บทที่ 20 อุบายหลอกนางร้าย

ซือหลีหลี่ยืนอยู่หน้าประตูที่เปิดกว้างเอาไว้ นางยอมรับว่าตกใจไม่คิดว่าแม่ทัพที่หลงใหลหยางหยู่เฟย จนแทบล้นออกทางหางตาจะเป็นคนใจร้ายเช่นนี้

แต่ตกใจได้เพียงครู่เดียว เสียงถ้วยด้านหลังหล่นแตกจนนางเองถึงกับตกใจ และหันมาหาว่าต้นเหตุของเสียงคือผู้ใด และพบว่ามันคือคนที่แม่ทัพเหอเพิ่งพูดถึงเมื่อครู่

“ฮึก...แม่นาง!” ซือหลีหลี่ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้เห็นภาพนี้ ภาพที่แม่นางหยางหยู่เฟยได้ยินกับหู ได้เห็นกับตาว่าคนอย่างเหอจื่อหยางเป็นเช่นไร

“ขะ...ข้ามองคนผิดไป” ดวงตาของนางมองไปยังร่างเหอจื่อหยางด้านในห้อง และเขาก็มองสบประสานสายตามาหานางเช่นเดียวกัน ความเจ็บปวดในแววตาสื่อถึงเขาได้อย่างชัดเจน นางสูดหายใจขึ้นจนอกกระเพื่อม จากนั้นยกมือขึ้นปาดน้ำตาหนึ่งหยดออกจากใบหน้า

“ข้าและท่าน ไม่มีอะไรต้องคุยกัน ต่างคนต่างอยู่”

“เดี๋ยวเฟยเฟย...ไม่ใช่อย่างที่เจ้าได้ยินนะ” แม่ทัพเหอจื่อหยางรีบวิ่งออกมา แต่พบว่าเยียนเหรินมาขวางเอาไว้

“แผนเจ้าใช่หรือไม่...เจ้าต้องการให้นางเกลียดข้า

จึงวางแผนให้นางมาเห็นว่าข้าพูดอะไร” เหอจื่อหยางโวยวายใส่เยียนอ๋องซื่อจื่อ แต่ทว่ากลับได้