บททั้งหมดของ เกิดใหม่มาเป็นชายาจำเป็นของอ๋องปีศาจ: บทที่ 21 - บทที่ 30

หนึ่งเดือนผ่านไป...ชีวิตของกู้ซินซินในฐานะพระชายาของอ๋องสี่นั้นสงบสุขและ... วุ่นวาย... ในแบบที่นางไม่เคยคาดคิดมาก่อนร้าน "หวานใจ" ของนางได้กลายเป็นสถานที่ที่โด่งดังที่สุดในเมืองหลวงไปแล้ว ทุก ๆ วันจะมีลูกค้าแน่นขนัดจนนาง และหลินเฟยเฟยแทบไม่มีเวลาได้พักผ่อน ข่าวลือเรื่อง "อ๋องปีศาจผู้รักพระชายา" ก็ยังคงเป็นหัวข้อสนทนาที่ร้อนแรงที่สุดในวงสังคม โดยมี "ฉากหวาน" เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เกิดขึ้นจริงบ้าง (โดยที่ซินซินไม่รู้ตัว) และถูกเหล่าคุณหนูนำไปต่อเติมเสริมแต่งบ้าง เกิดขึ้นให้ได้ยินไม่เว้นแต่ละวันส่วนองค์รัชทายาท หลังจากที่ถูกตอกหน้ากลับไปในวันนั้น เขาก็ไม่ได้มาที่ร้านอีกเลย แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขายอมแพ้ ซินซินรู้ดีว่าความเงียบสงบนี้เป็นเพียงความสงบก่อนพายุลูกใหญ่จะมาถึงเท่านั้น"พระชายา! แย่แล้วเจ้าค่ะ!"เช้าวันหนึ่ง ขณะที่ซินซินกำลังตรวจสอบบัญชีของร้านอยู่นั้นเอง หลินเฟยเฟยก็วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในห้องทำงานของนาง"มีเรื่องอันใดรึเฟยเฟย? เหตุใดจึงดูตื่นตระหนกเช่นนี้?""ก็ท่านแม่ทัพจ้าวหยางน่ะสิ" นางกล่าวอย่างหอบ ๆ "เมื่อครู่นี้เขามาตรวจความเรียบร้อยที่ร้าน แล้วก็มาวิจารณ์ 'ขนมเปี๊ยะกุหลา

สิบวันต่อมา...ขบวนเดินทางพิเศษได้เคลื่อนตัวลึกเข้ามาใกล้เมืองผิงโจวซึ่งเป็นทางผ่านไปยังทางหัวเมืองทางเหนือ ยิ่งเดินทางห่างจากเมืองหลวงมากเท่าไหร่ สภาพภูมิประเทศก็ยิ่งแห้งแล้ง และกันดารมากขึ้นเท่านั้น สองข้างทางที่เคยเขียวชอุ่มบัดนี้ได้แปรเปลี่ยนเป็นทุ่งหญ้าสีน้ำตาลที่แตกระแหงดั่งใยแมงมุม ผืนดินแข็งกระด้างจนน่าใจหาย แม่น้ำลำธารที่เคยไหลเชี่ยวก็เริ่มเหือดแห้งจนเห็นแต่ท้องทรายขาวโพลน ภาพของภัยแล้งปรากฏชัดเจน และโหดร้ายขึ้นเรื่อย ๆบรรยากาศที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความอลวนในช่วงแรกของการเดินทางค่อย ๆ เลือนหายไป ถูกแทนที่ด้วยความเงียบงันและความรู้สึกหนักอึ้ง ทุกสายตาต่างจับจ้องไปยังภาพความทุกข์ยากเบื้องหน้าด้วยความเห็นใจภายในรถม้าของพระชายา กู้ซินซินและหลินเฟยเฟยไม่ได้พูดคุยเรื่องขนมหวานอีกต่อไป แต่กำลังช่วยกันจัดเตรียมห่อยา และสมุนไพรที่จำเป็นอย่างขะมักเขม้น"ข้าไม่เคยคิดเลยว่าภัยแล้งจะน่ากลัวถึงเพียงนี้" เฟยเฟยกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ใบหน้าที่เคยสดใสร่าเริงบัดนี้ฉายแววเศร้าสลด "น่าสงสารชาวบ้านที่ต้องมาเผชิญกับเรื่องเช่นนี้เหลือเกิน""ใช่" ซินซินพยักหน้ารับ ดวงตาของนางฉายแววมุ

หลังจากที่สามารถซื้อใจชาวบ้าน และแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าในเมืองหยางเยว่ได้สำเร็จ ภารกิจที่แท้จริงของคณะเดินทางพิเศษก็ได้เริ่มต้นขึ้น ภารกิจในการฟื้นฟูผืนดินที่แห้งแล้งให้กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งเช้าวันรุ่งขึ้น ณ จวนที่พักชั่วคราว...ท่านอ๋องสี่ได้เรียกประชุมทีมงานหลักทั้งหมด ซึ่งรวมถึงท่านเจ้าเมืองหยางเยว่ที่บัดนี้มีแววตาเปี่ยมด้วยความหวัง บรรยากาศเต็มไปด้วยความจริงจังและความมุ่งมั่น"จ้าวหยาง" เขาเอ่ยขึ้นเป็นคนแรก "ข้าจะมอบหมายให้เจ้าเป็นผู้ควบคุมทหารองครักษ์และชาวบ้านทั้งหมดในการขุดลอกคลองส่งน้ำและสร้างฝายชะลอน้ำตามแผนการของพระชายา เจ้าทำได้หรือไม่?""พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง ข้าน้อยจะทำอย่างสุดความสามารถ" แม่ทัพหนุ่มรับคำอย่างแข็งขัน"ดี" ท่านอ๋องพยักหน้า ก่อนจะหันไปทางองครักษ์เงาที่คุกเข่ารอรับคำสั่งอยู่ "ส่วนเจ้า... ข้ามีภารกิจลับที่สำคัญที่สุดจะมอบให้"เขาหยิบม้วนกระดาษที่ซินซินได้วาดภาพของ "มันฝรั่ง" และ "ข้าวโพด" พร้อมทั้งเขียนคำอธิบายลักษณะอย่างละเอียดออกมา "จงนำคนของเราทั้งหมดออกเดินทางไปยังเมืองท่าทางทิศตะวันออก และตามแนวเส้นทางสายไหม ไปสืบหา พืชสองชนิดนี้จากกองคาราวานของพ่อค้าต่าง

หลังจากค่ำคืนที่เต็มไปด้วยการวางแผนอันแยบยล วันรุ่งขึ้น บรรยากาศในร้าน "หวานใจ" ก็กลับมาสู่ความวุ่นวายแต่เป็นความวุ่นวายที่ถูก "จัดฉาก" ขึ้นอย่างสมบูรณ์แบบกู้ซินซินไม่ได้มีท่าทีตื่นตระหนกแม้แต่น้อย นางยังคงยืนดูแลความเรียบร้อยอยู่หลังเคาน์เตอร์ด้วยรอยยิ้มที่สดใสเช่นเคย แต่หากมองดูดี ๆ จะเห็นประกายแห่งความมุ่งมั่นที่ซ่อนอยู่ในดวงตาคู่นั้นวันนี้... คือวันที่นางจะแสดงงิ้วโรงใหญ่ให้คู่ปรับเก่าของนางได้ชมเป็นขวัญตา"เฟยเฟย... เจ้าพร้อมแล้วใช่หรือไม่?" นางกระซิบถามเพื่อนรักที่ยืนอยู่ข้าง"แน่นอน" หลินเฟยเฟยตอบกลับอย่างกระตือรือร้น "ข้าท่องบทของข้ามาทั้งคืนแล้ว รับรองว่าสมจริงจนใคร ๆ ก็ต้องเชื่อ""ดีมาก" ซินซินยิ้ม "ส่วนท่านแม่ทัพ... ท่านรู้แล้วใช่หรือไม่ว่าต้องทำอย่างไร?"แม่ทัพจ้าวหยางที่แอบซุ่มดูอยู่ไม่ไกลพยักหน้ารับอย่างแข็งขัน แม้เขาจะไม่ค่อยเข้าใจแผนการที่ซับซ้อนของสตรีทั้งสองคนนัก แต่ในเมื่อท่านอ๋องทรงสั่งมา เขาก็พร้อมจะเล่นละครฉากนี้อย่างเต็มที่และแล้ว... การแสดงก็ได้เริ่มต้นขึ้นในช่วงสายของวันนั้นเองในขณะที่ร้าน "หวานใจ" กำลังเต็มไปด้วยลูกค้าก็ได้เกิดความโกลาหลขึ้นอย่างกะทันหัน"

คำถามที่ทิ้งท้ายไว้ของอ๋องสี่ "แล้วผู้ใดกัน... ที่บอกเจ้า... ว่าข้ากำลังแสดงละคร?" ยังคงดังก้องสะท้อนอยู่ในโสตประสาทของกู้ซินซินราวกับระฆังที่ถูกตีซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันวนเวียนอยู่ในหัวของนางตลอดเส้นทางกลับสู่ตำหนักอ๋องสี่ สร้างความปั่นป่วนวุ่นวายในใจจนยากจะสงบบรรยากาศภายในรถม้าที่เคยโอ่อ่ากว้างขวาง บัดนี้กลับให้ความรู้สึกอึดอัดคับแคบอย่างน่าประหลาด มีเพียงเสียงล้อรถที่บดขยี้ก้อนกรวดบนพื้นถนนเป็นจังหวะสม่ำเสมอมาบดบังความเงียบงันที่โรยตัวอยู่ระหว่างคนทั้งสอง ซินซินเม้มริมฝีปากแน่นเป็นเส้นตรง นางไม่กล้าแม้แต่จะชายตามองบุรุษสูงศักดิ์ที่นั่งสงบนิ่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ราวกับว่าเพียงแค่สบสายตากับเขา ความคิดในใจทั้งหมดของนางจะถูกอ่านออกจนหมดสิ้นนางรู้สึกได้ถึงไอร้อนที่ระอุขึ้นมาบนใบหน้าของตนเองอย่างไม่อาจควบคุม หัวใจใต้ทรวงอกเต้นระรัวรุนแรงยังกับจะทะลุออกมาด้านนอก นี่มันอะไรกัน? นางไม่เข้าใจ... ไม่เข้าใจการกระทำของเขาเลยแม้แต่น้อยนิดการกระทำของเขาในวันนี้ที่หน้าร้าน "หวานใจ" มันช่างแนบเนียนและทรงพลังเสียจนนางเองเกือบจะเผลอไผลไปกับมัน สัมผัสแผ่วเบาที่มุมปาก น้ำเสียงทุ้มนุ่มที่กระซิบข้างหู และคำเรี