Semua Bab เด็กเลี้ยงมาเฟีย: Bab 11 - Bab 20

- 4 ชั่วโมงต่อมา -"อ่าาาส์" เสียงคำรามของมาเฟียหนุ่มดังลั่นอีกครั้งพร้อมกับปลดปล่อยน้ำรักใส่รูสวาทของเธอเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ก่อนที่จะลุกออกจากโซฟาหรูมาเฟียหนุ่มที่พึ่งลุกยืนเต็มความสูงก็หยิบเสื้อคลุมของตัวเองมาใส่ก่อนจะหยิบบุหรี่ราคาแพงขึ้นมาจุดสูบด้วยท่าทางสบายๆ พร้อมปลายตาไปมองร่างบางที่นอนเหมือนร่างไร้วิญญาอยู่ที่โซฟาดังเดิม"พรุ่งนี้ย้ายไปอยู่ที่คอนโดฉัน" มาเฟียหนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมกับโยนคีย์การ์ดคอนโดหรูให้กับเธอ"แต่พ่อฉันยังไม่ฟื้น" ลลิตาที่ได้ยินที่มาเฟียหนุ่มเอ่ยก็เรียกสติของตนเองกลับมาพร้อมกับเอ่ยตอบเสียงแผ่วอย่างคนหมดแรง"นั้นมันเรื่องของพ่อเธอไม่เกี่ยวกับฉัน" มาเฟียหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบอย่างไม่สนใจกับความเป็นตายของใคร"นายมันปีศาจนายมันไม่ใช่คน! ""หึ งั้นก็รู้ไว้สะว่าผัวคนแรกของเธอมันคือปีศาจถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ก็อย่ามาขัดคำสั่งฉัน! " ".....""ออกไปได้แล้ว วันนี้ฉันเบื่อเธอแล้ว"ร่างบางที่ได้ยินที่มาเฟียหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่แยแสก็ได้แต่กำหมัดแน่นอย่างเจ็บใจและได้แต่นิ่งเงียบเธอรู้ดีว่าในสถานะการแบบนี้มันคงไม่ใช่ความคิดที่ฉลาดนักถ้าเธอจะตอบโต้เขาก่อนจะร

ณ คอนโดหรูของฟอลคอร์ร่างบางที่พึ่งก้าวขาลงจากรถก็แหงนหน้ามองตึกสูงเสียดฟ้าของคอนโดหรูแห่งนี้พร้อมกับสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเดินเข้าไป"หรูชะมัด" ลลิตาที่เปิดประตูเข้ามาในห้องก็เอ่ยขึ้นอย่างตกตะลึงกับความหรูหราคอนโดของฟอลคอร์นั้นเป็นคอนโด 2 ชั้น ที่ดูกว้างใหญ่พอๆ กับบ้านหรูหลังหนึ่งเลยร่างบางเดินไปยังห้องรับแขกพร้อมกับไล่สายตามองไปยังห้องที่ถูกตกแต่งด้วยสีดำทองที่ดูหรูหราแห่งนี้ที่ชั้นข้างล่างถูกจัดเป็นห้องรับแขกที่ดูด้วยสายตาเธอแล้วน่าจะจุคนได้มากกว่า 20 คน และเมื่อเธอมองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่ก็เห็นว่าคอนโดหรูแห่งนี้นั้นยังมีสระว่ายน้ำส่วนตัวเป็นของตัวเองด้วยเช่นกัน"สวยจัง"ภาพความหรูหราที่เห็นตรงหน้ามันทำให้เธอได้รู้ว่าชีวิตของคนรวยมันแตกต่างจากชีวิตของคนจนๆ ที่ต้องดิ้นรนหาเช้ากินค่ำของเธอมากเพราะแค่ห้องรับแขกของคอนโดแห่งนี้ก็ดูกว้างบ้านของเธอแล้ว- 20 นาทีผ่านไป -แกร็ก~เสียงประตูห้องถูกเปิดออกทำให้ร่างบางที่นั่งตัวเกร็งอยู่ที่โซฟาตัวยาวก็ได้แต่รู้สึกเกร็งและหายใจไม่ทั่วท้องมากกว่าเดิม เธอไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไงและไม่รู้ว่าจะใช้โอกาสไหนเอ่ยของเบิกเงินล่วงหน้าจากชายหนุ่มเพื่อ

- ทางด้านลลิตา -ลลิตาหลังจากที่ฟอลคอร์เดินออกจากห้องไปก็รวบรวมแรงทั้งหมดที่มีลุกขึ้นเพื่อที่จะไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเตรียมจะออกไปจากที่นี่"อย่างน้อยก็เป็นการแลกที่คุ้มค่า" ลลิตาเอ่ยขึ้นพร้อมกับหยิบเช็คบนโต๊ะที่ฟอลคอร์ทิ้งไว้ให้จำนวน 3 แสนบาทขึ้นมาดูด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาเธอนั้นทั้งรู้สึกขยะแขยงตัวเองและเจ็บใจไปพร้อมๆ กัน ที่โชคชะตาเล่นตลกกับชีวิตทำให้เธอต้องมาหาเงินรักษาผู้เป็นพ่อด้วยวิธีแบบที่เธอไม่คิดว่าตัวเองจะทำ"ฉันไม่มีวันเป็นนางบำเรอของนายไปตลอดหรอกลาก่อน" ลลิตาเอ่ยขึ้นอีกครั้งก่อนจะเก็บกระดาษเช็คใส่กระเป๋าสะพายพร้อมกับเดินออกจากคอนโดไปที- เช้าวันต่อมา -ณ โรงพยาบาลเวลา 11.00 น."ใกล้ถึงเวลาแล้วเดียวอีกสักครู่คุณหมอจะมาดูอาการอีกครั้งก่อนไปห้องผ่าตัดนะคะ""ค่ะ ขอบคุณนะคะ" ลลิตาที่กำลังบีบนวดให้ผู้เป็นพ่ออยู่เอ่ยขึ้นกับพยาบาลที่เดินมาบอกเธอก่อนจะหันกลับไปคุยกับผู้เป็นพ่อ"พ่อทำใจให้สบายนะเดียวก็ออกมาแล้ว""พ่อไม่ได้กลัวสักหน่อย แล้ววันนี้เราไม่ไปเรียนรึไง" ผู้เป็นพ่อเอ่ยด้วยรอยยิ้มพร้อมกับลูบหัวลูกสาวเบาๆ อย่างเอ็นดู"ลิตาให้เชอรี่ลาให้แล้วค่ะ""จะลาทำไมเสียการเรียนหมด พ่ออย

ภายในโกดังหมายเลข 7 หลังจากรู้ว่าลูกค้ารายใหญ่คนแรกที่พวกเขาจะได้จัดส่งของให้กำลังจะมาถึงมาเฟียหนุ่มทั้ง 4 ก็เดินออกไปรอที่หน้าประตูโกดังที่ตอนนี้บรรยากาศเงียบสงัดที่เต็มไปด้วยเหล่าบอดี้การ์ดกำลังยืนเรียงแถวคอยคุ้มกันพวกเขาอยู่แต่เพียงไม่นานความเงียบทั้งหมดก็หายไปเมื่อเสียงของรถหลายสิบคันของคนที่พวกเขารออยู่กำลังขับเข้ามาจอดยังหน้าโกงดังของพวกเขาบรื้น บรื้น~ทันทีที่ชายวัยกลางคนเดินลงมาจากรถตู้คันหรูสีดำสนิทเหล่ากระบอกปืน M16 นับหลายสิบกระบอกของลูกน้อยชายวัยกลางคนก็หันไปทางพวกเขาทั้ง 4 คนทันทีเพื่อเป็นการข่มขวัญและปกป้องเจ้านายของตนแต่ทันทีที่กระบอกปืนของชายวัยกลางคนเล็งมาที่พวกเขาทั้ง 4 คน เหล่าลูกน้องของพวกเขาก็เล็งกระบอกปืนไปทางอีกฝ่ายด้วยเช่นกันพรึบ!"เฮ้ยๆ อย่าเสียมารยาทสิพวกนี้ยังเด็กน้อยอยู่เลย" ชายวัยกลางคนเอ่ยขึ้นบอกกับลูกน้องของตนให้วางอาวุธลงทันทีที่ลูกน้องชายวัยกลางคนเก็บอาวุธฝั่งลูกน้องของพวกเขาทั้ง 4 ก็เก็บอาวุธด้วยเช่นกัน"สวัสดีครับมิสเตอร์หลิง" ฟอลคอร์เอ่ยขึ้นทักทาย"สวัสดี หน้าใหม่ทั้งนั้นเลยหนิหวังว่าจะไม่ทำให้ฉันผิดหวังนะ" น้ำเสียงเรียบๆ ที่ดูสุขุมและมีอำนาจขอ

- ทางด้านลลิตา -"ขอบคุณมากนะ ฝากอวยพรวันเกิดให้แม่มึงสวยวันสวยคืนด้วยล่ะ" ร่างบางเอ่ยขึ้นขณะลงจากรถเมื่อรถของเพื่อนรักมาจอดยังบริเวณหน้าบ้านของเธอ"ย่ะ งั้นเดียวกูรีบไปก่อนนะเปลี่ยนใจเมื่อไหร่ก็โทรมา""จ๊ะ...เห่ออ~ " ร่างบางเอ่ยพร้อมทั้งโบกมือบ๊ายบายให้เพื่อนรักของเธอก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่ไม่เห็นรถของเจสันตามมาตอนหลังจากที่เธอลงจากตึกคณะมาและหันไปเห็นเจสันอยู่ที่ลานจอดรถเธอก็รีบจูงเชอรี่ให้ไปที่รถทันทีพร้อมกับขอให้เพื่อนรักเธอมาส่งเธอที่บ้าน"รถเข็นไม่อยู่แอบไปขายของแน่เลย" ร่างบางเอ่ยบ่นเมื่อมองไปยังหน้าบ้านและไม่เห็นรถเข็นขายขนมที่เธอกับพ่อมักจะเข็นไปขายกันที่ตลาดใกล้ๆ หมู่บ้านทุกเย็นขณะที่สองเท้าของเธอกำลังเดินตรงไปที่ตลาดเพื่อหาผู้เป็นพ่อแต่เมื่อเธอเดินมาถึงตลาดก็ได้ยินเสียงผู้คนเอะอะโวยวายดังขึ้นตรงโซนที่พ่อของเธอขายขนมทำให้ร่างบางรีบวิ่งไปดูด้วยความตื่นตกใจกลัวว่าพ่อของเธอจะเป็นอะไร"ว้าย!!~ "โครม!"นี้มันเรื่องบ้าอะไรกัน! " ร่างบางที่วิ่งมาถึงร้านก็เอ่ยขึ้นเสียงดังลั่นเมื่อเห็นชายฉกรรจ์ทั้ง 3 คน ที่เธอรู้จักดีเพราะเป็นแก๊งทวงหนี้นอกระบบที่พ่อของเธอเคยไปกู้ยืมเงิน