Semua Bab จันทราพยัคฆ์จอมนางรัตติกาล: Bab 11 - Bab 20

แม้ว่าคืนวันจะผ่านไป แต่ฉินเยว่หาน ก็ยังคงปักหลักอยู่ที่หมู่บ้านจิ่วอัน ตั้งแต่ก้าวเท้ามาถึง นางมิอาจสงบใจได้แม้เพียงเสี้ยวลมหายใจไม่ว่าจะใช้วิชาอะไร ไม่ว่าจะแผ่พลังสัมผัสไปกว้างเพียงใดแต่กลับไม่มีตัวตนใดที่สูงส่งปรากฏออกมาให้พบเห็น!"เป็นไปไม่ได้…ผู้ที่สามารถสร้างปราการเยือกแข็งนี้ได้ จะต้องมิใช่คนธรรมดา!"ภายนอกนางยังคงเยือกเย็นสง่างามแต่ลึกลงไปในจิตใจกลับเต็มไปด้วยความขัดแย้งนางกำลังถูกความเงียบของหมู่บ้านนี้เย้ยหยัน! ภายในบ้านหลังเล็กที่เงียบสงบ ไป๋เสวี่ยหรง นอนเอนกายอยู่บนฟูกริมฝีปากของนางกระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็นชา "เจ้ามันดื้อด้านยิ่งนัก… ฉินเยว่หาน ยังไม่ยอมจากไปอีกหรือ?" ในเมื่ออดีตเพื่อนรักของนางไม่คิดจะไป นางจะเป็นฝ่ายเดินไปพบด้วยตนเอง! ยามสาย แสงอาทิตย์เริ่มส่องผ่านผืนป่าไป๋เสวี่ยหรงในชุดผ้าธรรมดาของหญิงชาวบ้าน เดินออกจากหมู่บ้านราวกับสาวน้อยธรรมดาผู้หนึ่งเส้นทางที่นางเลือกไปเป็นพื้นที่อันตราย ที่ปราการเยือกแข็งมิอาจปกคลุมถึงและแล้วร่างของสตรีชุดขาวปรากฏขึ้นเบื้องหน้าแววตาของนางสงบนิ่งและสูงส่งดุจเทพเซียน"เจ้าดูแก่ขึ้นมากจริงๆ" ไป๋เสวี่ยหรงมองดูใบหน้าของสตรีตรงหน้าอดีตเพ

ท่ามกลางแสงแดดอ่อนของยามสายที่สาดกระทบหมู่บ้านจิ่วอัน เงาร่างของหญิงสาวผู้หนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางลานกว้างเงาที่แม้จะไม่ขยับเคลื่อนไหวแต่กลับสามารถทำให้ผู้คนต้องละสายตาจากทุกสิ่งได้โดยง่าย ความงามของนางมิใช่เพียงงามธรรมดา แต่เป็นงามที่เหนือขึ้นไปกว่านั้น เป็นความงามที่ เกินกว่าสามัญสำนึกจะเข้าใจ ราวกับนางคือสตรีศักดิ์สิทธิ์ที่หลงทางจากสวรรค์ลงมายังโลกมนุษย์ ไป๋เสวี่ยหรง ยามนี้งดงามเกินกว่าที่ผู้ใดในหมู่บ้านจะเทียบเคียงรัศมีของนางเปล่งประกายจากภายในสง่างาม เยือกเย็น และแฝงด้วยอำนาจลี้ลับที่แม้แต่ผู้ฝึกตนระดับสูงก็ยังสัมผัสได้ถึงความลึกล้ำเกินหยั่งถึงชายหนุ่มผู้หนึ่งค่อยๆ ก้าวเดินเข้ามาพร้อมจ้องนางไม่วางตา จ้าวหงเทียน ชายหนุ่มรูปงามแห่งยุทธภพผู้มีทั้งพรสวรรค์ที่เหนือชั้นและความมั่นใจอันล้นฟ้าผู้ที่เคยทำให้สตรีนับไม่ถ้วนต้องใจเต้นเพียงแค่รอยยิ้มเดียวแต่ในตอนนี้… เขากลับถูกจับจ้องอย่างแน่นิ่งจากสตรีเพียงนางเดียวแววตาของเขาแน่วแน่ จิตใจสั่นไหวอย่างควบคุมไม่ได้เขายกยิ้มขึ้นเล็กน้อยแววตานั้นมั่นใจดั่งเคย แต่ลึกลงไปกลับมีความลังเลที่เขาไม่เคยรู้จักเขาก้าวเข้าใกล้ไปอีกขั้น จนเหลือเพียงระยะห่างไม่

ยามเย็นเริ่มโรยแสง ฟ้าแต้มด้วยสีส้มทองอ่อนๆ ลมหนาวปะทะปลายยอดไม้ไหวเอนเบาๆ กลิ่นหอมของดินและหญ้าอบอวลไปทั่วหมู่บ้านจิ่วอัน ทว่าภายในบ้านหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่เรียบง่ายกลางป่าเขาแห่งนี้ บรรยากาศกลับอบอุ่นกว่าที่ใดในโลก…ไป๋เสวี่ยหรงเปิดประตูเข้าบ้านด้วยฝีเท้าเงียบเชียบดังเช่นทุกวันแต่ผู้เป็นแม่กลับรู้ทันทีว่า ลูกของนางกลับมาแล้วสายตาของ ไป๋จิงซู จับจ้องที่ใบหน้างดงามนั้นด้วยความอ่อนโยนสายตาคู่นั้นไม่ได้มองเห็นเพียงแค่รูปโฉมของเด็กสาวผู้เปี่ยมด้วยพรสวรรค์แต่คือการมองเห็นลูก ผู้ที่ตนเลี้ยงดูมาด้วยมือและหัวใจ"ท่านแม่…" เสียงของไป๋เสวี่ยหรงแผ่วเบา แต่แฝงด้วยน้ำหนักของการตัดสินใจนางมองผู้เป็นแม่แน่นิ่ง ก่อนจะกล่าวออกมาด้วยแววตาที่อบอุ่น"มันคงถึงเวลาแล้ว... ที่ข้าจะต้องออกไปจากที่นี่"ถ้อยคำที่นางเอ่ยเหมือนจะเบาแต่กลับหนักแน่นยิ่งกว่าภูผาเวลาที่โลกภายนอกจะได้รู้จักนามของนางใกล้มาถึงแล้วและหมู่บ้านอันเรียบง่ายแห่งนี้… ไม่อาจเหนี่ยวรั้งผู้ยิ่งใหญ่ได้อีกต่อไปไป๋จิงซู ยังคงจ้องหน้าบุตรสาวของตนอย่างแน่นิ่งไม่มีน้ำตา... ไม่มีเสียงสะอื้นมีเพียงรอยยิ้มที่แฝงไว้ด้วยทั้งความภูมิใจ และความเจ็บปวด"มันคง

ภายในห้องรับรองพิเศษที่เงียบสงบ จนได้ยินเสียงลมหายใจของตนเองบรรยากาศโดยรอบถูกพลังปราณเยือกเย็นบางเบาเคลือบคลุมเฉินหลินซางเจ้าของโรงประมูลนั่งนิ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของหญิงสาวผู้เปี่ยมด้วยกลิ่นอายที่ไม่อาจล่วงรู้ขอบเขตความรู้สึกในใจของเขายามนี้ไม่ต่างอะไรกับผู้ที่ยืนอยู่ริมขอบผาสูงชัน… ทั้งตื่นเต้น ทั้งตื่นตระหนก และยังปนความตื่นตะลึงอยู่ในนั้น ความรู้สึกแบบนี้แม้แต่ยามยืนต่อหน้าผู้อาวุโสของตระกูลใหญ่ หรือแม้แต่ เซียนเยือกแข็งฉินเยว่หานเขาก็ไม่เคยรู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่มองไม่เห็นเช่นนี้มาก่อนเขาสูดลมหายใจลึกพยายามเรียกคืนความสงบนิ่งของเจ้าบ้านผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวจากนั้นจึงแย้มยิ้มออกมาอย่างสุภาพที่สุดไม่ก้มน้อยเกิน ไม่สูงส่งเกินเป็นรอยยิ้มของพ่อค้าที่รู้ว่า แขกตรงหน้า…มิใช่คนธรรมดา"ตัวข้านั้นมีนามว่าเฉินหลินซางเป็นเจ้าของโรงประมูลแห่งนี้ข้ารู้สึกเป็นเกียรติและยินดียิ่งนักที่ในที่สุดเราก็ได้มีโอกาสพบกัน" เสียงของเขานุ่มลึก แต่ยังแฝงความเคารพที่ไม่อาจปิดซ่อนได้ในขณะที่พูด… เขายังแอบสังเกตปฏิกิริยาของหญิงสาวตรงหน้าหวังเพียงแค่จะอ่านความลับในดวงตา ได้บ้างสักนิดไป๋เสวี่ยหรงนางยังคงนั่งนิ่ง ร

งานเฉลิมฉลองนี้ มิใช่เพื่อใครอื่นแต่เพื่อ เซี่ยเฟิงจวิ้น บุตรชายคนโตแห่งตระกูลเซี่ยชายหนุ่มผู้ได้รับการกล่าวขานว่าเกิดมาพร้อมพรสวรรค์เหนือสามัญอัจฉริยะที่โลกฝึกตนต่างจับตามองตั้งแต่ยังเยาว์วัยในยามที่เขาก้าวสู่วัย 19 ปีทั่วทั้งลานกว้างของตระกูลล้วนเต็มไปด้วยคำยกยอ“สมแล้วที่เป็นบุตรของเซี่ยเหวินเทียน!”“รูปโฉมสง่างาม พรสวรรค์เฉียบคม หาใครเทียบเคียงได้ยากยิ่ง!” ชายหนุ่มผู้นี้ยิ้มรับถ้อยคำเหล่านั้นด้วยสีหน้าสุขุมและมั่นใจยามเขาหัวเราะ เสียงหัวใจของสตรีทั้งงานก็แทบหยุดเต้นยามเขายกจอก สุราหอมก็คล้ายจะขับเคลื่อนพลังวิญญาณรอบตัวผู้เป็นบิดา เซี่ยเหวินเทียน ยืนอยู่เบื้องหน้าบุตรชายใบหน้าของเขาเปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจถึงขีดสุดในฐานะผู้นำตระกูลผู้แข็งแกร่งเขาไม่ต้องเอ่ยคำใด… แต่เพียงยืนเฉย ๆ ก็ราวกับเป็นศูนย์กลางของฟ้าและดินข้างกายเขาคือ เซี่ยนเยวี่ยหลาน ฮูหยินใหญ่ ผู้เปี่ยมด้วยความงามและบารมีนางคือสตรีเพียงหนึ่งเดียวที่ได้รับสิทธิ์ในการยืนเคียงข้างผู้นำตระกูลทั้งที่จริงแล้วข้างกายเขานั้นมีผู้หญิงมากมาย"เซี่ยนเยวี่ยหลาน เจ้าช่วยทำหน้าดีๆ หน่อยได้ไหม ช่วยรักษาหน้าข้าหน่อย" เสียงกระซิบของ เซี่