Semua Bab คลื่นรักซัดรอยฝัน: Bab 11 - Bab 20

หยานหยุ่นโจวกลับถึงบ้านในสภาพไร้วิญญาณ ในที่สุดเขาก็ไม่อาจยันกายไว้ได้ จึงคุกเข่าลงกับพื้น ความมืดถาโถมเข้าปกคลุม ทำให้เขาเสียใจอย่างสุดหัวใจกับสิ่งที่ทำลงไปทั้งที่ในสายตาเขา ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่ไม่ควรต้องทนรับความคับข้องใจใด ๆ แต่กลับต้องทนทุกความเจ็บปวดจากเขา โดยไม่เคยปริปากบ่นสักคำครึ่งเดือนที่ผ่านมา เขาไม่เคยหยุดตามหาเสิ่นซวงเหมียนเลยแม้แต่วันเดียว แต่คนที่ลบตัวตนทางกฎหมายไปแล้ว จะหากันง่าย ๆ ได้อย่างไร? เว้นแต่ว่าเธอจะเต็มใจยอมปรากฏตัวออกมาเองแต่โอกาสนั้นน้อยยิ่งกว่าการที่เขาจะหาพบด้วยตัวเองเสียอีกจนวันหนึ่ง หยานหยุ่นโจวค้นทั่วทั้งบ้านเพื่อตามหาวงแหวนหมั้นของพวกเขา แต่หาเท่าไรก็ไม่เจอ จึงเพิ่งนึกได้ว่ามันถูกเก็บไว้ในห้องทำงานที่โรงพยาบาลเขาจึงถือโอกาสช่วงวันหยุด แวะกลับไปที่โรงพยาบาลพอเดินมาถึงหน้าประตูห้องทำงาน เขากลับได้ยินเสียงเคลื่อนไหวอยู่ข้างใน เขาชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเขาเคยอนุญาตให้เซี่ยหร่านหร่านพักเที่ยงที่นี่เมื่อคิดถึงเสิ่นซวงเหมียน เขาก็รู้ว่าควรยกเลิกสิทธิพิเศษนั่นเสียที ขณะที่กำลังจะผลักประตูเข้าไป แต่กลับได้ยินเสียงเจ้าเล่ห์ของเซี่ยร่า

เสิ่นซวงเหมียนไม่รู้ว่าเขาตามหามาเจอได้อย่างไร แต่ตอนนี้เธอไม่มีแผนที่จะพบหน้าเขา เธอจึงโทรศัพท์จากข้างนอก ให้โรงแรมช่วยเช็กเอาต์ห้องพักให้ และนำกระเป๋าเดินทางออกมาให้เธอพอรับรับกระเป๋าเดินทางแล้ว เธอก็มุ่งตรงไปสนามบิน รีบเปลี่ยนตั๋วเป็นไฟลต์ที่ออกเร็วที่สุดแล้วบินออกจากที่นี่ทันทีขณะนั้น หยานหยุ่นโจวยังคงรออยู่ที่ชั้นล่าง รอให้ผู้ช่วยส่งหมายเลขห้องที่แน่นอนมาให้ เมื่อได้รับหมายเลขห้อง เขาก็รีบวิ่งขึ้นไปทันที แต่ก็พบว่าว่างเปล่าเบาะแสที่ตามหามาสองเดือนแบบไม่หลับไม่นอนกลับขาดหายไปอีกครั้ง หยานหยุ่นโจวยืนนิ่งอย่างสิ้นหวัง ณ จุดที่เขา เข้าใกล้เสิ่นซวงเหมียนมากที่สุดในรอบสองเดือนเสิ่นซวางเหมียนเดินทางถึงสนามบินในช่วงเช้าวันรุ่งขึ้น ครั้งนี้เธอไม่ได้พักที่โรงแรม แต่หาบ้านเช่าเพื่อจัดข้าวของเล็กน้อย จากนั้นก็ตรงไปยังที่อยู่บนนามบัตรเพื่อตามหาหมอคนนั้นที่นี่เป็นโรงพยาบาลเอกชนที่มีสภาพแวดล้อมดีมาก เธอยื่นนามบัตรเข้าไป ก็ข้ามขั้นตอนการลงทะเบียนผู้ป่วย และถูกพาไปยังห้องตรวจของ เห่อซิงเยว่พยาบาลเชิญให้เธอนั่งบนโซฟาและพูดว่า “คุณหมอเห่อกำลังตรวจวอร์ดอยู่ค่ะ รอสักครู่นะคะ”เสิ่นซวงเหมี

เนื่องจากคนเยอะเกินไป จึงต้องแบ่งออกเป็นรถสองคันเสิ่นซวงเหมียนกับเห่อหลานนั่งรถของเห่อซิงเยว่ ส่วนคนอื่นก็เรียกแท็กซี่กันไปและเนื่องจากเธอเมารถเลยมานั่งเบาะข้างคนขับ ส่วนเห่อหลานที่อยู่เบาะหลังยังคงมองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วพลางพูดว่า “ผู้ชายคนเมื่อกี้หล่อจังเลยค่ะ ถึงแม้จะดูซูบผอมไปบ้าง แต่ก็ปิดบังความหล่อไว้ไม่มิดเลย อยากได้ช่องทางติดต่อจังเลยค่ะเสิ่นซวงเหมียนไม่พูดอะไรสักคำ แต่เห่อซิงเยว่ที่สังเกตเห็นความเงียบของเธอ จึงหันไปพูดกับคนนั่งหลังว่า “เธอหุบปากไปเลย ผู้ชายที่เธอบอกว่าหล่อถ้าไม่ถึงร้อยคนก็คงเก้าสิบคนแล้วมั้ง? ไม่รู้ว่าตาเธอมองยังไง”ทันใดนั้นความสนใจของเห่อหลานก็ถูกดึงไปทันที ลืมเรื่องหยานหยุ่นโจวไปเลย แล้วก็หันมาปะทะปากกับเห่อซิงเยว่แทนเสิ่นซวงเหมียนมองเงาต้นไม้ที่ไหลผ่านอย่างรวดเร็วข้างนอกหน้าต่าง ใจของเธอเอาแต่คิดถึงเสียงเรียกของหยานหยุ่นโจวเมื่อครู่ในน้ำเสียงเขาไม่มีความตกใจเลย นั่นแปลว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แล้วเขามาตามหาเธอทำไมกันแน่?ตอนนี้เวลาผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว เขากับเซี่ยหร่านหร่านก็น่าจะแต่งงานกันแล้วสิ ถ้าอย่างนั้นก็ยิ่งไม่ควรมาตามหาเธอเลยด้วยซ้ำคิด

หลังจากไปส่งเห่อหลานกลับบ้านแล้ว เสิ่นซวงเหมียนก็เพิ่งได้กลับบ้านหลังจากอาบน้ำล้างหน้าเสร็จ เธอนอนลงบนเตียง พอนึกถึงคำว่ารักที่หยานหยุ่นโจวพูดออกมา เธอก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาอีกครั้งการที่หยานหยุ่นโจวพูดคำว่ารักกับเธอนั้น ช่างเป็นการดูถูกคำๆ นี้เสียจริงวันรุ่งขึ้น ไม่มีตารางการแสดง และกำหนดการฝึกซ้อมเดิมก็ถูกยกเลิกไปด้วย เสิ่นซวงเหมียนอ่านประกาศในกลุ่ม แล้วโยนโทรศัพท์ไว้ข้างตัว มองเพดาน เธอพบว่าตัวเองไม่มีอะไรทำเลยนอกจากการฝึกซ้อมเพื่อการแสดงความว่างเปล่าเพิ่งโผล่ขึ้นมาไม่ทันไร เห่อซิงเยว่ก็โทรเข้ามา “วันนี้ไม่มีซ้อมใช่ไหมครับ เดี๋ยวผมไปรับนะ จะพาคุณออกไปเดินเล่นหน่อย”เสิ่นซวงเหมียนคิดว่าก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว จึงตกลง ลุกจากเตียงค่อย ๆ เตรียมตัว พอลงมาก็เห็นเห่อซิงเยว่รออยู่ด้านล่างเรียบร้อยเธอชะงักไปนิด แล้วรีบเดินไปนั่งเบาะข้างคนขับ “รอนานไหมคะ? ฉันน่าจะเร็วกว่านี้”เห่อซิงเยว่สตาร์ทรถอย่างไม่ใส่ใจแล้วพูดกลับว่า “สำหรับคุณ ผมมีความอดทนมาก จะลงมาเมื่อไหร่ก็ได้”ช่วงนี้เขามักพูดจาแบบมีนัยแบบนี้อยู่บ่อย ๆ เสิ่นซวงเหมียนก็เริ่มชินแล้ว เธอยิ้ม “ได้ค่ะ งั้นครั้งหน้าฉันนอนอ

ตอนที่เธอประคองพ่อเขาลงมาชั้นล่าง หยานหยุ่นโจวก็เดินเข้ามาในสภาพทุลักทุเล แล้วยืนมองเธออยู่ด้านล่างอย่างเหม่อลอยภาพเช่นนี้ช่างคุ้นเคยเหลือเกิน ก่อนหน้านี้เสิ่นซวงเหมียนก็เคยประคองพ่อของเขาลงมานับครั้งไม่ถ้วน ในความรู้สึกพร่าเลือน เขานึกไปเองว่าเธอได้กลับมาแล้ว เรื่องเหล่านั้นไม่เคยเกิดขึ้น และพวกเขายังมีอนาคตร่วมกันถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอจะต้องมองเขาเป็นคนแรก แล้วยิ้มให้เขา พูดคุยด้วยความอ่อนโยน แต่ตอนนี้ไม่ว่าเขาจะมองเธอแรงแค่ไหน เสิ่นซวงเหมียนก็ทำเหมือนเขาเป็นเพียงธาตุอากาศทุกสิ่งที่เกิดขึ้นยังเป็นความจริงเธอจะไม่ย้อนกลับมา และพวกเขาก็ไม่มีวันข้างหน้าอีกแล้วความจริงข้อนั้นเหมือนใบมีดที่มองไม่เห็นแทงเข้ากลางอกของหยานหยุ่นโจว ทุกครั้งที่หายใจเจ็บแสบเหมือนหัวใจถูกฉีกออกทีละชิ้นในมื้ออาหารเย็น หยานหยุ่นโจวนั่งอยู่ตรงข้ามกับเสิ่นซวงเหมียน ดวงตาจับจ้องเธออย่างร้อนรน และคอยตักกับข้าวที่เธอชอบให้เป็นระยะแต่เธอไม่แม้แต่จะเงยหน้ามอง แต่กลับสนทนากับพ่อของเขาอย่างตั้งใจ อาหารที่เขาตักให้ เธอก็เลือกคีบออกไปใส่จานใส่เศษอาหารอย่างไม่ไยดีหลังอาหารเย็น เธอคุยกับพ่อเขาต่ออีกสักพักก่อนล่ำลา