Anong Kahulugan Ng Huling Paalam Sa Nobelang Ito?

Isang napaka-mahusay na tema ang ‘paalam sa pagkabata’ na talagang malapit sa puso ng marami sa atin, lalo na sa mga nobela na tumatalakay sa paglaki at mga metamorphosis ng mga tauhan. Makikita ito sa mga kwentong tulad ng ‘Holes’ ni Louis Sachar, kung saan ang bida na si Stanley Yelnats ay nahaharap sa mga hamon at pagsubok na bumubuo sa kanyang pagkatao. Ang mga tema ng kaibigan, pagkakaunawaan, at pagkakaroon ng paninindigan ay nakalom ng isang matinding mensahe tungkol sa pag-move on mula sa ating mga kabataan at ang pagtagumpay sa pag-transition patungo sa pagiging adulto. Isa pa, ang pag-punla ng mga aral mula sa mga pagkakamali ng mga naunang henerasyon ay isang maliwanag na simbolo ng paglisan mula sa pagkabata na nakikipag-usap sa tema ng pagtanggap at pagbabago. Isang magandang halimbawa rin ay ang ‘The Catcher in the Rye’ ni J.D. Salinger, kung saan ang pangunahing tauhan, si Holden Caulfield, ay nagtatawid ng pakaramdam ng pagkalito at pangungulila sa kanyang mas bata at mas walang alalahanin na mga taon. Ang kanyang mga hindi pagkakaintindihan sa mundo ng mga matatanda at ang kanyang mga pagnanais na protektahan ang mga bata mula sa mga ‘phoney’ na aspeto ng buhay ay talagang sumasalamin sa ganitong tema. Sa wakas, ang tema ng ‘paalam sa pagkabata’ ay hindi lamang hindi tuwirang nagsasaad ng palagay ukol sa pagsuko ng mas simpleng buhay, kundi ito rin ay nag-iimbita sa atin na pag-isipan ang ating mga hinanakit at pananaw habang tayo ay lumalago. Napaka-complicated ng mga realidad kung saan ang nakaraan at ang hinaharap ay pinagtagpo, na nagiging isang mahalagang kasangkapan sa bawat kwento. Siyempre, hindi mawawala ang tema ng pagbuo ng pagkakakilanlan. Marami sa mga tauhan ang lumalabas sa labanang emosyonal sa kanilang sarili, nagtanong sa tunay na kahulugan ng kanilang buhay sa transisyon na ito. Ang ‘paalam sa pagkabata’ ay nagsisilbing hugis at gabay sa pagtahak nila sa kanilang bagong landas. Ang ganitong mga tema ay talagang nakaka-engganyo, at ito ang nagtutulak sa akin na magbasa ng mas marami pang kwento na masusugid na naglalarawan ng mga emosyon na ito.

Kapag pinag-uusapan ang mga pelikulang nagbibigay pugay sa ‘paalam sa pagkabata’, maiisip ko kaagad ang ‘Boyhood’ ni Richard Linklater. Binansagan itong isang makabagbag-damdaming paglalakbay sa buhay ng isang batang lalaki mula pagkabata hanggang sa kanyang kabataan. Ang natatanging aspeto ng pelikulang ito ay ang pagsasalaysay nito sa loob ng 12 taon, kung saan ang parehong mga aktor ay lumalabas sa bawat taon. Ang paraan ng paglikha sa karakter ni Mason ay tunay na sumasalamin sa mga karanasan ng bawat batang lumalaki—ang mga pagsubok, alaala, at mga pagbabago sa kaniyang pamilya. Nakakaantig ang bawat eksena habang lumilipat-lipat ang karakter sa mga yugto ng kanyang buhay, na tila bawat bahagi ng kanyang paglalakbay ay may kanya-kanyang pawis at luha na pumapaakyat sa ating puso at isip. Ipinapakita ng ‘The Florida Project’ ang isang meandering tale ng pagkabata sa isang mas matinding konteksto. Ang kwento sa likod nito ay nagmumula sa mga bata na naninirahan sa isang motel malapit sa Disney World, at tinalakay nito ang mga simpleng kaligayahan at hinanakit ng buhay sa lumalabas na mahirap na kalagayan. Ang pagkakaiba-iba ng mga perspektibo ng mga bata at kanilang mga magulang ay nagpapakita ng talino sa pagkukuwento. Ang kanilang inosenteng karanasan at pagsasama-sama sa mga kaibigan ay nagbibigay dungis sa masalimuot na mundo ng kanilang kapaligiran, na tunay na kumikilala sa mga hinanakit at mga pananaw ng pagbibinata. Huwag rin nating kaligtaan ang ‘Stand by Me’, na base sa kwentong isinulat ni Stephen King. Ang pelikulang ito ay puno ng nostalgia at tinatalakay ang pahalagahan ng pagkakaibigan habang hinihigitan ng mga bata ang kanilang mga takot at pagdududa sa paglalakbay sa mga pagdampot ng mga alaala. Ang kwento ng apat na pambata na naglalakbay upang makita ang bangkay ng isang bata ay nagsisilbing simbolo ng kanilang transisyon mula sa kahirapan ng pagkabata patungo sa mas matandang antas ng buhay. Ang mga temang ito ay tumutukoy sa mga malupit na katotohanan ng buhay, pati na ang biyaheng ito, na tila paalam sa mga mas simpleng araw na nalimutan na sapagkat kailangan na nilang harapin ang hamon ng may edad na. Ganap itong nagpapamalas ng mga damdamin na karaniwan sa mga bata sa mga ganitong yugto.

Naka-engganyo ang pagbabago ng takbo ng nobela sa nakaraang dekada, na tila nagbigay ng bagong buhay at sigla sa genre. Isipin mo, ang mga istorya sa mga pahina ay naging higit pa sa mga simpleng kwento; naging salamin sila ng ating mga karanasan at damdamin sa nagbabagong mundo. Ang pag-usbong ng digital media at mga platform ng social networking ay nagbigay-daan sa mga bagong mambabasa at manunulat na makipag-ugnayan, at nakatulong ito sa pagbuo ng mas diverse na komunidad ng mga tagahanga ng nobela. Tulad ng mga paboritong kwento, ang mga modernong kwento ay tumatalakay sa mga isyung panlipunan, kultura, at identidad, na talagang tumatama sa atensyon ng mas marami. Sinasalamin din ng mga bagong likhang nobela ang ating pagsusuri sa mga tema ng mental health, pagkakapantay-pantay, at iba pang isyu na talagang mahalaga sa henerasyong ito. Magandang halimbawa nito ay ang mga nobela na tumatalakay sa kahalagahan ng pagkakaiba-iba at pagsasama—ang mga tauhan ay hindi na nakabatay lamang sa mga tradisyunal na stereotype. Sa halip, ipinapakita ang magaganda at tunay na representasyon ng iba't ibang karanasan, na nagbigay-ngiti sa mga mambabasa na makakarelate sa mga kwentong ito mula sa sariling pananaw. Sinasalamin din ng nobela ang mga tema ng existentialism at modernong buhay na nag-uudyok sa atin na magmuni-muni sa ating mga sariling paglalakbay. Sa digital na mundo, ang mga mambabasa ay nahuhumaling sa mga online platforms kagaya ng Wattpad at Tumblr, kung saan may pagkakataon silang magbahagi ng kanilang mga gawa at makahanap ng mga kaparehong interes. Nakakaengganyo ang ambient na ito, nagbibigay-daang maisulong ang mga indepth na diskusyon at pagsusuri sa mga paborito nilang nobela. Pagsasama ito ng social media na nagbibigay ng exposure at parami ng parami ang nagbabasa. Sinasabayan ito ng mga bagong anyo ng kwento—comics, graphic novels, at mga online serials—na naging sanga ng nobela, na nagpapalawak pa lalo sa interes ng mga mambabasa sa mga makabagong kwento. Hindi rin natin dapat kalimutan ang mga adaptasyon sa ibang media, katulad ng mga pelikula at serye. Kapag ang isang nobela ay ginawang pelikula, mas madalas na nakikita ito ng publiko at nagiging entry point nila sa ibang mga sama-samang nilikhang kwento. Katulad ng mga paboritong kwento, ang mga adaptasyon ay nagbibigay-diin sa mabuting kwento at panukala. Personally, masaya ako na nagiging mas accessible ang mga kwento sa nakaraang dekada, at ang mga ito ay nagdadala ng bagong publikong sambayanan na sabik sa pagbabasa. Ang pagsaliksik sa mga bagong kwento at ideya ay tila isang patawid sa mas masayang kinabukasan ng mundo ng nobela.

Kapag tumatanda ka na ng konti, nagkakaroon ng kakaibang timpla ng lungkot at pasasalamat tuwing pumapalakpak ang mga huling sandali sa anime. Isa sa mga eksenang hindi ko malilimutan ay mula sa 'Clannad: After Story'—ang bahagi kung saan unti-unting nawawala si Ushio at nararamdaman mo ang biglaang kawalan sa mundo ni Tomoya. Hindi lang ito tungkol sa pagpanaw; ito ay tungkol sa lahat ng mga maliit na pamamaalam na hindi agad napapansin hanggang sa sobrang laki na ng puwang. Ang musika, ang mga close-up sa mata, at ang katahimikan pagkatapos ng huling salita—lahat nagbubuo ng isang eksena na tumatalim sa puso ko. May mga eksena rin ako na makita ang mga tauhan na nagbibitiw sa kanilang nakaraan—'Anohana' kapag kusang nawawala si Menma sa alaala ng barkada. Hindi naman pisikal na pagpanaw sa lahat ng pagkakataon; minsan ang pamamaalam ay pagpayag na hindi na mawawala ang sakit. Yun ang nagtr-trigger sa akin para sulatin ang mga liham na hindi ko pa nasasabi, para tawagin ang mga kaibigan at sabihin na mahal ko sila. Sa huli, masakit ang mga pamamaalam pero nagbibigay din ito ng puwang para lumaki. Habang pinapanood ko ang mga eksenang iyon, lagi akong napapaisip kung paano ko haharapin ang sarili kong mga pamamaalam sa totoong buhay — at kung paano magiging mas mabuti na magpaalam ng may pasasalamat kaysa may pagsisisi.

Alam mo, may kanya-kanyang paraan ako ng pagwawakas tuwing huling araw ng shoot — parang maliit na ritwal para ibalot ang lahat ng pinagpaguran. Una, inuuna kong mag-hangout sandali sa gitna ng set: Hindi formal na meeting, kundi isang mabilis na debrief kung saan binabanggit namin ang maliliit na panalong hindi napapansin, mga bloopers na tumawa kami, at kung ano ang dapat tandaan para sa post. Mahalaga sa akin ang magbigay ng tuwirang pasasalamat sa bawat departamento, mula sa mga nag-ayos ng ilaw hanggang sa mga naglinis ng props, kasi doon talaga naka-depende ang resulta. Pagkatapos ng maikling speech, madalas kong sabihin ang linyang pamilyar sa lahat — 'That's a wrap' o simpleng 'Ayun, tapos na' — bago magbigay ng pagkakataon para sa mga yakap, high-five, at mga selfie. Hindi ko nakakaligtaan ang practical na checklist: kumpirmahin ang turn-in ng kagamitan, i-lock ang mga file, at ayusin ang mga contact para sa follow-up. Sa huli, may maliit kaming handog o snack table bilang pasasalamat, at pagkatapos ay isang email at personal na mensahe para sa bawat key player. Sa personal, ang pagpaalam ko ay laging halo ng pagod at tuwa — parang pagtatapos ng mahabang road trip na gusto mong i-replay ulit minsan, pero sobrang satisfying na matapos.

Tila hindi malilimutan ang Enero 2018 para sa mga taga-Albay at sa mga sumusubaybay sa Mayon. Noon nagsimula ang serye ng mga lava fountain at makakapal na abo na umabot ng ilang kilometro sa himpapawid — iyon ang huling malakihang pagbuga ng abo na malawakang naiulat at naitala sa pandaigdigang balita. Personal akong nanood ng mga footage at nagbasa ng sunod-sunod na mga bulletin mula sa PHIVOLCS noon; ramdam mo ang tensiyon sa komunidad dahil sa paglikas at pagkabahala sa kalusugan at agrikultura. Pagkatapos ng mga unang linggo ng Enero 2018 nagkaroon ng pagbaba ng aktibidad, ngunit hindi nangangahulugang tuluyang patay ang bulkan. May mga sumunod na buwan na may mga maiikling puffs ng abo o gas na minamaliit ang saklaw kumpara sa pinakaseryosong pagbuga, at maingat lagi ang PHIVOLCS sa pag-uulat ng maliit o lokal na ash emissions. Bilang taong madalas magbasa ng mga observatory bulletins, lagi kong sinasabing importante ang pag-unawa sa konteksto: iba ang "malakihang pagbuga" at ang "sporadic ash puffs". Kung naghahanap ka talaga ng pinakahuling opisyal na petsa para sa anumang uri ng ash emission, pinakamainam talagang tingnan ang pinakabagong bulletin ng PHIVOLCS o ang kanilang mga situational reports — doon naka-detalye kung kailan at gaano kalaki ang naitalang ash column. Sa personal, nananatili akong maingat at curious: ang Mayon ay unang-pitong magpakitang-gilas kapag nagising, kaya hindi nakakagulat na maraming nagmamasid hanggang ngayon.

Pagkatapos ng mahabang biyahe ng serye, ang huling tagpo ang tumatak sa akin dahil doon sumasapit ang lahat ng pinaghirapan ng mga karakter — parang binigay sa'yo ang huling piraso ng puzzle. Habang nanonood, nakaramdam ako ng biglaang pagbuhos ng emosyon: kaligayahan, lungkot, o minsan ay kakaibang kapanatagan. Para sa akin, hindi lang ito tungkol sa kung ano ang nangyari, kundi kung paano ito ipinakita — ang isang simpleng close-up, isang huling linya ng dialogue, o ang huni ng musika na nananatili sa tenga mo kahit patay na ang screen. May mga pagkakataong tumatama ang huling tagpo dahil sa malakas na payoff ng character arc. Kapag nakita kong natupad o nabali ang pangarap ng bida, parang may personal na reward na ibinibigay sa akin bilang manonood. Minsan naman, ang hindi kompletong closure ang siyang nakakaantig — iniwan ako nito na nag-iisip, binubuhay ang pag-uusap sa pagitan ng mga tagahanga, at paulit-ulit kong ini-replay ang eksena para subukang unawain ang mga maliliit na palatandaan. Hindi ko rin malilimutan kung gaano kalaki ang ginagampanang visual storytelling: kulay, framing, at ritmo ng editing. Minsan isang tahimik na frame lang ang sapat para umatras ang luha. Pagkatapos ng lahat ng iyon, ramdam ko ang koneksyon — sa kuwento, sa karakter, at sa ibang nanonood — at iyon ang dahilan kung bakit umaabot ang huling tagpo nang matagal sa akin.

Nakatitig ako sa huling kabanata ng 'Walang Hanggan Paalam' na parang hindi makapaniwala sa sarili kong pagbasa. Ang pinaka-malaking twist para sa akin ay ang pagbubunyag na ang pangunahing bida ay hindi ordinaryong tao — siya ay nakulong sa isang loop ng imortalidad: paulit-ulit niyang sinasabing paalam sa bawat henerasyon habang siya mismo ang nagpapanatili ng mundo. Sa unang talata ng wakas, biglang naiintindihan mong ang mga 'pamamaalam' na nabasa mo noon ay hindi totoong pag-alis kundi bahagi ng mekanismo para mag-reset ng kasaysayan. Sumunod, may malalim na pag-ikot ng pagkakakilanlan: ang kontrabida ay inihayag na hindi ibang tao kundi ang hinaharap na bersyon ng bida na sinubukang itigil ang walang katapusang pag-ikot sa pamamagitan ng pag-aalay ng sarili. May mga munting pahiwatig noon pa man — isang lumang singsing, isang paulit-ulit na pangungusap — na ngayon biglang nagkakaroon ng matinding kahulugan. Ang huli ay hindi kristalina na pagtatapos; iniwan nito ang isang maliit na ilaw ng pag-asa: isang bata sa huling eksena na may sulat na nagsasabing "magpapatuloy". Para sa akin, iyon ang pinakamalungkot pero pinaka-magandang tinik sa dulo — isang paalam na hindi lubusang paalam, kundi paumanhin at panibagong simula nang sabay.