[Mpreg] เร้นรักพันธนาการหัวใจ

ตอนที่ ๑ พยศดื้อรั้นกว่าจะก้าวขึ้นเป็นแม่ทัพผู้เกรียงไกรแห่งฤแคว้นได้ จ้าวอู่ฉีต้องผ่านเส้นทางที่เต็มไปด้วยความยากลำบากและการเสียสละนับสิบปี ในช่วงเวลานั้น เขาผ่านศึกสงครามมามากมายจนชื่อเสียงของเขาเป็นที่เลื่องลือ ไม่ว่าจะเป็นความเด็ดเดี่ยวในสนามรบ ความแม่นยำในการวางกลยุทธ์ หรือความโหดเหี้ยมที่ทำให้ข้าศึกต่างยอมสยบ เมื่อการศึกใหญ่สิ้นสุดลง ฮ่องเต้จึงทรงเรียกตัวจ้าวอู่ฉีกลับเมืองหลวง ด้วยความโปรดปรานและความไว้วางใจ ให้แม่ทัพผู้นี้ทำหน้าที่เป็นหนึ่งในกำลังสำคัญของราชสำนักเมืองหลวงสั่นสะท้านเมื่อข่าวการกลับมาของแม่ทัพใหญ่แพร่สะพัดไป ผู้คนในตลาดต่างพูดถึงเขาอย่างตื่นเต้นปนหวาดกลัว พวกเขาเล่าลือกันว่า จ้าวอู่ฉีเป็นบุรุษร่างสูงใหญ่ ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาเต็มไปด้วยบาดแผลจากสนามรบ น่าเกลียดน่ากลัวจนต้องใส่หน้ากาก เขาไร้ความปรานี ไม่เพียงแต่โหดเหี้ยมในสงคราม แต่ยังลือกันว่าเขาเจ้าชู้ไม่เลือกเพศ สตรีหรือบุรุษใดที่แต่งเข้าเรือนของเขาล้วนมีจุดจบที่น่าอนาถ ไม่ช้าย่อมถูกทิ้งให้ตายอย่างไร้ค่ากระนั้นกลับมีข้อยกเว้นหนึ่งเดียวที่ทำให้คนทั้งหล้าต้องฉงน จางเหม่ยอิงชายาเอกในจวนอ๋อง สตรีผู้มีความงามลือเล

ตอนที่ ๓ ถูกตำหนิแสงแดดอ่อน ๆ ส่องลอดผ่านม่านหน้าต่างของเรือนหลันฮวา เสียงนกบนกิ่งเหมยขับขานแผ่วเบา ดอกไม้ที่แบ่งบานเต็มที่ส่งกลิ่นหอมอ่อนลอยมากับสายลม ซูเยี่ยนนั่งอยู่ริมขอบเตียง มือบางลูบท้องกลมโตเบา ๆ ดวงตาคู่นั้นมองผ่านหน้าต่างออกไปยังสวนดอกเหมย แต่แววตากลับดูเหม่อลอยราวกับคิดถึงบางสิ่งชายหนุ่มขยับตัวอย่างเชื่องช้า ขณะพยายามลุกขึ้นยืน ความหนักอึ้งจากครรภ์ที่ใหญ่ขึ้นทำให้การเคลื่อนไหวไม่คล่องแคล่วเหมือนแต่ก่อน เขาใช้สองมือประคองใต้ท้อง ริมฝีปากเม้มเล็กน้อยขณะพยายามทรงตัว แต่ความอ่อนล้าของร่างกายทำให้เขาดูไม่มั่นคงนัก “อิ้งซื่อ2 ระวังพ่ะย่ะค่ะ!” บ่าวรับใช้ที่อยู่ใกล้รีบเข้ามาประคองตัวซูเยี่ยนด้วยความเป็นห่วง มือเล็กของบ่าวจับแขนอย่างนุ่มนวล “หากต้องการสิ่งใด เพียงสั่งกระหม่อมก็พอพ่ะย่ะค่ะ” ซูเยี่ยนส่ายหน้าเบา ๆ ริมฝีปากคลี่ยิ้มจาง แม้ร่างกายจะล้า แต่ใบหน้ากลับแสดงความสงบอันยากจะคาดเดา “ไม่เป็นไร ข้าแค่จะเดินไปตรงหน้าต่าง...อยากสูดอากาศ” เสียงของเขาเบาและเรียบนิ่ง ราวกับไม่ได้แบกความหนักอึ้งจากร่างกายหรือความคิดในใจ บ่าวรับใช้พยักหน้ารับโดยไม่เอ่ยคำใดเพิ่มเติม เพียงช่วยประคองจ

ตอนที่ ๕ เจ็บท้องคลอดกลางดึกสงัด ค่ำคืนนี้ช่างเงียบงันจนได้ยินเพียงเสียงลมพัดแผ่วผ่านผ้าม่าน เสียงหรีดเรไรที่มักค่ำร้องยามค่ำก็ยังเงียบหาย ร่างของซูเยี่ยนพลิกตัวอย่างอึดอัดบนเตียง ใบหน้าเขาชื้นเหงื่อ ฝ่ามือกำผ้าปูที่นอนแน่น อีกมือยกขึ้นลูบบริเวณหน้าท้อง ความเจ็บแปลบแล่นขึ้นมาจนเขาเผลอกัดริมฝีปากแน่นเพื่อระงับเสียงคราง “สวี่เฟิง...เข้ามาหาข้าที...” เสียงของเขาแผ่วเบาราวกระซิบ แต่ในยามเงียบงันเช่นนี้ เสียงนั้นชัดเจนพอที่จะดึงความสนใจจากด้านนอก แอ๊ด...ประตูถูกผลักเปิดออก สวี่เฟิงรีบก้าวเข้ามาด้านในทันที “พ่ะย่ะค่ะ” เขาขานรับเสียงหนักแน่น “ช่วยข้าที ข้าปวดท้อง...” ซูเยี่ยนเอ่ยเสียงขาดห้วง ร่างบางก้มลงกุมหน้าท้องด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด สวี่เฟิงไม่รอช้า รีบประคองร่างเจ้านายของเขาขึ้นอย่างระมัดระวัง “ตามหมอ! ใครอยู่ข้างนอกตามหมอมาเดี๋ยวนี้! ซูอิ้งซื่อเจ็บท้องใกล้คลอดแล้ว!” สวี่เฟิงตะโกนออกไปด้วยน้ำเสียงเร่งร้อน เสียงฝีเท้าของบ่าวด้านนอกดังวุ่นวายไปทั่ว ราวกับพวกเขาต่างรีบเร่งไปปฏิบัติหน้าที่ แต่สำหรับซูเยี่ยนเสียงเหล่านั้นไกลออกไปเรื่อย ๆ ทุกอย่างในโลกของเขามีเพียงความเ

ตอนที่ ๗ ข้าคิดถึงเจ้าเยี่ยนเอ๋อร์ จ้าวอู่ฉีสัมผัสอย่างนุ่มนวล เขาค่อย ๆ ละเลียดฉกชิมความหวาน สอดปลายลิ้นเข้าไปสัมผัสไล่ต้อนเสียจนซูเยี่ยนจนมุม มือแกร่งลูบไล้ไปตามลำตัวที่ไร้อาภรณ์ขวางกั้น สะท้านเสียจนคนใต้ร่างบิดตัว ใบหน้าหล่อเหลาผละจูบออกแล้วจึงซุกไซ้ไปตามลำคอขาว สัมผัสร่างกายของซูเยี่ยนทุกสัดส่วนด้วยความคุ้นชิน “ข้าคิดถึงเจ้า..เยี่ยนเอ๋อร์” กล่าวจบก็สัมผัสยอดเกสรดอกเหมยด้วยปลายลิ้น จ้าวอู่ฉีตวัดรัวเร็วเสียจนคนใต้ร่างสั่นสะท้าน “อื้อ” เสียงหวานหลุดครางเบา ๆ ก่อนจะโดนบดจูบเร่าร้อนอีกครา เรียวขาขาวถูกแยกจากกันทีละน้อย ความชื้นกยดซึมเป็นด่างดวงบนผ้าคลุมเตียง บ่งบอกว่าร่างกายของซูเยี่ยนก็คิดถึงจ้าวอู่ฉีไม่ต่างกันปลายนิ้วเรียวแทรกผ่านส่วนอ่อนไหวทีละน้อย ซูเยี่ยนเสียวซ่านเสียจนต้องฝังปลายนิ้วลงที่ท่อนแขน สิ่งนั้นหาได้ทำให้เขาเจ็บแต่อย่างใด หากแต่ทำให้เขารู้สึกดี จ้าวอู่ฉีขยับปลายนิ้วเข้าออกทีละนิด ส่วนมืออีกข้างก็ชักรูดส่วนแข็งขืนที่อยู่กึ่งกลางลำตัวร่างบางช่างตอบสนองได้ดี ภายในอ่อนนุ่มโอบรัดปลายนิ้วของจ้าวอู่ฉีแน่น ทั้งยังตอดรัดเป็นจังหวะเดียวกัน “ท่านพี่ข้า…อ๊า” เสียงครางหวานกล่าว

ตอนที่ ๙ ถูกพระชายาเอกกลั่นแกล้งยามเหม่า1ทั้งสองเดินเคียงข้างกันมายังเรือนของบุตรชาย เขาโอบรอบเอวบางอย่างหวงแหน พลางเดินแย้มยิ้มพูดคุยกันไปตลอดทาง เสียงขับกล่อมปลอบประโลมดังเล็ดลอดออกมานอกเรือน นั่นจึงทำให้ซูเยี่ยนรีบเดินเข้าไปหาในทันที “อู๋เฉินเป็นอะไรงั้นหรือ” “มิได้เพคะ คุณชายน้อยเพียงแค่หิวเท่านั้น” “เช่นนั้นก็ส่งมาให้ข้า” ซูเยี่ยนกล่าว “เพคะ” “ไปพักเถิด ข้าจะดูเอง” ซูเยี่ยนรับตัวบุตรชายมาอุ้ม “ไม่ได้เป็นอะไรใช่หรือไม่” จ้าวอู่ฉียืนมองอยู่นานแล้ว พอเห็นบุตรชายสงบลงถึงได้จังหวะถาม “เพียงแค่หิวเท่านั้น” “จัดการเถอะ” ซูเยี่ยนใช้เวลาให้น้ำนมบุตรชายเพียงไม่นาน จ้าวอู๋เฉินก็กลับมาร่าเริงเช่นเดิม บุตรชายตัวน้อยหัวเราะเสียงใส ขณะที่หยอกล้อกับมารดา เขาอุ้มเจ้าก้อนแป้งออกมาจากในห้องนอน ก่อนจะยิ้มให้จ้าวอู่ฉีที่นั่งรออย่างที่ได้กล่าวเอาไว้ “เจ้าอิ่มแล้วหรืออาเฉิน” เขาลุกเดินเข้ามาหา “ข้าอุ้มได้หรือไม่” ซูเยี่ยนส่งบุตรชายใส่อ้อมอกของจ้าวอู่ฉี ใบหน้ายิ้มแย้มจากก้นบึ้งของหัวใจ จ้าวอู๋เฉินเอียงคอมองอย่างแปลกหน้า ทว่าไม่นานก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี “เจ้าช่างอารมณ์ดียิ่งนักอาเฉิน”