Tous les chapitres de : Chapitre 51 - Chapitre 60

“ทุกคนฟัง”เสียงแม่ครัวกล่าวขึ้นทำให้สามหนุ่มตัวโตที่นั่งอยู่เงยหน้าขึ้นพร้อมกันทันทีด้วยความอยากรู้ว่าหล่อนกำลังจะกล่าวสุนทรพจน์อันใด“ไม่ต้องอ้อมค้อมกันให้เสียเวลา เราสี่คนดูเหมือนจะต้องอยู่ใช้กรรมร่วมกันระยะหนึ่งตามที่เจ้านายใหญ่ของพวกคุณมีบัญชา เพราะฉะนั้นเราควรมีกฎสำหรับการอยู่ร่วมกันไว้สองสามข้อเพื่อความสงบสุขและสันติภาพ”วีรตากล่าวเปิดพิธีกินข้าวผัด สามหนุ่มหันมามองกันเลิ่กลั่กยังไม่แน่ใจจุดประสงค์จึงนิ่งฟังต่อไป“คืนนี้จะเอาแค่กฎเรื่องการกินก็แล้วกัน ถ้าฉันทำอาหารทุกคนต้องกินให้หมดเข้าใจไหม อะไรอยู่ในจานห้ามเหลือทิ้ง เพราะมีผู้คนมากมายบนโลกใบนี้ที่กำลังหิวโหยแล้วพวกคุณกลับกินทิ้งกินขว้าง ถึงแม้ว่าจะมีเงินทองร่ำรวยแค่ไหนก็ตาม ควรมีสามัญสำนึกเรื่องการช่วยกันพิทักษ์รักษ์โลกและสิ่งแวดล้อม”“คืนนี้ฉันจะได้กินข้าวมั้ยวีรตา อยากรู้แค่นี้แหละ”เสียงห้าวกล่าวแทรกขึ้นมาอย่างคนที่ความอดทนกำลังเหลือน้อยเต็มที“จบแล้ว เอ้า นี่ของเบน ของเจมส์ และนี่ของคุณ...ห้ามให้เหลือนะ ไม่งั้นอย่าหวังว่าฉันจะทำให้กินอีก”เจมส์กับเบนลงมือตักข้าวผัดทานอย่างเอร็ดอร่อย ไม่ลืมรินไวน์ใส่แก้วให้เจ้านาย ซึ่งสเตฟ

ต่อไปมันก็คงเป็นหน้าที่ของหล่อนอยู่ดีนั่นแหละ เดี๋ยวค่อยหาทางขยับขยายเอา จากนั้นหญิงสาวก็รีบเข้าห้องน้ำและล็อกประตูแน่นหนา วีรตาอาบน้ำเสร็จก็รีบออกมา รู้สึกโล่งใจที่เขายังไม่กลับเข้ามา เขาบ้าระห่ำจริงๆ นั่นแหละ ว่ายน้ำตอนเที่ยงคืนเนี่ยนะ?กระเป๋าเสื้อผ้าของหล่อนสองใบวางชิดอยู่ข้างตู้บิลท์อินยาวตลอดผนังนั่น วีรตาเลือกชุดนอนผ้าฝ้ายสีฟ้าตัวโปรดออกมาสวม จากนั้นจึงเดินไปยังห้องทำงาน ย่องไปดูเจ้าซัมเมอร์น้อย ลูกหมาขี้ประจบนอนหลับหายใจแผ่วเบาใบหน้าเล็กของมันน่าเอ็นดูจนอยากจะปลุกมันขึ้นมาหอม“อย่า”เสียงห้ามดังขึ้นข้างหลังทำให้วีรตาสะดุ้งโหยง ไอ้ผู้ชายบ้านี่อยากจะให้หล่อนหัวใจวายตายรึยังไง วีรตาค้อนขวับลุกขึ้นยืน เขาตวัดร่างหล่อนขึ้นอุ้มทันที“ชู๊ชช...อย่าทำเสียงดัง ถ้าซัมเมอร์ตื่นฉันจะลงโทษเธอหนักเป็นสองเท่า”ว้อท?วีรตาจึงซัดกำปั้นไปบนไหล่เขาเพื่อความสะใจ เห็นเขากัดฟันกรอดกลั้นความโมโหและความเจ็บ เมื่อไปถึงห้องนอนสเตฟานโยนหล่อนลงบนเตียง กลิ่นแชมพูหอมจากผมสั้นของเขาทำให้วีรตาสงสัยว่าเขากลับเข้ามาอาบน้ำตอนไหน หล่อนเข้าไปในห้องเจ้าซัมเมอร์ไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ หากต่อมาก็นึกขึ้นได้ว่าตรงมุมหนึ่ง

“โอวว...ตอดรัวและร่องร้อนขนาดนี้เธอปิดฉันไม่ได้หรอกว่าเธอไม่ได้รู้สึกอะไรน่ะ...โอวว...ซี้ด”เขาเร่งจังหวะกระหน่ำรัวเร็วพร้อมกับใช้ปลายนิ้วสะกิดติ่งเสียวไปด้วย เพียงเท่านั้นร่างกายของวีรตาก็ต้องยอมพ่ายแพ้แก่อารมณ์ฝ่ายต่ำ เด้งส่ายรับการกระทุ้ง มือกำผ้าปูไว้แน่นจนกระทั่งเมื่อเขากระแทกสุดแรงสุดลึกส่งหล่อนไปแตะจุดไคลแม็กซ์อย่างรุนแรง“อ๊าว์...สเตฟาน...โอ๊ววววววว”เสียงครางสุดท้ายก่อนร่างบางจะอ่อนระทวย สเตฟานกระตุกยิ้มสาสมใจแล้วเร่งส่ำแทงหนักหน่วงต่อจนนาทีต่อมาร่างสูงใหญ่ก็เกร็งเฮือก เสียงครางกระหึ่มในลำคอ ลำน้ำเหนียวขาวขุ่นพุ่งกระฉูดเข้าไปในช่องโพรงของหญิงสาวจนหมดลำ ร่างของเขาสั่นสะท้านจนต้องล้มไปนอนซุกหน้ากับร่องอกอิ่ม หล่อนหายใจระทวยในขณะที่เขาหายใจหอบกระเส่า“อย่าเสียเวลาต่อต้านฉันอีก จำไว้วีรตา เพราะเธอไม่มีทางชนะ...ฉันไม่ชอบเสียอารมณ์ระหว่างมีเซ็กส์”เสียงห้าวเอ่ยขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นถอนตัวตนออกจากร่างหล่อน แล้วพลิกนอนเคียงข้าง คว้าร่างบางมาซุกอก ก่ายเกยขายาวไปบนขาของหญิงสาววีรตาหลับตาลง ชั่ววูบหนึ่งรู้สึกอ่อนล้ากับอารมณ์หลากหลายที่กำลังตีกันอยู่ในหัว และแน่นอนว่าหนึ่งในนั้นคืออารมณ์อย

“คุณทานเช้ากี่โมง”วีรตายังไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับตารางชีวิตประจำวันของเขา“เช้าเก้าโมงแต่ไม่ทานหนัก เดี๋ยวเธอคุยกับพวกเจ้าสองคนนั่นก็แล้วกันว่าวันๆ ฉันทำอะไรบ้าง เบนกับเจมส์ขึ้นมาประมาณเจ็ดโมงครึ่งถ้าเป็นวันปกติ เสาร์อาทิตย์แล้วแต่ฉันสั่ง เห็นพวกมันชอบขึ้นมาวุ่นวายประมาณเก้าหรือสิบโมง”เขากล่าวพร้อมกับยกกาแฟขึ้นจิบ“แล้วเรื่องที่เราจะตกลงกันล่ะ”วีรตาเอ่ยถาม หล่อนใช้น้ำเสียงเรียบเรื่อยพอกันกับเขา มองดูเผินๆ เหมือนคู่รักกำลังนั่งจิบกาแฟคุยกันกระหนุงกระหนิงยามเช้า ดวงตาเข้มปรายมองแล้วยกกาแฟขึ้นจิบต่อ“ฉันจะยกหนี้ให้พ่อเลี้ยงเธอ...จะให้เงินเดือนห้าเท่าของเงินเดือนที่เคยได้รับจากงานออฟฟิศ...ต้องการอะไรอีก”เขาหันมาถาม ปากได้รูปจุดยิ้มเยาะนิดหนึ่ง วีรตาไม่ได้สนใจ ในสมองคำนวณทันทีว่าเงินเดือนห้าเท่าที่เขาพูดถึงนั้นเป็นเงินเท่าไหร่ ซึ่งเป็นเงินเยอะเลยทีเดียวสำหรับวีรตา น่าจะพอใช้หนี้เบอร์นาโดได้ แต่มีเวลาเพียงแค่เดือนเดียวสำหรับหาเงินมาใช้หนี้แลกกับบ้านตามที่เบอร์นาโดยืดเวลาให้“คุณลุงจอห์นเอาบ้านไปจำนองกับเบอร์นาโด เขาให้เวลาหนึ่งเดือนสำหรับหาเงินไปใช้หนี้”หญิงสาวกล่าวเล่าออกไปตรงๆ ใบหน้าห

​“จอห์น คุณกลับบ้านแล้วผมจะโทรหา ห้ามเข้าบ่อนให้ผมรู้ไม่อย่างนั้นผมจะจัดการขั้นเด็ดขาดกับคุณ”สเตฟานกล่าวเสียงกร้าวกับจอห์นทันทีที่เข้าไปในห้องของเบอร์นาโด“แต่ผมกับเบอร์นาโดยัง....”“คุณไม่ต้องยุ่ง บอกแล้วไงให้กลับบ้าน”สเตฟานสั่งเสียงเข้ม จอห์นไม่รอช้า รีบลุกขึ้นแล้วหันหลังออกจากห้องไปทันที ในใจทั้งรู้สึกโล่งอกทั้งอยากรู้ว่าสองเจ้าพ่อจะเอายังไงกับหนี้สินของเขากันแน่ คนหนึ่งกำลังจะยึดผับอีกคนกำลังจะยึดบ้าน“จอห์นเป็นหนี้มึงเท่าไหร่”สเตฟานยืนแยกขาเอามือล้วงกระเป๋าด้วยท่าคูลๆ ไม่ได้แสดงท่าทีว่าเกรงกลัวเจ้าของห้อง เบอร์นาโดเอนตัวไปพิงกับพนักเก้าอี้นวมตัวใหญ่ สายตาคมกริบมองศัตรูหมายเลขหนึ่งอย่างหยั่งเชิง“มาก”ตอบสั้นๆ ตั้งใจกวนเต็มที่ การได้เห็นสเตฟานฮึดฮัดโมโห มันจะทำให้อารมณ์ของเบอร์นาโดดีขึ้นอีกหลายเท่านัก“มึงเอาสัญญาทั้งหมดที่ทำกับจอห์นออกมากูจะเป็นคนจ่ายหนี้ให้เอง”สเตฟานเอ่ยบอกสิ่งที่อยู่ในใจตรงสู่ประเด็นสำคัญทันที“อื้อหือ...มึงสนใจเรื่องของครอบครัวผู้หญิงที่มึงเอาตั้งแต่เมื่อไหร่วะไอ้ฟาน”เบอร์นาโดรู้ดีว่าสเตฟานไม่แคร์ผู้หญิงคนไหนนอกจากตักตวงความสุขแล้วใช้เงินฟาดหัวแล้วถีบส่ง