All Chapters of เกิดใหม่มาเป็นชายาจำเป็นของอ๋องปีศาจ: Chapter 1 - Chapter 10

เช้าวันรุ่งขึ้น...แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องกระทบหลังคากระเบื้องของจวนเสนาบดี แต่บรรยากาศภายในกลับคึกคักและร้อนระอุยิ่งกว่าแดดยามเที่ยงวัน ข่าวเรื่องคุณหนูใหญ่กู้ซินซินสั่งเผาเสื้อผ้า และเครื่องประดับล้ำค่าของตนเองจนสิ้น กลายเป็นหัวข้อสนทนาที่ร้อนแรงที่สุดในหมู่บ่าวไพร่"ข้าเห็นกับตาเลยนะ!!" ป้าหลี่ แม่ครัวร่างท้วมกล่าวขณะสับผักเสียงดังฉับๆ "ควันไฟโขมงขึ้นสู่ท้องฟ้าราวกับมังกรพ่นไฟ กลิ่นผ้าไหมราคาแพงถูกเผาไหม้ยังติดจมูกข้าอยู่เลย!""น่าเสียดายจริง ๆ" สาวใช้คนหนึ่งเสริมขึ้น"เครื่องประดับแต่ละชิ้นนั้นล้ำค่าหาใดเปรียบ โดยเฉพาะปิ่นทองคำรูปผีเสื้อประดับทับทิมอันนั้น ข้าได้ยินว่าใต้เท้าเสนาบดีประมูลมาให้คุณหนูด้วยราคาสูงลิ่ว!!""ข้าว่านะ... คุณหนูคงจะเสียสติไปแล้วจริง ๆ" บ่าวชายคนสวนกระซิบกระซาบ "การถูกองค์รัชทายาทตบหน้าต่อหน้าธารกำนัลคงเป็นเรื่องที่นางรับไม่ได้""ข้าก็คิดเช่นนั้น นางคงคลุ้มคลั่งไปแล้วเป็นแน่"ข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วจวนราวกับไฟลามทุ่ง ทุกคนต่างลงความเห็นว่าคุณหนูใหญ่ผู้เอาแต่ใจ บัดนี้ได้กลายเป็นคนเสียสติไปเสียแล้ว แต่ไม่มีใครคาดเดาได้เลยว่า ต้นเหตุของความวุ่นวายทั้งหมดนั้น กำลังน

คำประกาศของกู้ซินซินดังราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางงานเลี้ยงที่เคยครื้นเครง ทุกสรรพเสียงพลันเงียบลงในทันที เสียงพิณที่เคยบรรเลงอย่างไพเราะหยุดชะงักลงกลางคัน เสียงหัวเราะ และเสียงพูดคุยจางหายไปในอากาศ เหลือเพียงเสียงลมที่พัดผ่านใบไม้เบาๆ และเสียงหัวใจของทุกคนที่เต้นระรัวด้วยความตกตะลึงราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุน ทุกสายตาจับจ้องไปยังร่างของสตรีที่คุกเข่าอยู่กลางลานกว้างด้วยความไม่เชื่อสายตา คุณหนูใหญ่กู้ซินซิน... สตรีที่เคยวิ่งไล่ตามองค์รัชทายาทราวกับเงา สตรีที่ยอมทำทุกอย่างแม้กระทั่งเรื่องโง่เขลาที่สุดเพื่อให้ได้มาซึ่งความรักจากเขา... บัดนี้กำลังเป็นฝ่ายร้องขอให้ "ถอนหมั้น" ด้วยตนเอง!"ข้า... ข้าหูฝาดไปหรือไม่?" คุณหนูจากสกุลหลี่กระซิบถามสหายข้าง ๆ ด้วยเสียงสั่นเทา"ไม่... ข้าก็ได้ยินเช่นนั้นเหมือนกัน... นาง... นางขอถอนหมั้น!" สหายของนางตอบกลับด้วยเสียงที่เบายิ่งกว่า แต่ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึงนี่มันเรื่องตลกอะไรกัน? หรือว่านางเสียสติไปแล้วจริง ๆ?คนที่ได้สติเป็นคนแรกคือองค์รัชทายาท ใบหน้าหล่อเหลาของเขาซีดลง สลับกับแดงก่ำด้วยความโกรธ และความอัปยศอดสู เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนในชีวิตว่าจะถูก "ป

หลังจากกลับมาจากหอตำราหลวงพร้อมกับ "อาวุธ" ชิ้นสำคัญ กู้ซินซินก็ใช้เวลาที่เหลืออีกสองวันอย่างคุ้มค่าที่สุด นางไม่ได้มีท่าทีตื่นตระหนกหรือวิตกกังวลแม้แต่น้อย แต่กลับขังตัวเองอยู่ในห้องหนังสือของบิดา บรรยากาศรอบตัวนางเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น และสมาธิที่แน่วแน่ราวกับบัณฑิตที่กำลังเตรียมตัวสอบจอหงวน แสงเทียนริบหรี่ส่องกระทบใบหน้างดงามที่กำลังก้มลงจดบันทึกอย่างขะมักเขม้น ปลายพู่กันตวัดอย่างมั่นคงและรวดเร็ว สรุปใจความสำคัญจากม้วนเอกสารกองโตให้เหลือเพียงประเด็นที่เฉียบคมที่สุด"ซินซิน... เจ้าแน่ใจแล้วรึว่าจะทำเช่นนี้?" เสนาบดีกู้เจิ้งสือเอ่ยถามขึ้นเป็นครั้งที่ร้อยในรอบสองวัน เขามองบุตรสาวที่กำลังคัดลอกข้อมูลจากม้วนเอกสารกองโตด้วยลายมือที่บรรจงด้วยสายตาที่ซับซ้อน ทั้งเป็นห่วง ทั้งทึ่ง และทั้งภาคภูมิใจกู้ซินซินเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสาร นางยิ้มให้บิดาบางๆ "ท่านพ่อเจ้าคะ ในเมื่อเราตัดสินใจที่จะไม่ยอมก้มหัวให้ใครแล้ว เราก็ต้องสู้ให้ถึงที่สุดมิใช่หรือเจ้าคะ?" นางชี้ไปยังม้วนเอกสารที่นางคัดลอกและสรุปใจความสำคัญไว้ "อีกสองวันในท้องพระโรง จะไม่ใช่แค่การตัดสินเรื่องถอนหมั้น แต่จะเป็นการเดิมพันด้วยเกียรติ

อิสรภาพ... มีรสชาติหอมหวานเช่นนี้นี่เอง!นี่คือความคิดแรกของ ซินซิน ในเช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากที่ราชโองการถอนหมั้นถูกประกาศออกมาอย่างเป็นทางการ นางนอนเหยียดแขนเหยียดขาอยู่บนเตียงนุ่มสบาย ปล่อยให้แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างบานใหญ่เป็นครั้งแรกโดย ไม่ต้องรีบร้อนลุกขึ้นมาวางแผนการใดๆ อีกต่อไป ไม่มีความเครียด ไม่มีความกังวล เหลือเพียงความรู้สึกโล่งสบายราวกับยกภูเขาทั้งลูกออกจากอก ชีวิตในโลกใบนี้ช่างมีความสุขเสียนี่กระไร มีคนรับใช้คอยดูแล มีเงินให้ใช้ไม่ขาดมือ แถมยังมีพ่อที่มีอำนาจคอยหนุนหลัง... สวรรค์! นี่มันคือชีวิตในฝันชัด ๆนางพลิกตัวไปมาบนเตียงด้วยความสุขใจ พลางฮัมเพลงจากโลกเก่าที่ไม่มีใครรู้จักเบาๆ "ชีวิตดี๊ดี... มีความสุขจังโว้ย!""คุณหนูเจ้าคะ" ชิงหลวนที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องถึงกับสะดุ้งเมื่อเห็นกิริยาที่ไม่สำรวมของคุณหนู "คุณหนู... ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ?""ตื่นแล้วสิ" ซินซินลุกขึ้นนั่งพรวดพราด ผมเผ้ายุ่งเหยิงเล็กน้อยแต่ดวงตากลับเป็นประกายสดใส "ตื่นมาพร้อมกับความรู้สึกที่ดีที่สุดในรอบล้านปีเลยล่ะ ชิงหลวน วันนี้เราจะทำอะไรสนุก ๆ กันดี ข้าเบื่อที่จะต้องทำตัวเป็นกุลสตรีผู้สูงศักดิ

"อะไรนะ?"เสียงกรีดร้องที่ดังลั่นจนนกที่เกาะอยู่บนหลังคาจวนเสนาบดี บินหนีแตกกระเจิงไปคนละทิศละทางนั้น ไม่ได้มาจากใครอื่น แต่มาจากคุณหนูใหญ่กู้ซินซินผู้ซึ่งเมื่อครู่ยังคงยืนสงบนิ่งราวกับรูปสลัก บัดนี้ นางยืนตัวแข็งทื่อราวกับถูกสาป ดวงตาเบิกกว้างด้วยความไม่อยากจะเชื่อ ในหัวของนางมีแต่เสียงราชโองการที่เพิ่งจบไปดังก้องสะท้อนไปมา... ประทานสมรส... องค์ชายสี่... ในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า!"ไม่... ไม่จริง... ข้าต้องหูฝาดไปแน่ๆ" นางพึมพำกับตัวเอง พลางยกมือขึ้นมาตบหน้าตัวเองเบา ๆ หนึ่งที สองที "เจ็บ... แสดงว่าไม่ใช่ความฝัน"ในขณะที่นางเอกของเรากำลังอยู่ในภาวะสติแตก เสนาบดีกู้ผู้เป็นบิดากลับมีสีหน้าที่ซับซ้อนอย่างยิ่ง เขาทั้งตกใจ ทั้งโล่งใจ และทั้งเป็นกังวลในเวลาเดียวกัน"ซินซิน... รับราชโองการสิลูก" เขากระซิบเตือนบุตรสาวที่ยังคงยืนนิ่งเป็นหินคำพูดของบิดาทำให้กู้ซินซินได้สติกลับมา นางสูดหายใจเข้าลึกราวกับจะรวบรวมพลังทั้งหมดที่มี ก่อนจะคุกเข่าลงรับราชโองการด้วยท่าทีที่ดูเหมือนจะสงบนิ่ง แต่หากมองดูดี ๆ จะเห็นว่ามือน้อย ๆ ของนางกำลังสั่นเทาไม่หยุดหลังจากที่ขบวนราชองครักษ์จากไปแล้ว บรรยากาศในจวนเสนา