหรือไม่ได้เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับมิลิน ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะพี่ชายของเธอคาดโทษเขาเอาไว้ "กินข้าวก่อนไหม หิวอะ" มิลินเอ่ยบอกนาเดียเพื่อเปลี่ยนเรื่องคุย พอพูดถึงเรื่องนี้ทีไรก็รู้สึกเครียดขึ้นมาทันที เธออาจเป็นประสาทได้ที่ผ่านมาเธอพยายามทำใจเรื่องของเขามาโดยตลอด ถามว่าทำได้ไหมก็พอทำใจได้ประมาณหนึ่ง ถามว่าอยากกลับไปหรือเปล่า บอกเล

ขาเรียวยาวก้าวเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว แพทย์สาวรู้ว่าเขากำลังมีเรื่องไม่สบายใจจึงเลือกที่จะเอ่ยถามอีกครั้งเมื่อนั่งลงตรงเบาะด้านข้าง"หมอมีอะไรอยากระบายหรือเปล่าคะ""เปล่าครับ ผมสบายดี""ค่ะ ทางปารีสโทรมาคอนเฟิร์มแล้วนะคะ คุณหมอโอเคใช่ไหมคะ" "ครับ ขอบคุณหมอแพรวที่จัดการทุกอย่างให้"เขาเอ่ยขอบคุณแพทย์สาวที่คอยดูแลเรื่องต่าง ๆ ให้เขามาโดยตลอด จะว่าเป็นผู้ช่วยเลขาของเขาก็ว่าได้เลย"แพรวยินดีค่ะ แค่หมอโอเค แพรวก็สบายใจ" แพทย์หนุ่มยิ้มให้อย่างขอบคุณ แต่ทว่าก็รู้ในความคิดของแพทย์สาวเป็นอย่างดี "ครับ" เขาเอ่ยบอกเธอแค่นั้นเพราะจากนั้นก็เหมือนว่าจะใช้เวลาอยู่กับตัวเอง ทั้งที่คนนั่งด้านข้างสนใจเขา แต่เขาเอาแต่ใจลอยคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยไม่นานเขาก็บินข้ามน้ำข้ามทะเลมาถึงกรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศษ อาทิตย์หน้าทั้งอาทิตย์เป็นการอบรมสัมมนาของแพทย์ในโรงพยาบาลของเขา ในฐานะผู้บริหารก็คงต้องเป็นแบบอย่างให้แพทย์คนอื่น ๆ แม้ว่าอายุของเขาจะไม่ได้มากมาย แต่ด้วยเพราะเขาเรียนเก่งมาตั้งแต่เด็ก ซ้ำครอบครัวเขาก็ทำธุรกิจเกี่ยวกับโรงพยาบาล เขาจึงเรียนและจบหลักสูตรเฉพาะทางเป็นศัลยแพทย์หัวใจและหลอดเลือด เขาเป็นทั้

"แม็กซ์เวล!" มีเสียงของใครบางคนดังขึ้น และทั้งสามคนที่ยืนรอสัญญาณไฟก็หันกลับไปมองยังต้นเสียง"กลับมาแม็กซ์ อย่าดื้อ" แพทย์หนุ่มตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงคนที่กำลังวิ่งมา ไม่คิดว่าจะเจอคนไทยที่นี่ แต่จะว่าเป็นคนไทยเลยก็ไม่ใช่ เพราะชายคนนั้นพูดไทยไม่ค่อยชัดสักเท่าไหร่คิมหันต์หันกลับมามองดูเด็กตัวน้อยข้าง ๆ มิน่าล่ะ เด็กคนนี้ไม่เห็นเหมือนคนแถวนี้เลย สงสัยน่าจะลูกครึ่งไหมแต่ทว่าไม่นานเขาก็เห็นว่าเด็กคนนั้นกำลังเตรียมจะวิ่งหนีอีกครั้ง แต่อีกทางกลับมีรถขับมาอย่างรวดเร็ว ในตอนที่คิดว่าเด็กคนนั้นกำลังจะวิ่ง เท้าหนาของเขาวิ่งไปดึงเด็กน้อยคนนั้นที่สะพายกระเป๋าเอาไว้ได้ทันเวลา"แม็กซ์!" เสียงเรียกของคนที่กำลังวิ่งมาเรียกชื่อเด็กน้อยด้วยความตกใจ แค่เสี้ยววินาทีเท่านั้นที่รถเลื่อนผ่านไปพร้อมกับแพทย์หนุ่มที่เข้าไปจับเด็กชายแล้วอุ้มออกมาได้ทันเวลา"ปล่อย ปล่อยนะ" เด็กตัวน้อยดิ้นไปมาในอกของแพทย์หนุ่ม ก่อนที่คิมหันต์จะวางเด็กตัวเล็กลง เขานั่งยอง ๆ ตรงหน้าเด็กน้อยพร้อมกับเอ่ยถามอย่างสงสัย"ทำไมต้องวิ่งหนีด้วย" ที่เขาต้องถามเพราะไม่รู้ว่าเด็กกำลังวิ่งหนีอะไรมา อีกอย่างผู้ชายคนที่ตามเด็กคนนี้มาเป็นใค

-เวลาต่อมา-แพทย์หนุ่มหันไปบอกกับคนที่กำลังยิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตร แต่ทว่าจู่ ๆ ช้อนที่เขาจับไว้ดันหลุดมือเสียงดัง 'แกร๊ง' จนเรียกสายตาของแพทย์ทั้งสองให้หันกลับมามอง"คุณทอมเป็นอะไรหรือเปล่าคะ" แพทย์สาวเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าทอมมีสีหน้าที่เหมือนว่าตกใจอะไรบางอย่างอยู่"อะ อ่อ เปล่าครับ ขอโทษนะครับ ทานดีกว่าครับอาหารเย็นเอา" "ค่ะ""ทานกันต่อเลยนะครับ ผมขอไปดูข้างในก่อน" ทั้งสองพยักหน้าให้ ทอมดูวุ่นวายกับร้านของเขาเล็กน้อย"อิ่มหรือยัง" เสียงทุ้มเอ่ยถามคนที่นั่งมองจานของตัวเองแล้ว แม็กซ์เวลหันหน้ามาพร้อมกับพยักหน้าให้เขาหงึก ๆมือหนาเลื่อนไปหยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาเพื่อเช็ดปากให้เด็กน้อย เกิดบ้าอะไรก็ไม่รู้ เขาเอ็นดูเด็กคนนี้แบบไม่มีสาเหตุ บังเอิญถูกชะตาเอาเสียได้"กินอะไรเปื้อนขนาดนี้" แม็กซ์หันหน้าหนีเพราะอยากแกล้งเขา แต่มาเฟียหนุ่มก็แย่งเช็ดให้เด็กน้อยจนได้"เอา เสร็จแล้ว"พรึบ!จู่ ๆ เด็กน้อยก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เพราะนึกว่าเขาแกล้ง เลยขยับไปดึงแว่นตาที่เขาสวมใส่ออกมาโดยที่เขาเองก็ไม่ทันได้ตั้งตัว"ทำอะไร""มันเปื้อน แม็กซ์จะเช็ดให้" ว่าแล้วก็จัดการดึงผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในกระเป๋าออกมาแล้วนั่