บททั้งหมดของ ใต้เงาหลงเฟย: บทที่ 61 - บทที่ 70

แสงแดดอ่อน ๆ ช่วงเช้าวันต่อมาส่องลอดผ่านม่านบางของเพนต์เฮาส์ พลางวางเงาละเอียดบนพื้นสีอ่อน ด้านในห้องนอนอ้อยอิ่งกับความเงียบ แต่ความเงียบนั้นไม่เย็นชาเหมือนเมื่อก่อน มันคล้ายกับมีแรงสั่นเล็ก ๆ ซ่อนอยู่เหมือนลมหายใจที่หายไปกลับมาใหม่ คะน้าค่อย ๆ ลืมตา ใบหน้าซีดยังหลงเหลือเงาของไข้เมื่อวาน แต่ความร้อ

หลงเฟยนั่งอยู่หลังโต๊ะ มือถือแก้วกาแฟไว้หลวม ๆ สายตาคมจับจ้องภาพหญิงสาวที่กำลังหัวเราะเบา ๆ ระหว่างพักเบรกการถ่าย คะน้า…ในจอไม่ได้แต่งเต็ม ไม่ได้ยืนโพส แต่กำลังพูดกับช่างภาพด้วยท่าทีเป็นธรรมชาติ รอยยิ้มนั้นเรียบง่ายแต่มีพลังพอจะทำให้คนมองนิ่งไปโดยไม่รู้ตัว “เธอไปถึงจุดนั้นแล้วคะน้า” เสียงเขาแผ่วใ

หลงเฟยยกมือขึ้นกดขมับแน่น เขารู้ว่ากำลังหงุดหงิดแต่ไม่เข้าใจว่าทำไม ไม่ใช่เพราะข้อความของเคน ไม่ใช่เพราะคำพูดของคะน้าที่ท้าทายแต่เพราะแค่เธอกล้าบอกว่าเขาไม่มีสิทธิ์ถาม “หึ..” หัวเราะแผ่วในลำคอ เสียงนั้นเต็มไปด้วยความขม “ไม่มีสิทธิ์เหรอ…” หลงเฟยพึมพำกับตัวเอง หลงเฟยเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน แสงจากจอ

แสงแดดยามสายลอดผ่านกระจกใสสูงจรดเพดานของตึกสำนักงานใหญ่ของอาณาจักรมังกรตั้งตระหง่านกลางใจเมือง พนักงานในชุดสูทเรียงรายเดินผ่านกันไปมา เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นหินอ่อนก้องสะท้อนอย่างเป็นจังหวะ แต่เช้าวันนี้ ทุกสายตาเริ่มหยุดเคลื่อนไหวเมื่อร่างหญิงสาวคนหนึ่งก้าวเข้ามาเคียงข้างชายหนุ่มในสูทดำ “นั่นใ

เช้าวันต่อมา… แสงแดดอ่อน ๆ สาดผ่านม่านบางในห้องครัวคอนโดสูงกลางเมือง เสียงช้อนกระทบจานดังเบา ๆ ตามจังหวะมือของหญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าเตา กลิ่นไข่เจียว ผัดผักรวม กับข้าวสวยร้อน ๆ ลอยคลุ้งในอากาศ คะน้าใส่ผ้ากันเปื้อนเรียบง่าย ผมถูกรวบหลวม ๆ เธอกำลังตักกับข้าวลงจาน เสียงน้ำมันในกระทะยังดังฉ่าอยู่ในอาก