บททั้งหมดของ บุปผาเคียงบัลลังก์รบ: บทที่ 31 - บทที่ 40

ค่ำคืนแห่งการหลอมรวมได้ผ่านพ้นไปรุ่งอรุณของวันใหม่สาดส่องเข้ามาในห้องหอผ่านบานหน้าต่างที่แกะสลักอย่างวิจิตร ปลุกให้เซี่ย เหยาเหยา ตื่นขึ้นจากห้วงนิทราอันแสนสุข นางค่อยๆ ลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่สัมผัสได้คือวงแขนอันแข็งแกร่งที่โอบกอดนางไว้แน่นราวกับกลัวว่านางจะหายไป และไออุ่นจากร่างกายของบุรุษผู้หลับใหลอยู่ข้างกายนาง สามีของนางนางค่อยๆ พลิกตัวอย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้เขารู้สึกตัว แล้วจ้องมองใบหน้ายามหลับใหลของเขาอย่างเต็มตาเป็นครั้งแรก เถี่ย อ้าวเทียนยามที่ปราศจากไอสังหารอันเย็นเยียบและภาระอันหนักอึ้งที่ต้องแบกรับ ใบหน้าของเขากลับดูสงบนิ่งและอ่อนโยนราวกับเด็กน้อย คิ้วกระบี่ที่มักจะขมวดเข้าหากันเสมอ บัดนี้คลายออก ริมฝีปากหยักลึกที่มักจะเม้มแน่นเป็นเส้นตรง บัดนี้เผยอออกเล็กน้อยอย่างผ่อนคลาย เรือนผมสีดำขลับที่มักจะถูกรวบไว้อย่างดี บัดนี้สยายลงมาปรกหน้าผากอย่างเป็นธรรมชาตินางยิ้มออกมาบางๆ อย่างมีความสุข ก่อนจะค่อยๆ ยื่นนิ้วเรียวออกไปลูบไล้ไปตามสันจมูกโด่งคม ไล่ลงมายังริมฝีปากและหยุดลงที่รอยแผลเป็นจางๆ ที่มุมปากร่องรอยแห่งอดีตที่หล่อหลอมให้เขากลายเป็นบุรุษที่แข็งแกร่งเช่นทุกวันนี้ นางรู้ดีว่าเบื

ชัยชนะที่เมืองผิงหยางโดยไม่ต้องเสียเลือดเนื้อแม้แต่หยดเดียว ได้กลายเป็นข่าวที่แพร่สะพัดไปทั่วทุกสารทิศอย่างรวดเร็ว มันไม่ใช่แค่ชัยชนะทางการทหาร แต่เป็นชัยชนะทางจิตวิทยาที่สั่นสะเทือนไปถึงขั้วหัวใจของเหล่าทหารเป่ยหมันที่ยังคงยึดครองดินแดนต้าหลงอยู่ ข่าวสารที่ถูกส่งต่อกันปากต่อปากนั้นถูกแต่งเติมสีสันจนน่าเหลือเชื่อ บ้างก็ว่าองค์ชายเถี่ยหลงเป็นเทพสงครามลงมาจุติ บ้างก็ว่ากุนซือเหวิน จ้าว สามารถหยั่งรู้ฟ้าดินกองทัพขององค์ชายเถี่ยหลงไม่ได้มีเพียงความแข็งแกร่งและโหดเหี้ยม แต่ยังมีสติปัญญาและกลยุทธ์ที่ลึกล้ำจนยากจะหยั่งถึง พวกเขาสามารถแทรกซึมเข้าไปในใจกลางของศัตรู หว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความแตกแยก และชักนำให้คนของศัตรูลุกขึ้นมาสังหารกันเองได้อย่างง่ายดาย นี่คือความน่าสะพรึงกลัวที่แท้จริงที่กำลังกัดกินขวัญกำลังใจของกองทัพผู้รุกรานเถี่ย อ้าวเทียน ไม่ได้หยุดพักเพื่อเฉลิมฉลองชัยชนะ เขาสั่งให้กองทัพใหญ่เคลื่อนพลต่อไปข้างหน้าทันทีหลังจากที่ได้จัดระเบียบและผนวกรวมทหารต้าหลงที่ยอมสวามิภักดิ์ในเมืองผิงหยางเข้ากับกองทัพหลักเรียบร้อยแล้ว เป้าหมายต่อไปของพวกเขา คือปราการด่านสุดท้ายที่กั้นระหว่างแดนใต้และแ

เสียงแตรศึกแรกของรุ่งอรุณดังกึกก้องไปทั่วทั้งที่ราบหน้าเมืองหลวงราวกับเสียงคำรามของพญามังกรโบราณที่ตื่นจากการหลับใหล ปลุกทุกชีวิตให้ตื่นขึ้นจากค่ำคืนอันยาวนาน มันคือสัญญาณว่าสงครามครั้งสุดท้ายได้เริ่มต้นขึ้นแล้วกองทัพต้าหลงกว่าหนึ่งแสนห้าหมื่นนาย เคลื่อนทัพเข้าหาเมืองหลวงอย่างเป็นระเบียบและน่าเกรงขามราวกับคลื่นยักษ์ที่ทำจากเหล็กกล้า ผืนดินสั่นสะเทือนเลื่อนลั่นภายใต้เสียงฝีเท้าของทหารนับแสน เสียงกลองศึกที่ดังกระหึ่มราวกับจังหวะการเต้นของหัวใจ และเสียงโห่ร้อง "ทวงคืนแผ่นดิน!" ที่ดังประสานกันจนสะท้านไปถึงสรวงสวรรค์บนกำแพงเมืองหลวงที่สูงตระหง่าน ฮาหลันซิวในชุดเกราะเต็มยศยืนกอดอกนิ่ง แววตาของเขาที่เย็นเยียบและซับซ้อนกวาดมองภาพกองทัพอันยิ่งใหญ่เบื้องล่าง ความพ่ายแพ้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าได้สอนบทเรียนอันเจ็บปวดให้แก่เขา มันได้ลบเลือนความลำพองใจไปจนหมดสิ้นและปลุกสัญชาตญาณของอสูรสงครามในตัวเขาให้ตื่นขึ้นอย่างสมบูรณ์“พวกมันมาแล้ว” เขากล่าวเสียงเรียบไร้ความรู้สึก “เปิดประตูเมือง...ส่ง ของขวัญที่ข้าเตรียมไว้ไปต้อนรับพวกมัน”เบื้องล่างประตูเมืองทิศใต้ที่ใหญ่ที่สุดได้ถูกเปิดออกอย่างช้าๆ แต่สิ่งที่ปรากฏข

เลือด...หยดแล้วหยดเล่า...ไหลรินจากปลายดาบสีดำสนิทของเถี่ย อ้าวเทียน ลงสู่พื้นหินอ่อนที่เย็นเยียบของท้องพระโรง มันคือเลือดหยดสุดท้ายของอดีตฮ่องเต้ เลือดที่ปิดฉากความแค้นที่สั่งสมมานานกว่ายี่สิบปีความเงียบเข้าปกคลุมไปทั่วทั้งท้องพระโรงที่โอ่อ่า บัดนี้กลับเต็มไปด้วยซากปรักหักพังและความโกลาหล เสียงโห่ร้องแสดงความยินดีจากเหล่าทหารด้านนอกค่อยๆ จางหายไปในความรู้สึกของเขา เหลือเพียงเสียงลมที่พัดหวีดหวิวผ่านบานหน้าต่างที่แตกหัก และเสียงหยดเลือดที่ดังเป็นจังหวะเถี่ย อ้าวเทียน ยืนนิ่งอยู่เนิ่นนานเขาทอดสายตามองร่างไร้วิญญาณของผู้ที่เคยเป็นอา...ผู้ทรยศที่ช่วงชิงทุกสิ่งทุกอย่างไปจากเขา ความรู้สึกที่เขาคาดหวังว่าจะได้รับ ความสะใจ ความยินดี กลับไม่ปรากฏขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย มีเพียงความว่างเปล่าความว่างเปล่าที่หนักอึ้งราวกับหินผาที่กดทับอยู่ในใจภารกิจในการล้างแค้นได้จบสิ้นลงแล้ว...แล้วอย่างไรต่อ?เขาหันไปมองบัลลังก์มังกรที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า...บัลลังก์ที่เปื้อนเลือด บัลลังก์ที่ซึ่งโศกนาฏกรรมทั้งหมดได้เริ่มต้นขึ้นมันดูเย็นชาและโดดเดี่ยวเสียงโห่ร้อง "องค์ชายเถี่ยหลงจงเจริญ" ดังกึกก้องขึ้นอีกค

หนึ่งเดือนครึ่ง...คือเวลาที่กองทัพต้าหลงใช้ในการเตรียมความพร้อม ณ ปราการด่านสุดท้ายทางเหนือสุดของแผ่นดิน ด่านมังกรเหมันต์หนึ่งเดือนครึ่งที่ผ่านมา กองทัพกวาดล้างภายใต้การนำของอู่ เลี่ย ได้เคลื่อนทัพขึ้นเหนือด้วยความเร็วราวกับพายุอสนีบาต พวกเขาไล่ล่าและบดขยี้กองกำลังเป่ยหมันที่แตกทัพและยังคงหลงเหลืออยู่ตามหัวเมืองต่างๆ จนสิ้นซาก เป็นการตัดแขนขาของศัตรูและป้องกันไม่ให้มีกำลังเสริมใดๆ มาสมทบกับทัพใหญ่ได้ในขณะเดียวกัน ณ ด่านมังกรเหมันต์ แม่ทัพหลงเฟย ผู้คุ้นเคยกับชัยภูมิทางเหนือเป็นอย่างดี ได้ใช้ความรู้ความสามารถทั้งหมดของเขาในการวางกับดักและเตรียมสมรภูมิรบอย่างลับๆ ทหารนับหมื่นนายทำงานกันอย่างไม่หยุดพัก ขุดคูน้ำแข็ง สร้างกำแพงซ่อนที่ทำจากหิมะอัดแน่น และวางกลไกมรณะไว้ทั่วทั้งที่ราบเบื้องหน้าด่าน เปลี่ยนผืนดินที่ปกคลุมด้วยหิมะให้กลายเป็นสุสานที่รอคอยการมาเยือนของศัตรูและบัดนี้ หลังจากที่กองทัพหลักของเถี่ย อ้าวเทียน ได้เดินทางมาถึงและใช้เวลาอีกครึ่งเดือนในการฝึกซ้อมรบจนคุ้นเคยกับความหนาวเหน็บและสภาพภูมิประเทศ พายุลูกใหญ่ที่สุดก็ได้เดินทางมาถึงแล้วกองทัพหนุนหนึ่งแสนนายของแคว้นเป่ยหมันปราก