All Chapters of ปราบรักรหัสร้อน NC 25+ ซีรีส์ Strong Heart 2: Chapter 171 - Chapter 180

“เอ้า เปียกเป็นลูกหมาตกน้ำกันแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก ขึ้นมาเถอะน้องมีนา คุณฟี่” กิ๊บซี่ร้องเรียกมีนภาจึงเดินขึ้นไปบนศาลาท่าน้ำใช้มือปิดเสื้อให้น้ำออก หันไปมองร่างสูงของเมอร์ฟีที่ปีนบันไดตามขึ้นมา เสื้อยืดสีน้ำตาลเปียกแนบลำตัวที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม กางเกงยีนส์สีดำก็เช่นกัน“น้องมีนาไปเปลี่ยนชุดเถอะค่ะ เดี๋ยวไม่สบาย คุณฟี่ละ ทำยังไงดีละนี่”รูร่าบอกมีนภาด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะหันมามองเมอร์ฟีแล้วแลบลิ้นเลียปากแผลบ พร้อมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ให้กับร่างสูงล่ำที่เสื้อผ้าเปียกแนบกับรูปร่างดูเซ็กซี่เหลือจะกล่าว“คุณถอดออกหมดก็แล้วกัน รูร่าไม่ถือหรอก”รูร่าพูดก่อนจะหันไปหัวเราะถูกใจกับกิ๊บซี่ เมอร์ฟีหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที“ใช่แล้วค่ะ ไม่เห็นต้องอาย เราเคยเห็นกันไปถึงไหนๆ เนอะ”กิ๊บซี่กล่าวสนับสนุนพร้อมกับยกมือขึ้นตีแขนเมอร์ฟีเพื่อหยอกล้อเบาๆ มีนภาหูผึ่งทันที...หา! อย่าบอกนะว่าเขาเป็น...อื่ม...“เฮ้ย...น้องมีนาอย่าทำหน้าคิดไปไกลแบบนั้นสิคะ พวกพี่พูดเล่น เราเคยจับคุณฟี่ถอนขนตอนที่เขาปลอมตัวน่ะ เห็นเกือบหมด แต่ก็ไม่หมด...คิดแล้วก็เสียดายนะนังกิ๊บซี่”รูร่ากล่าวพร้อมทำตาปริบปรอยแกล้งให้เมอร์ฟีหน้าแดงเ

“อย่าปฏิเสธเลย เอาตามนี้ก็แล้วกัน”เมอร์ฟีรีบกล่าวสรุป ไม่ยอมให้สองนางปฏิเสธ มีนภายิ้มกว้างอย่างยินดีไปกับเพื่อนรุ่นพี่ รอยยิ้มหวานสดใสจึงเผื่อแผ่ไปถึงไทสันและคนที่ยืนพิงลูกกรงระเบียงอยู่ เขาไม่ได้ยิ้มตอบทำเมินไปมองวิวอื่นที่ไม่ใช่หน้านวลของมีนภาเสีย เข้าโหมดหยิ่งไปซะดื้อๆ อย่างนั้น มีนภาไม่แน่ใจว่าเขาเป็นไบโพลาร์หรือไม่ อาการเปลี่ยนแปลงปุบปับชนิดเดาใจไม่ถูกแบบนี้“ขอบคุณมาก ถ้างั้นรูร่ากับกิ๊บซี่ก็จะไม่ลีลาแล้วนะ รูร่าจะขอยืมมาลงทุนก่อน สัญญาว่าจะใช้คืนพวกคุณในชาตินี้”รูร่ากล่าวติดตลกเพื่อให้คลายหายจากอาการซาบซึ้งใจ“ว่าแต่พวกคุณจะกลับอเมริกากันเมื่อไรเหรอ” กิ๊บซี่เป็นฝ่ายถามขึ้น“คืนพรุ่งนี้ พวกผมมาลาพวกคุณ คืนนี้ไปทานข้าวด้วยกันนะครับ” ไทสันเอ่ยชวน“ว้า จะกลับกันแล้วเหรอ ยังไม่ได้มีโอกาสชื่นชมความหล่อของพวกคุณเลย จะไปซะแล้ว”รูร่ากล่าวพร้อมกับแกล้งลูบไปบนแขนของไทสัน ชายหนุ่มหัวเราะก่อนจะส่ายหน้า รูร่ากับกิ๊บซี่ทำตาปริบๆ กับความหล่อเวลาเขายิ้มและหัวเราะ เมอร์ฟีจุดยิ้ม“อย่าแย่งกัน”ชายหนุ่มแกล้งกล่าวกระเซ้า พลางหันไปชำเลืองมาหญิงสาวที่นั่งมองคนโน้นทีคนนี้ทีด้วยสายตาสนุก แต่ไม่ยักกะ

เมอร์ฟีโอบร่างแบบบางโงนเงนเข้าไปยังห้องนอนกะรัดทัดที่เขาใช้เมื่อหัวค่ำ มีนภารู้สึกปวดศีรษะและดวงตาแทบลืมไม่ขึ้น“...อืม ปวดหัวจัง”หล่อนพึมพำ เมอร์ฟีทิ้งร่างบางไปบนที่นอนก่อนจะทิ้งร่างตัวเองลงไปนอนเคียงข้าง“หลับปายเลยมีน เดี๋ยวดีเอง...เอิ๊ก... เชื่อผม...อึ่ก”เสียงอ้อแอ้พอกัน ร่างสูงพลิกตัวมานอนตะแคงพาดแขนล่ำไปบนเอวบางชายหนุ่มผล็อยหลับไปในนาทีต่อมา หลับไปนานเท่าไรไม่ทราบ เมื่อตื่นขึ้นมาก็ได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ใกล้ๆ เมอร์ฟีรีบลืมตาตื่นขึ้นมาทันที ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะเมาไอ้เจ้าน้ำสีขาวนั่นอย่างหมดท่าเช่นนี้ชายหนุ่มกระพริบตาเพื่อปรับสายตาให้คุ้นชินกับความมืดสลัวในห้อง เขานอนตะแคงอยู่บนเตียงกว้าง ขาพาดไปบนขาเรียวของ...ใครกัน... ชายหนุ่มสะดุ้งรีบผงกหัวขึ้นมาขยี้ตา อาการเมาหายไปเกือบหมดเหลือเพียงความมึนเบลอเล็กน้อยเท่านั้น“มีนา ปวดหัว...คุณฟี่ ฮือๆ”เสียงร้องไห้กระซิกๆ พร้อมกับใบหน้าเล็กเกลือกกลั้วไปกับหน้าอกของเขา แขนกอดเอวเขาไว้...มีนภา...ฉิบหายแล้ว! ทำไมเขาถึงมานอนบนเตียงเดียวกับหล่อนเช่นนี้ แล้วไอ้ไท รูร่าและกิ๊บซี่ไปไหนกันหมด ชายหนุ่มรีบยกขาลงจากขาของหล่อนทันควัน“มีน...

“บ้าแล้วไอ้ฟี่” ก่นด่าตัวเองเบาๆ สลัดความคิดเตลิดเปิดเปิงของตัวเองออกไปอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มพยายามข่มตาให้หลับ ซึ่งต่อมาก็ผล็อยหลับไปในที่สุดมีนภาขยับตัวอย่างขี้เกียจ รู้สึกหลับสนิทและหลับสบายทั้งคืน ร่างกายรู้สึกโล่งๆ พิกล หญิงสาวค่อยลืมตาขึ้นมาก็ปะทะเข้ากับแผงอกกว้างของใครบางคน มีนภาสะดุ้งเบิกตากว้างด้วยความตกใจหล่อนซุกหน้ากับอกเขาราวกับลูกนกต้องการความอบอุ่น มือวางตรงเอวสอบของเขา ส่วนเขาเองก็พาดแขนไปบนสะโพกของหล่อน หญิงสาวเงยหน้าขวับขึ้นทันที“โอ๊ย” เสียงร้องโอ๊ยด้วยความเจ็บดังขึ้นเพราะศีรษะของหล่อนชนเข้ากับคางของเขาอย่างจัง“คุณฟี่!”มีนภาอุทานออกมาด้วยความตกใจกับสภาพของเขาและของหล่อน...ร่างกายเปลือยเปล่าล่อนจ้อนด้วยกันทั้งคู่!หญิงสาวรีบขยับออกห่างด้วยใบหน้าแดงเรื่อ ดวงตาโตจ้องมองเขาอย่างช็อกตกตะลึง“อย่าตกใจมีน...”เมอร์ฟีตื่นเต็มที่จากที่ถูกหล่อนชนคางอย่างจัง เวลานี้หล่อนท่าทางกำลังตกใจมากกับสภาพที่ลืมตาตื่นมาพบเขากับหล่อนอยู่บนเตียงด้วยกันเช่นนี้“อีตาบ้า คนฉวยโอกาส!” หล่อนได้สติก็ร้องด่าลั่นพร้อมกับยกกำปั้นทุบรัวไปบนลำตัวของเขา“เฮ้ย เดี๋ยว ฟังผมก่อนมีน มันไม่ใช่อย่างที่คุณ

​​เบอร์นาโด อมิยาและสองบอดี้การ์ดบินกลับด้วยเครื่องบินส่วนตัว มาถึงลาสเวกัสในเวลาต่อมา คนของเบอร์นาโดเอารถมาจอดรอไว้เรียบร้อย“ไปบ้าน” เขาสั่งสั้นๆ เมื่อเข้าไปนั่งในรถ ไทสันเข้าประจำที่คนขับตามหน้าที่โดยมีเมอร์ฟีนั่งข้างๆ“บ้าน?” อมิยาหันมาถาม เขาโอบแขนไปรอบไหล่แล้วดึงหล่อนเข้าไปหอมแก้ม“ใช่ บ้านของฉันเอง แต่ก่อนอยู่ที่นั่น แต่ช่วงหลังๆ ตอนที่มีเรื่องบ่อยเลยย้ายมาอยู่ที่เพนต์เฮาส์เสียเป็นส่วนใหญ่”เบอร์นาโดอธิบายให้หญิงสาวฟัง อมิยาพยักหน้ารับรู้“หวังว่าเธอจะชอบมัน” เขาเอ่ย อมิยายิ้มกว้าง“แอมอยู่ไหนก็ได้หมดค่ะถ้าหากมีคุณอยู่ด้วย”อมิยากล่าวอย่างอ่อนหวาน เบอร์นาโดยิ้มกว้างทันที เมียเขาบทจะหวานน่ารัก เจ้าหล่อนก็ทำเอาเขาหัวใจแทบละลายเลยทีเดียว“เมียฉัน จะทำเอาผัวรักผัวหลงจนโงหัวไม่ขึ้นเลยหรือยังไง”เสียงห้าวกล่าวสัพยอกก่อนจะก้มมาจุ๊บปากเร็วๆ เมอร์ฟีค่อยกดปุ่มเลื่อนกระจกกั้นระหว่างโซนหน้ากับโซนเบาะหลังปิดอย่างเกรงใจเจ้านาย เพราะเจ้านายไม่เกรงใจและไม่แยแสเลยว่ามีลูกน้องนั่งหัวโด่อยู่ตรงเบาะหน้าถึงสองคนอมิยาหน้าแดงเรื่อรู้สึกอายเมอร์ฟีกับไทสัน แต่เห็นคนตั