บทที่ 20

ตอนที่เธอประคองพ่อเขาลงมาชั้นล่าง หยานหยุ่นโจวก็เดินเข้ามาในสภาพทุลักทุเล แล้วยืนมองเธออยู่ด้านล่างอย่างเหม่อลอย

ภาพเช่นนี้ช่างคุ้นเคยเหลือเกิน ก่อนหน้านี้เสิ่นซวงเหมียนก็เคยประคองพ่อของเขาลงมานับครั้งไม่ถ้วน ในความรู้สึกพร่าเลือน เขานึกไปเองว่าเธอได้กลับมาแล้ว เรื่องเหล่านั้นไม่เคยเกิดขึ้น และพวกเขายังมีอนาคตร่วมกัน

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอจะต้องมองเขาเป็นคนแรก แล้วยิ้มให้เขา พูดคุยด้วยความอ่อนโยน แต่ตอนนี้ไม่ว่าเขาจะมองเธอแรงแค่ไหน เสิ่นซวงเหมียนก็ทำเหมือนเขาเป็นเพียงธาตุอากาศ

ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นยังเป็นความจริงเธอจะไม่ย้อนกลับมา และพวกเขาก็ไม่มีวันข้างหน้าอีกแล้ว

ความจริงข้อนั้นเหมือนใบมีดที่มองไม่เห็นแทงเข้ากลางอกของหยานหยุ่นโจว ทุกครั้งที่หายใจเจ็บแสบเหมือนหัวใจถูกฉีกออกทีละชิ้น

ในมื้ออาหารเย็น หยานหยุ่นโจวนั่งอยู่ตรงข้ามกับเสิ่นซวงเหมียน ดวงตาจับจ้องเธออย่างร้อนรน และคอยตักกับข้าวที่เธอชอบให้เป็นระยะ

แต่เธอไม่แม้แต่จะเงยหน้ามอง แต่กลับสนทนากับพ่อของเขาอย่างตั้งใจ อาหารที่เขาตักให้ เธอก็เลือกคีบออกไปใส่จานใส่เศษอาหารอย่างไม่ไยดี

หลังอาหารเย็น เธอคุยกับพ่อเขาต่ออีกสักพักก่อนล่ำลา