All Chapters of เกิดใหม่มาเป็นชายาจำเป็นของอ๋องปีศาจ: Chapter 31 - Chapter 40

รุ่งเช้าของอีกวันหลังจากเหตุการณ์เผชิญหน้าที่ร้าน "หวานใจ"...แสงแดดอ่อน ๆ สาดส่องเข้ามาในตำหนักอ๋องสี่ กู้ซินซินและอ๋องสี่แต่งกายอย่างเป็นทางการเต็มยศ ทั้งสองกำลังจะเดินทางเข้าวังหลวงตามรับสั่งด่วนขององค์ฮ่องเต้ บรรยากาศภายในรถม้าที่โอ่อ่ากว้างขวางกลับเงียบงันจนน่าอึดอัด แต่มันไม่ใช่ความอึดอัดที่เกิดจากความห่างเหินเหมือนเช่นเคย แต่เป็นความเงียบที่ต่างฝ่ายต่างจมอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเองซินซินลอบมองบุรุษที่นั่งอยู่ตรงข้าม เขายังคงมีใบหน้าเรียบเฉยเย็นชาดุจน้ำแข็ง แต่แววตาที่มองออกไปนอกหน้าต่างนั้นกลับฉายแววครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง นางอดที่จะวิเคราะห์ไม่ได้ว่าภายใต้ความนิ่งสงบนั้น เขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ เขาจะมองการกระทำของนางเมื่อวานนี้ว่าเป็นการกระทำที่โง่เขลา และบุ่มบ่ามหรือไม่? หรือเขาจะเข้าใจว่าทุกอย่างที่นางทำไปก็เพื่อปกป้องเกียรติของพวกเขา..."ไม่ต้องกังวล" จู่ ๆ เขาก็เอ่ยขึ้นโดยไม่ได้หันมามองนาง ราวกับอ่านความคิดของนางออก "ไม่ว่าเสด็จพ่อจะตรัสถามอะไร เจ้าเพียงแค่ทำตัวตามปกติที่เหลือข้าจะจัดการเอง"คำพูดที่หนักแน่นและแฝงไว้ด้วยการปกป้องนั้นทำให้อาการประหม่าในใจของซินซิน คลายลงเล็

คืนนั้น... ความเงียบสงบของตำหนักอ๋องสี่ได้จบสิ้นลงทันทีที่อ๋องสี่ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา หน่วยพยัคฆ์เงาในชุดดำสนิทก็ปรากฏตัวขึ้นจากทุกทิศทางเหมือนภูตผี พวกเขาเคลื่อนไหวอย่างเงียบกริบ แต่ไอสังหารที่แผ่ออกมาจากแต่ละคนนั้นรุนแรงจนน่ากลัวนี่คือ "หน่วยพยัคฆ์เงา" ที่ขึ้นตรงต่ออ๋องสี่เพียงผู้เดียว พวกเขาคือเงา คือคมดาบในความมืด... และเป็นหายนะของศัตรูทุกคนที่คิดต่อกรกับนายเหนือหัวของพวกเขา"ตามรอยนางไป ค้นหาทุกร่องรอยที่พระชายาอาจจะทิ้งไว้" จ้าวหยางตะโกนสั่งการอย่างรวดเร็ว "กระจายกำลังกันออกไปค้นหาทุกเส้นทางที่มุ่งหน้าออกจากเมือง! เร็วเข้า"เหล่าหน่วยพยัคฆ์เงารับคำสั่งแล้วหายไปในความมืดทันที ทิ้งไว้เพียงอ๋องสี่ที่ยังคงยืนนิ่งอยู่กลางห้องหนังสือ แต่ความนิ่งของเขานั้นน่ากลัวยิ่งกว่าพายุ เขาสวมชุดเกราะหนังสีดำทับเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว มือของเขาคว้ากระบี่คู่ใจมาเหน็บที่เอว ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความเด็ดขาดและเยือกเย็น"ท่านอ๋อง! โปรดรอทหารม้าจากค่ายหลวงสักครู่..." จ้าวหยางพยายามห้ามเมื่อเห็นนายของตนกำลังจะออกจากห้อง"ข้ารอไม่ได้" อ๋องสี่กล่าวเสียงเรียบ แต่แววตาเต็มไปด้วยความโกรธจัด "ถ้าน

รุ่งอรุณของวันใหม่มาเยือนเมืองหลวงแต่สำหรับผู้คนในตำหนักอ๋องสี่แล้ว มันคือรุ่งเช้าที่หนักอึ้ง และเต็มไปด้วยความตึงเครียดกู้ซินซินตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนที่แข็งแกร่งของอ๋องสี่ นางจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเผลอหลับไปตอนไหน แต่ความอบอุ่นและความรู้สึกปลอดภัยที่ได้รับตลอดทั้งคืน ทำให้นางสามารถข่มตาหลับลงได้ท่ามกลางความวุ่นวายในใจ เมื่อนางขยับตัวเล็กน้อย เขาก็ลืมตาขึ้นทันทีราวกับไม่ได้หลับใหลเลยตลอดทั้งคืน"ตื่นแล้วรึ?" น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำและแหบพร่าเล็กน้อย แต่แววตาที่มองมาที่นางนั้นกลับเต็มไปด้วยความห่วงใยอย่างปิดไม่มิด "ยังเจ็บที่ไหนอีกหรือไม่?"นางส่ายหน้าเบา ๆ "หม่อมฉันไม่เป็นอะไรแล้วเพคะแต่ท่านอ๋อง... ท่านไม่ได้นอนเลยทั้งคืนใช่หรือไม่เพคะ?"เขาไม่ตอบ แต่กลับยกมือขึ้นเกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าผากของนางออกอย่างแผ่วเบา "ไม่ต้องกังวลวันนี้... ไม่ว่าเสด็จพ่อจะตรัสถามอะไรจงพูดความจริงออกไปทั้งหมด ที่เหลือ... ข้าจะจัดการเอง"คำพูดที่หนักแน่นและแฝงไว้ด้วยความมั่นคงนั้นเป็นเหมือนยาชูกำลังชั้นดีที่ทำให้อาการประหม่าของซินซินหายไปจนหมดสิ้น นางพยักหน้ารับอย่างแน่วแน่ "เพคะ หม่อมฉันจะอยู่เคียงข้างท่าน"ทั้งสองลุก

ความเงียบเข้าปกคลุมศาลากลางน้ำในทันทีรอยยิ้ม และบรรยากาศที่ผ่อนคลายเมื่อครู่สลายหายไปในพริบตา เหลือเพียงความตึงเครียดที่จับต้องได้ลอยอยู่ในอากาศ หมากสีขาวในมือของกู้ซินซินยังคงค้างอยู่อย่างนั้น ในขณะที่อ๋องสี่ลุกขึ้นยืนนิ่ง ใบหน้าของเขากลับมาเรียบเฉยและเย็นชาอีกครั้ง แต่แววตาที่คมกริบนั้น บ่งบอกว่ากลไกความคิดในหัวของเขากำลังทำงานอย่างรวดเร็ว"มากเกินความจำเป็นไปหลายเท่าตัวรึ?" อ๋องสี่ทวนคำพูดของจ้าวหยาง "เจ้าแน่ใจนะว่าข้อมูลนี้เชื่อถือได้?""แน่ใจพ่ะย่ะค่ะ!" จ้าวหยางตอบอย่างหนักแน่น "สายข่าวคนนี้เป็นคนที่กระหม่อมไว้ใจที่สุด เขาแฝงตัวอยู่ในหน่วยของราชครูไป๋มานานหลายปี เขาบอกว่าอาวุธที่ลักลอบนำเข้าไปนั้นมีทั้งธนูและดาบจำนวนมาก พอที่จะติดอาวุธให้ทหารได้ถึงหนึ่งกองพัน! นี่มันไม่ใช่การเตรียมการเพื่ออารักขาธรรมดาๆ แล้วพ่ะย่ะค่ะ แต่มันคือการเตรียมการเพื่อก่อสงครามชัด ๆ"ซินซินวางเม็ดหมากลงในถ้วยอย่างแผ่วเบา "วันเฉลิมพระชนมพรรษา..." นางพึมพำกับตัวเอง "ในวันนั้น สมาชิกราชวงศ์และขุนนางคนสำคัญทั้งหมดจะมารวมตัวกันในที่เดียว หากพวกเขาก่อเรื่องขึ้นในวันนั้น""...พวกมันก็จะสามารถกวาดล้างทุกคนที่ไม่

หนึ่งเดือนผ่านไปหลังจากค่ำคืนแห่งการนองเลือดในวันเฉลิมพระชนมพรรษา เมืองหลวงก็ได้กลับคืนสู่ความสงบสุขอีกครั้ง แต่เป็นความสงบสุขที่มาพร้อมกับการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่และลึกซึ้งที่ทุกคนต่างสัมผัสได้ราชครูไป๋ และเหล่าขุนนางกบฏถูกตัดสินโทษประหารชีวิตเจ็ดชั่วโคตรตามพระราชโองการ แต่ด้วยพระเมตตาขององค์ฮ่องเต้ที่ทรงเห็นว่าเหล่าสตรีในตระกูลไม่ได้มีส่วนรู้เห็นในแผนการอันชั่วร้าย จึงทรงละเว้นโทษตายให้ โดยให้เนรเทศพวกนางไปเป็นไพร่ยังเมืองชายแดนที่ห่างไกลแทน ตระกูลที่เคยยิ่งใหญ่และทรงอำนาจมากมายต้องล่มสลายลงในชั่วข้ามคืน กลายเป็นเพียงเรื่องเล่าขานไว้เตือนใจคนรุ่นหลัง ส่วนอดีตองค์รัชทายาทเซียวจิน ผู้ซึ่งเป็นต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด หลังจากถูกไต่สวนและพบหลักฐานความผิดในการสมรู้ร่วมคิดก่อการกบฏอย่างแน่นหนา ก็ถูกพิพากษาให้ดื่มสุราพิษพระราชทาน สิ้นสุดชีวิตอันน่าสมเพชของตนเองลงอย่างเงียบ ๆ ภายในคุกหลวง ปิดฉากตำนานของอดีตรัชทายาทผู้โฉดเขลาลงอย่างสมบูรณ์คลื่นลมในราชสำนักสงบลงอย่างรวดเร็วภายใต้การควบคุมสถานการณ์อย่างเฉียบขาดของอ๋องสี่ เขาได้รับการสนับสนุนอย่างท่วมท้นจากเหล่าขุนนางที่ภักดี และได้รับกา