All Chapters of KingLinเมียจำเป็น: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่11 ทะเลาะหลายวันต่อมารินนั่งเหม่ออยู่ที่โซฟาเบดในห้องนอนกว้างขวาง ความเงียบภายในบ้านหรูที่เธออาจจะเคยรู้สึกอบอุ่นบางครั้งเริ่มกลายเป็นความเหงาที่เกาะกินใจช้าๆ คิงส์ยังคงยุ่งอยู่กับงานอย่างที่เคย และเธอก็เหมือนคนที่มีแต่เวลารอรอและรอรินถอนหายใจเบาๆ หยิบมือถือขึ้นมาเลื่อนดูไทม์ไลน์ และทันใดนั้นเอง เธอก็ยิ้มออกมาเมื่อเห็นโพสต์ของ “ก้อย” เพื่อนสาวสนิทที่สุดตั้งแต่สมัยเรียน ที่ไม่ได้เจอกันตั้งแต่วันแต่งงานนู่นเลยริน (กดโทร) “ฮัลโหลก้อย! ว่างมั้ยวันนี้อ่ะ คิดถึงมากเลยอะ ตั้งแต่แต่งงานนี่ไม่ได้เจอกันเลยเนอะ”ก้อย“อ๊ายยยย! นังเมียมหาเศรษฐี โทรมาหาได้แล้วเหรอคะ! ว่างจ้า วันนี้ต้องเจอกันแล้วแหละ แกเลือกที่เลย เดี๋ยวชั้นแต่งตัวรอ”ริน (หัวเราะ) “งั้นไปกินข้าวแถวเซ็นทรัลเอ็มฯ แล้วไปเดินช้อปต่อเลยเนอะ อยากออกไปบ้าง อยู่แต่ในบ้านจนจะกลายเป็นต้นไม้ประดับแล้วจ้ะ”ก้อย“โอเค! เจอกัน 11 โมง!”หลังจากวางสาย รินลุกขึ้นอย่างกระฉับกระเฉง เธออารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก อาบน้ำแต่งตัวในลุคหวานซ่อนเปรี้ยว ใส่เดรสรัดรูป ใบหน้าแต่งบางแต่เน้นดวงตากลมโตเป็นประกาย เส้นผมตรงดำเงา ปล่อยสยาย ทาแก้มชมพูระเรื่อเธ

บทที่13 เคียงข้างncหลายเดือนต่อมาฤดูกาลเปลี่ยนผ่านแต่ไม่ได้ทำให้ชีวิตของ วารีรินทร์ นทีภิรมย์ ชุ่มชื่นขึ้นเท่าไรนัก แม้เวลาจะผ่านไปหลายเดือนจากเหตุการณ์สูญเสียพ่อแม่ แต่หัวใจของเธอยังบอบช้ำเหมือนวันแรก ทว่าความเหนื่อยล้าและความรับผิดชอบที่ถาโถมในแต่ละวันนั้นเธอไม่ได้เผชิญมันเพียงลำพังราชันย์ อัครเวทิน ผู้ชายที่เคยเย็นชา ไม่แยแส ไม่ไยดี กลับกลายเป็นเงาของเธอในทุกย่างก้าว คิงส์ในวันนี้แตกต่างจากวันแรกที่พวกเขาแต่งงานราวฟ้ากับเหวเขายังคงส่ง พี่ภพ และ พี่ต้อม สองมือขวาทหารเก่าฝีมือระดับพระกาฬ ลงพื้นที่เงียบๆ เก็บข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับคดีของพ่อแม่ริน อย่างไม่ให้ใครไหวตัวทัน เอกสาร หลักฐาน สายข่าว ทุกอย่างถูกจัดเก็บไว้อย่างเป็นระบบ ไม่มีร่องรอยใดที่โยงกลับมาถึงเขาคิงส์เฝ้ามองรินจากมุมไกลๆ ในบางวัน แต่ในวันที่เธอเหนื่อยล้า เขาจะเดินไปยืนอยู่ข้างๆ เธอเสมอในยามที่เธอนั่งอยู่ในห้องประชุมสายตาเหม่อลอย เขาจะส่งกาแฟแก้วโปรดไปวางไว้โดยไม่พูดอะไรในยามที่เธอป่วยจนต้องนอนโรงพยาบาล เขาจะนั่งเฝ้าเธอทั้งคืนโดยไม่บ่นสักคำวันหนึ่ง...“เหนื่อยมั้ย พี่จะพารินไปบ้านพ่อแม่พี่” เขาพูดเสียงเรียบขณะยืนกอ

บทที่15 หวงเมียทันทีที่วางสายกับรินไป ใบหน้าหล่อเข้มของราชันย์ อัครเวทิน ยังติดความหงุดหงิดอยู่เต็มตา แม้จะได้ยินเสียงหวานๆ ของภรรยาแล้ว แต่ความรู้สึก “ขัดใจ” มันก็ยังไม่จางลงเขามองกาแฟที่เย็นชืดบนโต๊ะ…แล้วเบะปากใส่มัน“ขม...เหมือนใจกูตอนนี้แหละ”เขาพึมพำกับตัวเองเสียงต่ำ แล้วก็ลุกพรวดขึ้นมา คว้าโทรศัพท์ กุญแจรถ แล้วก็เดินดิ่งออกจากคฤหาสน์ ไม่แม้แต่จะบอกแม่บ้านสักคำคนใช้ทั้งบ้านได้แต่มองตามหลังคุณราชันย์ที่เดินพุ่งออกไปด้วยสีหน้าเข้มดุ เหมือนจะไปยิงใครซักคนยังไงยังงั้นรถเบนซ์คันหรูถูกสตาร์ตและทะยานออกจากรั้วคฤหาสน์ในเวลาไม่ถึงสิบนาทีในหัวเขาตอนนี้มีแต่ความคิดเดียว“ไปหาเมียดีกว่า"ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิดทั้งๆ ที่เมื่อคืนเพิ่งจะ“เป็นของกันและกัน” แบบแทบหลอมรวมเป็นเนื้อเดียวกันแต่พอเช้ามาเธอกลับวิ่งหนีไปก่อน ทิ้งเขาไว้กับหมอนว่างๆ และกาแฟที่ไม่อร่อย“หงุดหงิดว่ะ...” เขากัดฟันแน่นแต่ลึกๆ ในใจเขารู้ดีมันคือ “หวงเมีย” ล้วนๆ หวงจนแทบบ้าเมื่อถึงตึกบริษัทของริน คิงส์จอดรถแบบไม่สนกฎจอดรถอะไรทั้งนั้น แล้วเดินพรวดเข้าไปในล็อบบี้ด้วยท่าทางโคตรบอสพนักงานรีบลุกขึ้นยืนพร้อมเสียงซุบซิบทันที“

บทที่17 หลงเมียขั้นสุดแสงแดดอ่อนยามเช้าสาดลอดลงมากระทบปลายเท้าคู่เรียวที่พาดทับกันอยู่บนเตียง รินขยับตัวเบาๆ ก่อนลืมตา แล้วพบว่ากำปั้นใหญ่ของคนข้างๆ ยังกุมมือเธอไว้แน่น แม้กระทั่งยามหลับรินยิ้มบางๆ กับภาพตรงหน้า เมื่อเธอลุกขึ้น"เช้าแล้วค่ะพี่คิงส์" เธอกระซิบเบาๆ พลางเอื้อมมือแตะแก้มเขาเบาๆเปลือกตาหนาหยักกระพริบขึ้นอย่างเชื่องช้า ก่อนที่เขาจะสบตาเธอแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อยเหมือนไม่อยากตื่น“อย่าเพิ่งลุก” เสียงทุ้มแหบห้าวติดงัวเงีย “นอนได้มั้ยวันนี้ ไม่ต้องไปไซต์…”“ไม่ได้ค่ะ งานคืบหน้าเยอะแล้ว วันนี้เราต้องไปดูห้องผ่าตัดชั้นพิเศษนี่คะ”“ให้พี่ไปคนเดียวก็ได้” คิงส์ว่าแต่ตัวเองกลับเป็นฝ่ายกอดเธอแน่นขึ้นอีก“พี่คิงส์อ่ะไปไซต์คืองานรินไม่ใช่เหรอคะ?” รินหัวเราะขำ ยกมือบีบจมูกเขาเบา ๆคิงส์กลอกตา ถอนใจแล้วหอมหน้าผากเธอแรงๆ “ก็ได้ไปก็ไปแต่ห้ามอยู่กลางแดดนาน ห้ามไม่กินข้าว ห้ามเดินเร็ว ห้ามเข้าไซต์ลึกๆ โดยไม่มีพี่เดินตามเข้าใจมั้ย?”“ค่ะๆ บอส” เธอล้อเขาแล้วหัวเราะคิกเวลา 8:30 น.เสียงเครื่องยนต์จากรถตู้ Mercedes-Benz สีดำสนิทติดฟิล์มกันกระสุนดังขึ้นเบา ๆ ขณะเลื่อนเข้ามาจอดที่หน้าประตู คิงส์ใน

บทที่19 รินท้องทันทีที่ตั้งสติได้จากความตื่นเต้น คิงส์ก็คว้ามือถือขึ้นมาโทรหาคนแรกในชีวิตที่เขานึกถึง แม่ลลิสาเสียงปลายสายดังขึ้นแค่ครั้งเดียว คนเป็นแม่ก็รับสายด้วยความไวผิดปกติ“ฮัลโหลลูกคิงส์ มีอะไรหรือเปล่า?”“แม่ครับรินท้อง” คิงส์พูดออกมาตรงๆ น้ำเสียงตื่นเต้นแต่พยายามทำให้เรียบที่สุดเท่าที่จะทำได้“หา!?!?!? จริงเหรอลูก! จริงเหรอแม่ไม่ได้ฝันใช่มั้ย!?!?”“จริงครับแม่ สองขีดเต็มๆ เดี๋ยวแม่อย่าเพิ่งเล่าให้พ่อฟัง ผมจะโทรบอกเอง” คิงส์พูดกลั้นหัวเราะเมื่อได้ยินเสียงกรี๊ดเบาๆ จากแม่ตัวเองที่พยายามจะไม่กรี๊ดดังเกินไป“กรี๊ดดด!!! แม่จะโทรหาป้าพรรณนะ! หลานแม่มาแล้วววววว!”หลังวางสายจากแม่ คิงส์ก็โทรหาพ่อทันที เสียงของอนธการที่มักจะนิ่งและสุขุมก็ยังออกอาการดีใจจนเก็บไม่อยู่“ว่าไงไอ้ลูกชาย”“พ่อรินท้องครับ”“…หืม?” เงียบไปสามวินาที แล้วตามมาด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ“ห่ะ!! จริงหรอคิงส์ พ่อรอวันนี้มานานแล้ว”“ครับ ผมก็ตื่นเต้นไม่ไหวแล้วเหมือนกัน”“เดี๋ยวพ่อกับแม่จะเข้าไปหาน่ะ”“ครับ เดี๋ยวผมบอกให้เตรียมห้องรับแขกไว้เลย”ยังไม่ทันถึงชั่วโมง รถสุดหรูของคุณอนธการก็เลี้ยวเข้ามาจอดในโรงจอดรถ ตามมาด้วย