All Chapters of บุปผาเคียงบัลลังก์รบ: Chapter 21 - Chapter 30

ผืนดินทางตอนเหนือของเมืองจินไห่ คืออาณาเขตแห่งขุนเขาและหุบเหวที่สลับซับซ้อนราวกับลายแทงของพญามังกรโบราณ ณ ที่นี้คือปราการธรรมชาติที่แข็งแกร่งที่สุด และบัดนี้ มันกำลังจะกลายเป็นสุสานสำหรับผู้รุกรานที่หาญกล้าเหยียบย่างเข้ามากองทัพเป่ยหมันเคลื่อนพลเข้ามาด้วยความลำพองใจ ชัยชนะที่ง่ายดายเหนือทัพหลวงต้าหลงทำให้พวกมันเปี่ยมไปด้วยความเย่อหยิ่งและดูแคลน แม่ทัพใหญ่ฮาหลันซิวยังคงคุมทัพหลวงกว่าหนึ่งแสนนายอยู่ที่แนวหลัง ห่างออกไปหลายสิบลี้ แต่คำสั่งที่ส่งผ่านมายังทัพหน้านั้นชัดเจนและเด็ดขาด "ข้าให้ทหารฝีมือดีที่สุดแก่เจ้าสามหมื่นนาย! นำทัพหน้าบุกทะลวงผ่านหุบเขาเหล่านี้ไปให้ถึงหน้าเมืองจินไห่ภายในเจ็ดวัน ความล่าช้าใดๆ ถือเป็นความล้มเหลว!"แรงกดดันมหาศาลจึงตกมาอยู่ที่ โปรู รองแม่ทัพผู้บัญชาการทัพหน้า ผู้มีร่างกายกำยำดุจหมีป่าแต่กลับมีสติปัญญาที่หยาบกระด้าง“ฮึ่ม! ไอ้พวกชาวต้าหลงนี่มันก็ตาขาวกันทั้งแผ่นดินจริงๆ” โปรู กล่าวกับนายกองคนสนิทขณะควบม้าสำรวจเส้นทางเบื้องหน้า เพื่อกลบเกลื่อนความกังวลในใจ “ท่านแม่ทัพใหญ่ฮาหลันซิวก็กังวลเกินไป กองทัพสามหมื่นนายของข้าก็มากพอที่จะบดขยี้เมืองเล็กๆ นั่นให้เป็นผุย

เสียงโห่ร้องแสดงความยินดีดังกึกก้องไปทั่วทุกสารทิศของเมืองจินไห่ ชัยชนะอันสมบูรณ์แบบที่ช่องเขาพยัคฆ์คำรามได้ปลุกขวัญและกำลังใจของเหล่าทหารและผู้อพยพให้พุ่งสูงขึ้นถึงขีดสุด ภาพของทัพหน้าสามหมื่นนายที่แข็งแกร่งของศัตรูถูกทำลายล้างจนสิ้นซาก ได้ลบเลือนความหวาดกลัวที่เคยมีต่อชื่อเสียงอันน่าเกรงขามของแคว้นเป่ยหมันไปจนหมดสิ้นณ โรงหมอชั่วคราวที่ตั้งอยู่ใจกลางค่ายพักพิง บรรยากาศก็คึกคักไม่แพ้กัน เสียงโห่ร้องยินดีดังแว่วเข้ามาเป็นระยะๆ สร้างรอยยิ้มและบรรเทาความเจ็บปวดให้แก่เหล่าทหารหาญที่บาดเจ็บจากการฝึกซ้อมและผู้คนที่เจ็บป่วยจากการเดินทาง“ดูท่าทางชัยชนะครั้งนี้จะสร้างขวัญกำลังใจให้ทุกคนได้มากโขเลยนะ” หลิน ซูซิน กล่าวขณะช่วยเปลี่ยนผ้าพันแผลให้ทหารหนุ่มนายหนึ่ง ใบหน้าของนางเปื้อนคราบเหงื่อแต่ดวงตากลับทอประกายสดใส “สมกับที่เป็นท่านแม่ทัพเถี่ยจริงๆ แค่ส่งท่านขุนพลอู่ เลี่ย ออกไปเพียงผู้เดียว ก็สามารถทำลายทัพหน้าของศัตรูจนย่อยยับได้”เซี่ย เหยาเหยา ที่กำลังบดยาอยู่ใกล้ๆ ยิ้มออกมาบางๆ นางรู้สึกโล่งใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนตลอดหลายวันที่ผ่านมา “มันไม่ใช่แค่ความเก่งกาจในการรบหรอกซูซิน แต่มันคือสติป

เสียงแตรศึกอันแหบโหยและป่าเถื่อนของกองทัพเป่ยหมันดังก้องไปทั่วทุ่งราบหน้าเมืองจินไห่ราวกับเสียงคำรามของอสูรร้ายที่ตื่นจากการหลับใหล มันคือสัญญาณเปิดฉากมหาสงครามการโจมตีที่เกิดจากความโกรธแค้นและความสิ้นหวังของพยัคฆ์ร้ายที่กำลังจะอดตายผืนดินสั่นสะเทือนเลื่อนลั่นภายใต้เสียงฝีเท้าของทหารนับแสนนายที่เคลื่อนทัพเข้าหาปราการแห่งความหวังราวกับคลื่นยักษ์ดำทะมึน ทหารราบในชุดเกราะหนังสัตว์ถือโล่ขนาดใหญ่และดาบโค้งเดินนำหน้าเป็นกำแพงมนุษย์ ตามมาด้วยหน่วยทหารทะลวงที่กำลังเข็นหอคอยปิดล้อมสูงตระหง่านและรถกระทุ้งประตูขนาดมหึมาที่ทำจากซุงไม้ทั้งต้น เสียงโห่ร้องอันบ้าคลั่งของพวกมันดังประสานกับเสียงกลองศึกที่รัวกระหน่ำราวกับจังหวะการเต้นของหัวใจมัจจุราช สร้างบรรยากาศแห่งความน่าสะพรึงกลัวที่สามารถบดขยี้ขวัญกำลังใจของกองทัพที่อ่อนแอที่สุดได้ในพริบตาทว่าบนกำแพงเมืองจินไห่ที่สูงใหญ่และแข็งแกร่งกลับมีเพียงความเงียบสงบอันเยือกเย็นเถี่ย อ้าวเทียน ยืนกอดอกนิ่งอยู่บนหอสังเกตการณ์ที่สูงที่สุดของประตูเมืองทิศเหนือ สายลมพัดปะทะอาภรณ์สีนิลกาฬของเขาจนสะบัดพลิ้วไหว แววตาคมกล้าดุจน้ำแข็งพันปีของเขากวาดมองภาพกองทัพศัตร

เมื่อเสียงแตรศึกสุดท้ายเงียบสงัดลง ท้องฟ้ายามค่ำคืนเหนือทุ่งราบหน้าเมืองจินไห่ก็ไม่ได้กลับคืนสู่ความสงบ แต่กลับถูกแทนที่ด้วยเสียงครวญครางอันแผ่วเบาของเหล่าทหารที่บาดเจ็บและเสียงตะโกนสั่งการที่ดังสลับกันไปมา คบเพลิงนับพันถูกจุดขึ้น ส่องให้เห็นภาพผลลัพธ์ของมหาสงครามที่โหดเหี้ยมที่สุดในประวัติศาสตร์แดนใต้ทุ่งหญ้าที่เคยเขียวขจี บัดนี้ได้กลายเป็นสุสานขนาดมหึมาที่ถูกย้อมไปด้วยเลือดจนกลายเป็นสีแดงฉาน ซากศพของทหารเป่ยหมันกองทับถมกันราวกับภูเขาเลากา ปะปนไปกับซากม้าศึกและเศษซากอาวุธที่แตกหัก กลิ่นคาวเลือดอันรุนแรงคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ เป็นเครื่องยืนยันถึงการต่อสู้ที่ดุเดือดเลือดพล่านเมื่อไม่กี่ชั่วยามก่อนเสียงโห่ร้องแห่งชัยชนะได้จางหายไปแล้ว ถูกแทนที่ด้วยภารกิจอันหนักอึ้งที่อยู่ตรงหน้า เหล่าทหารต้าหลงกำลังเดินสำรวจไปทั่วสมรภูมิ พวกเขาไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจซากศพของศัตรู แต่กลับช่วยกันเก็บรวบรวมอาวุธยุทโธปกรณ์ที่ยังคงใช้การได้ และที่สำคัญที่สุด คือการค้นหาร่างของสหายร่วมรบที่สละชีวีในสนามรบแห่งนี้ เพื่อนำพวกเขากลับบ้านเป็นครั้งสุดท้ายบนกำแพงเมืองที่สูงตระหง่าน เถี่ย อ้าวเทียน ยืนกอดอกนิ่ง ทอดส

คำประกาศของเถี่ย อ้าวเทียน ดังก้องไปทั่วทั้งห้องโถงราวกับเสียงสายฟ้าฟาดลงมากลางใจของทุกคนอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่สายฟ้าแห่งความตื่นตระหนก แต่เป็นสายฟ้าแห่งความยินดีและความหวังที่สาดส่องลงมาจนสว่างไสวไปทั่วความเงียบเข้าปกคลุมไปเพียงชั่วอึดใจก่อนจะถูกทำลายลงด้วยเสียงโห่ร้องแสดงความยินดีที่ดังสนั่นหวั่นไหวราวกับแผ่นดินจะถล่ม“เหมาะสม! เหมาะสมที่สุดแล้ว” เจ้าเมืองหลิวเป็นคนแรกที่ตะโกนขึ้นมาด้วยความตื่นเต้นยินดี “องค์ชายผู้ทรงธรรมคู่ควรกับนางฟ้าแห่งจินไห่ นี่คือการจับคู่ที่สวรรค์ประทานมาโดยแท้”“ใช่แล้ว! การสมรสครั้งนี้คือสัญลักษณ์แห่งการหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวที่แข็งแกร่งที่สุด พวกเราทุกคนขอสนับสนุน”เหล่าเจ้าเมืองและแม่ทัพนายกองที่เมื่อครู่นี้ยังคงมีความลังเลใจอยู่บ้าง บัดนี้กลับแสดงความยินดีออกมาจากใจจริง การแต่งงานครั้งนี้ไม่เพียงแต่จะผนึกกำลังของพันธมิตรทั้งหมดให้เป็นปึกแผ่นภายใต้สายใยแห่งเครือญาติ แต่ยังเป็นการสร้างความชอบธรรมที่สมบูรณ์แบบให้แก่ผู้นำคนใหม่ของพวกเขาอีกด้วยเจ้าเมืองเซี่ยผู้ซึ่งตกตะลึงไปไม่น้อยกว่าผู้ใด ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนช้าๆ เขามองไปยัง หลานชาย ที่บัดนี้ได้กลายเป็นอ