สกาวเดือน

ความโชคร้ายภายใต้ความโชคดี เมื่อธีลินนักศึกษาสาวจบใหม่ได้รับงานเป็นแม่บ้านคนรวยที่ให้เงินเดือนสูงพอที่จะเปลี่ยนชีวิตเธอได้ ที่สำคัญระยะเวลาในการทำงานตามสัญญาก็เป็นระยะเวลาสั้นๆ สามเดือนเท่านั้น เพียงแค่เธออดทนให้ผ่านสามเดือนนี้ไปได้ชีวิตของเธอก็จะเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล ....ทว่าเรื่องราวกลับไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด เมื่อเธอมารู้ที่หลังว่าแท้จริงแล้วเจ้านายของเธอดันเป็นมาเฟีย! ที่สำคัญยังเป็นมาเฟียตาบอดที่มือเร็วยิ่งกว่าปากเสียอีก!! แล้วเธอจะทำอย่างไรต่อไป ควรใจดีสู้เสือทำงานจนครบสัญญาเพื่อเงิน หรือ รีบเผ่นหนีก่อนจะหายตัวไปเหมือนแม่บ้านคนอื่นๆ?

รัตติกาลถูกย้อมด้วยเปลวเพลิง แผ่นดินสะอื้นครวญคร่ำร่ำไห้ โชคชะตาชิงชังกักขังข้าฯไว้ หนึ่งปรารถนาเพียงใจได้พบนาง หลินอวี่เหยา นักพฤกษศาสตร์สาววัย 25 ปีมีชีวิตอยู่ในศตวรรษที่ 21 ประสบอุบัติเหตุขณะค้นหาพรรณไม้โบราณที่คาดว่าสาบสูญไปครึ่งศตวรรษ เมื่อฟื้นอีกครั้ง เธอมาอยู่ในร่างสนมหลินอวี่เหยาผู้มีชีวิตแสนน่าเวทนาในตำหนักเย็น นี้ หญิงสาวใช้ความสามารถด้านพฤกษศาสตร์เปลี่ยนตำหนักเย็นให้กลายเป็นบ้านที่แสนน่าอยู่ หวังเพียงให้ตนเองมีชีวิต อยู่รอดตามคำสั่งเสียของบิดามารดา “มีชีวิตอยู่ให้ดีให้มีความสุข” ในค่ำคืนหนึ่ง บุรุษในชุดดำหลบหนีการตามล่าเข้ามาซ่อนตัวในตำหนักเย็น หลินอวี่เหยาแม้ไม่รู้ว่าคนผู้นี้เป็นใครแต่ก็ช่วยชีวิตของเขาไว้ ใครเลยจะรู้ว่า ด้ายแดงแห่งโชคชะตาจะนำพาเธอข้ามกาลเวลาเพื่อพบเจ้าของเสียงในห้วงฝัน และ ปลดปล่อยหัวใจจ้าวปีศาจที่โศกเศร้าอาดูรนับพันปี

เพราะโดนเมียสวมเขาในระหว่างที่ต้องไปทำงานใกลบ้าน เมื่อกลับมาพบว่าเมียหนีไปกับชู้ 'สิงห์'ก็พาลโทษว่าเป็นความผิดของน้องเมียที่รู้ว่าพี่สาวของตนไม่ซื่อสัตย์แต่ก็ไม่บกความจริงกับเขา สิงห์จึงคาดโทษน้องเมียเอาเป็นเอาตาย ระบายความโกรธแค้นลงไปที่น้องเมียซึ่งหล่อนไม่รู้อะไรด้วย แต่กลับต้องมารับโทษแทนพี่สาว... ลงการลงโทษในครั้งนี้รุนแรงดุเดือดเหลือเกิน

เธอแต่งงานกับเขาเป็นเวลาสามปี หลังจากที่เธอเป็นดาวรุ่งพุ่งแรง เธอกลับรังเกียจว่าเขาขี้เกียจและไร้ความสามารถ สุดท้าย เธอบอกว่าหย่าร้างกัน แต่เธอไม่รู้ว่าทุกอย่างของเธอ เป็นเขามอบให้ทั้งนั้น

หลังจากนางในดวงใจในใจของเขาเสียชีวิต เจียงวั่งโจวก็เกลียดชังข้ามาสิบปี ข้าพยายามทำดีทุกวิถีทาง ทว่าเขากลับหัวเราะเย็นชา “หากเจ้าอยากเอาใจข้าจริง ก็ไปตายเสียดีกว่า” ความเจ็บปวดแล่นปราดเข้าสู่หัวใจ แต่ในขณะคานเรือนที่ลุกไหมกำลังจะหล่นทับข้า เขากลับยอมตายเพื่อช่วยชีวิตข้าไว้ ก่อนตาย เขาที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของข้า ได้ใช้เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายปัดมือข้าที่สัมผัสตัวเขาออก “ซ่งจือเสวี่ย หากชั่วชีวิตนี้ข้าไม่เคยได้พบเจ้า จะดีเพียงใด...” ในพิธีศพ มารดาเจียงร่ำไห้จนพูดไม่เป็นคำ “วั่งโจว เป็นความผิดของแม่เอง ตอนนี้ไม่ควรบังคับให้เจ้าแต่งกับนาง หากตอนนั้นแม่ยอมตามใจเจ้า ให้เจ้าได้แต่งกับกู้หว่านเหอ จุดจบในวันนี้จะแตกต่างออกไปหรือไม่” บิดาเจียงจ้องมองข้าอย่างเคียดแค้น “วั่งโจวช่วยชีวิตเจ้าถึงสามครั้ง เหตุใดเจ้ามีแต่นำเคราะห์กรรมมาให้เขา! เหตุใดคนที่ตายจึงไม่ใช่เจ้า!” ทุกคนต่างเสียใจที่เจียงวั่งโจวแต่งงานกับข้า แม้แต่ตัวข้าเองก็เช่นกัน สุดท้าย ข้าจึงทิ้งกายจากยอดหอเด็ดดารา...แล้วหวนกลับมาเมื่อสิบปีก่อน ในครานี้ ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะตัดขาดวาสนาทั้งหมดที่มีต่อเจียงวั่งโจว เพื่อทำให้ความปรารถนาของทุกคนเป็นจริง

[ทะลุมิติเข้าไปในนิยาย+ถูกบังคับให้เป็นตัวรับกระสุน+เป็นที่รักของทุกคน+นิยายที่อ่านแล้วฟิน+หญิงแกร่ง] ซ่งรั่วเจินทะลุมิติเข้ามาในนิยาย เข้ามาอยู่ในร่างอดีตภรรยาที่ด่วนจากไปของพระเอก ตระกูลมั่งคั่งร่ำรวยทำให้พระเอกและนางเอกใช้ชีวิตอย่างรุ่งเรืองไปชั่วนิรันดร์ แม้แต่ทุกคนในครอบครัวก็ถูกควบคุมและตายอย่างอเนจอนาถ นางทะลุมิติเข้ามาในวันแต่งงาน เกี้ยวสองหลังข้ามประตูพร้อมกัน ยังไม่ต้องพูดว่าหนังสือแต่งงานเป็นภรรยาที่ถูกต้องในมือกลายเป็นภรรยาหลวงลำดับเดียวกัน แต่ยังกลายเป็นความกรุณาต่อนางอีกด้วย? ซ่งรั่วเจิน “เฮงซวย! ใครอยากเป็นภรรยาหลวงลำดับเดียวกัน?” มีเงินทองมากมายนำไปทำอย่างอื่นไม่ดีกว่าหรือ? เหตุใดนางต้องมอบทรัพย์สินให้พระเอกกับนางเอกด้วย ตัวโง่งมเช่นนี้ใครอยากเป็นก็เป็นเถอะ! บิดาหายตัวไป? นางเป็นถึงเจ้าสำนักวิชาเต๋า ทำนายดวง คำนวณฮวงจุ้ยตามหาคน หาคนกลับมาให้ได้ก็พอ! พี่ใหญ่พิการฆ่าตัวตาย? รักษาหายแล้วก็กลับเข้ากองทัพสร้างความดีความชอบกลายเป็นแม่ทัพยิ่งใหญ่บารมีเทียมฟ้าในราชสำนัก พี่รองถอนหมั้นเพราะตาบอด? คว้าชัยชนะกลายเป็นดาวดวงใหม่ของราชสำนัก เป็นคนโปรดหน้าพระพักตร์ฮ่องเต้! ในที่สุดซ่งรั่วเจินก็มีชีวิตร่ำรวยและเวลาว่างมากมาย แต่กลับพบว่าท่านอ๋องที่นางเอกในต้นฉบับหลงรักแต่มิได้รับรักตอบถึงขั้นมาตามตอแยนาง? เนื้อเรื่องผิดเพี้ยนไปนี่นา! ฉู่จวินถิง…บิดาหายตัวไป พี่ชายพิการ มารดาร้องไห้น้ำตานองหน้า ตัวนางที่แหลกสลาย แม้มีพลังมหาศาลดุจวัว หนึ่งฝ่ามือสามารถตบชายหลายใจตายได้ แต่ก็ยังปวดใจเหลือเกิน