บททั้งหมดของ ข้านี่แหละคุณหนูผู้ร้ายกาจ: บทที่ 61 - บทที่ 70

“น้องเล็กเจ้าช่วยให้คนในหมู่บ้านและคนบนผืนแผ่นดินได้ท้องอิ่มมากขึ้นแล้ว เจ้าสิ่งนี้สามารถช่วยให้อิ่มท้องได้นาน อีกทั้งยังให้ผลผลิตไม่น้อยเจ้าลองดูสิว่าที่อยู่ในมือมีมากน้อยเพียงใด” ใบหน้าของไป๋เสวี่ยเต็มไปด้วยรอยยิ้มกว้าง นางในตอนนี้ไม่สนใจหรอกว่าเจ้าสิ่งนี้โผล่มาที่นี่ได้อย่างไร รว

“รุ่งอรุณใบไม้ผลิ นอนจนไม่รู้ว่าเช้า ทุกหนทุกแห่ง ได้ยินเสียงนกร้อง กลางคืนมาถึง มีเสียงลมและฝน ดอกไม้ร่วงไม่รู้ว่าเท่าใด” [1] ไป๋เสวี่ยขับขานบทกวีไพเราะเสนาะหูเป็นท่วงทำนองอย่างอารมณ์ดี “พี่รองดูท่านอาร

‘หากว่าข้าตอบตกลงท่านจะช่วยให้พวกเรารอดพ้นจากฝูงหมาบ้าพวกนี้ได้หรือไม่ และท่านจะให้คำสัตย์สาบานว่าจะไม่ทำอันตรายแก่พวกเราในภายหลังได้หรือเปล่า’ จ่าฝูงกระทิงรีบส่งข้อความเสียงกับไป๋เสวี่ยผู้ซึ่งมันเห็นอยู่ห่างออกไป ‘ได้ข้ารับปาก แต่ในตอนนี้เจ้าจะต้องช่วยควบคุมฝูงของตนก่อนอาศัยในระหว่างที่

“จริง ๆ แล้วถั่วเหลืองนี้สามารถนำมาทำอาหารได้หลายอย่าง เอาเป็นว่าข้าจะสอนพวกท่านตั้งแต่นำมาทำน้ำเต้าหู้ เต้าฮวยและก้อนเต้าหู้” ไป๋เสวี่ยพูดกับคนงานหญิงกลางหมู่บ้านใต้ต้นอู่ถง “เสี่ยวเป่า เต้าหู้คือสิ่งใดอย่างนั้นหรือ” คำถามของเกาซูไม่ต่างจากไป๋ซวนแต่อย่างใด “คือสิ่งที่เป็นได้

สภาพชวนน่าสังเวชของผู้คนทำให้เฟยเซียวเทียนหวนระลึกถึงครอบครัว “ไม่รู้ว่าท่านแม่กับทุกคนจะเป็นอย่างไรบ้าง อดทนรอข้าอีกหน่อยนะขอรับหลังเสร็จศึกข้าจะไปรับท่านออกมาจากป่าแห่งนั้นด้วยตัวเอง” ชายหนุ่มผู้อยู่บนหลังม้ารำพึงเสียงหม่นม้าของเขาค่อย ๆ เหยาะย่างมาตามทางเดินดินโดยมีทหารกลุ่มใหญ่ตามอยู่ด้านหลัง“