บททั้งหมดของ ช่วยด้วย! ข้าถูกตัวร้ายปักธงเข้าให้แล้ว: บทที่ 11 - บทที่ 20

"ข้าน้อยเข้าใจแล้วคุณหนูใหญ่ ข้าจะรีบไปสั่งการชาวบ้านเดี๋ยวนี้!" เขาค้อมศีรษะลงอย่างจริงใจเป็นครั้งแรก "เดี๋ยวก่อนท่านหัวหน้าหมู่บ้าน" จื่อเหยาเอ่ยขัดขึ้นก่อนที่เขาจะทันได้หมุนตัวจากไป นางหันไปทางพ่อบ้านสวีที่ยืนหน้าซีดอยู่ด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยอำนาจสั่งการ "พ่อบ้านสวี! ท่า

"หัวหน้าหมู่บ้าน รีบนำทาง" นายอำเภอหวังหันไปทางชายชรา หลังจากนั้นขบวนเล็ก ๆ ของเจ้าหน้าที่จึงได้เคลื่อนตัวออกจากศาลากลางหมู่บ้านที่ผู้คนพลุกพล่านมุ่งหน้ากลับไปยังชายป่าท้ายหมู่บ้านที่เงียบสงบและวังเวงอีกครั้ง โดยมีร่างของลุงเฉินถูกหามตามมาด้วย ส่วนอาซิงหรือเจ้าบ้าก็ถูกลากตามมาอย่างทุลักท

จื่อเหยาที่ยืนสังเกตการณ์อยู่ห่าง ๆ ตรงหน้าประตูเรือนห้องเก็บฟืน วางมือลงบนบ่าของสาวใช้เบา ๆ "เขาไม่ใช่เจ้าบ้าเสี่ยวชุน แต่เขาคือผู้ป่วย...และข้าเป็นหมอ" คำพูดนั้นทำให้เสี่ยวชุนนิ่งอึ้งไป นางจ้องมองคุณหนูของตนด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไปอีกครั้ง คุณหนูของนางไม่ได้มีเพียงสติปัญญาที่น่าทึ่ง

จื่อเหยาเดินนำตรงไปยังศาลากลางหมู่บ้านทันที ภาพที่นางเห็นเมื่อไปถึงคือความโกลาหลอย่างแท้จริง...ศาลากลางที่เคยว่างเปล่า บัดนี้เต็มไปด้วยผู้คน ญาติพี่น้องของผู้ป่วยต่างร้องไห้ระงมกอดกันด้วยความสิ้นหวัง คนป่วยทั้งสามคนนอนซมหมดสภาพอยู่บนพื้น กลิ่นอายของความเจ็บป่วยและความตายคละคลุ้งจนแทบจะหา

แม้ว่าอาการของพวกเขาจะยังไม่หนักหนาสาหัสเท่ากับกลุ่มแรก แต่ใบหน้าที่ซีดเซียวและแววตาที่หวาดกลัวก็บ่งบอกชัดเจนว่าไอพิษร้ายได้เริ่มกัดกินร่างกายของพวกเขาแล้วเช่นกัน "คุณหนู! แย่แล้วเจ้าค่ะ!" เสี่ยวชุนวิ่งหน้าตาตื่นออกมารับ "มีคนป่วยเพิ่มขึ้นอีกแล้วเจ้าค่ะ! และยา...ยาโอสถของเรากำลังจะหมดแล้