ฟิ ค วาย

เบื้องหลังบานประตูที่ปิดลง… ผมทอดกายลงนอนตะแคงบนโซฟาที่วางอยู่ชิดผนัง เอาหลังเบียดโซฟา ยกขาข้างหนึ่งขึ้นมาฟาดไว้กับพนักโซฟาเพื่อให้ง่ามขาแหกอ้า ผมเอาวาสลีนทารูน้อยๆ แล้วตามด้วยกล้วยหอมใบเขื่อง… ค่อยๆ กดเบียดบดรูจีบเข้ามาในความคับแน่น “โอ๊ว… ซี้ดดดด… พี่แดนน์ครับผมเสียว… ” ขณะที่กล้วยหอมกำลังสไลด์เข้าออกเป็นจังหวะ ใบหน้าหล่อเหลาและเรือนร่างสุดกำยำของพี่เขยก็ผุดวาบเข้ามาในความคิดอันมืดดำของผมอีกครั้ง

แต่งงานกันมา 5 ปี ไม่เคยพูดกันดี ๆ เลยสักครั้ง เมียก็แรง ผัวก็แรง ตีกันจนกลายเป็นกิจวัตรประจำวัน แต่น่าแปลกที่คำว่า 'หย่า' ไม่เคยถูกพูดออกมาเลยสักครั้ง

กูฆ่ามึงไม่ได้แต่กูทรมานให้มึงเจ็บได้ จำไว้....อย่าริอาจจะหนีไปไหนเพราะกูจะไปตามทบต้นทบดอกที่แม่กับพี่มึง แต่ถ้าคนที่เขากำลังแก้แค้นอยู่เป็นพี่ชายฝาแฝดของคนที่เขาแค้นล่ะ ขอโทษแล้วมันจะหายกันไหม

รู้ตัวอีกทีอัยย์ก็รักเฮียชัชไปแล้ว ..แล้วหลังจากนี้เขาต้องทำยังไงในเมื่อรู้อยู่เต็มอกว่าความสัมพันธ์ของเราสองคนไม่มีทางเป็นไปได้...

นิยายเรื่องนี้มีนายเอกเป็นเบต้า ไม่ใช่เบต้าธรรมดานะ เพราะเบต้าในเรื่องนี้กลายพันธุ์จ้าาาา ว่าแต่…ทำไมในหัวแต่ละคนมีแต่ภาพมนุษย์กลายพันธุ์ประหลาดๆ แบบนั้นเล่า! เขาแค่กลายจากเบต้าเป็นโอเมก้าเท่านั้นเอ๊ง

ข้าเฝ้าทะนุถนอมสอนสั่งถ่ายทอดวิชาแก่องค์รัชทายาทมาจนเติบใหญ่ ทว่าในวันขึ้นครองราชย์ เปลือกนอกที่แสนอ่อนโยนดุจหยกก็ถูกฉีกทิ้งไปสิ้น และตรึงร่างข้าไว้กับคันฉ่องสำริดบานใหญ่ที่แสนเยียบเย็น “ท่านไท่ฟู ยามเมื่อข้ายังเยาว์วัย มักถูกท่านลงทัณฑ์ ให้คุกเข่ารับโทษอยู่บ่อยครั้ง” ลมหายใจอุ่นร้อนผ่าวขององค์รัชทายาทวนเวียนอยู่ข้างใบหูข้า “มาบัดนี้ ในที่สุดก็ถึงคราวที่ท่านต้องคุกเข่าบ้างเสียแล้ว”