Semua Bab [Mpreg] เร้นรักพันธนาการหัวใจ: Bab 11 - Bab 20

ตอนที่ ๑๑ ฟ้าผ่ากลางใจจ้าวอู๋เฉินเกาะแขนบิดาแน่น ใบหน้าของเด็กน้อยเต็มไปด้วยความดีใจ ดวงตากลมโตที่เงยขึ้นมองสะท้อนความไร้เดียงสาและคิดถึงที่อัดแน่นจนล้น “ท่านพ่อ ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน” จ้าวอู๋เฉินเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส จ้าวอู่ฉีทรุดตัวลงนั่งข้างบุตรชาย มือใหญ่ลูบศีรษะเล็กอย่างเบามือ รอยยิ้มบางประดับอยู่บนใบหน้าที่อ่อนล้าจากการเดินทาง “พ่อก็คิดถึงเจ้า อาเฉิน” ซูเยี่ยนมองภาพนั้นเงียบ ๆ ก่อนจะตาเบิกโพลงเพราะเห็นบาดแผลบนใบหน้าผู้เป็นสามี “ใบหน้าของท่าน” “ไม่เป็นไร ไม่ใช่เรื่องใหญ่...ว่าแต่เจ้าดูผ่ายผอมไปนะ” จ้าวอู่ฉีเอ่ยขึ้นในที่สุด น้ำเสียงที่เคยทรงพลังกลับฟังดูอ่อนล้า ซูเยี่ยนหัวเราะเบา ๆ แต่ไม่มีรอยยิ้มใดบนใบหน้า “ข้ายังอยู่ดี ท่านอ๋องอย่าทรงกังวล” “จริงหรือ” จ้าวอู่ฉีถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ ดวงตาคมมองตรงมาราวกับจะทะลุผ่านกำแพงที่ซูเยี่ยนสร้างขึ้น ซูเยี่ยนพยักหน้าตอบรับเรียบ ๆ แต่ในใจของเขาจำไม่ลืม เพราะตั้งแต่จ้าวอู่ฉีไปต่างแคว้น พระชายาจางเหม่ยอิงก็เริ่มแสดงอำนาจในจวนอย่างเปิดเผย น้ำแข็งที่เคยส่งมายังเรือนเฟิ่งฮวากลับหายไป สำรับอาหารถูกระงับ บ่าวไพร่ถูกดึงตัวไปอยู่ที่เรือนไป

ตอนที่ ๑๓ ความจริงอันน่าตกใจเสียงเปิดประตูเข้ามาภายใน ทำเอาซูเยี่ยนลืมตาขึ้นในทันที มือที่กำลังวางพาดอยู่บนขอบอ่างไม้จึงพยุงตนเองขึ้นเล็กน้อย “สวี่เฟิง นั่นเจ้าใช่หรือไม่” เอ่ยออกไปเพราะคิดว่าเป็นบ่าวรับใช้ของตนเอง แต่เพราะกำลังแช่น้ำอย่างผ่อนคลายจึงไม่อยากลุกเท่าใดนัก เขาจึงหลับตาลงเช่นเดิมจ้าวอู่ฉีที่กำลังกวาดนัยน์ตาไปทั่วก็ยกยิ้มเมื่อได้ยินเสียงคนที่กำลังตามหา มือปลดชุดเกราะออกจากตัว เขาจะต้องทำเองเพราะได้ไล่บ่าวรับใช้ไปพ้นหูพ้นตาหมดเสียแล้ว เปลือยกายเดินเข้าไปหลังฉากกั้น กำลังอยากชำระร่างกายอยู่พอดีเสียงฝีเท้าที่ดังเข้ามาใกล้ทำให้ซูเยี่ยนลืมตาขึ้นอีกครั้ง แต่หลังจากที่เห็นว่าเป็นผู้ใด ใบหน้าที่กำลังแปลกใจก็แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม “ท่านอ๋อง” กล่าวขณะที่มือข้างหนึ่งประคองตัวจะลุกขึ้นแต่ถูกอีกคนห้ามเอาไว้เสียก่อน “อยู่เช่นนั้นเถิด ข้าแค่อยากแช่น้ำกับเจ้า” ท่านอ๋องกล่าวเสียงทุ้ม ขณะหย่อนปลายเท้าลงไปแช่ด้านใน ซูเยี่ยนรู้หน้าที่เป็นอย่างดี เขาขยับตะแคงข้างเพียงนิดเพื่อหันหน้าเข้าหา “เหนื่อยหรือไม่” “ข้าฝึกหนักกว่าเดิมนิดหน่อย” จ้าวอู่ฉีตอบก่อนจะหลับตาลง ปล่อยให้ชายารองใช้มือข

ตอนที่ ๑๕ พลาดท่าจ้าวอู่ฉีจึงต้องนำกองทัพมุ่งสู่แคว้นเป่ยทางตอนใต้โดยพลัน หลังจากใช้เวลาอยู่นานก็สืบเสาะจนรู้ถึงผู้อยู่เบื้องหลังทั้งหมด เขาจะต้องสกัดทัพของพวกชาวหุยที่กำลังมุ่งหน้ามายังเมืองหลวง หลี่เซียวเหอทรงมีรับสั่งให้เหล่าแม่ทัพทุกหมู่เหล่าระดมไพร่พลเข้าสกัดกั้นทัพของจ้าวอู่ฉีดาหน้าไปทางทิศเหนือ กองกำลังกว่าแสนนายที่ถูกคัดสรรมาอย่างดี ล้วนฝึกมาอย่างหนักเพื่อการนี้โดยเฉพาะ ปลายเท้าตบเข้าสีข้างอาชาให้ก้าวเดิน หลังจากเห็นว่าเหล่าทหารได้ตั้งแถวเป็นระเบียบพร้อมออกเดินทาง สีหน้าของเขาเรียบเฉยไม่รีบร้อน ราวกับการศึกครานี้เป็นแค่การซ้อมรบที่แสนธรรมดา รอยเท้านับพันย่ำไปบนพื้นดิน เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังไปทั่วทั้งผืนป่า คล้ายกับการประกาศศักดาว่าทัพของจ้าวอู่ฉีนั้นยิ่งใหญ่เพียงใด………………จวนเสนาบดีจางบรรยากาศช่างดูครื้นเครง เหล่าเสนาบดีต่างสนุกสนานไปกับสุราและนารี พวกเขากำลังดื่มฉลองให้กับแผนการที่กำลังดำเนินไปได้ด้วยดี โดยแทบจะไม่ต้องทำอะไรมากนัก ปล่อยให้แม่ทัพชาวหุยผู้นั้นจัดการไปแล้วจึงค่อยตลบภายหลังเสนาบดีจางหัวเราะเสียจนหน้าดำหน้าแดง แววตาก็เริ่มฉ่ำปรือเพราะฤทธิ์ของสุรา เหล่าเสนาบดีผู้

ตอนที่ ๑๗ ไป๋ซือเฟิงตั้งแต่จ้าวอู่ฉีฟื้นขึ้นมาก็หาได้ทำการอะไร เขาเอาแต่นั่งเหม่อลอยมองขวดสุรานับสิบที่วางกลาดเกลื่อนตามพื้น ใบหน้าหล่อเหลาหนวดเคราขึ้นเขียวครึ้ม เพราะไม่สนใจที่จะดูแลตนเอง บ่าวรับใช้ก็ไม่อาจขัดใจ แม้กระทั่งเยียนชิงเองก็เข้าหน้าไม่ติดด้วยเช่นกัน จ้าวอู่ฉีมีแต่ระบายโทสะด่าทอบ่าวรับใช้ในจวนแผ่นหลังงุ้มลงไร้ซึ่งสง่าราศีของจ้าวอู่ฉีผู้ยิ่งใหญ่ เขายกขวดสุราขึ้นกระดกเสียจนเลอะเทอะ ก่อนจะเขวี้ยงทิ้งอย่างไม่ไยดี น้ำตาของเขาไหลรินหยดเป็นทาง ทว่าไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากหยักสวยตั้งแต่วันที่ซูเยี่ยนหายตัวไปก็นานนับเดือนแล้ว จนป่านนี้ก็ยังหาตัวไม่พบ ไม่มีแม้กระทั่งศพ ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร ตัวการใหญ่ก็ยังคงลอยนวล เพราะตั้งแต่จัดการกบฏชาวหุยสิ้นก็ยังหาไม่เจอแม้เงาเพล้ง!เสียงเหยือกเหล้าถูกกระทบที่ฝาผนังอย่างแรง นั่นจึงทำให้เยียนชิงที่ยืนอยู่ด้านนอกรีบเข้ามาในทันทีเพราะความเป็นห่วง“ท่านอ๋อง...”“เข้ามาด้วยเหตุใด ข้าไม่อยากเห็นหน้า” เสียงจ้าวอู่ฉีกราดเกรี้ยวตวาดใส่“เรียนท่านอ๋อง มิได้พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมแค่เป็นห่วง”“ข้าไม่บั่นคอเจ้าเสียก็บุญแค่ไหนแล้ว

ตอนที่ ๑๙ ชีวิตใหม่เสียงผู้คนจ้อกแจ้กจอแจพลุกพล่าน สองฝั่งถนนเต็มไปด้วยการค้าขาย เบื้องหน้าของพวกเขาคือตลาดกลางชายแดนแคว้นเหลียวหนิง เพราะอยู่ใกล้อ่าวขนาดใหญ่ทั้งแคว้นจึงมีความอุดมสมบูรณ์ ทั้งยังเต็มไปด้วยเรือขนส่งเพราะเป็นแหล่งค้าขายที่ใหญ่ที่สุดแถมไปมาก็สะดวก นั่นจึงทำให้มีการค้าขายหลากหลาย ทั้งสินค้าพื้นเมืองจากฝูหลิน เทียนจู หลินอี รวมถึงเกาโกวหลีและถู่ป่ออีกด้วย“ไป๋หลี่จวิน ที่นี่คนเยอะเสียจริง” ไป๋ซือเฟิงที่เพิ่งเคยออกมานอกบ้านกลางหุบเขาครั้งแรกถึงกับเก็บอาการไม่อยู่ เขาวิ่งเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ หยิบจับของทุกอย่างที่ดูแปลกตาด้วยความตื่นเต้น“อย่าซน” ไป๋หลี่จวินดุอย่างไม่จริงจัง ก่อนจะหยิบถุงเครื่องหอมที่ปักลวดลายพื้นเมืองสวยงามออกจากมือเขา“ก็ข้าไม่เคยเห็นลายปักงดงามเช่นนี้” ไป๋ซือเฟิงกล่าว แล้วจึงปล่อยให้อีกฝ่ายหยิบถุงหอมออกจากมือ ส่วนตัวเขาเองก็วิ่งไปอีกร้าน นั่นจึงทำให้ไป๋หลี่จวินมองตาม ก่อนจะยกยิ้มมุมปากชั่วครู่“คุณชาย ท่านมีคนรักหรือไม่เจ้าคะ ปิ่นหยกอันนี้แกะสลักงดงามยิ่งนัก” แม่ค้าพูดจาไพเราะน่าฟังเอ่ยถาม พร้อมกับยื่นปิ่นปักผมหยกสีเขียวส่งให้“ข้าไม่...”“เหมาะกับเขาย