All Chapters of เกิดใหม่มาเป็นชายาจำเป็นของอ๋องปีศาจ: Chapter 11 - Chapter 20

หลังจากวันที่ทำ "สัญญาการแต่งงาน" ที่ไม่เหมือนใครกับองค์ชายสี่ไปแล้ว บรรยากาศในจวนเสนาบดีก็กลับมาสู่ความสงบอีกครั้ง แต่เป็นความสงบก่อนพายุลูกใหม่จะมาถึงกู้ซินซินยอมรับในโชคชะตาของตัวเองแล้ว หรือพูดให้ถูกก็คือ นางได้ตัดสินใจที่จะเป็นผู้ควบคุมโชคชะตาของตัวเองอีกครั้ง การแต่งงานครั้งนี้ไม่ใช่จุดจบของอิสรภาพ แต่มันคือการเริ่มต้นของการใช้ชีวิตในโลกใหม่ที่เธอต้องอยู่รอดให้ได้ นางไม่ได้รู้สึกเสียใจ แต่กลับรู้สึกตื่นเต้นอย่างประหลาด มันคือความรู้สึกท้าทายราวกับกำลังจะเริ่มเล่นเกมกระดานใหม่ที่ยาก และซับซ้อนกว่าเดิมหลายเท่า และคู่ต่อสู้ของนางในครั้งนี้ ก็คือบุรุษที่ฉลาดและลึกลับที่สุดในแผ่นดิน"เอาล่ะ... ในเมื่อข้าต้องแต่งงานกับท่านอ๋องปีศาจ" นางพึมพำกับตัวเองขณะนั่งอยู่ในห้องหนังสือของบิดา "สิ่งแรกที่ต้องทำก็คือ ศึกษาข้อมูลของท่านอ๋องผู้นี้ และศัตรูของเขาให้ดีที่สุด!"นางใช้เวลาหลายวันต่อมาในการอ่านบันทึกและข้อมูลต่างๆ เกี่ยวกับราชวงศ์ และเหล่าขุนนางที่บิดาของนางเก็บรวบรวมไว้ นางต้องการจะเข้าใจเกมการเมืองที่นางกำลังจะก้าวเข้าไปให้ลึกซึ้งที่สุด นางไม่ได้เพียงอ่านประวัติขององค์ชายสี่ แต่ยังศึกษ

แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านบานหน้าต่างที่แกะสลักอย่างงดงาม เข้ามาในห้องหอที่ยังคงอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของเทียนมงคล กู้ซินซินค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า สติสัมปชัญญะของนางยังคงพร่าเลือนอยู่ครึ่งหลับครึ่งตื่น ก่อนที่ความจริงอันน่าตกตะลึงจะพุ่งเข้ามาในสมองของนางราวกับสายน้ำหลากนางแต่งงานแล้ว! และที่สำคัญที่สุดนางกำลังนอนอยู่บนเตียงเดียวกับ "อ๋องปีศาจ"ความคิดนั้นทำให้นางสะดุ้งสุดตัว และลืมตาโพลงในทันทีนางค่อย ๆ พลิกตัวอย่างเชื่องช้า และเงียบกริบที่สุดเท่าที่จะทำได้ และก็ต้องกลั้นหายใจเมื่อได้เห็นภาพตรงหน้าอ๋องสี่ เซียวเช่อ กำลังนอนหลับสนิทอยู่ข้าง ๆ นาง ห่างออกไปเพียงแค่สองช่วงแขน ในยามหลับใหลใบหน้าที่มักจะเรียบเฉย และเย็นชาราวกับน้ำแข็งพันปีของเขากลับดูผ่อนคลาย และสงบลงอย่างน่าประหลาด คิ้วกระบี่ที่มักจะขมวดเข้าหากันเล็กน้อยคลายออก เผยให้เห็นเค้าโครงใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับเทพเซียนอย่างแท้จริง ไม่มีรังสีอำมหิต ไม่มีแววตาที่เย็นชา มีเพียงบุรุษรูปงามคนหนึ่งที่กำลังนอนหลับอย่างหมดจด"เวลาหลับก็ดูไม่เหมือนปีศาจเท่าไหร่แฮะ" นางคิดในใจอย่างอดไม่ได้ "เผลอๆ อาจจะดู... น่ารัก... ด้วยซ้ำไป"นางรีบส

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปอย่างรวดเร็ว...หลังจากที่กู้ซินซินได้ทำการ "ปฏิรูป" กฎระเบียบครั้งใหญ่ในตำหนักอ๋องสี่ บรรยากาศที่เคยตึงเครียด และน่าเกรงขามก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง บ่าวไพร่ทุกคนดูมีชีวิตชีวา และทำงานอย่างกระตือรือร้นมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด การจัดการที่ผสมผสานทั้งพระเดช และพระคุณของพระชายาคนใหม่ได้ซื้อใจคนทั้งตำหนักไปได้อย่างง่ายดาย แม้แต่แม่นมจางที่เคยแข็งกร้าวที่สุดก็ยังยอมรับในตัวนางอย่างหมดหัวใจชีวิตในฐานะพระชายาของซินซินจึงสงบสุขและ... น่าเบื่อ... อย่างไม่น่าเชื่อนางไม่ต้องตื่นแต่เช้า ไม่ต้องดูแลเรื่องจุกจิก เพราะได้วางระบบการจัดการที่มีประสิทธิภาพไว้หมดแล้ว และที่สำคัญที่สุด... "สามีในนาม" ของนางก็ดูเหมือนจะยุ่งอยู่กับราชกิจจนแทบไม่มีเวลาจะกลับมาที่ตำหนัก ทำให้ "สัญญาการแต่งงาน" ของพวกเขาราบรื่นดีเกินคาด"น่าเบื่อ... น่าเบื่อที่สุด!" ซินซินบ่นอุบขณะนอนเอกเขนกอยู่บนเก้าอี้ไม้ยาวในศาลาริมสระบัว "อิสรภาพที่ได้มาดันต้องมาแลกกับความน่าเบื่อนี่น่ะหรือ! ข้าอยากจะทำอะไรที่มันสนุก ๆ ตื่นเต้น! และที่สำคัญทำเงินได้ด้วย"ความคิดนั้นทำให้ดวงตาของนางเป็นประกายขึ้นมาในทันที นางนึกถึงแผนการท

ปรากฏการณ์ "หวานใจฟีเวอร์" ได้เข้าครอบงำเมืองหลวงอย่างสมบูรณ์แบบหลังจากที่ได้รับการ "รับรอง" คุณภาพจากองค์ไทเฮา ร้านขนม "หวานใจ" ก็ได้กลายเป็นสถานที่ที่คึกคัก และมีชีวิตชีวาที่สุดในย่านตรอกศิลปิน ทุก ๆ วันจะมีรถม้าหรูหราของเหล่าคุณหนูคุณชายจากตระกูลสูงศักดิ์มาจอดเรียงรายอยู่เต็มหน้าร้าน จนกลายเป็นภาพที่ชินตาไปเสียแล้วร้าน "หวานใจ" ไม่ได้เป็นเพียงร้านขนมอีกต่อไป แต่มันได้กลายเป็นศูนย์กลางแห่งใหม่ของวงสังคม ที่ซึ่งเหล่าคุณหนูคุณชายจะมานัดพบปะสังสรรค์ แลกเปลี่ยนข่าวสาร และแน่นอนอวดโฉมอาภรณ์ชุดใหม่ล่าสุดของตนเองและที่สำคัญที่สุด... มันได้กลายเป็นสถานที่ที่ข่าวลือต่าง ๆ ถือกำเนิดขึ้นและเปลี่ยนแปลงไป"นี่... เจ้าได้ลองชิม 'ทาร์ตไข่' แล้วหรือยัง? ข้าว่ามันอร่อยกว่า 'ชีสเค้ก' เสียอีกนะ" "เหลวไหล 'ชีสเค้ก' ต่างหากคือสุดยอด ขนาดท่านอ๋องสี่ยังทรงโปรดปรานเลยนะ" "พูดถึงท่านอ๋องสี่แล้ว... พวกเจ้าได้ยินข่าวลือล่าสุดหรือไม่?"บทสนทนาของเหล่าคุณหนูที่นั่งอยู่ในร้าน มักจะวนเวียนอยู่กับเรื่องขนมและ... เรื่องของเจ้าของร้าน และสามีของนางกู้ซินซินที่กำลังยืนดูแลความเรียบร้อยอยู่หลังเคาน์เตอร์ได้แต่แอบ

เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากที่องค์รัชทายาทได้มาทิ้ง "คำขอ" ที่เป็นดั่งการท้าทายกันซึ่ง ๆ หน้าไว้บรรยากาศในร้าน "หวานใจ" ก็กลับมาคึกคักเช่นเคย แต่ที่เพิ่มเติมขึ้นมาคือ "ยักษ์ปักหลั่น" ในชุดเกราะเต็มยศที่นั่งกอดอกทำหน้าเคร่งขรึมอยู่ที่โต๊ะมุมร้านอย่างแม่ทัพจ้าวหยาง"ข้าไม่เข้าใจเลยจริงๆ" หลินเฟยเฟยบ่นอุบอิบขณะช่วยพระชายาจัดเรียงขนม "เหตุใดท่านอ๋องจึงต้องส่งเขามาด้วย แค่เห็นหน้าเขาก็ทำให้ขนมของข้าหวานน้อยลงไปตั้งครึ่งแล้ว""เขาแค่ทำตามหน้าที่น่ะเฟยเฟย" ซินซินกล่าวพลางหัวเราะเบา ๆ "อีกอย่างการมีแม่ทัพใหญ่มานั่งอยู่ในร้าน ก็ทำให้พวกนักเลงหัวไม้ไม่กล้าเข้ามาสร้างความวุ่นวายมิใช่รึ?""แต่มันก็ทำให้ลูกค้าคนอื่นไม่กล้าเข้ามาด้วยเหมือนกันนั่นแหละ"ในขณะที่สองสาวกำลังต่อปากต่อคำกันอยู่นั้นเอง ซินซินก็ได้นำม้วนกระดาษขนาดใหญ่ออกมากางบนเคาน์เตอร์ มันคือแบบร่างของ "เค้กแต่งงาน" ที่นางออกแบบไว้เมื่อคืนมันไม่ใช่แค่เค้กธรรมดา ๆ แต่มันคืองานศิลปะชิ้นเอก เค้กห้าชั้นที่ถูกตกแต่งด้วยดอกโบตั๋นที่ทำจากน้ำตาลอย่างประณีตงดงาม ทุกชั้นมีลวดลายที่แตกต่างกันไปแต่กลับผสมผสานกันได้อย่างลงตัว บนยอดสุดคือรูปปั้นหงส์คู่ที่