บททั้งหมดของ ข้านี่แหละคุณหนูผู้ร้ายกาจ: บทที่ 71 - บทที่ 80

หลังมื้ออาหารเย็นดวงตะวันลาลับทุกบ้านต่างดับตะเกียงน้ำมัน ภายในห้องนอนของไป๋เสวี่ยยังคงมีหนึ่งเด็กกับหนึ่งสัตว์เทพต่างกำลังสนทนาเหตุใดเจ้าถึงคิดเรื่องนี้ขึ้นมา ผีซิวถามด้วยความสงสัยระคนใคร่รู้ ข้าไม่อยากทนหนาวก็แค่นั้นเอง แต่ทว่าหลังจากคิดทบทวนดูใหม่ข้าก็เปลี่ยนใจ เจ้าเองก็รู้ไม่ใช่หรือ

พิราบสื่อสารสีขาวบินขึ้นไปบนท้องฟ้าสีครามโดยที่ผู้ส่งหารู้ไม่ว่าได้มีหนึ่งเด็กมนุษย์กับสัตว์เทพสีทองมองอยู่ เจ้าจะปล่อยให้เป็นแบบนี้จริงหรือ ผีซิวพ่นลมหายใจไอสีขาวปรากฏออกมาให้เห็นถามขึ้นกับสหายข้างกัน อืม เจ้าก็รู้ลิขิตสวรรค์ยากฝ่าฝืน ถึงแม้จะมีคนกล่าวไว้ว่าเจ็ดสิบส่วนล้วนต้

“น้องรอง ท่านอาเป่ยกับท่านอาหยูแจ้งรายชื่อมาแล้วนะ เหล่าทหารทั้งหลายนั้นขอติดตามเพื่อไปเป็นองครักษ์ให้พวกเราส่วนชาวบ้านในหมู่บ้านทั้งห้าแห่งนั้นก็ขอติดตามเราไปด้วย ท่านพ่อก็เลยให้พี่มาตามเจ้าไปหารือว่าจะทำอย่างไรต่อ” “ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไปกันเถอะเจ้าค่ะ” ไป๋เสวี่ยพูดพร้อมกันนั้นนางไม่ลื

“ท่านยาย ท่านคิดดีแล้วหรือเจ้าคะที่จะจากไป” ไป๋เสวี่ยอดรู้สึกใจหายมิได้จึงได้ลองเกลี้ยกล่อมนางเกาดูอีกครั้งทั้งที่เจ้าตัวก็รู้ดีว่าโอกาสสำเร็จนั้นเป็นศูนย์ มือของเกาซูลูบศีรษะเล็กที่นั่งอยู่กับตนอย่างเอ็นดูพลางทอดถอนใจ หากเลือกได้ข้าใยไม่อยากอยู่ที่แห่งนี้ นางได้แต่คิดอยากโศกเศร้า

“ไม่มีขอรับ/เจ้าค่ะ” เสียงของคนทั้งห้าหมู่บ้านดังกึกก้อง แม้แต่เด็กตัวน้อยก็พูดตามผู้ใหญ่เช่นกัน “ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไปใช้ชีวิตร่วมกันเถอะ ต่อไปนี้ข้าจะเป็นผู้นำของพวกเจ้าและบิดาของข้าจะเป็นผู้เฒ่าอาวุโสในหมู่ตึกพวกเจ้ามีใครค้านหรือไม่” คำถามของไป๋ซวนทำให้พวกเขาพากันส่ายศีรษะ