Tous les chapitres de : Chapitre 31 - Chapitre 40

“อย่าดื้อวีรตา...ฉันจะดูให้ว่าเธอฉีกขาดหรือเปล่า”กล่าวเสร็จก็ขยับไปนอนแทรกตรงกลางระหว่างขาหญิงสาวทันที มือใหญ่จับตรงขาอ่อนผลักให้หล่อนตั้งมันขึ้นเป็นรูปตัวเอ็มสเตฟานตื่นตะลึงกับความสวยงามของกลีบกุหลาบสีชมพูอ่อน หล่อนมีขนอ่อนนุ่มเพียงบางเบาเท่านั้นแทบไม่มีก็ว่าได้ กลีบเนื้อนวลอูมเต่งตึงสวยน่าดูดเลีย ปลายนิ้วค่อยคลี่กลีบสองริมออกจากกันยอดกลีบซ้อนตรงกลางผลิแยกเห็นเนื้ออ่อนสีชมพู รูกลมที่เพิ่งถูกปืนใหญ่ของเขากระหน่ำแทงนั้นดูเหมือนจะแดงเรื่อ สเตฟานหัวใจเต้นระส่ำกับภาพงามตรงหน้า ชายหนุ่มยื่นหน้าเข้าใกล้แล้วแลบลิ้นยาวออกมาแตะเลียตรงปากทางอย่างอ่อนโยนราวกับต้องการขอโทษร่างบางสะดุ้งเฮือกกับปลายลิ้นนุ่มเปียกชื้นที่สัมผัสตรงส่วนสงวนที่แสนเซ้นซิทิฟนั้น“อ๊า...สเตฟาน...ไม่เอา...อาว์”หญิงสาวรีบร้องห้ามเสียงหลง เกิดมายังไม่เคยรู้สึกเสียวซ่านจนแทบคลั่งเช่นนี้มาก่อนในชีวิต ร่างนุ่มเริ่มสั่นระริกเมื่อปลายลิ้นหนาพลิกเลียไปทั่วร่องธารฉ่ำ เขาสอดมืออุ้มสะโพกกลมกลึงขึ้นแล้วดูดเลียไปทั่วพื้นที่อย่างหลงใหลสเตฟานไม่เคยทำเช่นนี้ให้ผู้หญิงคนไหนมาก่อน หล่อนเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาต้องการลากลิ้นไล้เลียและสัมผั

เขาอ้าปากรวบกลีบกุหลาบแล้วดูดดึงครั้งแล้วครั้งเล่า ส่งนิ้วยาวเข้าไปในโพรงธารฉ่ำ กล้ามเนื้ออ่อนนุ่มภายในตอดรัดนิ้วของเขาถี่เร็วจนสเตฟานแทบคลั่ง ร่างบางสั่นระริกเมื่อเขาส่งนิ้วเข้าออกเต็มอัตราเร็วพร้อมกับพลิกลิ้นตวัดตรงปลายติ่งเสียว จนหล่อนกรีดร้องออกมาปล่อยน้ำหวานใสพุ่งตรงสู่ปากของเขาอย่างท่วมท้นสเตฟานเลียกินทุกหยาดหยดจากนั้นก็ลุกขึ้น ขยับเข้าแนบ ยกขาข้างหนึ่งของหล่อนขึ้นเกี่ยวสะโพกแล้วจับเจ้าปืนใหญ่ค่อยจ่อเข้าไป อย่างไม่รีบร้อน เขาปักหัวเข้าไปปล่อยให้หล่อนตอดปลายปืนให้เสียวเล่น ปากได้รูปดูดไซ้ทรวงอกเม้มย้ำยอดถันจนร่างบางสั่นสะท้านอีกครั้ง“โอว...ตอดรัวและร้อนมากนะวีรตา...ซี้ด”เสียงห้าวครางกระหึ่มในลำคอ เมื่อเสียวลำปืนจนทนไม่ไหวชายหนุ่มจึงกลั้นใจกดกระแทกเจ้าปืนยักษ์ด้ามมหึมาพรวดเข้าไปจนมิดด้าม รู้สึกอิ่มเอมพอใจที่หล่อนรับตัวตนของเขาได้ทั้งหมด ผนังนุ่มตอดรัดเจ้าลำตอปิโดจนรู้สึกสุดเสียวซ่านจนร่างแทบแตกดับ“อ๊าสสส...ปวดลำไปหมด...เธอแน่นมาก อย่างนี้ต้องโดนของใหญ่ของฉันบ่อยๆ...ซี้ด”คนตัวโตพึมพำ สะโพกแกร่งขยับจ้วงแทงเข้าออกเนิบๆ โดยการดึงถอยออกมาจนเกือบหมดแล้วกระทุ้งฉึกจนร่างหล่อนกระตุกทุ

เมื่อไปถึงบ้านเป็นเวลาเก้าโมง มารดาลงมาเปิดประตู“ยัยไวน์”วิไลวรรณแปลกใจกับการแต่งตัวของลูกสาวกับบอดี้การ์ดสองคนที่เธอจำได้ว่าเป็นลูกน้องของสเตฟาน เจ้านายของลูกสาว“เดี๋ยวไวน์จะเล่าให้ฟังค่ะ”วีรตากล่าวกับมารดาเบา หันมาหาเจมส์ที่เดินมาหยุดอยู่ข้างหลัง ส่วนเบนขับรถออกไปยังอพาร์ตเม้นต์ของหล่อน“คุณจะดื่มกาแฟไหมเจมส์” หญิงสาวถามเจมส์อย่างมีน้ำใจ บอดี้การ์ดสั่นหน้าปฏิเสธ“งั้นคุณรออยู่ตรงชุดรับแขกที่ระเบียงนี่ก่อนนะคะ ฉันจะพยายามไม่ให้รอนาน”“ตามสบายครับ”เจมส์กล่าวตอบอย่างสุภาพก่อนจะไปหย่อนตัวลงนั่งที่โซฟารับแขกตรงมุมระเบียง วีรตาเดินนำมารดาตรงขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเองแล้วปิดประตู“มีอะไรกันลูก” วิไลวรรณเอ่ยถามเพราะเห็นท่าทางแปลกๆ ของลูกสาวตั้งแต่ลงรถมาแล้ว“ไวน์ขอเล่าฉบับย่อก็แล้วกันนะคะแม่ ไวน์ออกจากงานแล้วค่ะ พอดีมีเรื่องกับเจ้านาย ไวน์ไม่อยากทำงานให้เขาแล้ว”หญิงสาวตัดสินใจเล่าในเวอร์ชั่นที่จะทำให้มารดากังวลน้อยที่สุด วิไลวรรณยกมือขึ้นทาบอกรู้สึกสงสารลูกเพิ่งย้ายมาได้เดือนกว่าก็ต้องออกแล้วหรือนี่“ไวน์มาช่วยแม่ที่ร้านก็ได้นี่ลูก ไม่เห็นต้องเดือดร้อนอะไร”มารดากล่าวยกมือขึ้นลูบผมสลวย

ประตูหลายด้านของซูเปอร์มาร์เก็ตใหญ่ ไม่รู้ว่าหล่อนออกประตูไหน ป่านนี้คงเรียกแท็กซี่ไปถึงไหนต่อไหนเรียบร้อยแล้วระหว่างที่พวกเขากำลังหาหล่อนอยู่ถึงยี่สิบนาทีนี้“ตายแน่ไอ้เบน”เจมส์เอ่ยกับเพื่อนอย่างหัวเสีย ทั้งสองขับรถวนดูแถวนั้น ซึ่งก็รู้ว่าเสียเวลาเปล่าจึงตัดสินใจขับรถกลับเพนท์เฮาส์ของเต็มรถแต่ปราศจากบุคคลสำคัญที่สุด!“มึงกับกู...เตรียมตัวตายได้เลย และที่แน่ๆ ศพมึงจะดูไม่ออกเลยว่าเป็นมึง” เบนเอ่ยตอบ ทั้งสองหน้าซีดสนิท“มึงว่าอะไรนะ!”เสียงเค้นรอดไรฟันจากร่างสูงสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวพับครึ่งแขนกับกางเกงยีนซีด ใบหน้าหล่อร้ายของเขาถมึงทึง สำหรับเบนกับเจมส์แล้ว เจ้านายเหมือนพญายมราชที่มีใบหน้าแดงก่ำดวงตาวาวโรจน์ พวกเขาคงไหม้เป็นจุลไปเรียบร้อยแล้วถ้าหากสายตาเจ้านายพุ่งเป็นไฟได้“ครับ...คุณวีรตาเธอหนีไปได้”เจมส์กล่าวอ้อมแอ้ม ทั้งสองยืนอยู่หน้าประตูแน่ใจว่าให้ห่างจากบอสใหญ่ให้มากที่สุดสเตฟานกำหมดแน่นทุบไปบนโต๊ะข้างหน้าต่างเสียงดังปังใหญ่“พวกมึงมันน่ายิงทิ้งจริงๆ ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียวมึงยังปล่อยให้หลุดมือไปได้ ไอ้เบน ไอ้เจมส์!”เสียงตวาดดังลั่นห้อง เวลานี้เขาโมโหจนแทบคิดอะไรไม่ออก หล่อนบังอ

ทางด้านเจ้าของเรื่องที่ทำให้เจ้าพ่อสองคนฟัดกันจนหน้าแตกยับนั้นกำลังอยู่ที่สนามบินหล่อนตัดสินใจบินไปอังกฤษ ไปหาแซมกับโซเฟีย การจะหนีสเตฟานให้พ้นนั้นต้องหนีไปคนละมุมโลกจึงจะมีสิทธิ์รอด วีรตาจองตั๋วเครื่องบินได้แล้วบินไปทันที คิดว่าไปหาเพื่อนก่อนแล้วค่อยคิดหาทางหนีทีไล่ต่อไป“เฮ้ย...ไวน์มาได้ยังไงเนี่ย คิดถึงๆๆๆ จุ๊บๆๆๆ”โซเฟียร้องทักอย่างดีใจโผเข้ากอดเพื่อนรักที่มาเซอร์ไพรส์ถึงหน้าแฟลต หญิงสาวโอบไหล่พาวีรตาเดินเข้าไปในส่วนที่เป็นห้องรับแขก แฟลตสามห้องนอน โซเฟียกับแซมแชร์กันอยู่ เวลาสองทุ่มเมื่อวีรตามาถึงที่นี่“คิดถึงเหมือนกัน แล้วแซมล่ะ”“แซมออกไปข้างนอกกับเพื่อน ไวน์กินอะไรมาหรือยังทำไมไม่โทรมาบอกก่อน ดีใจจริงๆ ที่เจอกัน”โซเฟียชงน้ำชาให้เพื่อนรัก วีรตาตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้โซเฟียฟังอย่างไม่ปิดบัง“โอ มาย ก๊อด...พี่ฟาน...ทำไมพี่ฟานเป็นคนแบบนี้”“โซวรู้จักเขาด้วยเหรอ”“รู้จักสิ เจอกันตามงานเลี้ยงเวลาพี่ฟานไปบอสตัน เวลาไปทานข้าวกับครอบครัวของแซม แต่ไม่สนิทกันหรอก...แล้วไวน์จะทำยังไงต่อไป”โซเฟียถาม จับมือเพื่อนรักอย่างเห็นใจ วีรตาถอนใจก่อนจะยักไหล่“ก็จะลองอยู่ที่นี่ จนกว่าจะแน่ใ