All Chapters of ปราบรักรหัสร้อน NC 25+ ซีรีส์ Strong Heart 2: Chapter 61 - Chapter 70

กริ๊ง-กริ๊งเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้อมิยาสะดุ้งจากอาการเคลิบเคลิ้มอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นของเขา หญิงสาวรีบผลักเขาออกแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ เบอร์นาโดไม่ยอมอยู่ห่างเขาโอบด้านหลังวางคางไปบนไหล่ของหล่อน ซุกจมูกจูบไซ้เล่นตรงต้นคอหอมกรุ่นอยู่อย่างนั้น“แอม อยู่ห้องไหนลูก คุณตากำลังจะขึ้นไปหาแล้ว”เสียงร้อนรนของคุณยายดังมาในโทรศัพท์ อมิยาหน้าซีดเผือด“เอ่อ คุณยายอย่าให้คุณตาขึ้นมาเลยค่ะ แอมกำลังจะลงไปแล้ว”“อาแอม ลื้ออยู่ไหนลงมาเดี๋ยวนี้ มันเรื่องอะไรกัน อารุทปากแตกยับแล้วลื้อหายตัวไปแบบนี้หา!”เสียงคุณตาดังแทรกมาในโทรศัพท์ ถ้าลองขึ้นลื้อลงอั๊วเมื่อไหร่แล้วละก็ แสดงว่าอารมณ์ไม่ดีเอามากๆ ปกติเจ้าสัวไพศาลจะแทนตัวเองว่าตา เพราะรักคุณยายที่เป็นผู้ดีเก่ามีเชื้อสายไทยแท้มาก บวกกับคุณตาก็เกิดในเมืองไทยจึงใช้คำแทนตัวเองเป็นภาษาไทยตามปกติ แต่เวลาโกรธก็จะโฉงเฉงเฉ่งด่าลูกหลานเป็นภาษาไทยปนจีนแล้วแต่ใจท่าน อมิยาสะดุ้งกับเสียงดังปานฟ้าผ่าของคุณตา“อุ้ย...คุณตาขา แอมกำลังจะลงไปแล้วค่ะ”หญิงสาวรีบกรอกเสียงลงไป เบอร์นาโดได้ยินเสียงดังออกมาถึงนอกโทรศัพท์แต่ชายหนุ่มไม่เข้าใจว่าพูดอะไรกันอยู่“อะไรเหรอ” เขาถา

เพราะไอ้รอยด์มันลองวิธีอื่นแล้วแต่โดนจับได้เสียก่อน รอยด์เข้าไปอีกไม่ได้แล้ว เพราะฉะนั้นก็ต้องเป็นพวกมึง”เจ้านายสรุปอย่างไม่ถามความคิดเห็น สองสมุนสะดุ้งพร้อมกับโบกมือปฏิเสธท่าเดิมและท่าเดียว“ไม่เอาครับเจ้านาย สู้ให้พวกผมเอาปืนบุกยิงมันเลยจะดีกว่า” ไทสันกล่าวบ้าง เจ้าหน้าส่ายหน้าไม่เห็นด้วย“ถ้าทำได้พวกไอ้รอยด์คงทำไปนานแล้ว เราต้องการจับมันเป็นๆ เอามันมาเค้นความจริงเรื่องผู้อยู่เบื่องหลังและเครือข่ายของมันทั้งหมด ถ้ามึงยิงมัน แผนการทั้งหมดของตำรวจก็พัง คว้าน้ำเหลวเท่านั้น อีกอย่าง คนอย่างไอ้บราวนด์สมควรต้องถูกทรมานให้มันตายทั้งเป็นอย่างช้าๆ ให้สมกับความเลวของมัน ฆ่ามันตาย มันจะสบายเกินไป”เบอร์นาโดกล่าวเสียงเข้มในตอนท้าย นึกถึงครั้งที่ไอ้บรูโน่วางแผนเผาเขาทั้งเป็นในผับเมื่อปีก่อน ชายหนุ่มขบกรามจนเป็นสันด้วยความแค้น ก่อนจะหันไปมองลูกน้องคู่ใจ“มึงสองคนเตรียมตัวไว้”“เฮ้ย เจ้านาย เอาจริงเหรอครับ” ลูกน้องโวยวายขึ้นพร้อมกัน“คนอย่างกูมึงพูดคำไหนคำนั้น”เจ้านายกล่าวเสียงเข้มพร้อมกับยกมือทำสัญญาณหุบปากใส่ลูกน้องเมื่อเห็นเมอร์ฟีกับไทสันทำท่าอ้าปากโต้แย้ง ทั้งสองจึงค่อยหุบปากลงอย่างไม่อาจทำอ

กริ๊ง-กริ๊งคิดยังไม่ทันได้ข้อสรุป เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น อมิยารีบหยิบขึ้นมาดูเป็นเบอร์ของเจ้าพ่อมาเฟียที่หล่อนกำลังคิดถึงอยู่“มีอะไร” หญิงสาวกระซิบแบบตะคอกๆ“นอนหรือยัง” เขาถาม“นอนแล้ว คุณโทรมาเวลาเลยเที่ยงคืน ชาวบ้านเขาหลับเขานอน เกรงใจ รู้จักไหมคำนี้”“เธอใส่ชุดอะไรนอนเหรอ”เขาเหมือนไม่ได้ยินว่าหล่อนกำลังด่าเขาอยู่ ถามไปอีกเรื่องที่อมิยาต้องขมวดคิ้วไม่เห็นจะเกี่ยวกันสักนิด“ถามทำไม”“ฉันจะได้จินตนาการได้ถูก”จินตานาการบรรเจิดเสียจริง คิดลามกจกเปรตอะไรของเขาอย่างแน่นอน“อีตาบ้า ฉันจะวางสาย กู๊ดไนท์”“เฮ้ย เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งวาง...ฉันอยากคุยกับเธอ”“คุยเรื่องอะไร เอาไว้คุยวันอื่น ฉันเพิ่งถูกคุณตาดุมา เดี๋ยวท่านรู้ว่าคุยอยู่กับคุณฉันโดนอีกรอบแน่”“ทำไม คุณตาเธอห้ามพบฉันเหรอ” เขาถามเหมือนไม่เข้าใจ“ใช่ ห้ามเด็ดขาด แค่นี้นะ”“เดี๋ยวสิ...เปิดประตูให้หน่อย”“ฮะ? เปิดประตู? คุณอยู่ไหน”อมิยาร้องถามด้วยเสียงตกใจ รีบลุกขึ้นนั่ง“อยู่หน้าบ้านเธอน่ะสิ”“บ้าแล้ว มาทำไมฮะ เดี๋ยวคุณตาก็เอาปืนส่องให้หรอก ฉันพูดจริงๆ นะ คุณตาดุมาก”“ฉันไม่กลัว...ถ้าไม่มาเปิดฉันจะปีนรั้วเข้าไปเดี๋ยวนี้แหละ”น้ำเสียง

เบอร์นาโดถูกพามายังห้องรับรองแขกบนชั้นสองของบ้าน เขาดูเหมือนจะสลืมสลือไม่ค่อยรู้สึกตัว“อาแอมถอยออกมา เดี๋ยวให้ไอ้ยอดมันถอดเสื้อผ้าให้”เจ้าสัวสั่งหลานสาว อมิยาซึ่งยืนอยู่ชิดขอบเตียงจ้องมองคนเจ็บด้วยความเป็นห่วง ต้องยอมถอยหลังออกมายืนตรงปลายเตียง คุณกัลยาวรรณรีบไปหาเสื้อผ้าป่านกับกางเกงแพรของเจ้าสัวที่มีใหม่อยู่หลายชุดมาให้ยืมเปลี่ยนไปก่อน นายยอดกับนายมั่นช่วยกันถอดเสื้อแจ็คเก็ตหนัง เสื้อยืดสีดำ กับกางเกงยีนส์สีเข้มออก“หันหลังสิอาแอม มายืนจ้อง เป็นผู้หญิงยิงเรือ”คุณตาหันมาดุอีกเมื่อเห็นอมิยายืนจ้องร่างของเบอร์นาโดไม่วางตา อมิยาทำหน้ายิ้มเจื่อนให้ท่าน ผู้เป็นตาคงไม่รู้ว่าหล่อนเห็นอะไรต่ออะไรของเขาจนหมดแล้ว หญิงสาวจึงหันหลังให้ ปล่อยให้คนรับใช้สวมกางเกงแพรให้ชายหนุ่ม ปล่อยท่อนบนเปลือยเปล่า รอยกระสุนทะลุไหล่ซ้ายกับเลือดเกรอะ นางแย้มรีบหากะละมังใส่น้ำอุ่นกับผ้ามาเช็ดทำความสะอาดให้ครู่ต่อมาคุณหมอเทียนยศ หมอประจำตระกูลวัยสามสิบห้าปีก็มาถึง ตลอดเวลานั้นเบอร์นาโดนอนนิ่งหลับตาหายใจแผ่ว อมิยารู้สึกเป็นห่วงเขาอยู่ภายในใจ ใบหน้าของเขาซีดเพราะเสียเลือดไปมาก คุณหมอได้ตรวจบาดแผลและร่างกายทั้งหมด

อมิยาเดินรี่ตรงไปยังเตียง หย่อนร่างลงนั่งข้างร่างสูงของเบอร์นาโด ยกมือขึ้นอังหน้าผากของเขา เขาตัวร้อนมาก คงเป็นเพราะฤทธิ์บาดแผล“แม่แย้ม แอมขอผ้ากับน้ำใส่กะละมังหน่อย”อมิยารีบสั่งนางแย้ม ซึ่งก็รีบหยิบกะละมังไปเปลี่ยนน้ำในห้องน้ำ อันที่จริงได้เตรียมมาวางเผื่อไว้นานแล้ว แต่ก็ไม่กล้าทำอะไร อมิยารับมาวางไว้ตรงโต๊ะข้างเตียงแล้วใช้ผ้าชุบน้ำบิดหมาดๆ เช็ดใบหน้าให้เขาอย่างเบามือ“จะมาทำไมก็ไม่รู้ ศัตรูเยอะยังไม่รู้ตัวอีก”หล่อนบ่นพึมพำให้คนที่นอนหลับตาอยู่แต่บ่นเป็นภาษาอังกฤษ เพื่อที่นางแย้มกับนายยอดจะได้ฟังไม่รู้เรื่อง“ใจร้าย คนเจ็บจะตายอยู่แล้ว” เสียงแหบพึมพำตอบกลับมา บ่งบอกว่าเขารู้สึกตัวและได้ยินเสียงบ่นของหล่อน ทำให้อมิยาชะงัก“เบิร์น...คุณเป็นยังไงบ้าง”น้ำเสียงถามร้อนรนด้วยความเป็นห่วง เบอร์นาโดพยายามยิ้มออกมาแต่ริมฝีปากแห้งผากจนรู้สึกเจ็บ“แม่แย้มช่วยไปหยิบวาสลินที่ห้องแอมให้หน่อย” อมิยาหันไปสั่งนางแย้มซึ่งก็รีบลุกขึ้นอย่างคล่องแคล่ว“เบิร์น...”หล่อนเรียกเขาเบาๆ เขายังคงหลับตานิ่งอยู่คงจะเป็นเพราะเหนื่อยและรู้สึกเจ็บแผลนั่นเอง“เบิร์น”“เรียกอะไรนักหนาหือ...ปวดไหล่”เขาพึมพำออกมาพร้