ผู้หญิงของฟีนิกซ์

"หนูไปตลาดก่อนนะป้า" เสียงหวานตะโกนบอกป้าดาเพื่อนบ้านของเธอ

"ระวังรถด้วยนะลูก"

"ค่า~" มองซ้ายมองขวาเพื่อข้ามถนนไปยังอีกฝั่ง บ้านของเธออยู่ในซอยเล็ก ๆ ที่มีบ้านแค่ไม่กี่หลังคาเรือน ระหว่างที่เดินไปตามถนน ในหัวก็พลางคิดเมนูเย็นนี้

โมเดล หญิงสาวที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและความอ่อนโยน ถึงอย่างนั้นก็ยังมีความแสบซนตามวัยของเธอ กำลังศึกษาอยู่ปีที่สอง และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่เธอต้องไปจ่ายตลาดโดยไม่ได้เอาน้องไปด้วย พ่อกับแม่เธอเลิกรากันตั้งแต่เธออายุ 7 ขวบ โมเดลถูกทิ้งให้อยู่กับป้า ป้าของเธอติดเหล้าอย่างหนัก เอาแต่ดื่มเหล้าเล่นพนันไปวัน ๆ หากวันไหนได้เงินมาเธอกับน้องก็จะรอดจากคำด่าทอ แต่ถ้าวันไหนเสียพนันมาเธอจะถูกป้าด่าไม่ก็ตีอยู่เป็นประจำ

โมเดลจะให้น้องไปแอบอยู่ในตู้ขณะที่ตัวเองกำลังถูกทำโทษ ไม่อยากให้น้องเห็นบาดแผลตามตัว ส่วนน้องชายเพิ่งจะอายุห้าขวบ ทุกคนคงจะสงสัยใช่ไหมว่าทำไมเธอถึงมีน้องทั้งที่พ่อแม่ทิ้งไปตั้งแต่เด็ก เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้ตัวอีกทีก็มีน้องชายคนนี้เข้ามาอยู่ในชีวิตแล้ว เอาเป็นว่าจะไม่ขอพูดถึงเรื่องราวในอดีตก็แล้วกัน ตอนนี้เลโก้คือน้องชายของเธอ และเป็นคนที่เธอรักมากที่สุดในชีวิต

"เลโก้ไม่สบายอยู่ งั้นเอาโจ๊กมาให้น้องก็แล้วกัน" หญิงสาวใบหน้าจิ้มลิ้ม ถักเปียผมสองข้าง พอเธอทำผมทรงนี้แล้วนึกว่าเด็กอายุ 13-14 ปี แต่ความจริงเธออายุ 20 แล้วต่างหาก

"อากาศดีจัง" หญิงสาวพึมพำไปตลอดทางเดิน

ตึก ตึก

ไม่นานก็มาถึงตลาดใกล้บ้าน โมเดลเดินเลือกของสดที่ตนต้องการนำไปทำอาหารในวันพรุ่งนี้ เนื่องจากเธอไม่กินข้าวเย็นเลยว่าจะซื้อแค่โจ๊กไปให้น้องก็พอ ต้องประหยัดเงินให้มากที่สุด กลัวมันจะไม่ถึงสิ้นเดือน ระหว่างที่เดิน ๆ อยู่หูก็ได้ยินเสียงเหมือนเด็กร้องไห้ ใบหน้าสวยหันไปมองตามเสียงร้อง ก่อนจะพบกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินร้องไห้กอดตุ๊กตาตรงมายังทางที่ตนยืนอยู่ เหมือนว่าเด็กน้อยกำลังมองหาใครสักคนด้วยแฮะ หรือว่าหลงทางกับพ่อแม่ เข้าไปถามหน่อยดีกว่า

"แงง"

"ตัวเล็ก" โมเดลตัดสินใจเข้าไปหาเด็กน้อย เกิดหลงทางจริงเธอจะได้ช่วยเหลือได้

"ฮึก! " หนูน้อยสะอื้นไห้พลางหันไปมองคนมาใหม่

"หนูหลงทางเหรอคะ" ช่างน่ารักอะไรแบบนี้ โตมาต้องสวยมากแน่ ๆ เลย ดูจากผิวพรรณแล้ว น่าจะเป็นลูกคนรวยเลย ดูสิ ร้องไห้จนแก้มแดงไปหมดแล้ว

"ชะ ช่าย หนูกลัวมากเยย อึก~"

"หนูมากับใคร จำได้หรือเปล่าว่ามากับใคร"

"ม่าย" อ้าว แบบนี้ก็แย่น่ะสิ คงต้องพึ่งตำรวจแล้วแหละงานนี้

"แล้วหนูชื่ออะไร"

"ปาเยียร์"

"ปาเยียร์?"

"ม่ายช่าย จื่อปาเยียร์" หนูน้องพยายามบอกชื่อตัวเองกับพี่สาวคนสวย เนื่องจากเธอพูดยังไม่ชัด เลยยากที่จะเข้าใจ

"โอเค ๆ ว่าแต่หนูมาจากทางไหน" จะได้พาเดินย้อนกลับไป เผื่อเจอครอบครัวหนูน้อยที่นั่น

"เยียร์หิวน้ำ" ทว่าหนูน้อยกลับไม่ตอบ แต่เปลี่ยนมาเป็นขอน้ำดื่มแทน

"อ๋อ ได้สิ ๆ"

"นี่จ้ะ" โมเดลพาเด็กน้อยมานั่งพักยังที่ไว้สำหรับนั่งทานอาหาร หญิงสาวเปิดขวดน้ำพร้อมนำหลอดใส่ลงไปในขวด ก่อนจะยื่นไปจ่อที่ริมฝีปากเล็ก

"อึก~ อึก~" หนูน้อยดื่มราวกับกระหายน้ำมาก ก่อนจะคายหลอดออก

"ทีนี้เราจะคุยกันได้ยัง"

"ได้ก้ะ" ตอบเสียงสดใส ผิดกับเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง

"น่ารักจัง^^"

"จริงเหย๋อ" ทำตาโตทันทีเมื่อมีคนชมว่าตัวเองสวย ปกติปะป๊าชอบบอกว่าหน้าหนูน้อยนั้นเหมือนลิงขาดสารอาหาร ไม่สวยเหมือนหม่ามี๊ของเธอ

"จริงสิ หนูสวยมากเลยรู้ไหม"

"ป๊ายิกกับป๊าเยอร์บอกว่าเยียร์ไม่จ๋วย"

"ป๊ายิกคือใครเหรอคะ" ไหนจะป๊าเยอร์อะไรนั่นอีก

"ป๊ายิกคือสุดหล่อที่เปงปีศาจก้ะ" เอ๊ะ ยังไงกันนะ สรุปดีหรือไม่ดี

"พี่ไม่เข้าใจ"

"ป๊ายิกหล่อเต้านี้เยย" หนูน้อยทำมือให้รู้ว่าคนที่ตนกำลังพูดถึงหล่อมากแค่ไหน

"ป๊ายิกหนูสายตาไม่ดีแน่เลย สวยขนาดนี้มาว่าไม่สวยได้ไงกัน"

"คิกคิก" พอได้ยินคนชมว่าตัวเองสวยบ่อยเข้า หนูน้องก็หัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี

"หนูหลงทางใช่ไหม"

"ใช่ก้ะ เยียร์เดินไปดูเจอร์รี่ตุกกนหายหมดเยย"

"หนูมีเบอร์ปะป๊าไหม พี่จะช่วยโทรให้"

"นี่ก้ะ" เด็กน้อยโชว์เบอร์ที่อยู่ด้านหลังตุ๊กตาตัวเอง โมเดลยิ้มดีใจพลางหยิบเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออกหาเจ้าของเบอร์

ทันใดนั้นเอง..

"ฟาเดียร์"