Semua Bab คลื่นรักซัดรอยฝัน: Bab 1 - Bab 10

นี่เป็นครั้งที่สามสิบสามแล้วที่งานแต่งของเสิ่นซวงเหมียนกับหยานหยุ่นโจวต้องเลื่อนออกไป เพราะเธอถูกรถชนก่อนวันแต่งงานเพียงหนึ่งวันทั่วร่างมีจุดกระดูกหักสิบเก้าจุด เข้าไอซียูถึงสามครั้ง กว่าร่างกายจะทรงตัวได้พอร่างกายดีขึ้นเล็กน้อย เธอพิงกำแพงเดินออกไปสูดอากาศที่โถงทางเดิน แต่พอถึงหัวมุมก็ได้ยินบทสนทนาของคู่หมั้นหยานหยุ่นโจวกับเพื่อนของเขา“ครั้งก่อนก็จมน้ำ ครั้งนี้ใช้รถชน ทำให้งานแต่งเลื่อนอีกสองเดือน แบบนี้ครั้งหน้าจะใช้วิธีไหนอีกล่ะ?”เสิ่นซวงเหมียนที่ยืนอยู่ตรงหัวมุม ฟังแล้วรู้สึกราวกับเลือดทั้งตัวแข็งเป็นน้ำแข็งทันทีหยานหยุ่นโจวในชุดกาวน์สีขาว พลิกมือถือเล่นด้วยท่าทางไม่ใส่ใจ ก่อนพูดน้ำเสียงเรียบอย่างเย็นชาว่า“ไม่เลื่อนแล้ว”เพื่อนของเขาแปลกใจ “งั้นนายยอมแต่งกับเสิ่นซวงเหมียนแล้ว? แล้วนักศึกษาหมอของนาย เซี่ยหร่านหร่านล่ะ?”“ตอนเด็กเสิ่นซวงเหมียนถูกส่งมาอยู่ที่ตระกูลหยาน พ่อฉันก็บอกให้ฉันดูแลเธอ เพราะอนาคตเราต้องแต่งงานกัน ดังนั้นฉันเลี้ยงดูเธอเหมือนภรรยามาตั้งแต่เด็ก ดูแลจนกลายเป็นนิสัย จนวันที่ฉันได้พบเซี่ยหร่านหร่าน” พูดถึงตรงนี้ แววตาเขาก็ปรากฎรอยยิ้ม “แม้เธอจะมีพื้นเพไม

“คุณลุงคะ หนูขอยกเลิกสัญญาหมั้นค่ะ” เสิ่นซวงเหมียนยืนอยู่กลางห้องรับแขก น้ำเสียงหนักแน่นไม่สั่นคลอนพ่อหยานหยุ่นโจวชะงักไปเล็กน้อย “ทำไมจู่ ๆ… งานแต่งก็ใกล้จะถึงอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”เธอก้มหน้างับกลบความขมขื่นในดวงตา “หนูกับหยานหยุ่นโจวไม่ได้รักกันจริง ๆ ค่ะ ไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้ อีกไม่นานแม่หนูก็จะพ้นโทษ หนูอยากพาแม่ไปจากที่นี่ และอยู่ดูแลแม่ให้ดีค่ะ”เมื่อเห็นว่าเธอยืนกราน พ่อหยานหยุ่นโจวก็ทำได้แค่ตอบตกลง “ก็ได้ เรื่องตั๋วเครื่องบินเดี๋ยวลุงจัดการให้ อีกครึ่งเดือนแม่เธอออกมา ก็ไปได้เลย…”จู่ ๆ ด้านหลัง ก็มีเสียงของหยานหยุ่นโจวดังขึ้น “ใครจะไป?”เสิ่นซวงเหมียนตัวแข็งทื่อ เธอรีบแทรกขึ้นก่อนที่ พ่อหยานหยุ่นโจวจะพูดว่า “ไม่มีใครหรอกค่ะ คุณกลับมาได้ยังไงคะ?”หยานหยุ่นโจวไม่ได้ซักไซ้อะไรต่อ “ผมได้ยินว่าคุณกลับมา ก็เลยมารับ”หลังจากนั้นพ่อหยานหยุ่นโจวก็ชวนให้ทั้งคู่ทานข้าวก่อนค่อยกลับบนโต๊ะอาหาร หยานหยุ่นโจวตักกับให้เธอตามความเคยชิน เรื่องพวกนี้เขาไม่เคยทำพลาดไม่ว่าจะรับเธอกลับบ้าน หรือตักกับข้าวให้ นั่นแหละคือเหตุผลที่ทำให้เธอเข้าใจผิด ว่าเขารักเธอจริง ๆกินไปได้ครึ่งหนึ่ง

พอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เสิ่นซวงเหมียนก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงคนไข้ ทั้งร่างเจ็บระบมเหมือนจะถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ เธอจำไม่ได้แล้วว่านี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่ต้องเข้าโรงพยาบาลจู่ ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นผู้คุมที่เธอฝากดูแลแม่ไว้ในเรือนจำโทรมา “คุณเสิ่นซวงเหมียน แม่ของคุณกำลังถูกดูแลเป็นพิเศษในเรือนจำนะ คุณไปทำให้ใครไม่พอใจหรือเปล่าคะ?”เสิ่นซวงเหมียนชะงัก หายใจติดขัดแล้วพูดว่า“คุณว่าอะไรนะ…?”“มีคนสั่งระดับผู้บริหารให้ดูแลแม่ของคุณ ตอนนี้เธอไม่ได้กินข้าวเลย แถมยังถูกคนในเรือนนอนรังแก ทุกวันต้องถูกบังคับให้ออกไปตากแดดสิบชั่วโมง!”ประโยคนี้เหมือนฟ้าผ่าลงกลางวันแสกๆ ทำให้เธอมึนงง เสียงในโทรศัพท์เริ่มห่างออกไปเรื่อย ๆประตูห้องพยาบาลถูกเปิดออกอย่างแรง หยานหยุ่นโจวเดินเข้ามาเสิ่นซวงเหมียนเงยหน้ามองเขาช้า ๆ และจู่ ๆ ก็เข้าใจทุกอย่าง แล้วถาม“คุณทำใช่ไหม”มีเพียงหยานหยุ่นโจวเท่านั้นที่ทำเรื่องแบบนี้ได้ ที่สำคัญเขายังคิดว่าเธอไปขู่เข็ญเซี่ยหร่านหร่านบนใบหน้าหยานหยุ่นโจวไม่ปรากฏแม้แต่ความสับสนหรือแปลกใจเธอมองเขาราวกับไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แล้วพูดเสียงสั่นเครือว่า “แม่ฉันมีพระคุณ

คืนนั้นเสิ่นซวงเหมียนมีไข้สูง ล้มตัวนอนซมอยู่สองวันเต็ม กว่าสติจะค่อยๆ กลับมาหยานหยุ่นโจวนั่งอยู่ข้างเตียง พอเห็นเธอฟื้นก็ยื่นมือมาลองอุณหภูมิที่หน้าผากแล้วพูดว่า “ไข้ลดลงไปหน่อยแล้ว”เธอเอาแต่มองเพดานด้วยสายตาว่างเปล่า ไม่ว่าชายตรงหน้าจะพูดอะไร เธอก็ไม่ขานรับ จนเขาเอ่ยขึ้นว่า “เสิ่นซวงเหมียน ไม่ต้องกังวลนะ เรื่องเสียงผมจะรักษาให้คุณเอง”ดวงตาของเสิ่นซวงเหมียนไหววูบ เธอหันไปมองเขา อ้าปากจะพูดแต่ไม่มีเสียงออกมา มีเพียงความแสบร้อนแล่นขึ้นมาจากลำคอเมื่อเห็นแววตาเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาตบไหล่เธอเบาๆ อธิบายว่า “คุณเป็นไข้หนักมาก คออักเสบจนทำให้สายเสียงเสียหายเล็กน้อย ผ่าตัดเล็กๆ ก็หายแล้ว”เขาพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ ทำให้เสิ่นซวงเหมียนค่อยๆ วางใจลงสามวันต่อมา เสิ่นซวงเหมียนมีงานแสดงคอนเสิร์ต เธอต้องฉีดยาชาเฉพาะที่เพื่อระงับความเจ็บปวด จึงจะสามารถร้องเพลงได้จบตลอดงานสมาชิกวงไม่ได้เจอเธอมาหลายวัน ต่างพากันคะยั้นคะยอให้เธอไปกินข้าวด้วย แต่เธอปฏิเสธ เพราะวันรุ่งขึ้นต้องผ่าตัดแม้จะเสียดายกันอยู่บ้าง แต่ทุกคนก็ไม่ฝืน “งั้นไว้หลังจากนั้นค่อยนัดใหม่ก็ได้ ยังมีโอกาสอีกเยอะ...”“ฉันจ

คำพูดนี้เปรียบเสมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ ทำให้สมองของหยานหยุ่นโจวว่างเปล่าไปหมด “ไปแล้ว? วันนี้ไม่ใช่งานแต่งเหรอ…?”“ไม่ใช่ว่าเมื่อครึ่งเดือนที่แล้ว พวกลูกก็บอกว่าจะไม่จัดงานแต่งงานแล้วเหรอ?”หยานหยุ่นโจวรู้สึกว่าตัวเองเหมือนจะไม่เข้าใจภาษาที่พูดกัน มิเช่นนั้นเขาจะรู้ได้อย่างไรว่างานแต่งงานถูกยกเลิกโดยเสิ่นซวงเหมียน?เมื่อเขารีบกลับไปยังคฤหาสน์เก่า พ่อเขากำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟา เสียงประตูถูกผลักเปิดอย่างแรง ทำให้พ่อหันไปมอง เมื่อเห็นสภาพของลูกชายก็ชะงักไปเล็กน้อยกลางห้องนั่งเล่น หยานหยุ่นโจวหน้าซีดเล็กน้อย ร่างกายทั้งร่างอยู่ในสภาพที่จิตใจเคร่งเครียดถึงขีดสุดเขาจ้องพ่อเขม็ง เอ่ยเสียงแหบต่ำว่า “พ่อครับ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่? เสิ่นซวงเหมียนหายไปไหน”พ่อหยานหยุ่นโจวได้สติกลับมา “เสิ่นซวงเหมียนไม่ได้บอกแกเหรอ? เด็กคนนี้นี่…”“พ่อครับ” หยานหยุ่นโจวเร่งเร้า“เมื่อครึ่งเดือนที่แล้ว ในวันที่เสิ่นซวงเหมียนออกจากโรงพยาบาลและมาที่นี่ เธอพูดว่าพวกเธอไม่ได้รักใคร่กันและกัน ไม่อยากถ่วงเวลาของกันและกัน จึงขอให้ยกเลิกงานแต่งงาน และจะพาแม่ของเธอออกไป”“พ่อคิดว่าไม่ควรเอาเรื่องของคนรุ่