All Chapters of บุปผาเคียงบัลลังก์รบ: Chapter 1 - Chapter 10

แคว้นต้าหลง อันกว้างใหญ่ไพศาลกำลังเผชิญกับลมหนาวที่พัดพามาจากทิศเหนือ ไม่ใช่เพียงลมหนาวตามฤดูกาล แต่เป็นลมหนาวแห่งสงครามและความตาย ข่าวคราวความพ่ายแพ้ของกองทัพที่ชายแดนทางเหนือหลั่งไหลเข้าสู่เมืองหลวงไม่ขาดสายดุจสายน้ำที่เชี่ยวกราก หัวเมืองต่างๆ ถูกตีแตกราวกิ่งไม้แห้ง ราษฎรล้มตายและพลัดพรากจากบ้านเกิดกลายเป็นผู้อพยพที่ไร้ซึ่งอนาคต ทว่าท่ามกลางเปลวเพลิงแห่งสงครามและความเน่าเฟะของราชสำนักที่เมืองหลวง ยังมีดินแดนแห่งหนึ่งที่เปรียบเสมือนปราการเหล็กกล้าที่ตั้งตระหง่านอยู่ทางทิศใต้...เมืองจินไห่เมืองจินไห่เป็นเมืองหน้าด่านทางใต้สุดของแคว้นต้าหลง แม้จะอยู่ห่างไกลจากเมืองหลวง แต่กลับเจริญรุ่งเรืองและมั่งคั่งกว่าหัวเมืองใดๆ ในแผ่นดิน กำแพงเมืองสูงใหญ่และแข็งแกร่งทอดตัวยาวเหยียดดุจมังกรหลับใหล บนกำแพงนั้นมีทหารหาญในชุดเกราะสีดำทะมึนยืนรักษาการณ์อย่างองอาจ ทุกย่างก้าวของพวกเขาเต็มไปด้วยระเบียบวินัย แววตาคมกล้าดุจเหยี่ยวที่พร้อมจะโฉบเข้าขย้ำศัตรูผู้รุกรานความสงบสุขและความเป็นระเบียบเรียบร้อยทั้งหมดนี้ ไม่ได้มาจากอำนาจบารมีขององค์ฮ่องเต้ที่อยู่ห่างไกลออกไป แต่มาจากบุรุษผู้เป็นดั่งเทพสงครามในใจขอ

หลังจากเหตุการณ์ลอบทำร้ายที่โรงทานสงบลง บรรยากาศทั่วทั้งเมืองจินไห่ก็พลันเปลี่ยนไปในทันที แม้ภายนอกจะยังคงสงบเรียบร้อย แต่กลับมีความตึงเครียดอันเงียบงันแฝงอยู่ในทุกอณู ทหารพยัคฆ์ทมิฬในชุดเกราะสีดำทะมึนออกตรวจตราตามท้องถนนถี่ขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าตัว สายตาของพวกเขาคมกล้าและระแวดระวังภัยอยู่ตลอดเวลา โดยเฉพาะบริเวณรอบจวนเจ้าเมือง ที่ซึ่งกลายเป็นเขตอารักขาพิเศษไปโดยปริยายณ คุกใต้ดินของค่ายพยัคฆ์ทมิฬ...อากาศภายในเย็นเยียบและอับชื้น มีเพียงแสงจากคบไฟที่ริบหรี่ส่องให้เห็นร่างของโจร อสรพิษทราย ที่รอดชีวิตเพียงคนเดียวนั่งคุดคู้อยู่มุมห้องขัง สภาพของมันดูไม่จืดนัก ตามร่างกายเต็มไปด้วยร่องรอยของการถูกทรมานสอบสวนอย่างหนักหน่วงอู่ เลี่ยยืนกอดอกมองนักโทษด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะหันไปรายงานบุรุษผู้ยืนหันหลังให้อยู่ในเงามืด "เรียนท่านแม่ทัพ มันยอมคายออกมาหมดแล้วขอรับ พวกมันคือเศษเดนของกองโจร อสรพิษทราย จริงๆ ที่ลงมือครั้งนี้ก็เพื่อล้างแค้นให้พวกพ้องที่ตายไป และหวังจะจับตัวคุณหนูเซี่ยไปเรียกค่าไถ่ ไม่มีใครอยู่เบื้องหลังขอรับ"ร่างสูงสง่าในเงามืดค่อยๆ หันกลับมา แสงไฟสาดส่องให้เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาแต่เย็น

หลายสัปดาห์ต่อมา...คลื่นลมที่ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบงันในเมืองหลวง ในที่สุดก็ได้เดินทางข้ามผ่านหุบเขาและแม่น้ำหลายสาย มาถึงยังเมืองจินไห่ที่สงบสุขแห่งแดนใต้ ดุจพายุร้ายที่เคลื่อนตัวอย่างเชื่องช้าแต่แฝงไว้ด้วยพลังทำลายล้างอันมหาศาลเช้าวันนั้น ขณะที่ชาวเมืองจินไห่กำลังใช้ชีวิตอย่างเป็นปกติสุขเช่นทุกวัน พลันมีเสียงฆ้องและกลองดังกระหึ่มขึ้นจากถนนสายหลักที่มุ่งตรงมาจากทิศเหนือ เสียงนั้นดังผิดแผกไปจากเสียงกลองศึกที่พวกเขาคุ้นเคย มันขาดซึ่งความหนักแน่นและทรงพลัง แต่กลับเต็มไปด้วยความโอ้อวดและจังหวะที่น่ารำคาญ สร้างความประหลาดใจให้แก่ผู้คนเป็นอย่างมาก พวกเขาวางมือจากงานของตน แล้วออกมายืนดูอยู่ริมถนนด้วยความสงสัยภาพที่ปรากฏต่อสายตาของพวกเขาคือขบวนเดินทางอันโอ่อ่าและหรูหราอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ทหารในชุดเกราะสีทองอร่ามราวกับเกล็ดมังกรนับร้อยนายเดินนำขบวนมาอย่างองอาจ พวกเขาเชิดหน้าขึ้นสูง ทุกย่างก้าวเดินอย่างพร้อมเพรียงยังกับกำลังเดินอวดบารมี แววตาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง ดูหมิ่นชาวเมืองชายแดนเหล่านี้ราวกับเป็นเพียงมดปลวก ธงมังกรสีเหลืองสดปักลายดิ้นทองสะบัดพลิ้วไหวอยู่กลางขบวน ตามมาด้วยรถม้าที่

เส้นทางจากเมืองจินไห่สู่เมืองหลวงนั้นยาวไกลและทุรกันดาร ขบวนผู้เชิญราชโองการที่ยามเดินทางมาเคยโอ่อ่าและเต็มไปด้วยความหยิ่งผยอง บัดนี้ในยามเดินทางกลับสู่เมืองหลวง กลับดูอิดโรยและสิ้นไร้ราศียิ่งนักทหารราชองครักษ์ในชุดเกราะสีทองที่เคยเงางาม บัดนี้มอมแมมไปด้วยฝุ่นดินและคราบเหงื่อไคล ใบหน้าที่เคยเชิดสูงบัดนี้ก้มต่ำลงด้วยความอัปยศอดสู พวกเขาเร่งเดินทางทั้งวันทั้งคืนราวกับกำลังหนีจากภูตผีปีศาจ ภาพของพยัคฆ์ทมิฬแห่งจินไห่และไอสังหารอันเยียบเย็นของแม่ทัพเถี่ย อ้าวเทียน ยังคงติดตาและสร้างความหวาดผวาให้แก่พวกเขาไม่จางหายแต่ผู้ที่มีสภาพย่ำแย่ที่สุดก็คือกงกงหลิว ขันทีเฒ่าผู้เป็นหัวหน้าคณะ ตลอดการเดินทางกลับ มันเอาแต่นั่งหน้าเครียดอยู่ในรถม้า ในหัวคิดวนเวียนอยู่แต่ว่าจะทูลรายงานเรื่องความล้มเหลวครั้งนี้ต่อองค์รัชทายาทอย่างไรดี กงกงหลิวรู้ดีว่าองค์รัชทายาทมีนิสัยโหดเหี้ยมและเอาแต่ใจเพียงใด ความล้มเหลวในการนำตัว "นางฟ้าแห่งจินไห่" กลับมา ไม่เพียงแต่จะทำให้พระองค์พิโรธ แต่ยังเป็นการหักหน้าพระองค์อย่างรุนแรงที่สุด! โทษทัณฑ์ที่มันจะได้รับนั้น...มันไม่อยากจะจินตนาการเลย"ไม่ได้...ข้าจะยอมรับความผิดทั้งห

ความสงบนิ่งของเมืองจินไห่เป็นสิ่งที่ราชสำนักคาดไม่ถึง พวกเขาคาดหวังว่าจะเกิดความโกลาหลวุ่นวาย ประชาชนตื่นตระหนก หรืออย่างน้อยที่สุดก็คือความขัดแย้งภายในระหว่างเจ้าเมืองและเถี่ย อ้าวเทียน แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความเงียบ...ความเงียบที่น่าหวาดหวั่นยิ่งกว่าการประกาศสงครามเสียอีกความเงียบนั้นทำให้ฮ่องเต้และองค์รัชทายาทรู้สึกราวกับถูกตบหน้าฉาดใหญ่ พวกเขาจึงไม่รอช้าที่จะส่งพายุลูกที่สองตามแผนของอัครเสนาบดีหวังมาทันทีไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์หลังจากราชโองการฉบับแรก ราชโองการฉบับที่สองก็ได้ถูกส่งไปยังเจ้าเมืองและหัวเมืองทั้งหมดที่อยู่รายล้อมเมืองจินไห่ เนื้อหาของมันคือคำสั่งห้ามไม่ให้ทำการค้าขายหรือให้ความช่วยเหลือใดๆ แก่ เมืองกบฏ จินไห่โดยเด็ดขาด ผู้ใดฝ่าฝืนให้ถือว่าเป็นพวกเดียวกับกบฏ!นี่คือการตัดเส้นเลือดใหญ่ทางเศรษฐกิจ! เป็นวงล้อมไร้เงาที่มองไม่เห็น แต่กลับมีอำนาจทำลายล้างรุนแรงยิ่งกว่ากองทัพนับหมื่น!ข่าวนี้แพร่กระจายไปทั่วแดนใต้อย่างรวดเร็ว สร้างความแตกตื่นและลังเลใจให้แก่เหล่าเจ้าเมืองเป็นอย่างมาก ที่ผ่านมาพวกเขาต่างได้รับผลประโยชน์จากการค้าขายกับเมืองท่าที่มั่งคั่งอย่างจินไห่ แต่บัดนี้พว