บททั้งหมดของ ใต้เงาหลงเฟย: บทที่ 41 - บทที่ 50

แสงแดดยามเช้าสาดลอดเข้ามาทางบานกระจกบานใหญ่ของเพนต์เฮาส์ เฉดแสงสีทองกระทบผิวพื้นเรียบหรูเป็นลายเงาสวยงาม ทั้งห้องยังคงเงียบเชียบ มีเพียงเสียงนาฬิกาดิจิทัลบนผนังที่เดินต่อไปเรื่อย ๆ อย่างเยือกเย็น หลงเฟยยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในชุดสูทสีเทาเข้ม เสื้อเชิ้ตขาวสะอาดและเนกไทที่ผูกอย่างเรียบกริบ เขายกข้อม

เสียงฝีเท้ากระทบพื้นหินอ่อนดังสะท้อนเบา ๆ ไปทั่วโถงตึกสำนักงานใหญ่ ทุกอย่างช่างเป็นระบบระเบียบพนักงานที่ยืนเรียงสองฝั่งพยักหน้าให้เจ้านายตัวสูงในสูทสีเทาเข้มเดินผ่านอย่างเงียบเชียบ ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะสบตาเขาโดยตรง หลงเฟยก้าวเดินนำโดยไม่ชะลอความเร็วแม้แต่วินาทีเดียว ร่างสูงเคลื่อนไหวอย่างมั่นใจเหมื

ช่วงบ่ายของวันเดียวกัน…ภายในห้องประชุมกระจกใสชั้นบนสุดของตึกสำนักงานใหญ่ เสียงเคาะแป้นคีย์บอร์ดและเสียงรายงานจากฝ่ายต่าง ๆ ดังสลับกับเสียงพลิกกระดาษเอกสารอย่างเป็นระบบ แผ่นงานมากมายถูกฉายขึ้นบนจอขนาดใหญ่กลางห้อง ทุกอย่างเป็นระเบียบ เป๊ะ ไม่ต่างจากทุกครั้งที่ผ่านมา นอกจากสายตาของ หลงเฟย ที่ไม่ได้อยู

“เธอไปล้างหน้าเถอะ” เสียงหลงเฟยนิ่งแต่เสี้ยววินาทีสุดท้ายปลายเสียงสั่นน้อยกว่าเดิมไม่ถึงครึ่งองศา “…” คะน้าเงียบไม่ตอบอะไรต่อและไม่ทำตามสั่งของหลงเฟยในทันที กระทั่ง… เสียงลมหายใจของทั้งคู่คล้ายกลืนกินความเงียบในเพนต์เฮาส์เข้าไปจนหมด คะน้ากับหลงเฟยยืนประจันกันในระยะที่ใกล้จนได้ยินแม้กระทั่งเสียงกลื

ภายในเพนต์เฮาส์ที่กลับมาเงียบสนิท เสียงนาฬิกาดิจิทัลเดินไปข้างหน้าอย่างสม่ำเสมอ แต่กับคนที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวเดิมทุกวินาทีมันกลับเชื่องช้าเหมือนถูกขึงด้วยเส้นด้ายบาง ๆ หลงเฟยนั่งเอนตัว มือหนึ่งถือแฟ้มเอกสาร อีกข้างคีบปากกาไว้แน่น แต่กระดาษตรงหน้านั้นยังว่างเปล่า ไม่ใช่เพราะไม่มีเรื่องให้เซ็นแต่เพราะ