บททั้งหมดของ บุปผาเคียงบัลลังก์รบ: บทที่ 11 - บทที่ 20

ค่ำคืนอันยาวนานที่เมืองชิงเหอได้ผ่านพ้นไปพร้อมกับแสงอรุณของวันใหม่ที่สาดส่องเข้ามา แต่สิ่งที่หลงเหลืออยู่คือผลกระทบอันยิ่งใหญ่ที่กำลังจะสะท้อนกลับไปยังทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้องหลังจากจัดการเรื่องราวในเมืองชิงเหอจนเข้าที่เข้าทาง เถี่ย อ้าวเทียนและอู่ เลี่ยก็ไม่ได้พักผ่อนแม้แต่น้อย พวกเขารีบเตรียมตัวออกเดินทางกลับเมืองจินไห่ทันที เพราะต่างรู้ดีว่าทุกวินาทีที่พวกเขาอยู่นอกเมือง คือความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้นกับปราการที่แข็งแกร่งที่สุดของพวกเขาได้ณ หน้าประตูจวนเจ้าเมืองชิงเหอ เจ้าเมืองชิงเหอซึ่งได้รับการรักษาจากหมอหลวงจนอาการดีขึ้นมากแล้ว ได้ออกมาส่งเถี่ย อ้าวเทียนด้วยตนเองพร้อมกับเหล่าข้ารับใช้และทหารองครักษ์ของเมือง"ท่านแม่ทัพเถี่ย บุญคุณในครั้งนี้ ข้าและชาวเมืองชิงเหอจะไม่มีวันลืมเลือน" เจ้าเมืองชิงเหอประสานมือคารวะอย่างสุดซึ้ง "นับจากนี้ไป เมืองชิงเหอของข้าขอประกาศตนเป็นพันธมิตรที่ภักดีที่สุดของท่านและเมืองจินไห่! ไม่ว่าราชสำนักจะมีคำสั่งใดๆ มาอีก เราก็จะยืนหยัดอยู่เคียงข้างท่าน!""ท่านเจ้าเมืองกล่าวหนักไปแล้ว" เถี่ย อ้าวเทียนประสานมือตอบ "ท่านต่างหากที่ได้แสดงให้ข้าเห็นถึงความกล้าหาญและคว

ณ ช่องเขาพยัคฆ์คำราม หุบเขาที่ขึ้นชื่อเรื่องความคับแคบและอันตรายที่สุดบนเส้นทางสู่เมืองจินไห่...สองฟากฝั่งของหุบเขาคือหน้าผาสูงชันที่ตั้งตระหง่านราวกับกำแพงธรรมชาติขนาดมหึมา บีบให้เส้นทางเดินทัพเบื้องล่างเหลือเพียงทางสายแคบๆ ที่คดเคี้ยวไปมาราวกับลำตัวของอสรพิษยักษ์ สายลมพัดหวีดหวิวผ่านซอกหิน เกิดเป็นเสียงก้องกังวานน่าสะพรึงกลัวสมกับชื่อของมัน บรรยากาศที่นี่เงียบสงัดและเยียบเย็นจนน่าขนลุก แต่ภายใต้ความเงียบนั้น กลับมีไอสังหารอันหนาแน่นซ่อนเร้นอยู่ทุกอณูบนไหล่เขาที่รกทึบไปด้วยป่าไม้ ร่างของทหารม้าในชุดเกราะเบาสีดำกว่าห้าพันนายซุ่มซ่อนอยู่ราวกับฝูงพยัคฆ์ที่หมอบรอตะครุบเหยื่อ พวกเขาคือหน่วยทหารม้าเร็วที่เก่งกาจที่สุดของกองทัพพยัคฆ์ทมิฬ ทุกนายล้วนนิ่งสงบไม่ไหวติงราวกับรูปสลักหิน แม้แต่เสียงหายใจก็ยังแผ่วเบาและพร้อมเพรียงกันราวกับเป็นคนคนเดียว สายตาของพวกเขาจับจ้องลงไปยังเส้นทางเบื้องล่างด้วยความเย็นชาและไร้ความปรานีอู่ เลี่ย นอนราบอยู่กับพื้นหิน ณ จุดที่สูงสุดของหน้าผา เขามองดูกองทัพพันธมิตรที่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาในหุบเขาด้วยสายตาที่ดูแคลน "ฮึ่ม! ไอ้พวกหนูสกปรกนี่มันเดินทัพกันได้น่าสมเ

เจ็ดวันที่ยาวนานราวกับเจ็ดปี...นับตั้งแต่วันที่ข่าวร้ายสองสายถาโถมเข้ามาทำลายขวัญกำลังใจของราชสำนักจนหมดสิ้น บรรยากาศทั่วทั้งเมืองหลวงต้าหลงก็พลันเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง มันไม่ใช่ความตื่นตระหนกที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน แต่เป็นความสิ้นหวังที่ค่อยๆ กัดกินหัวใจของผู้คนอย่างช้าๆ ราวกับยาพิษที่ออกฤทธิ์อย่างเชื่องช้าแต่แน่นอนภายในท้องพระโรงที่เคยโอ่อ่าและเปี่ยมด้วยอำนาจ บัดนี้ได้แปรเปลี่ยนเป็นเวทีแห่งการถกเถียงอันไร้ประโยชน์ที่ดำเนินซ้ำแล้วซ้ำเล่าในทุกๆ วัน เหล่าขุนนางยังคงแบ่งฝักแบ่งฝ่ายและทุ่มเถียงกันด้วยหัวข้อเดิมๆ อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย แต่กลับไม่มีแผนการที่เป็นรูปธรรมใดๆ ถูกเสนอขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย"ฝ่าบาท! เราจะรอช้าไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว!" อาจารย์เฒ่ายังคงคุกเข่าวิงวอนเช่นทุกวัน "โปรดส่งราชสาส์นไปขอความช่วยเหลือจากแม่ทัพเถี่ยเถิด! นี่คือความหวังสุดท้ายของพวกเราแล้ว""ข้าบอกแล้วอย่างไรเล่าว่าข้าไม่ยอม!" องค์รัชทายาทก็ยังคงตะคอกกลับด้วยเหตุผลเดิมๆ "เกียรติของราชวงศ์สำคัญกว่าชีวิต การไปก้มหัวให้ไอ้กบฏนั่น สู้เรายอมตายอย่างสมศักดิ์ศรีเสียยังจะดีกว่า""แต่ชีวิตของราษฎรเล่าพ่ะย่ะค่ะ!""ฝ่า

ประวัติศาสตร์ของแคว้นต้าหลงจะต้องจารึกภาพเหตุการณ์ในครั้งนี้ไว้ตลอดกาล...ภาพของมหานทีแห่งชีวิตที่ไหลบ่าจากทิศเหนือลงสู่ทิศใต้ มันไม่ใช่สายน้ำที่เกิดจากธรรมชาติ แต่เป็นสายธารที่ประกอบขึ้นจากผู้คนนับแสนชีวิตที่กำลังเดินทางอพยพครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยมีมาขบวนผู้อพยพยาวเหยียดสุดลูกหูลูกตา คดเคี้ยวไปตามเส้นทางธุรกันดารราวกับมังกรไร้สิ้นสุด ขบวนนั้นประกอบไปด้วยทหารผู้พ่ายทัพที่ยังคงมีแววตาของนักรบซ่อนอยู่ภายใต้ความอิดโรย, เหล่าราษฎรผู้สูญสิ้นบ้านเกิดเมืองนอนที่อุ้มลูกจูงหลานเดินทางด้วยเท้าเปล่า, และกองคาราวานเกวียนที่บรรทุกเสบียงและทรัพย์สินทั้งหมดที่พวกเขาสามารถขนย้ายมาได้ เสียงล้อเกวียนที่บดเบียดกับพื้นดิน เสียงร้องไห้ของทารก และเสียงฝีเท้าของคนนับแสน ผสมปนเปกันจนกลายเป็นเสียงหึ่งๆ ที่น่าเวทนาและเปี่ยมด้วยความหวังในเวลาเดียวกันพวกเขาละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง...บ้านเกิด...ทรัพย์สมบัติ...และอดีต...เพื่อมุ่งหน้าไปยังจุดหมายเพียงแห่งเดียว...เมืองจินไห่...ปราการสุดท้ายแห่งความหวังทว่าเส้นทางสู่ความหวังนั้นหาได้ราบรื่นไม่...ห่างออกไปทางทิศเหนือหลายร้อยลี้ ณ ป่าทึบริมแม่น้ำเหลื

ย้อนกลับไปเมื่อหลายสัปดาห์ก่อน...ณ เมืองหลวงต้าหลง บรรยากาศที่เคยโอ่อ่าและเปี่ยมด้วยเกียรติยศ บัดนี้ได้ถูกแทนที่ด้วยความเย็นชาและกลิ่นอายป่าเถื่อนของเหล่าทหารเป่ยหมันที่ยึดครองเมือง ธงมังกรสีเหลืองทองของราชวงศ์ต้าหลงถูกปลดลงจากทุกสารทิศ ถูกแทนที่ด้วยธงหมาป่าสีดำทมิฬของแคว้นเป่ยหมันที่ปลิวสะบัดอย่างหยิ่งผยองราวกับกำลังเยาะเย้ยความพ่ายแพ้ของเจ้าของดินแดนเดิมภายในท้องพระโรงที่เคยเป็นสัญลักษณ์แห่งอำนาจสูงสุดของแผ่นดิน บัดนี้แม่ทัพใหญ่ฮาหลันซิวกำลังนั่งอยู่บนบัลลังก์มังกรด้วยท่าทีที่สบายอารมณ์ เขายกจอกสุราขึ้นจิบพลางมองดูเหล่าขุนนางต้าหลงที่คุกเข่าตัวสั่นอยู่เบื้องล่างด้วยสายตาที่ดูแคลน"เรียนท่านแม่ทัพใหญ่" สายลับผู้หนึ่งวิ่งเข้ามารายงาน "สายข่าวของเราจากแดนใต้ส่งข่าวมาขอรับ...ดูเหมือนว่าจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น""หืม?" ฮาหลันซิวเลิกคิ้ว "เรื่องอะไรที่น่าสนใจไปกว่าการรอให้พวกเจ้าเมืองขี้ขลาดนั่นยอมจำนนอีกเล่า?""คือว่า...พวกมัน...พวกมันไม่ได้ยอมจำนนขอรับ มีแต่เมืองผิงหยางเท่านั้นที่ยอมจำนนแก่เรา" สายลับกล่าวเสียงสั่น "เจ้าเมืองทางใต้เกือบทั้งหมด...กำลังอพยพผู้คนและกำลังทหารทั้งหมดมุ่งห