Tous les chapitres de : Chapitre 21 - Chapitre 30

“ก็บอกว่าเธอไม่อยู่ร้านไงล่ะวีรตา ฉันเกลียดพวกโกหก”เสียงห้าวกล่าว วีรตากลอกตามองเพดานนับหนึ่งถึงร้อยจะรอดไม่รอดอยู่ในใจ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับหล่อน นี่มันนอกเหนือเวลางานนะ เขาไม่มีอำนาจที่จะมายุ่งกับหล่อนหลังเลิกงานเช่นนี้ ไอ้คนชอบหาเรื่อง มันจะมากเกินไปแล้ว“คุณต้องการอะไรสเตฟาน ทำไมถึงจองเวรกับฉันไม่เลิกราสักที บอกมาชัดๆ สิว่าต้องการอะไร อย่าลืมว่าฉันเป็นแฟนน้องชายคุณนะ”ขุดเอามุกที่ใช้ได้ผลชะงัดมาใช้ ซึ่งก็ได้ผลจริงๆ ร่างสูงผละห่างทันควัน ยกมือขึ้นเสยผมท่าทางหงุดหงิด วีรตาแอบแสยะยิ้มให้กับไอ้คนที่คิดว่าตัวเองฉลาดนักหนานั่น“มาร้านอาหารจะต้องการอะไร ก็ต้องการกินข้าวสิ ออกไปเสิร์ฟให้หน่อย” เขาหันมาสั่งหล่อนหน้าตาเฉย“มีคนเขาคอยเสิร์ฟด้านนอกแล้ว ฉันแน่ใจว่าผู้จัดการร้านไม่ทำให้แขกรอเด็กเสิร์ฟอย่างแน่นอน คุณออกไปได้แล้ว”“ไม่ไป...เธอต้องไปเสิร์ฟให้ฉัน”คนตัวโตทำดื้อดึงอย่างที่วีรตาอยากจะกระโดดถีบยอดอกให้สักปั๊ก พอดีกับรัตนาเดินเข้ามา“น้องไวน์...อุ้ย...” หญิงสาวรุ่นพี่อุทานเมื่อเห็นว่าวีรตาไม่ได้อยู่คนเดียวหากแต่มีร่างสูงสง่าของแขกวีไอพียืนล้วงกระเป๋ายืนอยู่ไม่ห่าง“คุณเข้ามาล้างจานต่อท

ซึ่งทั้งนี้ทั้งนั้นหล่อนก็ยังหาเหตุผลไม่ได้ว่าเขาจะตามตอแยหล่อนไปทำไมกัน กะอีแค่หล่อนต่อยหน้าเขาทีเดียว ซึ่งมันก็ตั้งหลายปีมาแล้ววีรตาอาศัยจังหวะเขาเผลอกระทุ้งศอกไปตรงหน้าท้อง สเตฟานสะดุ้งเผลอปล่อยแขน หญิงสาวรีบวิ่งเข้าไปหลังร้านห้องพักของสต๊าฟแล้วล็อกประตูทันที“แซม...ตายแน่...แย่แล้ว โอยย...” วีรตาครวญไปในโทรศัพท์“ใครตาย...เฮ้ยเป็นอะไรไวน์ ทำไมเสียงจะร้องไห้แบบนั้น”“ก็...ไอ้...พี่ชายนายนั่นแหละ เขา...เขารู้แล้ว ว่าเราโกหก... ไวน์จะทำยังไงดี”“ฮ๊ะ? พี่ฟานอยู่นั่นด้วยเหรอ”“ก็เออน่ะสิ อีตาบ้านั่นรู้แล้วว่าเราไม่ได้เป็แฟนกัน”“ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่”แซมไม่รู้ว่าไอ้พี่ชายมาเฟียของเขานั้นบ้าและอันธพาลขนาดไหน วีรตาทำเสียงฮึดฮัดขัดใจอยู่ครู่หนึ่ง“โอเคๆ แค่นี้แหละ เออ แล้วไปจูบโซวแบบนั้นระวังติดใจล่ะ”ตอนท้ายแกล้งแซ็วไอ้คนไม่รู้ร้อนรู้หนาวแก้เครียดหน่อย“เห่อะ แซมเหรอจะติดใจ โซวนั่นแหละที่จะติดใจรสจูบของแซม ไวน์ไม่รู้ผู้หญิงกับจูบแรกน่ะไม่มีวันลืมหรอก ติดเข้าไปถึงวิญญาณเลยทีเดียว... เหอะๆ”น้ำเสียงทะเล้นกล่าว ทำให้วีรตาหน้าแดงเผลอยกมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเอง พอรู้ตัวก็เอาหลังมือถูๆ ใช่น่ะสิ.

“แขกเมื่อกี้คือ เบอร์นาโด คอสต้า เจ้าของคาสิโนแกรนด์คอสต้า”จอห์นเกริ่นออกไป วีรตานิ่งฟังเพราะยังไม่แน่ใจว่าจอห์นกำลังจะบอกอะไรหล่อน“เขาสนใจไวน์ อยากทานข้าวด้วยคืนนี้ เขารวยมากนะ”ประโยคต่อไปเริ่มเข้าเค้าวีรตาขยับนั่งตัวตรงตั้งใจฟังมากขึ้น“แล้วยังไงคะ”“ถ้าเขาสนใจไวน์อย่างจริงจัง ไวน์ก็จะสบายไปทั้งชาติ”“หยุดเดี๋ยวนี้เลยจอห์น อย่ายุ่งกับไวน์เด็ดขาด”เสียงวิไลวรรณดังมาจากบันไดก่อนจเดินมาหา จอห์นหน้าเจื่อนลงนิดหนึ่ง ความหงุดหงิดก็พุ่งขึ้นมาแทนในเวลาต่อมา“ผมไม่ได้ยุ่ง เพียงแต่หวังดีนะวิไล”“ความหวังดีแบบนี้ไม่ต้องหวังดีเลยดีกว่าจอห์น ฉันรู้ทันคุณ อย่าดึงยัยไวน์เข้าไปยุ่งกับเรื่องบัดซบของคุณไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน”วิไลวรรณกล่าวด้วยน้ำเสียงเข้มและไม่เกรงกลัวผู้เป็นสามี“กะอีแค่ออกไปทานข้าวนะวิไล ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้น”“เหอะ! นึกว่าฉันรู้ไม่ทันคุณหรือไงจอห์น ว่าพวกมาเฟียพวกนี้ต้องการอะไรจากผู้หญิงน่ะฮึ!”“โอเคๆ หยุดตะโกนได้แล้ว ฟังผมให้ดีนะวิไล”จอห์นตวาดภรรยากลับไปอย่างไม่เคยทำมาก่อน เขารักหล่อนมาก ไม่เคยทำอะไรให้เดือดร้อนใจและพยายามเลี้ยงดูให้หล่อนมีความสุขตามสมควร แต่เวลานี้เ

“เรื่องเก่าโว้ยไอ้เบอร์ดี้ ผู้หญิงของมึงเขาหนีมาหากูเอง กูไม่ได้เชิญด้วยซ้ำ ส่วนวีรตามึงไปรับเขามาจากไหนก็ช่าง แต่เขาจะกลับกับกู และต่อไปนี้มึงรู้ไว้ว่าห้ามแตะต้อง เขาเป็นของกูคนเดียว”สเตฟานบอกด้วยน้ำเสียงดุดัน เบอร์นาโดตาถมึงทึง ในข้อแรกนั้นก็คือ เขาไม่ชอบให้ใครเรียกว่า เบอร์ดี้... ทุกคนเรียกเขาชื่อเต็ม หรือครอบครัวและเพื่อนฝูงคนสนิทจะเรียก...เบิร์น...ซึ่งเป็นชื่อสั้นของเขา แต่สเตฟานรู้ดีว่าจะแหย่ให้เบอร์นาโดหงุดหงิดได้อย่างไรบ้าง“มันคงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกไอ้ฟาน มึงคิดว่ามึงเป็นใครมาสั่งกู เรื่องนี้ต้องแล้วแต่ผู้หญิงเขา มึงอย่าทำเป็นอันธพาล”เบอร์นาโดกล่าวออกมาไม่ได้รู้สึกหวั่นเกรงกับอีกฝ่าย สเตฟานพยักหน้าทำท่าคูลๆ“เอาอย่างนี้นะไอ้เบอร์ดี้ มึงกับกูมาซัดกันสักตั้งให้หายเซ็งก่อน แล้วค่อยคุยกัน บางทีมึงก็พูดไม่รู้เรื่องถ้าไม่ได้โดนกำปั้นกูฟาดปากสักทีสองที”สเตฟานกล่าวท้าอย่างไม่ยี่หระ เบอร์นาโดหัวเราะออกมาเสียงดังทันที ลูกน้องทั้งสองฝ่ายขยับเข้าหากันอย่างพร้อมลุย หากเจ้านายทั้งคู่รีบยกมือขึ้นห้ามพร้อมกัน“ก็ดีเหมือนกันไอ้ฟาน กูเหงาตีนมานานแล้ว...พวกมึงไม่ต้องยุ่งล้อมวงไว้ ไอ้คริฟ...มึ

“อ๊า...สเตฟาน...อย่า...อย่าทำ”เสียงเล็กยังคงร้องห้าม สเตฟานไม่ฟัง ร่างบางหอมกรุ่นไปทั้งตัว ผิวขาวนวลละเอียดนุ่มลื่นมือดังแพรไหม เนินเนื้ออูมที่กำลังสัมผัสกับเจ้าอาวุธร้ายเปล่าเปลือย เปียกชื้นจนสเตฟานแทบคลั่งกับอารมณ์ดำฤษณาที่พลุ่งพล่านจนเลือดในกายหนุ่มของเขาเดือดปุดๆ ร้อนรุ่มไปทั่วสรรพางค์“เธอทั้งเร่าร้อนและเปียกโชกมากวีรตา ยอมรับมาเถอะว่าเธอต้องการฉันพอๆ กัน...อา...โอว”มือใหญ่ส่งไปล้วงระหว่างขาสัมผัสกับกลีบกุหลาบแรกผลิที่ไม่เคยต้องมือชาย เขาเสียดสีอาวุธร้ายไปตามร่องธารฉ่ำจนหล่อนเริ่มดิ้นกระสับกระส่าย ใบหน้างามแหงนเงย“สเตฟาน...อ๊า...ไอ้คนสารเลว...อื้อ”เสียงเล็กยังด่าออกมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ หากร่างกายหล่อนกลับเริ่มแอ่นส่ายตอบสนอง“อาว์...เธอพร้อมสำหรับฉันรวดเร็วเหลือเกินวีรตา เตรียมตัวได้แล้ว ต่อไปนี้เธอเป็นผู้หญิงของฉัน...จำเอาไว้”กล่าวเสร็จมือใหญ่ก็จับเจ้าปืนยักษ์จ่อไปที่ปากทางเปียกฉ่ำแล้วกดพรวดเข้าไปทันทีจนมิดด้าม วีรตาสะดุ้งเฮือกกับสิ่งแปลกปลอมขนาดมหึมาที่ชำแรกแทรกผ่านเข้าไปในร่างกายจนเจ็บจุกและอึดอัด“ไอ้...อื้อ...ฟาน...อ๊า”เสียงเล็กครางออกมาเรียกชื่อเล่นของเขาไม่รู้ตัว สเ